Πηγή: Φάμπιο Φιλομένι
Αυτή τη στιγμή, μακάρι να ήμουν Αμερικάνος. Ναι, διαβάσατε σωστά. Μετά τη συνθηκολόγηση ενός ολόκληρου πολιτισμού στα χέρια μιας γυναικούλας που εκπορνεύτηκε στον αμερικανικό οικονομικό και χρηματοπιστωτικό καπιταλισμό, σήμερα το πρωί μακάρι να μπορούσα να ξυπνήσω στο Τέξας. Θα είχα ζεστάνει αυτό το ποτήρι αραιωμένου καφέ, θα είχα ρίξει μέσα μια χούφτα γενετικά τροποποιημένα δημητριακά, μετά θα είχα βγει έξω να σελώσω το γάιδαρό μου και τελικά θα είχα συναντήσει τους φίλους μου στο μπαρ της κομητείας για μια κουβέντα για το πόσο σπουδαία είναι η Αμερική. Μαζί με τους φίλους μου τους γιάνκηδες, θα είχα κοροϊδέψει την ηλικιωμένη, ηλίθια γυναίκα που σοδομίστηκε από τον πονηρό γέρο Ντόναλντ. Και αντ' αυτού, είμαι εδώ, εκνευρισμένος επειδή νιώθω ότι με κοροϊδεύουν. Κοιτάξτε, δεν το κάνω θέμα δασμών και ποσοστών. Δεν έχω τις γνώσεις ή την εμπειρία για να κατανοήσω πλήρως τις συνέπειες αυτής της επιβλαβούς συμφωνίας. Ήμουν στρατιώτης, όχι οικονομολόγος. Αλλά δεν χρειάζεται να είσαι κάτοχος βραβείου Νόμπελ στα οικονομικά για να καταλάβεις ότι η αύξηση των τιμών κατά 15% στα προϊόντα μας που εξάγονται στις ΗΠΑ είναι ένα σοβαρό πλήγμα. Δεν χρειάζεται καν να είσαι ο Μόντι, ο Ντράγκι ή ο Τζορτζέτι για να καταλάβεις ότι η δέσμευση για την αγορά 750 δισεκατομμυρίων δολαρίων σε ενέργεια και στρατιωτικό εξοπλισμό από τις Ηνωμένες Πολιτείες αποτελεί τεράστια οικονομική ώθηση για τη χώρα αυτή, εις βάρος της Ευρώπης. Αν λοιπόν δεν το κάνω καθαρά οικονομικό ζήτημα, γιατί να νιώθω ότι με κοροϊδεύουν; Νιώθω ότι με κοροϊδεύουν επειδή η Ευρώπη έχει αποδείξει, για άλλη μια φορά, ότι δεν υπάρχει. Ότι δεν έχει διεθνές βάρος. Δεν έχει κανένα βάρος για τρία χρόνια σε κανέναν από τους συνεχιζόμενους πολέμους. Δεν έχει καν κανένα βάρος όσον αφορά την υπεράσπιση των στρατηγικών συμφερόντων της γηραιάς ηπείρου. Νιώθω ότι με κοροϊδεύει αυτή η ελίτ των διεφθαρμένων γραφειοκρατών που υπηρετούν τα συμφέροντα των διεθνικών οικονομικών ολιγαρχιών και όχι των λαών της Ευρώπης. Αλλά νιώθω επίσης ότι με κοροϊδεύουν τα παράσιτα τής Μελόνι και του Σαλβίνι που καυχιούνται για τις ατυχίες της ΕΕ (και επομένως και τις δικές μας) ελπίζοντας να ενισχύσουν την πενιχρή εκλογική τους συναίνεση. Αντί για τους υποστηρικτές της κυριαρχίας της Κυριακής, θα έλεγα ότι είναι ηττοπαθείς πλήρους απασχόλησης. Όταν επαινούν τον Τραμπ και το MAGA - ή τον Νετανιάχου και το Ισραήλ - θα έπρεπε να διωχθούν για «εσχάτη προδοσία». Αλλά δεν θέλω να σταθώ σε αυτούς τους ανθρώπους. Ας επιστρέψουμε στην οικονομική «συμφωνία» ΗΠΑ-ΕΕ (απαιτούνται εισαγωγικά). Προσωπικά, θα προτιμούσα έναν εμπορικό πόλεμο από μια πλήρη κατάρρευση. Μια Ευρώπη ταπεινωμένη και εκφοβισμένη μπροστά σε ολόκληρο τον κόσμο είναι μια υπαρξιακή ζημιά ακόμη χειρότερη από την οικονομική. Μας γυρίζει πίσω στην ήττα στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Και η σύγκριση είναι εύστοχη, δεδομένου ότι ακόμη και η Ιαπωνία βγήκε από τη συμφωνία Τραμπ με τα κόκαλά της αρκετά σπασμένα. Ο κοινός πόνος είναι η μισή χαρά; Απολύτως ΟΧΙ! Η αξιοπρέπεια έρχεται πρώτη. Θα ήθελα να εκπροσωπήσω την Ευρώπη αντί για μια βαρετή ηλικιωμένη κυρία με ένα σκοτεινό παρελθόν. Κάποιος που θα του είχε γελάσει κατάμουτρα με την απειλή δασμών 15%. «Κάν’ το, ρε τραμπούκε, εμείς θα επιβάλουμε 30% σε όλα σου τα αγαθά, συμπεριλαμβανομένων των υπηρεσιών των Big Tech, Meta, Google, Microsoft, Amazon, που μαζί αξίζουν το ΑΕΠ της Ιαπωνίας και της Γερμανίας! Και με αυτά τα 750 δισεκατομμύρια που ο γέρος-ανόητος υποσχέθηκε να σου αγοράσει βενζίνη και όπλα, θα στηρίξουμε τις ευρωπαϊκές μας εταιρείες, οι οποίες θα υποστούν οικονομική ζημία στις εξαγωγές λόγω των δασμών σου». Αλλά για να φανταστεί κανείς όλα αυτά, χρειάζεται μια Ευρώπη που δεν υπάρχει. Μια κυρίαρχη και ανεξάρτητη Ευρώπη, πραγματικά αυτόνομη από τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Δύσκολο να το φανταστεί κανείς σήμερα, με 100.000 Αμερικανούς στρατιώτες στην Ευρώπη έτοιμους για μάχη και στρατιωτικές βάσεις των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ διάσπαρτες σε όλη τη ήπειρο. Άσε που δεν βρισκόμαστε στο Τέξας, και δεν έχω το δικό μου ράντσο με άλογα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου