ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ-ΤΑΥΤΟΤΗΣ ΣΑΝ ΣΧΕΣΗ (2)

Συνέχεια από: Τετάρτη 17 Μαίου 2017

ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ-ΤΑΥΤΟΤΗΣ ΣΑΝ ΣΧΕΣΗ 
Του Piero Coda.

Ιστορικο-Θεολογική διαδρομή (συνέχεια).

         
 Αυτό σημαίνει κατ'αρχάς ότι ο χώρος τής εμπειρίας και τής κατανοήσεως τού πνεύματος γίνεται με προοδευτική επίγνωση ή σχέση τής ετερότητος, ανάμεσα στον Γιαχβέ και τον λαό του, σαν διδακτική ελεύθερη και αδιαπραγμάτευτη προσφορά τού Γιαχβέ τού ιδίου, τής συμμαχίας και διαθήκης! Με άλλα λόγια, το πνεύμα δέν βιώνεται πλέον και δέν κατανοείται σαν η "πνοή ζωής" η οποία εμψυχώνει τον κόσμο, θείο και ανθρώπινο, αλλά σαν η "πνοή" η οποία ανήκοντας στον Γιαχβέ και μόνον σ'Αυτόν, κοινωνείται στους ανθρώπους και στον κόσμο τους, δίνοντας ζωή και Κάλλος. Το Πνεύμα τελικώς είναι η αναπνοή ενός προσώπου, ενός "Εγώ". Είναι ακριβώς "Πνεύμα του Γιαχβέ". Ο ψαλμός 103 το εκφράζει με πλαστικότητα: 29, αποστέψαντος δε σου το πρόσωπον ταραχθήσονται, αντανελείς το πνεύμα αυτών, και εκλείψουσι και εις τον χούν αυτών επιστρέψουσιν.30. εξαποστελείς το πνεύμα σου και κτισθήσονται, και ανακαινιείς το πρόσωπον τής γής". Η παρουσία και ενέργεια τού πνεύματος τού Γιαχβέ, βιώνεται πρωταρχικώς στο ηθικο-θρησκευτικό επίπεδο τής σχέσεως του Γιαχβέ με τον λαό του (την διαθήκη) και στην απάντηση την οποία ιδρύει ακόμη και στο επίπεδο των διαπροσωπικών σχέσεων. Και μόνον στην συνέχεια και στο φώς αυτού του ορίζοντος και στο επίπεδο της σχέσεως του Θεού με τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένου και του ανθρωπίνου προσώπου, σαν καρπός της ελεύθερης δημιουργικής του ενέργειας!

          Όλο αυτό συνεπάγεται ένα ριζικό ξεπέρασμα και μία σταθερή κριτική στην κατανόση του πνεύματος σαν κοσμική δύναμις ή δύναμις του παντός, αυτόνομη καθαυτή ή ακόμη περισσότερο στην ευχέρεια τής χρησιμοποιήσεως της απο τον άνθρωπο!

          Απο εδώ προέρχεται και ένα δεύτερο χαρακτηριστικό τής Πνευματικής εμπειρίας της Π.Δ, ο σύνδεσμος του με την Διαθήκη, την υπόσχεση! Εάν πράγματι η συμμαχία χαράζει τον χώρο μέσα στον οποίο το πνεύμα, ερχόμενο απο τον Γιαχβέ και προσλαμβανόμενο απο το ανθρώπινο πλάσμα, μπορεί να ενεργήσει σαν ιδρυτική αρχή ελευθερίας και δικαιοσύνης, η παρουσία-ενέργεια του Θεού στην ιστορία του λαού του και στην προοπτική ολόκληρης της ανθρωπότητος, συμβαίνει σαν μία ιστορική πορεία σηματοδοτημένη απο μία εισβολή του πνεύματος η οποία βρίσκεται σε ένταση πρός την εσχατολογική του έκχυση (στον προδιαγεγραμμένο χρόνο), σαν συνθήκη τού γεγονότος τής πλήρους κοινωνίας ανάμεσα στον Θεό και τον λαό του και τής απελευθερωτικής δικαιοσύνης ανάμεσα στους ανθρώπους. Η εισβολή τού πνεύματος στην προοπτική τής διαθήκης και της υπόσχεσης, καθίσταται ιδιαιτέρως προφανής, για την ιστορία τού Ισραήλ-και σαν τέτοια κατανοείται-μέσω τής χορηγήσεως τού Λόγου και της δυνάμεως τού Γιαχβέ σε πρόσωπα της επιλογής Του, όχι για να ιεροποιήσει, αλλά για να τα αποστείλει σαν αγγελιοφόρους-μεσάζοντες τής συμμαχίας και τής υποσχέσεως στον λαό του! Αυτό συνέβη με τον Μωϋσή, με τους βασιλείς, με τους κριτές, με τους προφήτες...Και σ'αυτήν ακριβώς την προοπτική εμφανίζεται η μεσσιανική υπόσχεση! Αυτή αφορά κατ'αρχάς, χωρίς αμφιβολία, την ιδανική φιγούρα του "χρισμένου" (μεσσίας, στα εβραϊκά, Χριστός στα Ελληνικά), πάνω στον οποίο θα καθίσει εν αφθονία το πνεύμα του Γιαχβέ, έτσι ώστε αυτός θα είναι εις θέσιν να μεταφέρει το δίκαιο στα έθνη (Ησ. 11, 1-2/ 42,1). Αλλά μία τέτοια έκχυση τού πνεύματος, ταυτοχρόνως, θα παρασύρει όλον τον λαό, μάλιστα δέ ολόκληρη την δημιουργία. Έτσι εκφράζονται, μετά την εξορία της Βαβυλώνος, οι προφήτες Ιερεμίας και Ιεζεκιήλ, Ιωήλ και Ζαχαρίας. Σ'αυτούς είναι φανερή μία εσωτερίκευση και μία καθολικότης τού δώρου τού πνεύματος απο μέρους του Γιαχβέ.

          Αυτό το "νέο πνεύμα" τοποθετημένο "μέσα" στην καρδιά των ανθρώπων (όπως εκφράζεται ο Ιεζεκιήλ, 36, 24-28) θα αποτελέσει τελικώς, μία "δημιουργική μεταφύτευση" τής σωτηριώδους θελήσεως κοινωνίας και ελευθερώσεως και δικαιοσύνης τού Γιαχβέ στην ίδια την ελευθερία του δημιουργήματός του (G. Von Rad). Τόσο που θα μπορούσαμε να πούμε ότι το πνεύμα τείνει να διαμορφωθεί πλέον όχι μόνον σαν ο χώρος τής σχέσης και συνάντησης ανάμεσα στον Γιαχβέ και τον λαό του, αλλά σαν η εσωτερική αρχή, εκ μέρους του Θεού, και διά της δωρεάς του, και εκ μέρους του ανθρώπου, της κοινωνίας (ανάμεσα στον Θεό και το πλάσμα του) και της απελευθερωτικής δικαιοσύνης (στις κοινωνικές σχέσεις. Σ'αυτή την οπτική, η γραμματική μορφή της προσωποποιήσεως του πνεύματος, που συναντάται στα σοφιολογικά κείμενα (Σοφία 7, 22-23) και η οποία έχει επηρεαστεί απο την σύγχρονη ελληνιστική σκέψη, μπορεί να ερμηνευθεί σαν δείγμα τής προοδευτικής κατανοήσεως τού ουσιαστικού ρόλου του πνεύματος, μαζί με τον Λόγο, στο σωτηριώδες έργο τού Γιαχβέ. Έτσι ώστε η έκφραση παλαιοδιαθηκικής γεύσης ενός απο τους πρώτους και πιό ιδιοφυείς Πατέρες της Εκκλησίας, όπως είναι ο Ειρηναίος της Λυών, σύμφωνα με την οποία ο Υιός και το Πνεύμα είναι τα "δύο χέρια" με τα οποία ο Θεός δημιουργεί την κτίση, φωτογραφίζει πολύ καλά το σημείο του τέρματος της εμπειρίας του Ισραήλ. Όσον αφορά το κοινωνικό ακόμη και το κοσμικό αποτέλεσμα τής μεσσιανικής και κοινοτικής εκχύσεως τού πνεύματος, αρκεί να θυμηθούμε το προφητικό κείμενο του Ησ. 32,15-18! "Όταν όμως θα έρθει πάνω μας το "πνεύμα του Θεού" απο τους ουρανούς, η έρημος θα γίνει καρποφόρος κήπος κι'ό καρποφόρος κήπος θα μεταβληθεί σε δάσος. Τότε θα επικρατήσει στην έρημο το δίκαιο και η δικαιοσύνη στους καρποφόρους κήπους. Το έργο της δικαιοσύνης θα'ναι ειρήνη, και το αποτέλεσμα της δικαιοσύνης, θα'ναι ησυχία και ασφάλεια παντοτινή. Θα κατοικήσει ο λαός μου σε τόπο ειρήνης, σε κατοικίες ασφαλείς και μέρη ήσυχα δίχως άγχος".

Συνεχίζεται

Η πλάνη τής Βιβλικής επιστήμης πού θεμελιώνει τόν Οικουμενισμό αρχίζει νά φανερώνεται. Η Κ.Δ. έχει σάν σκοπό της νά φωτίσει τήν Π.Δ. Είναι η πραγματοποίηση τής Π.Δ. Καί έχει σάν συνέπεια τήν ταύτιση τών Ακτίστων Ενεργειών μέ τό Αγιο Πνεύμα. Οι Σοφιολογίες τών Ρώσων θεολογούντων είναι οι καλύτερες αποδείξεις.
Αμέθυστος.