Ο Χρήστος Γιανναράς απαντώντας σε ερωτήσεις του Δημήτρη Μαυρόπουλου, με αφορμή την πολυθρύλητη τότε αναμονή του “έτους τομής” για την Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα που θα ήταν το 1992 (έτος που τελικά θέσμισε τη «Συνθήκη του Μάαστριχτ») εξετάζει την ανθρώπινη τάση να ανάγουμε την καθημερινότητα είτε στο παρελθόν είτε στο μέλλον – δηλαδή να καταργούμε, διαχρονικά, το παρόν.
Επισημαίνει την πικρή βίωση της Ιστορίας μα κυρίως τον βαθύ ατομοκεντρισμό, την απουσία εμπιστοσύνης στην πείρα των άλλων, την οποία εκφράζει το φαινόμενο αυτό – καθιερώνοντας εν τέλει την επικυριαρχία του εκάστοτε φαντασιώδους επί του εκάστοτε πραγματικού γεγονότος ζωής. Μια κυοφορία της αποστέρησης.
antifono
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου