Ο ειρηνισμός είναι μια κακή ασθένεια, η πολεμοκαπηλία είναι
ενα κακό πάθος. Αλλά αυτή η ειρηνιστική και φιλοπόλεμη Ευρώπη, εκτός από το ότι προσθέτει κακία στην ασθένεια, οργανώνει μια γελοία και πολύ δαπανηρή τραγωδία.
Ο ευέλικτος ρεαλισμός της Giorgia Meloni, που ευθυγραμμίζεται με τον επανεξοπλισμό, είναι κατανοητός και ο παιδικός μη ρεαλισμός της Elly Schlein , που είναι κατά του ευρωπαϊκού επανεξοπλισμού ενώ το κόμμα της διχάζεται μεταξύ των υπέρ και εκείνων που απέχουν, είναι συγκινητικός. Αλλά ο ευρωπαϊκός επανεξοπλισμός που προτείνει η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν μυρίζει μίσος, φιλοδοξία και υποκρισία. Ο επανεξοπλισμός ως αντίποινα κατά του Ντόναλντ Τραμπ δεν είναι μια διορατική επιλογή. κινδυνεύει να γεννήσει τερατάκια και μακροσκοπικά λάθη που θα τα πληρώσουμε ακριβά. Ο επανεξοπλισμός στο όνομα της Ουκρανίας, λοιπόν, ακόμη περισσότερο σημαίνει επιμονή σε ένα λάθος που έχει ήδη κοστίσει ακριβά σε εμάς τους Ευρωπαίους, χωρίς να φέρει πλεονεκτήματα στην Ουκρανία ή πρόοδο προς την επίλυση της σύγκρουσης ή προς την παγκόσμια ισορροπία. Το να το κάνεις με μια βροχή δισεκατομμυρίων, μια άλλη βροχή, η τρίτη μετά τη βροχή που δημιούργησε ο Covid και μετά από αυτή για την πράσινη οικονομία, σημαίνει άρνηση δεκαετιών τιμωρητικής αυστηρότητας απέναντι στα χρεωμένα κράτη (θυμάστε την Ελλάδα;) Θυμάστε το τσεκούρι της εξάπλωσης, πάνω στο οποίο έπεσαν οι κυβερνήσεις; αστειευόντουσαν, ήταν περίπτωση ευρωγολιαρδίας; Απαγορευόταν η υπέρβαση, τώρα είναι υποχρεωτική η υπερχείλιση. Αυτός ο ανεμοστρόβιλος δισεκατομμυρίων που αποσύρθηκε βιαστικά θα είναι μια εκστρατεία που θα χρησιμεύσει για τη χρηματοδότηση της βιομηχανίας που λαχανιάζει ορισμένες χώρες που αντιμετωπίζουν δυσκολίες ή τα οπλοστάσια κάποιων πολέμαρχων, αλλά αμφιβάλλω ότι θα χρησιμεύσει πραγματικά για να γεννήσει μια αποτελεσματική άμυνα της Ευρώπης.
Δεν είμαι ειδικός σε στρατιωτικά θέματα και δεν τολμώ να εκφράσω συγκεκριμένες κρίσεις επί της ουσίας. Ζητώ εδώ και καιρό έναν ευρωπαϊκό στρατό και είχαμε χιλιάδες λόγους να τον ιδρύσουμε στο παρελθόν, από τον πόλεμο του Κόλπου μέχρι την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους, από την τρομοκρατία μέχρι τις εντάσεις στην Ανατολή και σε όλο τον κόσμο, από την ανάγκη να μην ταιριάξουμε με την κυριαρχία του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ μέχρι τους κινδύνους μιας ανυπεράσπιστης περιοχής που επί χρόνια έπαιζε τον ειρηνιστικό βίαιο ρόλο ενός ειρηνιστού. αφού υπήρχε το ΝΑΤΟ για να κάνει τη βρώμικη δουλειά των πολέμων, ακολουθήσαμε αλλά λίγο παρασκηνιακά.
Σήμερα διαμαρτύρονται κατά του Τραμπ, ο οποίος τουλάχιστον δεν έχει αξιώσεις να καθιερωθεί ως κυρίαρχος του κόσμου και δεν θέλει να μας παρασύρει σε «ανθρωπιστικούς» πολέμους όπως η Κλίντον (προς τις πύλες της Ευρώπης), οι Μπους, ο Ομπάμα και ο Μπάιντεν. Πράγματι, μας δίνει την ευκαιρία, αφού θέλει να σκεφτεί την Αμερική «του» και να μην επιβαρύνεται με ολόκληρο τον πλανήτη, να έχουμε επιτέλους μια ενήλικη και ανεξάρτητη Ευρώπη που να μπορεί να κάνει πράγματα μόνη της και να μην την ρυμουλκούν οι ΗΠΑ.
Η πρώτη σκέψη που πρέπει να γίνει σχετικά με το θέμα του επανεξοπλισμού είναι ότι τα 27 ευρωπαϊκά κράτη ξοδεύουν ήδη ένα τεράστιο χρηματικό ποσό για την άμυνα μεμονωμένων εθνών. αλλά δεν είναι σε θέση να συντονίσουν τις προσπάθειες, να μεγιστοποιήσουν τους πόρους, να αποφύγουν τις περιττές επικαλύψεις και να ενεργοποιήσουν την αμοιβαία βοήθεια και συνεργασία. Ως λαϊκός και μη ειδικός, θα ήθελα τουλάχιστον να ρωτήσω: είναι πραγματικά αδύνατο να διοχετευθούν οι εθνικές άμυνες σε ένα κοινό ευρωπαϊκό σχέδιο; Δηλαδή, να διαμορφώσει ότι οι αμυντικοί μηχανισμοί ανταποκρίνονται κανονικά στα επιμέρους κυρίαρχα κράτη και στα συμφέροντα του έθνους τους. αλλά τότε θα πρέπει να υπάρχει κοινός χώρος όπλων σε ευρωπαϊκό επίπεδο και κοινό αμυντικό πρωτόκολλο, ώστε να υπάρχει η δυνατότητα, όταν χρειάζεται, να δοθεί προτεραιότητα στην ευρωπαϊκή ασφάλεια και να μετατραπεί η άμυνα του καθενός σε άμυνα όλων. Αυτό που λείπει είναι ένα στρατηγικό και συνεργικό σχέδιο, μια γενική συμφωνία και μια πολιτική βούληση: να μπορέσουμε να μετατρέψουμε σε περιόδους κινδύνου και σε περίπτωση ανάγκης εκείνους τους εθνικούς αμυντικούς μηχανισμούς υπό μια υπερεθνική ηγεσία που αναλαμβάνει την ανώτατη διοίκηση όταν προκύπτει έκτακτη ανάγκη. Αυτό δεν θα μείωνε σημαντικά την εξαγγελθείσα μεγάλη στρατιωτική επένδυση, η οποία επίσης ανακοινώνεται ως ανεπαρκής για να γεφυρώσει το χάσμα με τις άλλες δυνάμεις στον τομέα; Επιτρέψτε μου να καταλάβω, είναι πραγματικά αδύνατο να ευθυγραμμιστούν οι εθνικοί αμυντικοί μηχανισμοί σε ένα κοινό ευρωπαϊκό αμυντικό πρόγραμμα; Η κύρια γραμμή της Ευρώπης παραμένει η διαπραγμάτευση, η διπλωματία, η καλή χρήση της γεωπολιτικής και των διεθνών σχέσεων. ακόμα κι αν μας είναι ξεκάθαρο ότι το διεθνές δίκαιο δεν αρκεί, χρειάζεται και αποτρεπτική δύναμη και άρα αποτροπή. Σήμερα η Ευρώπη δεν έχει ούτε το ραβδί της απόφασης ούτε το καρότο του διαλόγου. Δεν έχει ούτε το όπλο της λογικής ούτε το λόγο των όπλων. Δεν ξέρει ούτε πώς να κάνει ειρήνη ούτε πόλεμο.
Στο όνομα του ρεαλισμού και όχι του ειρηνισμού, αυτή η ευρωπαϊκή κούρσα εξοπλισμών μου φαίνεται απερίσκεπτη και κάθε άλλο παρά καθησυχαστική, αυτή η σπατάλη ενέργειας και πόρων που θα θέλαμε να χρησιμοποιήσουμε σε τομείς μεγαλύτερου κοινωνικού ενδιαφέροντος για τους ανθρώπους, σε οικονομικές, υγειονομικές και αστικές προτεραιότητες, καθώς και σε τομείς όπως η εκπαίδευση και η προστασία του πολιτισμού και της φύσης. Όταν οι στρατηγικές επανεξοπλισμού δεν προκύπτουν από ένα διορατικό σχέδιο για μια κοινή ευρωπαϊκή άμυνα, αλλά από την επείγουσα ανταπόκριση σε μια ειρηνευτική διαπραγμάτευση που αποκλείει την Ευρώπη, όπως αυτή που διαφαίνεται στην Αραβία. και από την ανοησία της συνέχισης του πολέμου στην Ουκρανία, κινδυνεύουμε να υποστούμε μια καταστροφική αντίδραση. Επιπλέον, ο επανεξοπλισμός με αυτό το πνεύμα εχθρότητας μπορεί να επισπεύσει γεγονότα αντί να ασκήσει αποτροπή. Με αυτές τις εκδικητικές προϋποθέσεις, μπορεί στην πραγματικότητα να συμβεί ότι είναι ακριβώς ο επανεξοπλισμός που προκαλεί τις αντιθέσεις να επισπεύσουν σε συγκρούσεις. Και η ιδέα να πρέπει να οπλιστούμε για να κακομάθουμε τον Τραμπ και τον Πούτιν, όταν μέχρι τώρα η Ευρώπη δεν έχει λάβει απειλές από τη Ρωσία, αν μη τι άλλο από το Ισλάμ και σε εμπορικό, στρατηγικό και τεχνολογικό επίπεδο από την Κίνα, σηματοδοτεί μια επικίνδυνη μυωπία.
Για να περάσουμε από τα Ανάκτορα στην Πλατεία, και από την ιστορία στη σάτιρα, απολαύσαμε τη συνηθισμένη παρέλαση των γενναίων ανθρώπων της αριστεράς, που ως γνωστόν δεν χρειάζονται ήρωες -όπως είπε ο Μπέρτολτ Μπρεχτ- αλλά χρειάζονται κωμικούς, ηθοποιούς, τραγουδιστές, ιεροσυλλέκτες, ψυχοπαθείς συγγραφείς, διανοούμενους σαμπουάν και αλληγορική δοκιμασία ενάντια στην ίδια την Ευρώπη ενάρετη και εικονική, δηλαδή φανταστική, Ευρώπη. Και τώρα που εξέφρασαν την αγανάκτησή τους και την ανησυχία τους, τώρα που είπαν «ποτέ στο όνομά μου», πιστεύουν ότι έχουν βάλει σε τάξη το σύμπαν και τη συνείδησή τους και μπορούν να αποσυρθούν στο σπίτι ικανοποιημένοι για να ακολουθήσουν τον Γκρούμπερ, τον Φάζιο και την παρέα τους που θα τους γιορτάσουν ως ατρόμητους και ανήκουστους προφήτες ειρήνης ενάντια στον υποβόσκοντα Δαίμονα. Τι όμορφες ψυχές σε αυτόν τον άσχημο κόσμο.
Ο ευέλικτος ρεαλισμός της Giorgia Meloni, που ευθυγραμμίζεται με τον επανεξοπλισμό, είναι κατανοητός και ο παιδικός μη ρεαλισμός της Elly Schlein , που είναι κατά του ευρωπαϊκού επανεξοπλισμού ενώ το κόμμα της διχάζεται μεταξύ των υπέρ και εκείνων που απέχουν, είναι συγκινητικός. Αλλά ο ευρωπαϊκός επανεξοπλισμός που προτείνει η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν μυρίζει μίσος, φιλοδοξία και υποκρισία. Ο επανεξοπλισμός ως αντίποινα κατά του Ντόναλντ Τραμπ δεν είναι μια διορατική επιλογή. κινδυνεύει να γεννήσει τερατάκια και μακροσκοπικά λάθη που θα τα πληρώσουμε ακριβά. Ο επανεξοπλισμός στο όνομα της Ουκρανίας, λοιπόν, ακόμη περισσότερο σημαίνει επιμονή σε ένα λάθος που έχει ήδη κοστίσει ακριβά σε εμάς τους Ευρωπαίους, χωρίς να φέρει πλεονεκτήματα στην Ουκρανία ή πρόοδο προς την επίλυση της σύγκρουσης ή προς την παγκόσμια ισορροπία. Το να το κάνεις με μια βροχή δισεκατομμυρίων, μια άλλη βροχή, η τρίτη μετά τη βροχή που δημιούργησε ο Covid και μετά από αυτή για την πράσινη οικονομία, σημαίνει άρνηση δεκαετιών τιμωρητικής αυστηρότητας απέναντι στα χρεωμένα κράτη (θυμάστε την Ελλάδα;) Θυμάστε το τσεκούρι της εξάπλωσης, πάνω στο οποίο έπεσαν οι κυβερνήσεις; αστειευόντουσαν, ήταν περίπτωση ευρωγολιαρδίας; Απαγορευόταν η υπέρβαση, τώρα είναι υποχρεωτική η υπερχείλιση. Αυτός ο ανεμοστρόβιλος δισεκατομμυρίων που αποσύρθηκε βιαστικά θα είναι μια εκστρατεία που θα χρησιμεύσει για τη χρηματοδότηση της βιομηχανίας που λαχανιάζει ορισμένες χώρες που αντιμετωπίζουν δυσκολίες ή τα οπλοστάσια κάποιων πολέμαρχων, αλλά αμφιβάλλω ότι θα χρησιμεύσει πραγματικά για να γεννήσει μια αποτελεσματική άμυνα της Ευρώπης.
Δεν είμαι ειδικός σε στρατιωτικά θέματα και δεν τολμώ να εκφράσω συγκεκριμένες κρίσεις επί της ουσίας. Ζητώ εδώ και καιρό έναν ευρωπαϊκό στρατό και είχαμε χιλιάδες λόγους να τον ιδρύσουμε στο παρελθόν, από τον πόλεμο του Κόλπου μέχρι την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους, από την τρομοκρατία μέχρι τις εντάσεις στην Ανατολή και σε όλο τον κόσμο, από την ανάγκη να μην ταιριάξουμε με την κυριαρχία του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ μέχρι τους κινδύνους μιας ανυπεράσπιστης περιοχής που επί χρόνια έπαιζε τον ειρηνιστικό βίαιο ρόλο ενός ειρηνιστού. αφού υπήρχε το ΝΑΤΟ για να κάνει τη βρώμικη δουλειά των πολέμων, ακολουθήσαμε αλλά λίγο παρασκηνιακά.
Σήμερα διαμαρτύρονται κατά του Τραμπ, ο οποίος τουλάχιστον δεν έχει αξιώσεις να καθιερωθεί ως κυρίαρχος του κόσμου και δεν θέλει να μας παρασύρει σε «ανθρωπιστικούς» πολέμους όπως η Κλίντον (προς τις πύλες της Ευρώπης), οι Μπους, ο Ομπάμα και ο Μπάιντεν. Πράγματι, μας δίνει την ευκαιρία, αφού θέλει να σκεφτεί την Αμερική «του» και να μην επιβαρύνεται με ολόκληρο τον πλανήτη, να έχουμε επιτέλους μια ενήλικη και ανεξάρτητη Ευρώπη που να μπορεί να κάνει πράγματα μόνη της και να μην την ρυμουλκούν οι ΗΠΑ.
Η πρώτη σκέψη που πρέπει να γίνει σχετικά με το θέμα του επανεξοπλισμού είναι ότι τα 27 ευρωπαϊκά κράτη ξοδεύουν ήδη ένα τεράστιο χρηματικό ποσό για την άμυνα μεμονωμένων εθνών. αλλά δεν είναι σε θέση να συντονίσουν τις προσπάθειες, να μεγιστοποιήσουν τους πόρους, να αποφύγουν τις περιττές επικαλύψεις και να ενεργοποιήσουν την αμοιβαία βοήθεια και συνεργασία. Ως λαϊκός και μη ειδικός, θα ήθελα τουλάχιστον να ρωτήσω: είναι πραγματικά αδύνατο να διοχετευθούν οι εθνικές άμυνες σε ένα κοινό ευρωπαϊκό σχέδιο; Δηλαδή, να διαμορφώσει ότι οι αμυντικοί μηχανισμοί ανταποκρίνονται κανονικά στα επιμέρους κυρίαρχα κράτη και στα συμφέροντα του έθνους τους. αλλά τότε θα πρέπει να υπάρχει κοινός χώρος όπλων σε ευρωπαϊκό επίπεδο και κοινό αμυντικό πρωτόκολλο, ώστε να υπάρχει η δυνατότητα, όταν χρειάζεται, να δοθεί προτεραιότητα στην ευρωπαϊκή ασφάλεια και να μετατραπεί η άμυνα του καθενός σε άμυνα όλων. Αυτό που λείπει είναι ένα στρατηγικό και συνεργικό σχέδιο, μια γενική συμφωνία και μια πολιτική βούληση: να μπορέσουμε να μετατρέψουμε σε περιόδους κινδύνου και σε περίπτωση ανάγκης εκείνους τους εθνικούς αμυντικούς μηχανισμούς υπό μια υπερεθνική ηγεσία που αναλαμβάνει την ανώτατη διοίκηση όταν προκύπτει έκτακτη ανάγκη. Αυτό δεν θα μείωνε σημαντικά την εξαγγελθείσα μεγάλη στρατιωτική επένδυση, η οποία επίσης ανακοινώνεται ως ανεπαρκής για να γεφυρώσει το χάσμα με τις άλλες δυνάμεις στον τομέα; Επιτρέψτε μου να καταλάβω, είναι πραγματικά αδύνατο να ευθυγραμμιστούν οι εθνικοί αμυντικοί μηχανισμοί σε ένα κοινό ευρωπαϊκό αμυντικό πρόγραμμα; Η κύρια γραμμή της Ευρώπης παραμένει η διαπραγμάτευση, η διπλωματία, η καλή χρήση της γεωπολιτικής και των διεθνών σχέσεων. ακόμα κι αν μας είναι ξεκάθαρο ότι το διεθνές δίκαιο δεν αρκεί, χρειάζεται και αποτρεπτική δύναμη και άρα αποτροπή. Σήμερα η Ευρώπη δεν έχει ούτε το ραβδί της απόφασης ούτε το καρότο του διαλόγου. Δεν έχει ούτε το όπλο της λογικής ούτε το λόγο των όπλων. Δεν ξέρει ούτε πώς να κάνει ειρήνη ούτε πόλεμο.
Στο όνομα του ρεαλισμού και όχι του ειρηνισμού, αυτή η ευρωπαϊκή κούρσα εξοπλισμών μου φαίνεται απερίσκεπτη και κάθε άλλο παρά καθησυχαστική, αυτή η σπατάλη ενέργειας και πόρων που θα θέλαμε να χρησιμοποιήσουμε σε τομείς μεγαλύτερου κοινωνικού ενδιαφέροντος για τους ανθρώπους, σε οικονομικές, υγειονομικές και αστικές προτεραιότητες, καθώς και σε τομείς όπως η εκπαίδευση και η προστασία του πολιτισμού και της φύσης. Όταν οι στρατηγικές επανεξοπλισμού δεν προκύπτουν από ένα διορατικό σχέδιο για μια κοινή ευρωπαϊκή άμυνα, αλλά από την επείγουσα ανταπόκριση σε μια ειρηνευτική διαπραγμάτευση που αποκλείει την Ευρώπη, όπως αυτή που διαφαίνεται στην Αραβία. και από την ανοησία της συνέχισης του πολέμου στην Ουκρανία, κινδυνεύουμε να υποστούμε μια καταστροφική αντίδραση. Επιπλέον, ο επανεξοπλισμός με αυτό το πνεύμα εχθρότητας μπορεί να επισπεύσει γεγονότα αντί να ασκήσει αποτροπή. Με αυτές τις εκδικητικές προϋποθέσεις, μπορεί στην πραγματικότητα να συμβεί ότι είναι ακριβώς ο επανεξοπλισμός που προκαλεί τις αντιθέσεις να επισπεύσουν σε συγκρούσεις. Και η ιδέα να πρέπει να οπλιστούμε για να κακομάθουμε τον Τραμπ και τον Πούτιν, όταν μέχρι τώρα η Ευρώπη δεν έχει λάβει απειλές από τη Ρωσία, αν μη τι άλλο από το Ισλάμ και σε εμπορικό, στρατηγικό και τεχνολογικό επίπεδο από την Κίνα, σηματοδοτεί μια επικίνδυνη μυωπία.
Για να περάσουμε από τα Ανάκτορα στην Πλατεία, και από την ιστορία στη σάτιρα, απολαύσαμε τη συνηθισμένη παρέλαση των γενναίων ανθρώπων της αριστεράς, που ως γνωστόν δεν χρειάζονται ήρωες -όπως είπε ο Μπέρτολτ Μπρεχτ- αλλά χρειάζονται κωμικούς, ηθοποιούς, τραγουδιστές, ιεροσυλλέκτες, ψυχοπαθείς συγγραφείς, διανοούμενους σαμπουάν και αλληγορική δοκιμασία ενάντια στην ίδια την Ευρώπη ενάρετη και εικονική, δηλαδή φανταστική, Ευρώπη. Και τώρα που εξέφρασαν την αγανάκτησή τους και την ανησυχία τους, τώρα που είπαν «ποτέ στο όνομά μου», πιστεύουν ότι έχουν βάλει σε τάξη το σύμπαν και τη συνείδησή τους και μπορούν να αποσυρθούν στο σπίτι ικανοποιημένοι για να ακολουθήσουν τον Γκρούμπερ, τον Φάζιο και την παρέα τους που θα τους γιορτάσουν ως ατρόμητους και ανήκουστους προφήτες ειρήνης ενάντια στον υποβόσκοντα Δαίμονα. Τι όμορφες ψυχές σε αυτόν τον άσχημο κόσμο.
Ησ Θʹ, 9 – Ιʹ, 4
Τάδε λέγει Κύριος· Γνώσονται πᾶς ὁ λαὸς τοῦ Ἐφραΐμ, καὶ οἱ καθήμενοι ἐν Σαμαρείᾳ, ἐφʼ ὕβρει καὶ ὑψηλῇ καρδίᾳ, λέγοντες· Πλίνθοι πεπτώκασιν, ἀλλὰ δεῦτε λαξεύσωμεν λίθους, καὶ κόψωμεν συκαμίνους, καὶ κέδρους, καὶ οἰκοδομήσωμεν ἑαυτοῖς πύργον, καὶ ῥάξει ὁ Θεὸς τοὺς ἐπανισταμένους ἐπʼ ὅρους Σιὼν ἐπʼ αὐτόν, καὶ τοὺς ἐχθρούς αὐτοῦ διασκεδάσει. Συρίαν ἀφʼ ἡλίου ἀνατολῶν, καὶ τοὺς Ἕλληνας ἀφʼ ἡλίου δυσμῶν, τοὺς κατεσθίοντας τὸν Ἰσραὴλ ὅλῳ τῷ στόματι. Ἐπὶ πᾶσι τούτοις οὐκ ἀπεστράφη ὁ θυμός, ἀλλʼ ἔτι ἡ χεὶρ ὑψηλή. Καὶ ὁ λαὸς οὐκ ἀπεστράφη, ἕως ἐπλήγη, καὶ τὸν Κύριον οὐκ ἐξεζήτησαν. Καὶ ἀφεῖλε Κύριος ἀπὸ Ἰσραήλ, κεφαλὴν καὶ οὐράν, μέγαν καὶ μικρόν, ἐν μιᾷ ἡμέρᾳ, πρεσβύτην, καὶ τοὺς τὰ πρόσωπα θαυμάζοντας, αὕτη ἡ ἀρχή, καὶ προφήτην διδάσκοντα ἄνομα οὗτος ἡ οὐρά. Καὶ ἔσονται, οἱ μακαρίζοντες τὸν λαὸν τοῦτον, πλανῶντες, καὶ πλανῶσιν, ὅπως καταπίωσιν αὐτούς. Διὰ τοῦτο ἐπὶ τοὺς νεανίσκους αὐτῶν οὐκ εὐφρανθήσεται ὁ Κύριος, καὶ τοὺς ὀρφανοὺς αὐτῶν, καὶ τὰς χήρας αὐτῶν οὐκ ἐλεήσει, ὅτι πάντες ἄνομοι καὶ πονηροί, καὶ πᾶν στόμα λαλεῖ ἄδικα. Ἐπὶ πᾶσι τούτοις οὐκ ἀπεστράφη ὁ θυμός, ἀλλʼ ἔτι ἡ χεὶρ ὑψηλή. Καὶ καυθήσεται ὡς πῦρ ἡ ἀνομία, καὶ ὡς ἄγρωστις ξηρὰ βρωθήσεται ὑπὸ πυρός, καὶ καυθήσεται ἐν τοῖς δάσεσι τοῦ δρυμοῦ, καὶ συγκαταφάγεται τὰ κύκλῳ τῶν βουνῶν πάντα. Διὰ θυμὸν ὀργῆς Κυρίου συγκέκαυται ἡ γῆ ὅλη, καὶ ἔσται ὁ λαὸς ὡς κατακεκαυμένος ὑπὸ πυρός, ἄνθρωπος τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ οὐκ ἐλεήσει, ἀλλὰ ἐκκλινεῖ εἰς τὰ δεξιά, ὅτι πεινάσει, καὶ φάγεται ἐκ τῶν ἀριστερῶν, καὶ οὐ μὴ ἐμπλησθῇ ἄνθρωπος, ἐσθίων τὰς σάρκας τοῦ βραχίονος αὐτοῦ. Φάγεται γὰρ Μανασσῆς τοῦ Ἐφραΐμ, καὶ Ἐφραΐμ τοῦ Μανασσῆ, ὅτι ἅμα πολιορκήσουσι τὸν Ἰούδαν. Ἐπὶ τούτοις πᾶσιν οὐκ ἀπεστράφη ὁ θυμός· ἀλλʼ ἔτι ἡ χεὶρ ὑψηλή, οὐαὶ τοῖς γράφουσι πονηρίαν! γράφοντες γάρ, πονηρίαν γράφουσιν, ἐκκλίνοντες κρίσιν πτωχῶν, ἁρπάζοντες κρῖμα πενήτων τοῦ λαοῦ μου, ὥστε εἶναι αὐτοῖς χήραν εἰς διαρπαγήν, καὶ ὀρφανὸν εἰς προνομήν. Καὶ τί ποιήσουσιν ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῆς ἐπισκοπῆς; ἡ γὰρ θλῖψις ὑμῖν πόῤῥωθεν ἥξει, καὶ πρὸς τίνα καταφεύξεσθε τοῦ βοηθηθῆναι; καὶ ποῦ καταλείψετε τὴν δόξαν ὑμῶν, τοῦ μὴ ἐμπεσεῖν εἰς ἀπαγωγήν; Ἐπὶ πᾶσι τούτοις οὐκ ἀπεστράφη ἡ ὀργὴ αὐτοῦ, ἀλλʼ ἔτι ἡ χεὶρ αὐτοῦ ὑψηλή.
1 σχόλιο:
Ησ Θʹ, 9 – Ιʹ, 4
Τάδε λέγει Κύριος· Γνώσονται πᾶς ὁ λαὸς τοῦ Ἐφραΐμ, καὶ οἱ καθήμενοι ἐν Σαμαρείᾳ, ἐφʼ ὕβρει καὶ ὑψηλῇ καρδίᾳ, λέγοντες· Πλίνθοι πεπτώκασιν, ἀλλὰ δεῦτε λαξεύσωμεν λίθους, καὶ κόψωμεν συκαμίνους, καὶ κέδρους, καὶ οἰκοδομήσωμεν ἑαυτοῖς πύργον, καὶ ῥάξει ὁ Θεὸς τοὺς ἐπανισταμένους ἐπʼ ὅρους Σιὼν ἐπʼ αὐτόν, καὶ τοὺς ἐχθρούς αὐτοῦ διασκεδάσει. Συρίαν ἀφʼ ἡλίου ἀνατολῶν, καὶ τοὺς Ἕλληνας ἀφʼ ἡλίου δυσμῶν, τοὺς κατεσθίοντας τὸν Ἰσραὴλ ὅλῳ τῷ στόματι. Ἐπὶ πᾶσι τούτοις οὐκ ἀπεστράφη ὁ θυμός, ἀλλʼ ἔτι ἡ χεὶρ ὑψηλή. Καὶ ὁ λαὸς οὐκ ἀπεστράφη, ἕως ἐπλήγη, καὶ τὸν Κύριον οὐκ ἐξεζήτησαν. Καὶ ἀφεῖλε Κύριος ἀπὸ Ἰσραήλ, κεφαλὴν καὶ οὐράν, μέγαν καὶ μικρόν, ἐν μιᾷ ἡμέρᾳ, πρεσβύτην, καὶ τοὺς τὰ πρόσωπα θαυμάζοντας, αὕτη ἡ ἀρχή, καὶ προφήτην διδάσκοντα ἄνομα οὗτος ἡ οὐρά. Καὶ ἔσονται, οἱ μακαρίζοντες τὸν λαὸν τοῦτον, πλανῶντες, καὶ πλανῶσιν, ὅπως καταπίωσιν αὐτούς. Διὰ τοῦτο ἐπὶ τοὺς νεανίσκους αὐτῶν οὐκ εὐφρανθήσεται ὁ Κύριος, καὶ τοὺς ὀρφανοὺς αὐτῶν, καὶ τὰς χήρας αὐτῶν οὐκ ἐλεήσει, ὅτι πάντες ἄνομοι καὶ πονηροί, καὶ πᾶν στόμα λαλεῖ ἄδικα. Ἐπὶ πᾶσι τούτοις οὐκ ἀπεστράφη ὁ θυμός, ἀλλʼ ἔτι ἡ χεὶρ ὑψηλή. Καὶ καυθήσεται ὡς πῦρ ἡ ἀνομία, καὶ ὡς ἄγρωστις ξηρὰ βρωθήσεται ὑπὸ πυρός, καὶ καυθήσεται ἐν τοῖς δάσεσι τοῦ δρυμοῦ, καὶ συγκαταφάγεται τὰ κύκλῳ τῶν βουνῶν πάντα. Διὰ θυμὸν ὀργῆς Κυρίου συγκέκαυται ἡ γῆ ὅλη, καὶ ἔσται ὁ λαὸς ὡς κατακεκαυμένος ὑπὸ πυρός, ἄνθρωπος τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ οὐκ ἐλεήσει, ἀλλὰ ἐκκλινεῖ εἰς τὰ δεξιά, ὅτι πεινάσει, καὶ φάγεται ἐκ τῶν ἀριστερῶν, καὶ οὐ μὴ ἐμπλησθῇ ἄνθρωπος, ἐσθίων τὰς σάρκας τοῦ βραχίονος αὐτοῦ. Φάγεται γὰρ Μανασσῆς τοῦ Ἐφραΐμ, καὶ Ἐφραΐμ τοῦ Μανασσῆ, ὅτι ἅμα πολιορκήσουσι τὸν Ἰούδαν. Ἐπὶ τούτοις πᾶσιν οὐκ ἀπεστράφη ὁ θυμός· ἀλλʼ ἔτι ἡ χεὶρ ὑψηλή, οὐαὶ τοῖς γράφουσι πονηρίαν! γράφοντες γάρ, πονηρίαν γράφουσιν, ἐκκλίνοντες κρίσιν πτωχῶν, ἁρπάζοντες κρῖμα πενήτων τοῦ λαοῦ μου, ὥστε εἶναι αὐτοῖς χήραν εἰς διαρπαγήν, καὶ ὀρφανὸν εἰς προνομήν. Καὶ τί ποιήσουσιν ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῆς ἐπισκοπῆς; ἡ γὰρ θλῖψις ὑμῖν πόῤῥωθεν ἥξει, καὶ πρὸς τίνα καταφεύξεσθε τοῦ βοηθηθῆναι; καὶ ποῦ καταλείψετε τὴν δόξαν ὑμῶν, τοῦ μὴ ἐμπεσεῖν εἰς ἀπαγωγήν; Ἐπὶ πᾶσι τούτοις οὐκ ἀπεστράφη ἡ ὀργὴ αὐτοῦ, ἀλλʼ ἔτι ἡ χεὶρ αὐτοῦ ὑψηλή.
Δημοσίευση σχολίου