ΑΠΙΣΤΕΥΤΕΣ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΕΣ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΠΟΛΕΩΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΑΞΗ ΤΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΘΡΟΝΟΥ

Διαβάσαμε στη “Ρομφαία”:

“Όπως επίσης άκουσαν πολλοί σύνεδροι από το στόμα κοσμογυρισμένων ορθοδόξων επισκόπων για σκοτεινά παρασκήνια, κοσμικά διαβούλια και περίπλοκα στις αναγκαστικές κάποτε σχέσεις της Εκκλησίας με τους ανθρώπους του κόσμου τούτου.

Πράγματα φυσικά άγνωστα, ανυποψίαστα, απροσπέλαστα σε μας που ζούμε στη μακαριότητα και την αυτάρκεια του εκκλησιαστικού «επαρχιωτισμού» (Ελέχθη και αυτό μετριοφρόνως με δόση ευσεβάστου οίκτου…).

Εντύπωση βέβαια όχι τόσο ευχάριστη προκάλεσε η υποστηριζόμενη, μάλλον με αρκετή ευκρίνεια διαφαινόμενη, απ’ όσα σπουδαία ελέχθησαν κατά την διάρκεια των εργασιών της Συνάξεως άποψη, ότι τα ίδια τα πράγματα, η σύγχρονη πολιτική, πολιτιστική και ηθική κατάσταση του κόσμου τούτου, απαιτούν εξάπαντος κάποια υποχωρητικότητα και κάποια ευκαμψία και ευλυγισία διπλωματική στις σχέσεις μας με τους ετεροδόξους χριστιανούς.

Επίσης εξένισε πολλούς και η επίμονη άποψη ότι σοβαρότατο εμπόδιο στην καλή και εύρυθμη πορεία των διαλόγων αποτελεί η επίμεμπτη, διαρκής υστεροβουλία των εκπροσώπων της πολυπληθούς Εκκλησίας του Βορρά.

Καί εάν μεν κάπως αορίστως ετονίζετο αυτή η απαραίτητη «εκ των πραγμάτων» διπλωματική ευλυγισία της Ορθοδοξίας, μικρή και ανεπαίσθητη θα προκαλούσε εντύπωση.

Όμως τούτο έγινε οδυνηρά αντιληπτό, όταν εθίγη το θέμα των συμπροσευχών, κάτι που απασχόλησε, όχι απλώς το παρελθόν, αλλά αυτούς τους θεοπνεύστους ιερούς κανόνες κάποτε η όταν παρελήφθη επίμονα στα κείμενα, που εκφωνούντο, η γνωστή μας γενική από τη λέξη πρωτείον του Ρώμης, δηλαδή η γενική τιμής η εξουσίας η το επαχθέστερο, όταν διεφάνη στα λόγια του συμπροεδρεύοντος κάποια υποτίμηση αρχαίου και επιφανούς εκκλησιαστικού διδασκάλου. Ποίου;

Τού Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά και γενικώτερα του εκκλησιαστικού κινήματος του Ησυχασμού.”

Τι καταγγέλλει ο Σεβ. Ελευθερουπόλεως;
1.) Ότι οι Πατριαρχικοί θεωρούν ότι η Εκκλησία της Ελλάδος πάσχει από “εκκλησιαστικό επαρχιωτισμό”.

2.) Ότι οι σύγχρονες συνθήκες “απαιτούν εξάπαντος κάποια υποχωρητικότητα και κάποια ευκαμψία και ευλυγισία διπλωματική στις σχέσεις μας με τους ετεροδόξους χριστιανούς.”

3.) Ότι η Εκκλησία της Ρωσίας προβάλλει εμπόδια στους διαλόγους, χωρίς όμως να διευκρινίζει αν οι αντιρρήσεις της Ρωσίας εστιάζονται στην ερμηνεία του Πρωτείου ή αν άπτονται και άλλων θεμάτων. Αν δηλαδή η Εκκλησία της Ρωσίας αρνείται την εγκυρότητα του κειμένου της Ραβέννας για το πρωτείο ή αν ασκεί γενικότερη κριτική στο οικουμενιστικό ντελίριο του Φαναρίου.

4.) Ότι οι Πατριαρχικοί δείχνουν περιφρόνηση προς τους Ιερούς Κανόνες οι οποίοι απαγορεύουν την συμπροσευχή με τους αιρετικούς και τους αλλόθρησκους.

5.) Ότι οι πατριαρχικοί δεν κάνουν σαφή διάκριση, αλλά σύγχυση, των όρων πρωτείο τιμής και πρωτείο εξουσίας του επισκόπου Ρώμης.

6.) Ότι οι πατριαρχικοί υποτιμούν τον Άγιο Γρηγόριο Παλαμά.

Απίστευτες και λίαν σοβαρές οι καταγγελίες του Σεβ. Ελευθερουπόλεως.

Θερμά τον ευχαριστούμε επειδή έσπασε την ομερτά της σιωπής των υπολοίπων ιεραρχών που παρέστησαν στη Σύναξη.

Το ερώτημα που προκύπτει είναι πώς αντέδρασαν -αν αντέδρασαν- οι ιεράρχες που άκουσαν τους πατριαρχικούς να εκστομίζουν τις φοβερές αυτές κακοδοξίες ή αν τους άφησαν να τους συμπεριφέρονται, όχι ως ιεράρχες, αλλά ως μαθητούδια.

Το δεύτερο ερώτημα αφορά τη ουσία των καταγγελιών. Είναι φανερόν ότι οι Οικουμενιστές απέβαλαν κάθε ορθόδοξο χαλινό και κηρύσσουν αιρέσεις από των δωμάτων. 

Ευχών χρεία και συστράτευση δυνάμεων για να καθαιρεθούν τα οχυρώματα του εχθρού.
πηγή 

trelogiannis.

ΣΧΟΛΙΟ: ΖΗΖΙΟΥΛΑΣ: ΝΕΝΙΚΗΚΑ ΣΕ ΡΩΜΑΝΙΔΗ. Εχουμε αποδεχθεί σιωπηλώς εδώ καί καιρό τήν εκκλησία σάν ΘΕΟ. Καί εισπράττουμε πλέον τούς τόκους. Ο Ζηζιούλας μέ θράσσος, καλυμμένος από τήν άγνοιά μας ομολογεί σάν πάπας. Ο ΗΣΥΧΑΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΕΧΘΡΟΣ ΤΗΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ. Τό κακό όμως είναι ότι ο Ησυχασμός είναι η οδός τής Σωτηρίας καί οι συνέπειες αυτής τής κακοδοξίας είναι τραγικές γιά τόν χριστιανό. Ο ΗΣΥΧΑΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΑΓΙΟΤΗΤΟΣ. Οι Στουδίτες ανακήρυξαν τήν εκκλησία ΘΕΟ καί ιδιαιτέρως ο Θεόδωρος Στουδίτης. Καί η μάχη τής κακοδοξίας αυτής δόθηκε από τόν Αγιο Συμεών τόν Νέο Θεολόγο, εναντίον τών Στουδιτών. Η νίκη τού Αγίου συνέπεσε καί μέ τήν δημιουργία τού Αγίου Ορους. Καί η μάχη χάθηκε ξανά μέ τούς Κολλυβάδες. Από τότε η Εκκλησία είναι η επί γής Θεός, μιά εκκλησία έτοιμη νά δεχθεί σάν κεφαλή της τόν πάπα. Αυτή η εκκλησία τού χρυσού Μόσχου είναι ο κληρικαλισμός πού διοικείται από τούς χρυσοελεφάντινους επισκόπους. Καί τί λέει ο Ησυχασμός πού είναι άξιο εξοστρακισμού; Αν δέν γνωρίσεις τόν Κύριο, τήν δόξα Του καί τό Φώς Του από εδώ καί δέν τό λατρεύσεις από εδώ, δέν δύνασαι πλέον νά τό κάνεις ούτε εκεί. Αν δέν μετανοήσεις εδώ δέν τό μπορείς ούτε εκεί. Μάς έμεινε μιά θολή πίστη στόν Χριστό αλλά χάσαμε τήν πίστη μας στόν Χριστό Σωτήρα, στών αοράτων τήν υπόσταση.  

Από το “Ημερολόγιο” του Αλεξάνδρου Σμέμαν
«Τετάρτη, 10 Σεπτεμβρίου, 1980

Γενικά, νιώθω όλο και πιο αποξενωμένος, απομακρυσμένος απ’ όσα έχω να κάνω. Παίζω όλους μου τους ρόλους – Σεμινάριο, θεολογία, Εκκλησία, Ρώσοι εμιγκρέδες, αλλά κυριολεκτικά «ρόλους». Δεν ξέρω πώς ν’ αποτιμήσω αυτούς τους ρόλους, τί είναι. Ίσως απλή τεμπελιά, ίσως κάτι βαθύτερο. Για να είμαι τίμιος, δεν γνωρίζω. Το μόνο που ξέρω είναι πως αυτή η αποξένωση δεν με κάνει δυστυχισμένο. Ουσιαστικά είμαι αρκετά ευχαριστημένος με τη μοίρα μου και δεν θα ήθελα κάποια άλλη. Κατά κάποιο τρόπο, μου αρέσει ο καθένας απ’ αυτούς τους ρόλους, ο καθένας απ’ αυτούς τους κόσμους, και μάλλον θα έπληττα αν τους στερούμουν. Αλλά δεν μπορώ να ταυτιστώ μαζί τους. Σκέφτομαι χονδρικά ως εξής: έχω μια εσωτερική ζωή, αλλά η πνευματική μου κρατιέται χαμηλά. Ναι, έχω πίστη, αλλά με ολοκληρωτική απουσία ενός προσωπικού μαξιμαλισμού, τον όποιο τόσο προφανώς απαιτεί το Ευαγγέλιο.
Απ’ την άλλη πλευρά όλα όσα διαβάζω για την πνευματική ζωή, όλα όσα βλέπω στους ανθρώπους που τη ζουν, κάπως με ερεθίζουν. Τί συμβαίνει; Είναι αυτοάμυνα, είναι φθόνος γι’ αυτούς που τη ζουν, και γι’ αυτό μια επιθυμία να τη δυσφημίσω; Κατόπιν, τυχαία, διάβασα ένα απόσπασμα από τον άγιο Συμεών τον Νέο Θεολόγο για την ανάγκη να μισήσεις το σώμα σου, και αμέσως ένιωσα πως όχι μόνο ό,τι χειρότερο υπάρχει μέσα μου, αλλά και κάτι άλλο είναι που δεν συμφωνεί μ’ αυτό, που δεν το δέχεται.
Απλά ερωτήματα για μια απλή επίγεια ανθρώπινη ευτυχία: για τη χαρά που ξεπερνά τον φόβο του θανάτου• για τη ζωή στην οποία μας έχει καλέσει ο Θεός. για το γιατί και το πώς λάμπει ο ήλιος• για το ποιοι είναι οι ορίζοντες της Λαμπέλ, οι απαλοί λόφοι της που σκεπάζονται από δένδρα, ο απέραντος ουρανός της και οι λαμπρές ακτίνες του ήλιου. Απλά ερωτήματα!»

Αγιος Σιλουανός. Τό ξεχασμένο μυστήριο τής Σωτηρίας.

«Κύριε, βλέπεις ὅτι θέλω νά προσευχηθῶ ἐνώπιόν Σου μέ καθαρό νοῦ, ἀλλά οἱ δαίμονες μέ ἐμποδίζουν. Πές μου τί πρέπει νά κάνω γιά νά ἀπομακρυνθοῦν ἀπό μένα». Καί ἔλαβα μέσα στήν ψυχή μου αὐτή τήν ἀπάντηση ἀπό τόν Κύριο:

«Οἱ ὑπερήφανοι ὑποφέρουν πάντα ἀπό τούς δαίμονες».

Ἐγώ εἶπα: «Κύριε, Ἐσύ εἶσαι ἐλεήμων· ἡ ψυχή μου Σέ γνωρίζει· πές μου τί πρέπει νά κάνω γιά νά ταπεινωθεῖ ἡ ψυχή μου».

 Καί ὁ Κύριος ἀπάντησε στά μύχια τῆς ψυχῆς μου: «Κράτα τόν νοῦ σου στόν Ἅδη καί μήν ἀπελπίζεσαι». 

ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΕΣ ΑΚΟΛΟΥΘΙΕΣ

Ο Γέροντας αγαπούσε πολύ τίς μακρές εκκλησιαστικές ακολουθίες στόν Ναό, μέ τόν απέραντο πλούτο σέ πνευματικό περιεχόμενο. Τιμούσε τό έργο τών ψαλτών καί τών αναγνωστών καί προσευχόταν πολύ γι αυτούς, παρακαλώντας τόν Θεό νά τούς βοηθάει, ιδιαίτερα στίς ολονύχτιες αγρυπνίες. Παρόλη όμως τή αγάπη του γιά τήν μεγαλοπρέπεια, τήν ομορφιά καί την μουσική τών ακολουθιών, έλεγε πώς καθορίστηκαν βέβαια μέ τόν φωτισμό τού Αγίου Πνεύματος, αλλά κατά τήν μορφή τους αποτελούν ατελή προσευχή καί δόθηκαν στό λαό γιατί αναλογούν στίς δυνάμεις όλων καί είναι ωφέλιμες γιά όλους.

«Ο Κύριος μάς έδωσε τίς εκκλησιαστικές ακολουθίες μέ τήν ψαλμωδία, γιατί είμαστε αδύνατα παιδιά. Ακόμη δέν ξέρουμε νά προσευχόμαστε όπως πρέπει καί έτσι η ψαλμωδία ωφελεί όλους, όσους ψάλλουν με ταπείνωση. Είναι όμως καλύτερο, όταν η καρδιά μας γίνεται ναός τού Κυρίου καί ο νούς θρόνος Του»

Καί ακόμα έλεγε πώς όλος ο κόσμος μεταβάλλεται σέ ναό τού Θεού, όταν η αδιάλειπτη προσευχή ριζώσει στά βάθη τής καρδιάς.

Αμέθυστος