του Don Curzio Nitoglia
Από το Ολοκαύτωμα στην πλήρως υλοποιημένη Παγκοσμιοποίηση
Προϋπόθεση
Γράφω αυτές τις γραμμές για να τονίσω τη σοβαρότητα, πλέον «τελική», της κατάστασης που βιώνουμε εδώ και σχεδόν 10 χρόνια (αραβικές εξεγέρσεις, ο συνδυασμός κρίσεων δολαρίου και ευρώ, η αντιπαράθεση μεταξύ ΗΠΑ/Ισραήλ και Ρωσίας/Κίνας/Ιράν στην περιοχή της Συρίας, της Παλαιστίνης, του Λιβάνου και της Ουκρανίας).
Η κατάσταση μπορεί να περιγραφεί ως αποκαλυπτική —όπως θα αναφέρω παρακάτω— τόσο από τις ραβινικές όσο και από τις εκκλησιαστικές αρχές.
Η «Αρχή» της Παγκοσμιοποίησης:
Η Ιουδαιοχριστιανική «Πρώτη Θεολογική Στροφή» του 1965.
Θρησκευτική Παγκοσμιοποίηση ή ο «Παγκόσμιος Ναός»
Προϋπόθεση
Γράφω αυτές τις γραμμές για να τονίσω τη σοβαρότητα, πλέον «τελική», της κατάστασης που βιώνουμε εδώ και σχεδόν 10 χρόνια (αραβικές εξεγέρσεις, ο συνδυασμός κρίσεων δολαρίου και ευρώ, η αντιπαράθεση μεταξύ ΗΠΑ/Ισραήλ και Ρωσίας/Κίνας/Ιράν στην περιοχή της Συρίας, της Παλαιστίνης, του Λιβάνου και της Ουκρανίας).
Η κατάσταση μπορεί να περιγραφεί ως αποκαλυπτική —όπως θα αναφέρω παρακάτω— τόσο από τις ραβινικές όσο και από τις εκκλησιαστικές αρχές.
Η «Αρχή» της Παγκοσμιοποίησης:
Η Ιουδαιοχριστιανική «Πρώτη Θεολογική Στροφή» του 1965.
Θρησκευτική Παγκοσμιοποίηση ή ο «Παγκόσμιος Ναός»
Πριν από τη Β' Βατικανή Σύνοδο, η διάκριση και η αντίθεση μεταξύ του Χριστιανισμού (ο οποίος πιστεύει στη θειότητα του Ιησού και της Αγίας Τριάδας) και του Ταλμουδικού ή μεταβιβλικού Ιουδαϊσμού (ο οποίος αρνείται τη θειότητα του Χριστού και της Τριάδας) ήταν σαφής.
Αναφερόμενοι στα πιο πρόσφατα παπικά έγγραφα, στην Πράξη της Αφιέρωσης στην Ιερή Καρδιά του Ιησού, γραμμένη από τον Λέοντα ΙΓ΄ (1900) και κατέστη, με εντολή του Πίου ΙΕ΄ , υποχρεωτική η απαγγελία από τους ιερείς κατά την Εορτή του Χριστού του Βασιλιά (1925), διαβάζουμε: «Γίνε Βασιλιάς όλων εκείνων που εξακολουθούν να καλύπτονται από το σκοτάδι της ειδωλολατρίας ή του Ισλαμισμού [...]. Κοίταξε με μάτι ελέους τα παιδιά αυτού του λαού που κάποτε ήταν τα εκλεκτά : είθε το Αίμα που ήδη επικαλέστηκε πάνω τους [ως λουτρό Ελέους, επιμ.] να κατέλθει και πάνω τους [ως λουτρό Ελέους, επιμ.]».
Αυτή η προσευχή διαβάζονταν στην παγκόσμια Εκκλησία μέχρι το 1962 και καταργήθηκε από τον Ιωάννη ΚΓ΄ .
Από την άλλη πλευρά, ο Πίος ΙΑ΄ στην εγκύκλιο Mit brennender Sorge του 1937 έγραψε: «Ο Λόγος θα έπαιρνε σάρκα από έναν λαό που στη συνέχεια θα Τον καρφώνει στον Σταυρό ».
Αυτή ήταν η κοινή διδασκαλία της Εκκλησίας, που περιέχεται στις πηγές της Αποκάλυψης (Παράδοση και Γραφή), και διδάσκεται συνεχώς από το παπικό Ματζιστέριο.
Τα άλλα «μαργαριτάρια» της μετα-συμβουλιακής περιόδου
Στις 26 Ιανουαρίου 2011 , δημοσιεύτηκε στην Avvenire (εφημερίδα της «Ιταλικής Επισκοπικής Συνόδου») άρθρο της Ισραηλινής καθηγήτριας ANNA FOA με τίτλο: « Το πραγματικό σημείο καμπής στη θεολογία κατά την μεταπολεμική περίοδο », στο οποίο διαβάζουμε:
«Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η αλλαγή στις σχέσεις μεταξύ Εκκλησίας και Ιουδαϊσμού που συνέβη με τη Δεύτερη Βατικανή Σύνοδο και τη Διακήρυξη Nostra Aetate είχε τις ρίζες της στο τραύμα του Ολοκαυτώματος ... Η Nostra Aetate ήταν ένα ριζικό σημείο καμπής,... που άνοιξε τον δρόμο για μια πραγματική θεολογική επανεξέταση της σχέσης με τον Ιουδαϊσμό , που προοριζόταν να εμβαθύνει..., εισάγοντας την ιδέα, για να παραθέσω τον Ιωάννη Παύλο Β' κατά την επίσκεψή του στη ρωμαϊκή συναγωγή το 1986, ότι η εβραϊκή θρησκεία δεν ήταν «εξωτερική», αλλά κατά κάποιο τρόπο «εγγενής» στη χριστιανική θρησκεία. Η επίγνωση που προκλήθηκε από την εξόντωση έξι εκατομμυρίων Εβραίων άλλαξε ριζικά όχι μόνο τις σχέσεις μεταξύ Εβραίων και Χριστιανών, αλλά και τα ίδια τα θεολογικά θεμέλια πάνω στα οποία θεμελιώθηκαν αυτές οι σχέσεις» (σελ. 26).
Στην ίδια εφημερίδα, την ίδια ημέρα και στην ίδια σελίδα, ένα άρθρο του ηγουμένου του Μπόζε (επαρχία Μπιέλλα) ΕΝΤΖΟ ΜΠΙΑΝΚΙ , με τίτλο « Γύρω από τη Σύνοδο: η Σύγκλιση των Πίστεων », εξηγεί ότι «το ιστορικό σημείο καμπής που έχουμε δει τα τελευταία πενήντα χρόνια, ένα σημείο καμπής στο οποίο η τραγωδία του «απόλυτου κακού» σίγουρα δεν ήταν ξένη » είναι τόσο κοσμοϊστορικό που «κανένας Χριστιανός δεν θα μπορεί να επικαλεστεί την άγνοια ως δικαιολογία: κάθε άτομο είναι και θα είναι προσωπικά υπεύθυνο για την επιβεβαίωση ή την αντίφαση αυτού του σημείου καμπής ».
Επιπλέον, ο Μπιάνκι συνεχίζει, γράφοντας ότι «ο Ιωάννης Παύλος Β' […], στις 17 Νοεμβρίου 1980 στο Μάιντς, εξέδωσε μια άνευ προηγουμένου διατύπωση, πράγματι αντίθετη με δεκαεννέα αιώνες χριστιανικής εξήγησης και θεολογίας , στην οποία οι Εβραίοι ορίζονται ως «ο λαός του Θεού της Παλαιάς Διαθήκης, η οποία δεν έχει ποτέ ανακληθεί». […] Μπορεί κανείς να παρατηρήσει την καινοτομία και την τόλμη σε σχέση με όλα τα προηγούμενα εκκλησιαστικά Ματζιστερία . [… ] . Η θεολογία της αντικατάστασης εγκαταλείπεται έτσι για πάντα». Η ερμηνευτική της ρήξης βρίσκει χώρο στις σελίδες της εφημερίδας του Ιταλικού Επισκοπείου, του οποίου Προκαθήμενος είναι ο Πάπας, ο οποίος ωστόσο υποστηρίζει, αλλά δεν επιδεικνύει (1 ), τήν ερμηνευτική της συνέχειας .
ΣΗΜΕΙΩΣΗ
1 - B. GHERARDINI, Δεύτερη Οικουμενική Σύνοδος του Βατικανού. Ομιλία προς εκφώνηση , Frigento - Avellino, 2009.
Αναφερόμενοι στα πιο πρόσφατα παπικά έγγραφα, στην Πράξη της Αφιέρωσης στην Ιερή Καρδιά του Ιησού, γραμμένη από τον Λέοντα ΙΓ΄ (1900) και κατέστη, με εντολή του Πίου ΙΕ΄ , υποχρεωτική η απαγγελία από τους ιερείς κατά την Εορτή του Χριστού του Βασιλιά (1925), διαβάζουμε: «Γίνε Βασιλιάς όλων εκείνων που εξακολουθούν να καλύπτονται από το σκοτάδι της ειδωλολατρίας ή του Ισλαμισμού [...]. Κοίταξε με μάτι ελέους τα παιδιά αυτού του λαού που κάποτε ήταν τα εκλεκτά : είθε το Αίμα που ήδη επικαλέστηκε πάνω τους [ως λουτρό Ελέους, επιμ.] να κατέλθει και πάνω τους [ως λουτρό Ελέους, επιμ.]».
Αυτή η προσευχή διαβάζονταν στην παγκόσμια Εκκλησία μέχρι το 1962 και καταργήθηκε από τον Ιωάννη ΚΓ΄ .
Από την άλλη πλευρά, ο Πίος ΙΑ΄ στην εγκύκλιο Mit brennender Sorge του 1937 έγραψε: «Ο Λόγος θα έπαιρνε σάρκα από έναν λαό που στη συνέχεια θα Τον καρφώνει στον Σταυρό ».
Αυτή ήταν η κοινή διδασκαλία της Εκκλησίας, που περιέχεται στις πηγές της Αποκάλυψης (Παράδοση και Γραφή), και διδάσκεται συνεχώς από το παπικό Ματζιστέριο.
Τα άλλα «μαργαριτάρια» της μετα-συμβουλιακής περιόδου
Στις 26 Ιανουαρίου 2011 , δημοσιεύτηκε στην Avvenire (εφημερίδα της «Ιταλικής Επισκοπικής Συνόδου») άρθρο της Ισραηλινής καθηγήτριας ANNA FOA με τίτλο: « Το πραγματικό σημείο καμπής στη θεολογία κατά την μεταπολεμική περίοδο », στο οποίο διαβάζουμε:
«Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η αλλαγή στις σχέσεις μεταξύ Εκκλησίας και Ιουδαϊσμού που συνέβη με τη Δεύτερη Βατικανή Σύνοδο και τη Διακήρυξη Nostra Aetate είχε τις ρίζες της στο τραύμα του Ολοκαυτώματος ... Η Nostra Aetate ήταν ένα ριζικό σημείο καμπής,... που άνοιξε τον δρόμο για μια πραγματική θεολογική επανεξέταση της σχέσης με τον Ιουδαϊσμό , που προοριζόταν να εμβαθύνει..., εισάγοντας την ιδέα, για να παραθέσω τον Ιωάννη Παύλο Β' κατά την επίσκεψή του στη ρωμαϊκή συναγωγή το 1986, ότι η εβραϊκή θρησκεία δεν ήταν «εξωτερική», αλλά κατά κάποιο τρόπο «εγγενής» στη χριστιανική θρησκεία. Η επίγνωση που προκλήθηκε από την εξόντωση έξι εκατομμυρίων Εβραίων άλλαξε ριζικά όχι μόνο τις σχέσεις μεταξύ Εβραίων και Χριστιανών, αλλά και τα ίδια τα θεολογικά θεμέλια πάνω στα οποία θεμελιώθηκαν αυτές οι σχέσεις» (σελ. 26).
Στην ίδια εφημερίδα, την ίδια ημέρα και στην ίδια σελίδα, ένα άρθρο του ηγουμένου του Μπόζε (επαρχία Μπιέλλα) ΕΝΤΖΟ ΜΠΙΑΝΚΙ , με τίτλο « Γύρω από τη Σύνοδο: η Σύγκλιση των Πίστεων », εξηγεί ότι «το ιστορικό σημείο καμπής που έχουμε δει τα τελευταία πενήντα χρόνια, ένα σημείο καμπής στο οποίο η τραγωδία του «απόλυτου κακού» σίγουρα δεν ήταν ξένη » είναι τόσο κοσμοϊστορικό που «κανένας Χριστιανός δεν θα μπορεί να επικαλεστεί την άγνοια ως δικαιολογία: κάθε άτομο είναι και θα είναι προσωπικά υπεύθυνο για την επιβεβαίωση ή την αντίφαση αυτού του σημείου καμπής ».
Επιπλέον, ο Μπιάνκι συνεχίζει, γράφοντας ότι «ο Ιωάννης Παύλος Β' […], στις 17 Νοεμβρίου 1980 στο Μάιντς, εξέδωσε μια άνευ προηγουμένου διατύπωση, πράγματι αντίθετη με δεκαεννέα αιώνες χριστιανικής εξήγησης και θεολογίας , στην οποία οι Εβραίοι ορίζονται ως «ο λαός του Θεού της Παλαιάς Διαθήκης, η οποία δεν έχει ποτέ ανακληθεί». […] Μπορεί κανείς να παρατηρήσει την καινοτομία και την τόλμη σε σχέση με όλα τα προηγούμενα εκκλησιαστικά Ματζιστερία . [… ] . Η θεολογία της αντικατάστασης εγκαταλείπεται έτσι για πάντα». Η ερμηνευτική της ρήξης βρίσκει χώρο στις σελίδες της εφημερίδας του Ιταλικού Επισκοπείου, του οποίου Προκαθήμενος είναι ο Πάπας, ο οποίος ωστόσο υποστηρίζει, αλλά δεν επιδεικνύει (1 ), τήν ερμηνευτική της συνέχειας .
ΣΗΜΕΙΩΣΗ
1 - B. GHERARDINI, Δεύτερη Οικουμενική Σύνοδος του Βατικανού. Ομιλία προς εκφώνηση , Frigento - Avellino, 2009.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου