Πηγή: Ο Εχθρός
Το αμερικανικό παράδειγμα μπορεί να συνοψιστεί ως εξής: το άτομο είναι ένα κοτόπουλο εκτροφής που πρέπει να ταΐζεται μέχρι ναυτίας με απαρχαιωμένα σκουπίδια, ώστε να πιστέψει ότι είναι ελεύθερος επειδή, διεγείρεται από το παραλήρημα της παιδικής παντοδυναμίας του, καί επιλέγει ανάμεσα σε είκοσι πέντε μάρκες των ίδιων ψευδο-καλλιτεχνικών σκουπιδιών.
Γαμώτο στην Αμερική. Ο Θεός να καταραστεί την Αμερική. Τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Την εσωτερική Αμερική. Αυτός ο τοξικός χυλός που κουβαλάμε μέσα μας στο ασυνείδητό μας. Ο ορίζοντας των ανθρώπων που τρώνε ντόνατς, ρουφούν ζάχαρη και νιώθουν, όπως λένε στο Παλέρμο, σαν σκατά και μισό. Η ψυχολογία του μέσου Αμερικανού: ένα μεγάλο πεντάχρονο παιδί που γκρινιάζει και χτυπάει τα πόδια του όταν, αφού βομβάρδισε, ισοπέδωσε, υποδούλωσε τον μισό κόσμο για να τον μετατρέψει σε παιχνίδι του στρατιωτικο-βιομηχανικού-οικονομικού συμπλέγματος, τη μόνη φορά που τραυματίστηκε στην επικράτειά του, το 2001 στη Νέα Υόρκη, επέβαλε στους υπηρέτες του, δηλαδή εμάς, την επιταγή «είμαστε όλοι Αμερικανοί». Ο Τζουλιέτο Κιέζα και μια ντουζίνα άλλοι θεωρητικοί, συμπεριλαμβανομένων και Αμερικανών, ισχυρίστηκαν ότι οι δύο Πύργοι καταρρίφθηκαν εκ των έσω. Σε κάθε περίπτωση, το αποτέλεσμα ήταν η μεγάλη επανεκκίνηση της πολιτιστικής αλαζονείας της αμερικανικής κουλτούρας (των αστεριών και των λωρίδων), μεταμφιεσμένης σε καθολική εξαγωγή δημοκρατίας. Σαν απορρυπαντικό, που διαβρώνει χημικά ταυτότητες που δεν έχουν ακόμη ευθυγραμμιστεί πλήρως. Δόξα πάντα στους ρακένδυτους Ταλιμπάν, τρομακτικούς αλλά με προσόντα τόσο μεγάλα όσο οι πύραυλοι Stinger, που εκδίωξαν τους μισθοφόρους του δυτικού μάρκετινγκ. Ιστορική ήττα των σκληροτράχηλων νεοσυντηρητικών τύπου Μπους, αλλά και των Δημοκρατικών διαδόχων τους με ένα χαμόγελο τύπου Ομπάμα.
Ο αντιαμερικανισμός δεν είναι δικαίωμα: είναι καθήκον. Μειοψηφικό, εξειδικευμένο, ξεπερασμένο, ηττημένο, ρομαντικό, ό,τι θέλετε, αλλά καθήκον. Πληρώνουμε για την υποταγή μας κάθε μέρα, για μια σειρά από ατελείωτους λόγους που αν τους απαριθμούσαμε όλους θα μπορούσαμε να βγάλουμε μια ομολογία άξια για σεπούκου (χαρακίρι). Ναι, μας αξίζει να αυτοκτονήσουμε από ατίμωση, δεδομένου του πόσο έχουμε συνηθίσει στην κοινωνική φαιντανύλη που μας εγχέεται στις φλέβες από το 1945. Στην πραγματικότητα, η ψυχοπαγίδα της άνεσης σέρνονταν ακόμη και πριν, εμπνευσμένη από εκείνη την υπέρτατη ηλιθιότητα του «δικαιώματος στην αναζήτηση της ευτυχίας» που είναι γραμμένη στο Σύνταγμα του Τζορτζ Ουάσινγκτον. Αυτό που ο Χάξλεϊ ονόμασε «Περήφανος Νέος Κόσμος», ο Τόινμπι «Η Δύση», ο Παζολίνι «Καταναλωτικός Φασισμός» και η Nouvelle Droite «Αμερικανισμός», είναι ο ίδιος υπερθερμιδικός χυλός που κερδίζει και απορροφά τα πάντα, επειδή αποτελείται από μια ουσία που καταρρίπτει κάθε άμυνα: "απολαύστε και μην δίνετε δεκάρα για τις συνέπειες". Δεν είναι τυχαίο ότι ο μεγαλύτερος και πιο βαθυστόχαστος διαγνώστης της αμερικανικής ασθένειας ήταν ένας Αμερικανός, ο αποστάτης Κρίστοφερ Λας: ένα πειραματόζωο ανάμεσα σε πειραματόζωα, πέτυχε πλήρως τη διάγνωση όταν περιέγραψε τον «μαζικό ναρκισσισμό», τον «ελάχιστο εαυτό» και την «εξέγερση των ελίτ», ένα ενιαίο μπλοκ που εδραιώνει το αμερικανικό παράδειγμα στο μάρμαρο του Λευκού Οίκου. Συνοψίζοντας ως εξής: το άτομο είναι ένα ένα κοτόπουλο εκτροφής που το ταΐζουν μέχρι να αηδιάσει με παρωχημένα σκουπίδια, ώστε να πιστέψει ότι είναι ελεύθερο επειδή, διεγείρεται από το παραλήρημα της παιδικής παντοδυναμίας του, επιλέγει ανάμεσα σε είκοσι πέντε μάρκες των ίδιων ψευδοκαλλιτεχνικών μαλακιών. Εν τω μεταξύ, εκεί στην κορυφή, όπως συνέβαινε πάντα παντού, μια χούφτα ισχυρών ανθρώπων, με ονόματα και επώνυμα που δεν είναι καθόλου σκοτεινά, διαχειρίζονται την εξουσία με την πονηριά να την επικυρώνουν κάθε τόσα χρόνια σε αυτό το παιχνίδι ρόλων που είναι οι εκλογές. Όλο αυτό ορίζεται ως «φιλελεύθερη δημοκρατία», το πλανητικό non plus ultra (το υπέρτατο μοντέλο του πλανήτη), ο απώτερος στόχος της ανθρώπινης πολιτικής, και αλίμονο σε όποιον ισχυρίζεται το αντίθετο.
Θα ήταν αρκετό να ανακτήσουμε λίγη ιστορική αίσθηση, πραγματικότητα και λογική, καθώς και να ενημερωθούμε λίγο, για να μάθουμε αυτό που όλοι γνωρίζουν και έχουν καταλάβει τώρα, εκτός από τη βάση των οπαδών του “living in America”: είναι ένας κοινότοπος ιμπεριαλισμός. Απλώς λίγο λιγότερο εξωραΐσμένος και λίγο πιο στοχευμένος από ό,τι πριν, με τον Τραμπ. Πάντα και σε κάθε περίπτωση βασισμένος:
— σε ένα νόμισμα που χρησιμοποιείται ως ρόπαλο (το δολάριο),
— σε ένα αστρονομικό χρέος (ώστε ο Αμερικανός πολίτης να μπορεί να συνεχίσει να πατάει γκάζι με το μεγάλο αυτοκίνητο και να παράγει τη δική του προσωπική χωματερή αποβλήτων),
— σε έναν ανώμαλο στρατό επικεφαλής του ΝΑΤΟ (ο οποίος από εδώ και στο εξής, χάρη στον Άγιο Τραμπ προστάτη της ακροδεξιάς, θα πληρώνουμε δισεκατομμύρια περισσότερα), — σε μια τεχνολογική πρωτοκαθεδρία που τώρα βρίσκεται στην κορυφή και στην λεγόμενη τεχνητή νοημοσύνη (η οποία θα κάνει εκατομμύρια ανθρώπους περιττούς, που πιθανώς το αξίζουν, ειδικά εκείνους που διασκεδάζουν στο ChatGPT όπως παλιά με τα πορνό),
— στη συνηθισμένη, παλιά, αγαπητή, αηδιαστική υπερβολική δύναμη του χρηματοπιστωτικού συστήματος (η οποία, καταραμένο Κεφάλαιο, δεν είναι εφεύρεση, είναι γεγονός: η κρίση του 2008 έχει δημιουργήσει μια υπερσυγκέντρωση κεφαλαίων με πρακτικά απεριόριστη διαθεσιμότητα, η Blackrock μόνο έχει 11 δισεκατομμύρια δολάρια στην κοιλιά της, τι μετράνε οι ντροπαλές κυβερνήσεις μας στο Οβάλ Γραφείο, απέναντι σε τέτοιους γίγαντες;),
— σε μια βιομηχανία του θεάματος ακόμη ηγεμονική (η οποία επίσης παράγει πολύτιμες δημιουργίες, τόσο στο Χόλιγουντ όσο και... στο υπόγειο, αλλά του οποίου ο ορίζοντας είναι πάντα, αναπόφευκτα, βαρετά, αναπόφευκτα αμερικανοκεντρικός)
— και, τελικά, στην εξουσία, τη μόνη βούληση που κινεί τον κόσμο.
Σε συνεργασία με τον σύμμαχό τους Ισραήλ, καλά οχυρωμένο στις πτυχές του αμερικανικού μηχανισμού με ένα λόμπι, κι αυτό, στο φως της ημέρας (Επιτροπή Δημοσίων Υποθέσεων-AIPAC, Διάσκεψη Εβραϊκών Οργανώσεων, Εβραϊκό Ινστιτούτο για Υποθέσεις Εθνικής Ασφάλειας, Ινστιτούτο Ουάσινγκτον για την Πολιτική της Εγγύς Ανατολής, Χριστιανοί Σιωνιστές)/(Public Affair Committee-AIPAC, Conference of Jewish Organizations, Jewish Institute for National Security Affairs, Washington Institute for Near Eastern Policy, Christian Zionists), οι "Γιου Ες Έι" αυτοπροσδιορίζονται ως αφέντες, χωροφύλακες, δάσκαλοι της Γης. Το κοινό νήμα είναι θρησκευτικό: οι ευαγγελικές προτεσταντικές αιρέσεις-σέκτες που ευλογούν τον Ντόναλντ, έναν επιχειρηματία και κερδοσκόπο κρυπτονομισμάτων, διαβάζουν το Ευαγγέλιο ξεκινώντας από τον ζηλιάρη και εκδικητικό Θεό της Παλαιάς Διαθήκης, παρά από την τεταμένα ειρηνιστική ιστορία του Ναζωραίου, που ευθυγραμμίζεται περισσότερο με τους Καθολικούς που ελπίζουν στον Πάπα του Σικάγο. Η Γάζα είναι ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης που ιδανικά φέρει στην είσοδό του μια επιγραφή, εργαλειακή αλλά όχι ευφάνταστη, που οι υποκριτές θα ήθελαν να τυλίξουν σαν σάβανο γύρω από την ταυτότητα της Ευρώπης: «Ιουδαιο-χριστιανικές ρίζες».
Για ποια δώρα στην ανθρωπότητα μπορούμε να ευχαριστήσουμε τους Yankees;
Για μερικά: τη βιταλιστική φιλοσοφία του Ralph Waldo Emerson, την ηλεκτρική λάμπα, μια ομάδα συγγραφέων (Pound, Bukowski, Forster Wallace), τη ροκ εν ρολ, τον Jack Nicholson και μερικά τηλεοπτικά προγράμματα, ένα από τα οποία είναι οι πρώτοι Simpsons. Έχουμε ήδη κάποιες αμφιβολίες για την εφεύρεση των αδελφών Wright, το αεροπλάνο. Είναι αλήθεια: από τον θρυλικό Noam Chomsky μέχρι τον νεοκοινοτιστή Michael Sandel, στις υπερατλαντικές ακαδημίες δεν έλειψαν και δεν λείπουν σκεπτόμενα μυαλά. Συχνά γυναικεία: σκεφτείτε, για να αναφέρουμε δύο, την Shoshana Zuboff, αρχικριτικό της ψηφιακής ύπνωσης («Καπιταλισμός Επιτήρησης»), ή την Camille Paglia, εχθρό του πομπώδους ψευτο-μεταμοντερνισμού της φούσκας («Sexual Personae»). Αλλά ό,τι και να γίνει, η γενετική τυπολογία-πανούκλα παραμένει: η φιλελεύθερη-αγγλοσαξονική ιδέα της ενσάρκωσης του ηθικού, απόλυτου Καλού. Στην δεξιά παραλλαγή (MAGA, φιλελεύθερος, τεχνο-οπτιμιστής), και στην αριστερή παραλλαγή (φιλελεύθερος, όπως λένε εκεί, διατομεακός και αφυπνισμένος-woke). Ο μόνος ελαφρυντικός παράγοντας που πρέπει να αποδοθεί, στην κυρίαρχη και hillbilly ψυχή του Τραμπισμού, είναι ότι δεν θέλει πλέον να επιβάλλει θεσμούς με το αμερικανικό σήμα κολλημένο πάνω τους εκτός των συνόρων της Αμερικής. «Τα τελευταία χρόνια - είπε στις 14 Μαΐου σε ομιλία του στη Σαουδική Αραβία - πάρα πολλοί Αμερικανοί πρόεδροι έχουν πληγεί από την ιδέα ότι είναι δουλειά μας να εξετάζουμε τις ψυχές των ξένων ηγετών και να χρησιμοποιούμε την αμερικανική πολιτική για να απονέμουμε δικαιοσύνη για τις αμαρτίες τους...». Είναι απλώς κρίμα που η σοφία του δεν οφείλεται σε ανοιχτό μυαλό και ευρύτητα πνεύματος, αλλά σε καθαρή αριθμητική κόστους-οφέλους. Η μόνη λατρεία, αν το σκεφτείς καλά, ξύσε ξύσε, πηγαίνει στο ίδιο είδωλο όπως πάντα: το χρήμα. Κατά τα άλλα, ο καλός Ντόναλντ παραμένει στην ιδέα ότι είναι δικαίωμά του να επιτίθεται σε καθεστώτα που είναι ένοχα επειδή δεν ταπεινώνουν τον εαυτό τους πρηνή και γονατιστή (βλ. Ιράν).
«Δεν υπάρχει λαός πιο ηλίθιος από τους Αμερικανούς», είπε ο Τζόρτζιο Γκάμπερ. Στο τραγούδι L'America («Επιτακτική-Υποχρεωτική Ελευθερία», 1976), τραγούδησε: «Και να 'μαστε κι εμείς εδώ, ελεύθεροι, φιλελεύθεροι, ελευθεριακοί, είμαστε υπέρ της φιλελεύθερης επανάστασης, αλλά με αλληλεγγύη, είμαστε ελευθεριακοί και υπέρ του φιλελευθερισμού, είμαστε ελευθεριακοί, φιλελεύθεροι, φιλελευθερόφιλοι, ελευθεριάζοντες. Ελευθερία για όλους! Ελευθερώστε τους πάντες! Όχι, η Αμερική δεν μου κάνει καθόλου καλό. Πάρα πολλή ελευθερία, δεν υπάρχει τίποτα που να ισοπεδώνει το άτομο όπως αυτή η ελευθερία εκεί. Ούτε καν μια ασθένεια δεν σε τρώει τόσο καλά από μέσα. Πόσο λαμπροί είναι οι Αμερικανοί, το λένε εκεί, η ελευθερία είναι εφικτή-προσιτή για όλους, όπως η κιθάρα. Ο καθένας παίζει όπως θέλει, και όλοι παίζουν όπως θέλει, και όλοι παίζουν όπως θέλει η ελευθερία». Να 'το, η αμερικανική ελευθερία, απόγονος της Αλβιώνας. Η ελευθερία -από αυτό που δεν ξέρει πώς να είναι ελευθερία-για. Η ελευθερία άδεια από σκοπούς, αξίες, ιδανικά. Η ελευθερία είναι το νομιμοποιητικό κάλυμμα της ολιγαρχίας. Η ελευθερία είναι ένα άλλοθι για να κάνεις όλες τις δουλειές σου. Η ελευθερία γεννά, σε όλα τα επίπεδα, αυτή τη νοοτροπία του θύματος που είναι το υπαρξιακό σήμα κατατεθέν τόσο των πολλαπλασιαζόμενων μειονοτήτων όσο και των γκρινιάρικων μοιρολατρικών πλειοψηφιών.
Πρόβλημα: πώς καταπολεμάς το κενό και κατηγορείς όσους παίζουν το θύμα;
Αυτό είναι το χτύπημα της ιδιοφυΐας του φιλελευθερισμού: να αξιοποιήσεις τα πιο εξευτελιστικά/εκφυλισμένα ένστικτα της ανθρώπινης ψυχής.
Και πώς το κατάφερε; Χάρη στον αμερικανισμό, ο οποίος παρείχε την εικόνα του «ευτυχισμένου τέλους» του Χόλιγουντ με την κυνική του απολογία για την εγκληματική οργάνωση που είναι η Γουόλ Στριτ. Ο φιλελεύθερος ιός έχει μολύνει την κοινή λογική μετατρέποντας τα πάντα σε χρήμα, σε εμπορεύματα. Δεν είσαι άνθρωπος, είσαι ένα εισόδημα κατανάλωσης με την υποχρέωση να ξοδεύεις. «Το να ξοδεύεις είναι πολύ πιο αμερικανικό από το να σκέφτεσαι» (Άντι Γουόρχολ). Εξ ου και η μοίρα της ασχετοσύνης (το μοίραιο πεπρωμένο της αφάνειας) στην οποία είναι καταδικασμένοι οι λίγοι τρελοί που τολμούν να αυτοαποκαλούνται σοσιαλιστές στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού (ισοδύναμο, στη χώρα μας, με λίγο λιγότερο από τους Μπολσεβίκους). Τώρα: μπορεί κανείς να είναι φιλελεύθερος και έντιμος, αλλά σε αυτή την περίπτωση δεν είναι έξυπνος. Μπορεί κανείς να είναι φιλελεύθερος και έξυπνος, αλλά σε αυτή την περίπτωση δεν είναι έντιμος. Κάποιος μπορεί να είναι έξυπνος και έντιμος, αλλά σε αυτή την πολύ σπάνια περίπτωση δεν είναι φιλελεύθερος. Ο ανθρωπολογικά φιλελεύθερος, αυτός ο ex sapiens που ιδρώνει ενώ λογαριάζει και τεχνητοποιεί τα πάντα, πριν γίνει πολιτικός καθυστερημένος, είναι ένας ανθρωπίνως βαθμονομημένος ηλίθιος.
https://www.gogedizioni.it/
Το Gog Edizioni είναι μια ανεξάρτητη ιταλική εκδοτική εταιρεία με έδρα τη Ρώμη που ειδικεύεται σε κριτική, προκλητική και πολιτισμικά φορτισμένη παραγωγή – βιβλία, μανιφέστα και έντυπα που προκαλούν τις συνειδήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου