Β' Σύνοδος του Βατικανού: καρπός συνωμοσίας κατά της Ρωμαϊκής Εκκλησίας και κατά του Ιησού Χριστού;

Η Cinzia Notaro παίρνει συνέντευξη από τον Don Curzio Nitoglia

Είναι η θεωρία συνωμοσίας κατά της Εκκλησίας του Χριστού επινόηση της λεγόμενης σύγχρονης «θεωρίας συνωμοσίας» ή αποκαλύπτεται θεϊκά στο κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο;
Ρωτάμε τον Don Curzio Nitoglia.

R. Όχι μόνο στο κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο (IX, 22): «Οι Εβραίοι συνωμότησαν (1 ) να διώξουν από τη Συναγωγή όποιον αναγνώριζε ότι ο Ιησούς ήταν ο Χριστός», αλλά και σε πολλά άλλα σημεία της Ιεράς Γραφής βρίσκουμε τη θεωρία της συνωμοσίας του μεταβιβλικού Ιουδαϊσμού κατά του Χριστιανισμού.


Στις Πράξεις των Αποστόλων (XXIII, 12-15): «Μερικοί από τους Ιουδαίους συγκεντρώθηκαν και ορκίστηκαν - με όρκο - να μην αγγίξουν φαγητό ή ποτό μέχρι να σκοτώσουν τον Παύλο, και ήταν περισσότεροι από σαράντα από αυτούς, οι οποίοι είχαν κάνει αυτή τη συνωμοσία». «Οι Εβραίοι συνήλθαν στο συμβούλιο και αποφάσισαν να τον σκοτώσουν» (IX, 23). «Οι Ιουδαίοι υποκίνησαν τους αρχηγούς της πόλης και άρχισαν διωγμό εναντίον του Παύλου» (XIII, 50). «Οι Εβραίοι του έστησαν παγίδες ενώ έπλεε» (ΧΧ 3). «Του έστησαν παγίδες για να τον σκοτώσουν κατά τη διάρκεια του ταξιδιού» (XXV, 1).

Στα τέσσερα Ευαγγέλια σχεδόν παντού διαβάζουμε για τη συνωμοσία του Φαρισαϊκού και του Ραβινικού Ιουδαϊσμού εναντίον του Ιησού: «Οι Φαρισαίοι... έκαναν συμβούλιο για το πώς να  σκοτώσουν τον Ιησού » (Mt., XII, 14). «Οι αρχιερείς και οι πρεσβύτεροι του λαού συγκεντρώθηκαν στο παλάτι τού... Καϊάφα, και έκαναν σύνοδο, για να μπορέσουν να εξαπατήσουν τον Ιησού και να τον σκοτώσουν» (XXVI, 3-5). «Οι Φαρισαίοι... συμβουλεύτηκαν... εναντίον του Ιησού για τον τρόπο να τον σκοτώσουν» (Μκ., III, 6). Οι αρχιερείς και οι γραμματείς αναζητούσαν τρόπο να συλλάβουν τον Ιησού με εξαπάτηση και να τον σκοτώσουν» (XIV, 1). «Οι άρχοντες των ιερέων και οι γραμματείς αναζητούσαν τρόπο να σκοτώσουν τον Ιησού» (Λουκάς, XXII, 2). «Οι Ιουδαίοι καταδίωξαν τον Ιησού... όλο και περισσότερο προσπαθούσαν να τον σκοτώσουν» (Ιωάννης V, 16-18). «Από εκείνη την ημέρα αποφάσισαν να τον σκοτώσουν» (Ιωάννης, XV, 53).

Ερ. Μια αντι/εκκλησία που βάζει τους οπαδούς της μέσα στην Εκκλησία γιά να προσπαθήσουν να την καταστρέψουν καλύτερα παρά απ' έξω;

Α. Ακριβώς. Η αντιεκκλησία εισάγει σε μεγάλους αριθμούς τα δικά της στοιχεία που έχουν αποχωριστεί ανοιχτά από την Εκκλησία για να της αντιταχθούν εκ των έσω, καταλαμβάνοντας καίριες θέσεις, ιδιαίτερα τους επισκοπικούς θρόνους. Με αυτόν τον τρόπο η αίρεση έχει διεισδύσει όσο πιο βαθιά γίνεται στα ίδια τα σπλάχνα της Εκκλησίας, για να μπορέσει κάποτε να διδάξει ποιμαντικά με τη συνεννόηση των ανθρώπων της Εκκλησίας τα λάθη που καταδικάζει δογματικά από αυτήν. Αυτή η διείσδυση μιας μεταμφιεσμένης «πέμπτης στήλης» στις τάξεις των Καθολικών γνώρισε τη μέγιστη ανάπτυξή της ξεκινώντας από τον Γιανσενισμό (2 ) (17ος αιώνας) μέχρι τη μοντερνιστική κρίση (πρώτο μισό του εικοστού αιώνα) και νεο/μοντερνιστική (δεύτερο μισό του εικοστού αιώνα). Ο Άγιος Πίος(1950) εξήγησε πώς ο εκσυγχρονιστής, σε αντίθεση με όλους τους άλλους αιρετικούς, δεν ήθελε να φύγει από την Εκκλησία, αλλά να παραμείνει εκεί για να την αλλάξει από μέσα. 

Ερ. Στο μυθιστόρημα «Il Santo» του Antonio Fogazzaro (απαγορευμένο με την κατηγορία του Μοντερνισμού) περιγράφεται λεπτομερώς η πρόθεση των μοντερνιστών.Αλήθεια;

Α. Ναι, αυτό της ίδρυσης μιας μυστικής εταιρείας εντός της Εκκλησίας για να αναλάβει τις κύριες θέσεις στην ιεραρχία και να μετατρέψει την Εκκλησία σε ένα είδος φιλανθρωπικής κοινωνίας. Μάλιστα ο Άγιος Πίος​ καταδίκασε τόν Μοντερνισμό το 1910, σάν Μυστική σέχτα. Το όνειρο ή μάλλον η μηχανορραφία του Fogazzaro, παρά τις καταδίκες του Πίου πραγματοποιήθηκε -δυστυχώς- χάρη στη μοντερνιστική και νεο/μοντερνιστική συνωμοσία στη Β' Σύνοδο του Βατικανού, μια αληθινή "πέμπτη στήλη" στη Ρωμαϊκή Εκκλησία, παρά την ψεύτικη μετασυνοδική αποκατάσταση του Ιωάννη Παύλου Β' και κυρίως του Πάπα Ράτσινγκερ, ώστε να καλύψει και να κάνει αποδεκτή τή Σύνοδο υπό το φως της Παράδοσης.

Ερ. Τι συνέβη με τη Β' Σύνοδο του Βατικανού;

Α. Ολοκληρώθηκε η πιο διεφθαρμένη συνωμοσία κατά της Αγίας Εκκλησίας. Στην πραγματικότητα, ορισμένες αντιχριστιανικές δυνάμεις απέκτησαν, στην ιεραρχία της Εκκλησίας, μια αληθινή «πέμπτη στήλη» πρακτόρων που ελέγχονται από τον Τεκτονισμό, τον Bené Berìth, τον κομμουνισμό και την αποκρυφιστική εξουσία που τους κυβερνά. Τέτοιοι πράκτορες θα υπήρχαν μεταξύ εκείνων των Καρδιναλίων, Αρχιεπισκόπων και Επισκόπων που αποτελούν ένα είδος προοδευτικής πτέρυγας μέσα στο Συμβούλιο (3 ).
Ένα από τα αγαπημένα όπλα της συνωμοσίας, του υπ' αριθμόν ένα εχθρού του Χριστιανισμού, του μεταβιβλικού Ιουδαϊσμού, ήταν αναμφίβολα αυτό της διείσδυσης ψευδοπροσήλυτων, των λεγόμενων «Μαρράνων», μέσα στην Εκκλησία για να μπορέσουν να την υποδουλώσουν. με κάποιο τρόπο -αν ήταν ποτέ δυνατό- στη Συναγωγή. Ολόκληρος ο Χριστιανισμός κινδύνευε με θάνατο αν δεν αντιδρούσε δυναμικά σε αυτή τη μυστική και θανατηφόρα διείσδυση.

Ερ. Ποιοι είναι οι λόγοι της στιγμιαίας νίκης της συνωμοσίας της ανατροπής και της αντιεκκλησίας επί των δυνάμεων του καλού;

Α. Ένας από τους λόγους είναι ότι οι δυνάμεις του καλού πολεμούν μόνο ενάντια στα πλοκάμια του χταποδιού και όχι ενάντια στο κεφάλι του. Με πλοκάμια εννοώ τον κομμουνισμό και τον τεκτονισμό, με το κεφάλι όμως τον αντιχριστιανικό ιουδαϊσμό και τον εσωτερικό αποκρυφισμό καβαλιστικής προέλευσης.

Είναι εκπληκτικό το πώς η «πέμπτη στήλη» κατάφερε να διεισδύσει στην Εκκλησία υπό τον Ιωάννη XXIII (σκεφτείτε τον de Lubac, Congar, Küng που καταδικάστηκε από τον Pius XII στη δεκαετία του 1950 και ο Roncalli τούς κάλεσε από το 1959/1960 ως «ειδικούς στή Σύνοδο) .

Έφτασε να καταλάβει σταθερά τα ηνία τής Συνόδου για να τήν κατευθύνει όπως ήθελε, κάνοντάς την να διακηρύσσει ποιμαντικά και μη δογματικά τον πανθεϊσμό, τη λατρεία του ανθρώπου, την υπερβατική ενότητα όλων των θρησκειών και το δικαίωμα της πλάνης στην ελευθερία.

Ερ. Από ποιους αποτελείται αυτή η λεγόμενη «πέμπτη στήλη»;

Α. Ο Πινάι απαντά: "Αποτελείται επίσης από τους απογόνους των Εβραίων που ασπάστηκαν τον Χριστιανισμό κατά τη διάρκεια των αιώνων, αλλά που έχουν ασκήσει τη Θρησκεία του Χριστού μόνο με φαινομενική μορφή" (4). Στα βάθη της καρδιάς τους αυτοί οι ψεύτικοι προσήλυτοι διατήρησαν την Ταλμουδική τους πίστη και γιόρτασαν τις τελετές τους οργανώνοντας τους εαυτούς τους σε άκρως μυστικές συναγωγές και στοές, οι οποίες λειτουργούσαν λαθραία κατά τη διάρκεια των αιώνων.(5).
Από αυτή την άποψη, ενδιαφέρουσες είναι οι οδηγίες που έδωσε το Ανώτατο Συμβούλιο της διασποράς, που εδρεύει στην Ιερουσαλήμ, στους Εβραίους της Αρλ το 1489: «Αγαπητοί αδελφοί τού Μωυσή, μας λέτε ότι ο βασιλιάς της Γαλλίας θέλει να γίνετε χριστιανοί. κάντε το, αλλά κρατήστε πάντα τον νόμο του Μωσαϊκού στην καρδιά σας (με μωσαϊκό εννοούμε τον Ταλμουδικό, εκδ.), φροντίστε τα παιδιά σας να γίνουν κληρικοί και επίσκοποι, γιατί με αυτόν τον τρόπο θα καταστρέψουν την Εκκλησία» (6).
Είναι προφανές, λοιπόν, ότι μια από τις σημαντικότερες προσπάθειες της αντιεκκλησίας ήταν να εισαγάγει «ψευδούς προσήλυτους» στα ιερατικά σχολεία, ώστε, έχοντας γίνει ιερείς, να μπορούν να ανέβουν όλα τα σκαλιά της εκκλησιαστικής ιεραρχίας (7), σε σημείο να ανέβουν ενδεχομένως στον Παπικό θρόνο -όπως ήλπιζε η διάσημη μορφή της Καρμπονερίας γνωστή ως Νούβιος- και έτσι να κάνει την Επανάσταση να λειτουργήσει για τους ίδιους τους έκπληκτους, αποπροσανατολισμένους, αγωνιώδεις, ανήμπορους Καθολικούς, όπως - στην πραγματικότητα - συνέβη με το Βατικανό Β' .

Ερ. Το όνειρο αυτής της «πέμπτης στήλης» να έχει έναν Πάπα σύμφωνα με τις ανάγκες του Ιουδαιο/Τεκτονισμού;

A. Το 1824 ο Nubius - ο οποίος ήταν ο επικεφαλής του «Supreme Sale» - έγραψε: «Πρέπει να επιτύχουμε με μικρά διαβαθμισμένα μέσα τον θρίαμβο της επαναστατικής ιδέας μέσω ενός Πάπα». Αυτό που ήθελε η αίρεση δεν ήταν ένας Τέκτονας Πάπας. Τι ήθελε; Οι Οδηγίες το λένε: «Ένας Πάπας σύμφωνα με τις ανάγκες μας» (8).
Τι ακριβώς σημαίνει η έκφραση «ένας Πάπας σύμφωνα με τις ανάγκες μας»; Είναι απλό: ένας Πάπας που δεν είναι μέλος του Τεκτονισμού, αλλά που ανήκει στην αίρεση για τις ιδέες που έχει αρχικά αποδεχτεί στη διάνοιά του. δηλαδή πανθεϊσμός, νατουραλισμός, ορθολογισμός, φιλελευθερισμός, πλουραλισμός, ανεκτικότητα επί τής αρχής, μη αποκλειστικότητα, λατρεία του ανθρώπου: εν ολίγοις, το σύμπλεγμα ιδεών που προέρχονται από τη δημόσια ή την εσωτερική φιλοσοφία του Τεκτονισμού. Ένας τέτοιος Πάπας δεν θα ανήκε στο σώμα του Τεκτονισμού με εγγραφή, αλλά με μύηση θα ήταν μέρος της ψυχής του. Στην πραγματικότητα, όπως στην Εκκλησία του Χριστού το σώμα διακρίνεται από την ψυχή, και είναι γνωστό ότι μπορεί κανείς να είναι μέρος του σώματος χωρίς να ανήκει στην ψυχή και αντίστροφα, έτσι συμβαίνει και με τον Τεκτονισμό: το σώμα είναι οι στοές. , και όσοι ανήκουν σε αυτούς είναι εγγεγραμμένοι. ενώ, η ψυχή υφίσταται σε δογματική μύηση, ιδέες, φιλελευθερισμό και ανεκτικότητα. Όλοι όσοι τα ομολογούν ανήκουν στην ψυχή της αίρεσης.

Ερ. Ένας τέτοιος Πάπας θα κάνει τον κλήρο να περπατήσει κάτω από τη μασονική σημαία;

Α. Ναι, πιστεύοντας ότι βαδίζουμε κάτω από αυτόν τόν Αντιπρόσωπο του Χριστού και η αίρεση θα δει έτσι το όνειρό της να πραγματοποιήσει την Επανάσταση «με μανδύα και τιάρα» (9) νά κυριαρχεί.

Ερ. Ποια είναι η προέλευση της «πέμπτης στήλης» και η δράση της;

Α. Ο Ιουδαϊσμός, ο οποίος μετά την Θεοκτονία (33 μ.Χ.), την καταστροφή της Ιερουσαλήμ (70 μ.Χ.) και τη διασπορά (135 μ.Χ.), έπρεπε να μεταμορφωθεί σε ένα είδος «μυστικής αίρεσης», είναι επομένως σχεδόν τόσο παλιός όσο ο Χριστιανισμός. «Ο Εβραίος, όταν κατόρθωσε να διεισδύσει στην ακρόπολη του εχθρού του, εργάζεται ακούραστα, υπακούοντας στις εντολές των εβραϊκών οργανώσεων που στοχεύουν να αποκτήσουν κυριαρχία από μέσα πάνω στον λαό, του οποίου την κατάκτηση επιθυμούν» (10). Επομένως, ο Ταλμουδικός Ιουδαϊσμός θα προσπαθήσει, με κάθε μέσο, ​​να ασκήσει έλεγχο στις εχθρικές θρησκευτικές οργανώσεις και στη συνέχεια να τις διαλύσει. Αφού αποκτήσει εκκλησιαστικές θέσεις, τις χρησιμοποιεί για να αναπτύξει τα δικά του σχέδια καθολικής κυριαρχίας, όπως συμβαίνει σήμερα, μπροστά στα μάτια μας, με το όνομα της Νέας Παγκόσμιας Τάξης.
Ο ίδιος ο Άγιος Παύλος έκρινε απαραίτητο να προειδοποιήσει τους επισκόπους ότι θα ξεσηκωθούν ανάμεσά τους άγριοι λύκοι, που δεν θα γλίτωναν το ποίμνιο του Χριστού και ότι μεταξύ των ίδιων των επισκόπων θα προκύψουν άνθρωποι που θα έλεγαν στραβά πράγματα για να κάνουν προσήλυτους.
Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός στο Ευαγγέλιο μας προειδοποιεί ενάντια στους αρπακτικούς λύκους ντυμένους «αρνιά», ενάντια στους «μισθοφόρους» ή «κακούς βοσκούς», προτρέποντάς μας να είμαστε σε εγρήγορση και πάντα σε επιφυλακή από τον «εσωτερικό κίνδυνο» και προειδοποιώντας μας: «Είναι απαραίτητο για να συμβούν σκάνδαλα».

Ερ. Με τη Β' Σύνοδο του Βατικανού επιτράπηκε στους λύκους με ενδύματα προβάτου να καθιερωθούν μεταξύ του ανώτατου κλήρου;

Απ. Όχι μόνο αυτό, αλλά να χρησιμοποιήσουμε την κληρική δικαστική εξουσία για να συντρίψουμε τους υπερασπιστές της Εκκλησίας, τόσο κληρικούς όσο και λαϊκούς. Δεν πρέπει να μας εκπλήσσει αυτή η διείσδυση που επέτρεψε και ανέχεται ακόμη και σήμερα ο Χριστός στην Εκκλησία. Το Ευαγγέλιο, άλλωστε, μας δίνει ένα κλασικό παράδειγμα, αυτό του Ιούδα, ενός από τους δώδεκα Αποστόλους, που πρόδωσε τον Χριστό για τριάντα δηνάρια. Ίσως ο Ιησούς έκανε λάθος που επέλεξε τον Ιούδα; Όχι! Ο Ιησούς ήθελε να μας δώσει ένα παράδειγμα και μια προειδοποίηση. Ήθελε να δούμε ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος που αντιμετωπίζει η Εκκλησία είναι να πουληθεί στον εχθρό για τριάντα δηνάρια από τους ανώτατους ιεράρχες της ίδιας της Εκκλησίας: στην πραγματικότητα, άλλοι «Ιούδες» έχουν προκύψει στην ιστορία των δύο χιλιάδων ετών της Εκκλησίας. και άλλοι θα προκύψουν ακόμα.

Ερ. Η Εκκλησία κατάφερνε πάντα να αποφεύγει την «πέμπτη στήλη» στο παρελθόν;

Α. Χάρη σε έναν ενάρετο και μάχιμο κλήρο και έναν λαό πιστά υποταγμένο σε αυτόν. Δυστυχώς, με τη Β' Σύνοδο του Βατικανού, οι πράκτορες της αντιεκκλησίας, την οποία ο Άγιος Ιωάννης αποκαλεί «Συναγωγή του Σατανά» ( Apoc ., Il, 9; III, 9) κατέλαβαν τις θέσεις διοίκησης και εφάρμοσαν εκείνη την επανάσταση, η οποία έχει προκαλέσει όλεθρο μεταξύ του κλήρου και των καθολικών λαϊκών. Είναι χρέος μας, λοιπόν, να πολεμήσουμε -με τη βοήθεια του Θεού- τη διαλυτική δράση της «πέμπτης στήλης» που έχει πλέον εισβάλει στην Εκκλησία του Χριστού, εξαιτίας ενός μυστηριώδους σχεδίου του Λυτρωτή, όπως ήθελε κατά τη διάρκεια των Παθών. Η Ανθρωπότητά Του υπέφερε τρομερά και η Θεότητά Του ήταν εντελώς κρυμμένη και επισκιασμένη, έτσι επέτρεψε -μετά από δύο χιλιάδες χρόνια- το μυστικό Σώμα Του να υποστεί ένα παρόμοιο και τρομερό Πάθος, στο οποίο το θεϊκό του στοιχείο επισκιάστηκε και μόνο το ανθρώπινο εμφανιζόταν, εντελώς χτυπημένο. σχεδόν αγνώριστο και στη λιγότερο όμορφη εμφάνισή του.

Ερ. Πώς προσπαθούν οι ψεύτικοι Χριστιανοί να διεισδύσουν;

Α. Στην Εκκλησία του Χριστού -όπως διδάσκει ο Άγιος Παύλος- «δεν υπάρχει πλέον Ιουδαίος ή Έλληνας, ούτε δούλος ούτε ελεύθερος, αλλά όλοι είναι ένα εν Χριστώ Ιησού» (Γαλ., III, 28), αλλά, ταυτόχρονα. , διασφαλίζει ότι δεν διεισδύουν ψευδείς μετατροπές σε αυτό. Κάθε απαγόρευση από το αξίωμα καθιερωνόταν πάντα από την Εκκλησία με βάση καθαρά θρησκευτικά κίνητρα, ποτέ φυλετικά ή γενετικά, όπως παραδέχεται και ο Εβραίος ιστορικός Paul Johnson: «Στην Ισπανία του 15ου αιώνα ένας Εβραίος δεν μπορούσε να διωχθεί επειδή γεννήθηκε Εβραίος ή επειδή οι γονείς του γεννήθηκαν Εβραίοι? ήταν απαραίτητο να αποδειχθεί ότι, αν και είχε βαπτιστεί, εξακολουθούσε να ασκεί τον Ιουδαϊσμό με κάποια μυστική μορφή» (11 ).

Ερ. Ποια είναι τα μέσα που υιοθέτησε ο Ιουδαϊσμός για να αποτρέψει τη χριστιανική αυτοάμυνα;

R. Ιδιαίτερα εξαιρετική είναι η δημιουργία αδελφοτήτων γνωστών ως «Ιουδαιο/Χριστιανικές Φιλίες», οι οποίες γνώρισαν μεγάλη ώθηση και ιδιαίτερη ανάπτυξη κατά τη διάρκεια και μετά τη Δεύτερη Σύνοδο του Βατικανού, στις προπαρασκευαστικές εργασίες της «Nostra Aetate» (28 Οκτωβρίου 1965), μέχρι να φτάσει στην αγκαλιά, στη συναγωγή της Ρώμης, μεταξύ του Ιωάννη Παύλου Β' και του αρχιραβίνου Elio Toaff στις 13 Απριλίου 1986, στην οποία ο Πάπας Ο Wojtyla μίλησε γιά τούς «Εβραίους, τούς μεγαλύτερους αδελφούς των Χριστιανών», διευκρινίζοντας στη συνέχεια στις 31 Δεκεμβρίου 1986 στο Te Deum που τραγουδήθηκε στην εκκλησία του Gesù: «Στην πίστη του Αβραάμ» και την αναγνώριση του κράτους του Ισραήλ από το Βατικανό το 1993. αναγνώριση η οποία, όπως παραδέχεται ο L'Osservatore Romano (1 Ιανουαρίου 1994, σ. 1), «είναι εμποτισμένη με το πνεύμα του Βατικανού II». Επιπλέον, ο Ιωάννης XXIII υποδέχθηκε τον Ιταλικό Ροταριανό Όμιλο στις 20 Απριλίου 1959, μόλις έξι μήνες μετά την εκλογή του και δεύτερη φορά στις 20 Μαρτίου 1963.
Στη συνέχεια, ο Παύλος VI τον φιλοξένησε στις 28 Σεπτεμβρίου 1963, τρεις μήνες μετά την εκλογή του, στις 20 Μαρτίου 1965 και 14 Νοεμβρίου 1970.
Ο Ιωάννης Παύλος Β' έκανε το ίδιο στις 14 Ιουνίου 1979 και στις 14 Φεβρουαρίου 1984.
Ακόμη πιο σοβαρά, ο Παύλος VI υποδέχθηκε την εβραϊκή μασονική στοά Bené Berith στις 3 Ιουνίου 1971 (βλ. L'Osservatore Romano , 3. VI. 1971) και ο Ιωάννης Παύλος Β' το 1984 (βλ. Documentation Catholique , ν. 1874, σελ. 509); είναι αδύνατο να μετρήσει πόσες φορές ο Bené Berith παρελήφθη από τον Benedict XVI και τον Francis.

Στις 25 Μαΐου 1928, το Ιερό Γραφείο δημοσίευσε ένα έγγραφο που καταδίκαζε τον Σύνδεσμο «Φίλων του Ισραήλ»» που αναφέρθηκε και δημοσιεύτηκε από τη La Civiltà Cattolica (12 ): «Ξεκίνησε υπό εξαιρετική αιγίδα και με ειλικρινείς αποστολικές προθέσεις, η κοινωνία των «Φίλων του Ισραήλ» δυστυχώς κατέληξε, σχεδόν χωρίς ευαισθησία από την αρχική πρόθεση, σε πολλές υπερβολές ή παρεκκλίσεις. Η ιδέα ενός ειδικού ιδρύματος για τα δύσκολα Ο προσηλυτισμός των Εβραίων, με τον μερικό τίτλο των «Φίλων του Ισραήλ», προκάλεσε κάποια ανησυχία ή αβεβαιότητα, και ως εκ τούτου σε μια δίκαιη επιφύλαξη εκ μέρους μας. Ωστόσο, η ρητή και δημόσια υποστήριξη αρκετών επισκόπων και καρδιναλίων θα έπρεπε να ήταν αρκετή για να μας απαλλάξει από κάθε φόβο».

Ερ. Γιατί η La Civiltà Cattolica σχολιάζει στη συνέχεια ότι «ο εβραϊκός κίνδυνος» απειλεί ολόκληρο τον κόσμο;

Α. Για τις ολέθριες διεισδύσεις ή τις βλαβερές παρεμβάσεις του, ιδιαίτερα μεταξύ των χριστιανικών λαών, και κυρίως μεταξύ των Καθολικών και των Λατίνων, όπου η τύφλωση του παλιού φιλελευθερισμού ευνόησε περισσότερο τους Εβραίους, ενώ καταδίωκε τους θρησκευόμενους και ειδικότερα τους Καθολικούς. Είναι αυτοί (οι Ελευθεροτέκτονες) που με τη γενιά των γιων του Ιούδα, ενάντια στους Καθολικούς και τον κλήρο, προετοίμασαν τη θρησκευτική δίωξη και αυτόν τον αντιχριστιανικό αγώνα που ήταν η θλιβερή βάση όλου του φιλελεύθερου και μασονικού κινήματος».(13).

Ερ. Ποιες είναι οι συνέπειες της Ποιμαντικής Διακήρυξης Nostra aetate (28 Οκτωβρίου 1965);

Α. Τι έγραψε ο Πινάι, λίγο πριν ξεκινήσουν οι εργασίες της Β' Συνόδου του Βατικανού: «Δεν μπορεί να αποκλειστεί ότι Εβραίοι πράκτορες που εισήχθησαν στην ιεραρχία της Εκκλησίας, θα υποβάλουν προς εξέταση στη Β' Σύνοδο του Βατικανού ένα σχέδιο σύμβασης καί ελπίζουν να μπορέσουν να δημιουργήσουν μια αύρα συμπάθειας και κατανόησης» (14). Ας θυμηθούμε ότι η ποιμαντική και μη/αλάθητη Διακήρυξη Nostra aetate χρησιμοποιήθηκε ως άλογο από τον Ιωάννη Παύλο Β' καθ' όλη τη διάρκεια του Ποντιφικιού του από το 1979 έως το 2005. Ωστόσο, η Εκκλησία δεν μπορεί δογματικά να αντικρούσει τον εαυτό της επειδή είναι θεϊκή, αλλά μπορεί να δεχτεί επίθεση ποιμαντικά και επομένως όχι αλάνθαστα από τα μέλη του (επισκόπους, ...), όπως έκανε ο Ιούδας. Πράγματι, γίναμε μάρτυρες με απογοήτευση της υλοποίησης του σχεδίου που σκαρφίστηκαν από τους μοντερνιστές κατά τη διάρκεια του Βατικανού Β' και του ποντίφικα του Ιωάννη Παύλου Β'.
Ωστόσο, με τον Ιωάννη XXIII και τον Παύλο ΣΤ' ξεκίνησε η επανάσταση εντός της Εκκλησίας, με έναν ενίοτε λεπτό και απόκρυφο τρόπο. Αναρωτιέται κανείς πώς τα κατάφερε ο Παύλος ΣΤ', εκεί όπου όλοι οι εχθροί της Εκκλησίας έχουν αποτύχει. Η εξήγηση είναι εύκολη: ο τελευταίος επιτέθηκε στην Εκκλησία από έξω, ενώ με τον Μοντίνι διαβρώθηκε, σιγά σιγά, από μέσα. Γιατί όμως δεν  έχουν ανοίξει τα μάτια μας όταν βρεθήκαμε αντιμέτωποι με ένα τέτοιο αποτέλεσμα («αυτοκατεδάφιση της Εκκλησίας» όπως το όρισε ο ίδιος ο Παύλος ΣΤ'); Και εδώ η εξήγηση είναι εύκολη: το λαμπρό διπλό παιχνίδι του Paul VI τύφλωσε τους πάντες.

Ερ. Υπάρχουν μαρτυρίες για αυτό;

Ο R. Paul VI πήγε στον ΟΗΕ για να ομολογήσει την πίστη του στον Χάρτη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και στη συνέχεια ομολόγησε την πίστη του στον Θεό σύμφωνα με το Καθολικό Σύμβολο της Πίστεως. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι ο Παύλος VI δεν κυβέρνησε την Εκκλησία (αλλά κατευθυνόταν από μια μαφία κακών συμβούλων που τον περιέβαλλουν). Ψεύδος. Κυβέρνησε με σταθερό χέρι όταν επρόκειτο για ρήξη με την Παράδοση, ενώ την υπερασπιζόταν με λόγια. Κανένας Πάπας δεν είχε το θράσος να καταστείλει το Ιερό Γραφείο. Κανένας Πάπας δεν επέβαλε, με τόση δύναμη, μεταρρύθμιση του Κονκλάβου, αποκλείοντας όλους τους καρδινάλιους άνω των ογδόντα! Κανένας Πάπας δεν είχε το εξαιρετικό θράσος να επιβάλει μια επαναστατική «Λειτουργία».


Γιατί ο ίδιος Πάπας του «Motuproprio» ήταν ενεργητικός όταν επρόκειτο να καταστρέψει την Παράδοση και έχασε την εξουσία του να καταδικάζει τις αιρέσεις; Ποτέ όμως μέτρο υπεράσπισης της Εκκλησίας απέναντι σε αυτούς που της επιτέθηκαν. Το προοδευτικό ή μοντερνιστικό σχέδιο είχε προετοιμαστεί προσεκτικά πολύ πριν.

Ερ. Είμαστε υπό την παρουσία ενός παγκόσμιου σχεδίου ανατροπής;

Α. Ένα σχέδιο που ο Παύλος VI εφάρμοσε κατά γράμμα, μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια, αυστηρά σύμφωνα με αυτό των μοντερνιστών που εξέθεσε ο Άγιος Πίος

Η Δεύτερη Σύνοδος του Βατικανού σηματοδοτεί το σημείο μετάβασης από την Παράδοση στον Μοντερνισμό. Με το Βατικανό II περάσαμε από μια παραδοσιακή χριστιανική θρησκεία σε μια ανθρωπιστική ψευδοθρησκεία γεμάτη μασονικές έννοιες» (15 ).

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1 — « Conjuraverant Judaei » (Ιωάννης, IX, 22). Το Conspire είναι συνώνυμο του plotting, plotting, βλ. N. ZINGARELLI, Λεξιλόγιο της ιταλικής γλώσσας (Bologna, Zanichelli, εκδ. Χ, 1970).
2 — Βλ. B. MATTEUCCI, Il Giansenismo, Ρώμη, 1955.
3 — M. PINAY, Συνωμοσία κατά της Εκκλησίας , Ρώμη, 1962, σελ. 1, 2η έκδ., Proceno, Effedieffe, 2015.
4 — M. PINAY, cit ., σελ. 264.
5 — M.PINAY, ό.π.
6 — H. DELASSUS, The problem of the present hour , Desclée, Rome, 1907, τομ. 1 σελίδα 291. Βλέπε CECIL ROTH, History of the Marranos , Serra e Riva, Μιλάνο 1991.
7 — H. DELASSUS, La conjuration antichrétienne , Desclée, Lille, 1910, τόμ. The, pp. 490-501.
8 — M. PINAY, cit ., σελ. 279.
9 — Ό.π.​
10 — Ό.π.​
11 — P. JOHNSON, History of the Jews , Milan, Longanesi, 1991, σελ. 250.
12 — La Civiltà Cattolica , 1928, τόμ. Το τετράγωνο. 1870, 12 Μαΐου, πίν. 171.
13 — La Civiltà Cattolica , 1928, τόμ. Το τετράγωνο. 1870, 12 Μαΐου, σσ. 339-340.
14 — M. PINAY, cit ., σελ. 599.
15 — L. DE PONCINS, Christianisme et Franc-Magonnerie , DPF, Chiré-en-Montreuil, 1975, σσ. 283-292.

Concilio Vaticano ll : frutto di un complotto contro la Chiesa Romana e contro Gesù Cristo ? - Cinzia Notaro intervista Don Curzio Nitoglia

ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ; ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΔΟΞΑΖΟΝΤΑΙ. Ο ΦΛΩΡΟΦΣΚΙ, Ο ΖΗΖΙΟΥΛΑΣ, ΕΝ ΜΕΡΕΙ Ο ΡΩΜΑΝΙΔΗΣ ΚΑΘΟΤΙ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΕ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΤΟΥ ΜΟΝΟΦΥΣΙΤΙΣΜΟΥ, Ο ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ, Ο ΡΑΜΦΟΣ, Ο ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΣ, ΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΩΝ ΘΕΟΛΟΓΙΚΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΣΧΟΛΩΝ, Η ΚΩΜΙΚΗ ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΒΟΛΟΥ. ΑΡΧΙΣΑΝ ΔΕ ΝΑ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΟΝΤΑΙ ΜΕ ΘΡΑΣΟΣ ΟΙ ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ. ΟΠΩΣ Ο ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΟΥ, ΦΘΙΩΤΙΔΟΣ, ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ, ΝΕΑΣ ΙΩΝΙΑΣ, ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΦΕΡΟΥΜΕ ΟΣΟΥΣ ΞΕΧΩΡΙΖΟΥΝ, Η ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΔΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΠΡΟΣΩΠΩΝ ΠΑΝΩ ΑΠ ΟΛΑ. ΚΑΙ ΤΟΣΟΙ ΣΕΒΑΣΜΙΟΙ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΑΠΟΓΟΝΟΙ ΤΟΥ ΙΟΥΔΑ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ  ΔΙΑΚΗΡΥΣΣΟΥΝ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΕΣ ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ.