ΔΟΞΑ ΣΤΟΝ ΝΤΟΝΑΛΝΤ, ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΔΟΞΑΣΜΕΝΟΣ
Υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι δεν θα έγραφα τίποτα για το ζήτημα των δασμών (όλα φαίνονται ήδη τόσο προφανή), αλλά δεν μπορώ. Όταν διαβάζω τήν Μελόνι να λέει, «Τελικά, πήγαν καλά. Αποφύγαμε έναν εμπορικό πόλεμο», με κάνει να αηδιάζω.
Το πρόβλημά μου δεν είναι «οικονομικό»: Δεν είμαι σίγουρος πώς λειτουργούν τα εμπορικά ισοζύγια, ούτε ποιες μπορεί να είναι οι πραγματικές επιπτώσεις και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Οι οικονομολόγοι θα μου το εξηγήσουν αυτό. Ενδιαφέρομαι αντίθετα για την ηθική και δεοντολογική πτυχή του θέματος: πώς είναι δυνατόν να μας έχει πετάξει σαν αυγά σε τηγάνι ένας χυδαίος και αλαζόνας νταής, χωρίς να έχουμε την παραμικρή δυνατότητα να αντιδράσουμε;
Η ουσία της περίφημης «συμφωνίας» είναι ότι τα προϊόντα μας θα πληρώνουν εξαιρετικά υψηλούς δασμούς προς τις ΗΠΑ, ενώ «σε αντάλλαγμα» θα αναγκαστούμε επίσης να αγοράσουμε όπλα και φυσικό αέριο από τις Ηνωμένες Πολιτείες - εκτός από το να κάνουμε δισεκατομμύρια δολάρια σε επενδύσεις εκεί. Εν τω μεταξύ —και πάλι, ως «αντιστάθμιση»— καταργήσαμε επίσης τον φόρο ιστού από τους γιγάντες της μεγάλης τεχνολογίας. Τι συμβαίνει; Πού είναι το πλεονέκτημά μας σε όλη αυτή την υπόθεση; Είναι δυνατόν να χρειάζεται πραγματικά να παρηγορούμαστε με τη φράση «θα μπορούσε να ήταν πολύ χειρότερα»; Βρισκόμαστε πραγματικά σε αυτή την κατάσταση απόλυτης ανισότητας και υποτέλειας στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου δεν έχουμε καταφέρει (ή θέλουμε) καν να αρχίσουμε να διεκδικούμε τα δικαιώματά μας;
Γιατί εδώ, λέγοντας συνεχώς στον εαυτό μας ότι «θα μπορούσε να ήταν χειρότερα», καταλήγουμε να ευχαριστούμε τον Τραμπ που δεν μας έριξε μερικές πυρηνικές βόμβες, ανάμεσα σε έναν γύρο γκολφ και έναν άλλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου