Συγκυβερνήτης Airbus: you get what you pay for!

Το σκεφτόμουν από την πρώτη μέρα: πως είναι δυνατόν να μπαίνει σ’ ένα τέτοιο θηρίο πιλότος με τόσο λίγες ώρες πτήσης; Να όμως που (αν ισχύουν όσα αναφέρει ο κ. Κοσμίδης) αυτό είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου…

Του Αρη Κοσμίδη

Επειδή κουράστηκα όλο και συχνότερα σε παράξενα αεροπορικά ατυχήματα να διαβάζω παράξενες εξηγήσεις από κάθε είδους ειδήμονες, αποφάσισα να σας εμπιστευτώ τη γνώμη μου.

Πολλά από τα τελευταία ατυχήματα κατά την κρίση μου, έχουν έμμεσα κοινές αιτίες.

Πρώτα θα ήθελα να αναλογιστείτε πώς είναι δυνατό, με 30€ να αγοράζετε ένα εισιτήριο για να πετάξετε από την Αθήνα στο Λονδίνο.
Τι μπορούν να καλύψουν αυτά τα 30€;

Όταν ήμουν μικρός το επάγγελμα του πιλότου ήταν ένα από τα πλέον περιζήτητα. Οι μισθοί των πιλότων ήταν απίστευτοι και το βιοτικό τους επίπεδο αξιοζήλευτο.

Μετά την εμφάνιση των εταιριών Low cost, όλα αυτά χάθηκαν.

Οι εταιρίες αυτές επηρέασαν και τις υπόλοιπες, με αποτέλεσμα οι πιλότοι σε όλο τον πλανήτη να τρέχουν και να μη φτάνουν.

Το επάγγελμα δεν είναι πλέον τόσο περιζήτητο και τα standards μειώθηκαν.

Ο εμπειρότατος Κυβερνήτης της GermanWings είχε 6000 ώρες πτήσεων, αλλά εγώ με 6500 ώρες δεν μπόρεσα να γίνω Κυβερνήτης.Όταν είχα την εμπειρία του καμικάζι συγκυβερνήτη, συνέχισα να πετώ για μια δεκαετία μέχρι να μπω στο Αirbus,με 5500 ώρες (αυτός μπήκε με 500 ώρες!!!).

Προτίμησα να παραιτηθώ από τις αεροπορικές μου δραστηριότητες, διότι σε συνδυασμό με την υψηλή φορολογία στη χώρα μας, το επάγγελμα αυτό κατάντησε ένα ακριβό hobby.
Όλοι οι συνάδελφοι μου έγιναν μετανάστες και ζουν σε χώρες τις Ασίας (κοντινές έως πολύ μακρινές).

Αν κρίνω από τα ωράρια εργασίας τους και τις οικογενειακές καταστάσεις που αντιμετωπίζουν, πολύ πιθανό κάποιοι να πάσχουν από βαριές μορφές κατάθλιψης.

Η εικόνα του πιλότου που αφήνει το πιλοτήριο για να πάει στην τουαλέτα, είναι μια κατάσταση που έχει παίξει πολύ τα τελευταία χρόνια σε ατυχήματα.Δεν είναι το κατούρημα μόνο, έχει και μέλι πίσω, και η μονοτονία μεγάλη, από τότε που μας κλείδωσαν μπροστά.

Ε, λοιπόν αυτό μου γυρνά τα νεύρα!
Δε θυμάμαι στις 6500 ώρες, να άφησα ποτέ τη θέση μου και νομίζω ότι δεν θα το έκανα ούτε αν πετούσα υπερατλαντικά. Δεν είναι σωστός επαγγελματισμός!

Έτσι, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οι άνθρωποι που βρίσκονται μπροστά είναι ανεπαρκείς για τις θέσεις αυτές.

Και αυτό μάλλον θα πρέπει να το δεχθούμε ως σημείο των καιρών μας…After all, you get what you pay for! 

Άρης Κοσμίδης, Πιλότος, Συγκυβερνήτης Airbus 320

πηγή

trelogiannis