Προσευχή με το Ψαλτήρι Άγιος Παϊσιος Αγιορείτης

Θέλει πολλή προσοχή σήμερα. Η μόνη λύση η προσευχή είναι∙ αλλιώς δε γίνεται. Πάντως το Ψαλτήρι πολύ βοηθάει. Είναι κεραυνός για τον διάβολο. Πόση παρηγοριά βρίσκω με το Ψαλτήρι! Το χώρισα σε τρία μέρη. Κάθε μέρα διαβάζω και ένα μέρος. Σε τρεις μέρες το τελειώνω και μετά το αρχίζω πάλι από την αρχή. Διαβάζω την περίπτωση του Ψαλμού και κάνω καρδιακή προσευχή για την περίπτωση αυτήν και για όσους πάσχουν σωματικά και ψυχικά. Μετά διαβάζω τον Ψαλμό και στο τέλος κάθε Ψαλμού λέω: «Ο Θεός, ανάπαυσον τους κοιμηθέντας δούλους σου». Αυτήν την μιάμιση ώρα που διαβάζω το Ψαλτήρι την βλέπω σαν την πιο θετική βοήθεια προς τον κόσμο. Τον χειμώνα που υπέφερα πολύ από την κήλη, όρθιος το διάβαζα. Από τα μάτια μου έτρεχαν δάκρυα από τους ανυπόφορους πόνους. Με το ένα χέρι συμμάζευα την κήλη και με το άλλο κρατούσα το Ψαλτήρι. Χτυπούσα τον διάβολο με το πυροβόλο. Την ημέρα τον χτυπούσα με το Ψαλτήρι, το βράδυ με την ευχή. Λύσσαξε ο διάβολος. Αυτό το σακάτεμα με την κήλη ήταν δαιμονικό χτύπημα. Αλλά και ο Θεός το παραχώρησε, για να δη τι θα κάνω.

            - Γέροντα, δυσκολεύομαι να διαβάζω όρθια το Ψαλτήρι, χωρίς να στηρίζομαι κάπου.

            - Θα κάνω και για σας «υποστυλώματα» για τον «ναό του Αγίου Πνεύματος» της καθεμιάς∙ θα κάνω και για σας ακουμπιστήρια. Επάνω σε ένα ξύλο καρφώνω ένα οριζόντιο σανίδι σε σχήμα ταυ. Σ’ αυτό ακουμπώ και διαβάζω το Ψαλτήρι. Έχω ένα ακουμπιστήρι μέσα στο κελί και ένα έξω.

            - Γέροντα, μερικές φορές όταν είμαι κουρασμένη διαβάζω το Ψαλτήρι, αν και από την κούραση δεν καταλαβαίνω τίποτε, βιάζω τον εαυτό μου να σταθώ όρθια και νιώθω ότι αυτό με βοηθάει. Μου λέει όμως ο λογισμός ότι αυτή η προσευχή δεν έχει αξία.

            - Μπορεί να μην καταλαβαίνεις τι διαβάζεις, αλλά έχει αξία, γιατί, παρόλο που είσαι κουρασμένη, βιάζεις όμως τον εαυτό σου και στέκεσαι μπροστά στον Χριστό. Να μην ξεχνάς ότι και ο κόπος συμπεριλαμβάνεται στην προσευχή.

http://www.oodegr.com/oode/pateres1/paisios/psaltiri_1.htm

anexperimentindepth

maria.p. είπε...

Αυτό το συγκεκριμένο κείμενο είναι από τα καλύτερα για τον Άγιο Παϊσιο. Τυχαία άκουσα πριν λίγες μέρες δύο ανθρώπους να συζητούν, και ο ένας έλεγε ότι είχε πάει με κάποιους άλλους στον Άγιο.Εκείνη την ώρα έφτασε μια παρέα νεαρών, και ο Άγιος λέει σε έναν απ΄αυτούς (χωρίς να τον ξέρει):"Αυτά που έχεις στην τσέπη σου να τα πετάξεις".Τότε βγάζει απ΄την τσέπη του διάφορα χάπια ("ψυχοθεραπευτικά"; ή μήπως ναρκωτικά;). Έπαθε σοκ και αυτός και οι άλλοι.Και μετά από λίγο λέει σε ένα πουλί που πετούσε "έλα εδώ", και αυτό ήρθε και κάθισε στο χέρι του. Αυτά και πολλά ακόμα (πολύ πιο σημαντικά, όπως θεραπείες κ.α. από την προσευχή του), μαρτυρούνται από τον απλό κόσμο. Και πάνω απ΄όλα η ταπείνωση και ο πνευματικός αγώνας του για όλο τον κόσμο, όπως έκαναν και οι υπόλοιποι Άγιοι.Η καρδιά τους ήταν ένας παράδεισος ειρήνης και ελέους για όλους, ένα κατοικητήριο του Θεού.
Λοιπόν, αυτοί είναι οι οδηγοί και τα πρότυπά μας.Κινδυνεύουμε πάρα πολύ σήμερα όχι μόνο απ΄την εκκοσμίκευση, την αμέλεια, την ακηδία, την χλιαρότητα (αν χαλαρώσουμε πνευματικά), και από τις διάφορες πλάνες, αλλά εξίσου και από την έπαρση και την εμπάθεια (με την πρόφαση ότι "μαχόμαστε") από την "πολιτική" "θρησκευτικότητα" του "οπαδού"(οποιουδήποτε οπαδού).
Οι περισσότεροι γνωρίζουμε την προπαγάνδα που γινόταν πριν λίγα χρόνια στους πανεπιστημιακούς χώρους (δεν ξέρω αν συνεχίζεται), και τα διάφορα "διαφωτιστικά" "κηρυγματάκια των κομματικών παρατάξεων σε παιδιά που μόλις είχαν κλείσει τα 18. Μια διαστρέβλωση των πάντων μια χαλασμένη όραση του κόσμου, όπου ο άνθρωπος γινόταν "μάζες", και το "μίσος" [εξευγενισμένο και "απενοχοποιημένο" με το επίθετο "ταξικό" για τους αριστερούς (εξ ου και αυτό που έλεγε ο Τσε ότι η μόνη αληθινή δικαιοσύνη είναι η επαναστατική δικαιοσύνη), ή κάτω από τον μανδύα του κακώς εννοούμενου "εθνικισμού"-φασισμού των χρυσαυγιτών], ήταν το ζητούμενο, και ο στόχος όλων αυτών των "κηρυγμάτων".
Αυτό σήμαινε (όπως έλεγαν) ότι έφτασες στη "συνειδητοποίηση". Απέκτησες "ταυτότητα", "άνοιξαν τα μάτια σου", "γνώρισες τον εχθρό σου", "ολοκληρώθηκες σαν άνθρωπος", "διαφωτίστηκες".
Κάτι αντίστοιχο όμως βλέπουμε και στο χώρο το δικό μας.Η πίστη έγινε "συνείδηση" και "συνειδητοποίηση", "ταξικό μίσος".Και "δράση" (ατομική και αποκομμένη από τον Κύριο). Βλέπουμε μια "πολιτική" "θρησκευτικότητα", μια "δημοσιογραφική" αντιμετώπιση.Υπάρχει κάποια πνευματικότητα σε όλα αυτά; Αυξανόμαστε "εν Χριστώ" όπως λέει ο Απ.Παύλος; Αυξάνεται η επίγνωση του Κυρίου και η ομοίωσή μας μαζί του; Κανουμε τέτοιου είδους πνευματικό αγώνα όπως περιγράφεται στο κείμενο, όπως έκανε ο Άγιος Παίσιος έστω και σε μικρό μικρό βαθμό;Έχουμε λίγη από την καρδιά των Αγίων που ήθελε "πάντες να σωθούν και να έρθουν σε επίγνωση της αλήθειας" σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, ώστε να νικήσει Εκείνος και η Βασιλεία Του, και όχι ο διάβολος και η Κόλαση;Η κατάσταση είναι φρικτή αλλά ο Θεός ΕΛΕΓΧΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Και σε ότι κάνουμε υπάρχουν όρια.Οι Άγιοι ομολογούσαν και πολεμούσαν, με θεολογικό λόγο και αγώνα προσευχής, και με απόλυτη εμπιστοσύνη στον Θεό (στα χέρια Του παρέδιδαν τα πάντα). Αυτό αγίαζε πρώτα τους ίδιους.Σήμερα έχουμε από τη μια τους μεταλλαγμένους-αποστατημένους ψευτοχριστιανούς, και από την άλλη τους διαταραγμένους (ουσιαστικά ολιγόπιστους), με την αδιακρισία που φτάνει την βλασφημία Αγίων, οι οποίοι νομίζουν κιόλας ότι αν κάποια πράγματα είχαν γίνει διαφορετικά θα σταματούσαν οι ταλαίπωροι το τέρας της νέας εποχής και του συγκρητισμού. Δεν βλέπουν το πνευματικό παρασκήνιο και ότι αυτά είναι απλώς μια μικρή εικόνα όσων διαδραματιζονται σε πνευματικό επίπεδο.Το ζητούμενο όμως είναι να βρούμε τον αληθινό δρόμο. Κάποια πράγματα δεν μπορείς να τα καταλάβεις παρά μόνο απ΄τους καρπούς τους.