ΤΟ ΝΕΟ "ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ" ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΟΣ (4)

Συνέχεια από: Σάββατο 6 Μαίου 2017

Του Hans Joachim Kramer.

Διαλέξεις-μαθήματα στην Νάπολη το 1986.

Ι. Άμεση και έμμεση πλατωνική παράδοση (συνέχεια).

          
Αυτό ισχύει κατ'αρχάς για τον Παρμενίδη ο οποίος πολυσήμαντος καθαυτός-μέσω τής αντιπαραθέσεως με την έμμεση παράδοση γίνεται κατανοητός με την έννοια ότι δέν πρέπει να ερμηνευθεί αποκλειστικώς σαν ειρωνικός, καταστροφικός, φορμαλιστικός ή νεοπλατωνικός, αλλά σαν ένας αυτοπεριορισμός της πλατωνικής θεωρίας τών αρχών απο τα δύο άκρα του Ελεατικού μονισμού και του Προσωκρατικού-σοφιστικού πλουραλισμού! Το μέρος των υποθέσεων ξεκαθαρίζει ότι η ενότης δέν μπορεί να είναι και ούτε είναι δυνατόν να την σκεφθούμε χωρίς πολλαπλότητα και η πολλαπλότης χωρίς ενότητα και επομένως, για να εξηγηθεί το υπαρκτό, προϋποτίθεται απαραιτήτως μία δυαδικότης αρχών. Μέσω τής συμμετοχής τής πολλαπλότητος στην ενότητα, προκύπτουν εξηγημένα  μαζί εις βάθος  όλα τα προβλήματα τής συμμετοχής τής γενικής θεωρίας των ιδεών  η οποία εκτίθεται στην εισαγωγή τού διαλόγου, καθότι, εάν η συμμετοχή την οποία έχουμε στην περίπτωση των αρχών παρουσιάζεται σαν πραγματική με παραδειγματικό τρόπο, προκύπτουν ανάλογα συμπεράσματα για όλες τις άλλες περιπτώσεις. Ο Παρμενίδης επομένως, μπορεί να γίνει κατανοητός μόνον απο αυτόν ο οποίος διαθέτει ήδη γνώσεις προπαρασκευαστικές στην θεωρία των αρχών του Πλάτωνος. Μοιάζει λοιπόν, ότι βρισκόμαστε εδώ απέναντι στην εκπληκτική περίπτωση ενός διαλόγου που λειτουργεί σαν καθαρός σχολιασμός! Εντελώς διαφορετικός είναι ο Σοφιστής.  Αναπτύσσει σε μεγάλη έκταση την δυνατότητα τής λανθασμένης κρίσεως και επομένως και τής αληθινής, αλλά δέν προϋποθέτει προηγούμενες εσωτερικές γνώσεις. Ο Σοφιστής μάλλον περισσότερο παραμελεί όχι μόνον-όπως και ο Παρμενίδης- την αξιολογική θεματική, αλλά και την θεωρία των αρχών, την μείωση των κατηγοριών και τα δομικά προβλήματα μαζί με την απαγωγή τής έννοιας του Είναι. Αυτό σημαίνει οτι ο Σοφιστής, δέν αντιπροσωπεύει σε καμμία περίπτωση την πιό υψηλή φιλοσοφική θέση του Πλάτωνος, αλλά προσφέρει μάλλον μία μεθοδολογική εισαγωγή, η οποία πρέπει απλώς να καταστήσει εφικτή την συνοπτική ανάβαση στο αγαθό με την σημασία τής Πολιτείας και της εμμέσου παραδόσεως.

          Ο Πολιτικός και ο Τίμαιος αναφέρονται κάθε φορά στα κεντρικά τους σημεία στην κατηγορική μείωση και σε εκείνη τής διαστάσεως τής προφορικής θεωρίας, δηλαδή υπενθυμίζουν στην αρχή σαν σε σχόλιο, το θεμέλιο τής θεωρίας των αρχών. Ο Φίληβος και οι Νόμοι σ'αυτό το σημείο μπορούν να επανασυνδεθούν με τον Πολιτικό και το δέκατο βιβλίο των Νόμων και στον Τίμαιο (Νόμοι 894 Α). Έγινε η υπόθεση ότι ακόμη και το σχέδιο που έμεινε απραγματοποίητο ενός διαλόγου ο Φιλόσοφος πρέπει να διατηρεί συνειδητά την δυνατότητα αυτών των ανοιγμάτων, διαπλέκοντας έτσι γι'άλλη μία φορά το γραπτό έργο με το προφορικό δόγμα. Το χρέος αυτού του σχεδίου είναι να τραβήξει την προσοχή στο γεγονός ότι η τελευταία και αποφασιστική σύνοψη η οποία συγκεντρώνει τίς αρχές διαλόγων όπως ο Παρμενίδης και ο Σοφιστής απο το ένα μέρος και η Πολιτεία, το Συμπόσιο, ο Πολιτικός απο το άλλο, απουσιάζει ακόμη απο το γραπτό έργο.

          Η έμμεση παράδοση διανοίγει μία προοπτική τής Πλατωνικής φιλοσοφίας πολύ πιό υψηλής και στοχαστικής, αλλά δέν οδηγεί σε μία διάσταση ριζικά διαφορετική. Λέγοντας αυτό ξεκαθαρίζει επίσης ότι η φιλοσοφική πρόθεση τής αμέσου παραδόσεως δέν εκμηδενίζεται ούτε μειώνεται, ούτε σχετικοποιείται απο την έμμεση, όπως ακούστηκαν κάποιοι ισχυρισμοί αυτού του είδους τελευταίως. Και οι δύο κλάδοι τής παραδόσεως αλληλοσυμπληρώνονται με έναν τρόπο ώστε να σχηματίσουν μία ολοκληρωμένη εικόνα της φιλοσοφίας του Πλάτωνος. Για να το διευκρινίσουμε ακόμη μία φορά! Κάθε αποκλειστική θέση υπέρ του ενός ή του άλλου κλάδου απορρίπτεται απο την σχολή της Τυβίγκης απο την αρχή! Πρίν απο 25 χρόνια!

Συνεχίζεται

Αμέθυστος.