Η κρίση του συγχρόνου κράτους στην Ελλάδα οφείλεται στη δύναμη των παραδόσεων, όπου εκεί επικρατούν οι δεσμοί αίματος και εντοπιότητος, δηλαδή το σόι, και το χωριό. Οπότε αυτό δεν αφήνει το κράτος να πάρει επάνω του τη λειτουργικότητα εκείνη που παίρνει στις χώρες τις προηγμένες, και να μπορεί να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις των πολιτών.
Στέλιος Ράμφος: Δεν έχεις τη δυνατότητα να είσαι πολίτης κατά τον Αριστοτέλη αν δεν έχεις την δυνατότητα να είσαι άρχοντας και ταυτοχρόνως αρχόμενος. Κάτι το οποίο είναι καινούργιο για την εποχή του, διότι αρχίζει πια να βλέπει τον πολίτη μέσα στη λειτουργία της πόλεως, δηλαδή τον αποσπά από μια απλή ιδιότητα ανθρώπου ο οποίος βρίσκεται κατά τύχη, η από σύμπτωση, η από σχέδιο μαζί με κάποιους άλλους.
Και μάλιστα έχει σχέση με τη φύση την ανθρώπινη. Ο άνθρωπος για τον Αριστοτέλη είναι ζώο πολιτικό άρα είναι κοινωνική οντότητα, δεν είναι βιολογική οντότητα πρωτίστως, η φύση του είναι να επικοινωνεί, αυτό το πράγμα ισχύει ακόμη και σήμερα.
…Η αδυναμία της αρχαίας πόλεως είναι ότι δεν άντεχε διεύρυνση, δηλαδή έπρεπε να σκοτώσουνε οι Μεγαρείς τους Σπαρτιάτες, και τους Αθηναίους, αλλά όχι να ενωθούν μαζί τους. Αυτό το κατάφεραν οι Μακεδόνες με τα σπαθιά και με τα κοντάρια, αλλά υποτάσσοντας, οι Ρωμαίοι υποτάσσοντας, δεν υπήρχε άλλος τρόπος συνοχής ας πούμε όπως υπάρχει σήμερα. Εμείς ανακαλύψαμε το κράτος ως εγγυητή της πολιτικής συνοχής, είναι μια ανακάλυψη των νεωτέρων χρόνων.
Συνομιλητής : Κοινωνίες όπως η Δανία η Σουηδία η Νορβηγία είναι εν πολλοίς λίγο Αριστοτελικές;
Στέλιος Ράμφος: Οπωσδήποτε τα μελετάνε αυτά και τα ξέρουνε αλλά κυρίως είναι προτεσταντικές κοινωνίες.
Συνομιλητής : Το ένα δεν αποκλείει το άλλο.
Στέλιος Ράμφος: Όχι δεν αποκλείει αλλά η έμφαση σ αυτές επειδή είναι νεώτερες κοινωνίες πέφτει ακριβώς και στο στοιχείο μιας πνευματικότητος, η οποία προσφέρει τέτοιες δυνατότητες. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι πιο προηγμένες μορφές κοινοτισμού που πέρασαν από τα εκκλησιαστικά, ενορίες κτλ, κρατήσανε στοιχεία της Αρχαίας υποδιαιρέσεως, και για αυτό μπόρεσαν να διαμορφωθούν πνευματικότητες σε ορισμένους τέτοιους λαούς εκ παραδόσεως, που είχανε τέτοια χαρακτηριστικά, αλλά ταυτοχρόνως από ένα παράξενο μηχανισμό γίνανε και αντιδραστικά στοιχεία αυτά, διότι υπάρχουν λαοί όπως είναι ο ελληνικός, που έχουνε φυτεμένα πολύ έντονα τα στοιχεία της θρησκευτικής κοινότητος, που εμποδίζουν τη δημιουργία κράτους.
Η κρίση του συγχρόνου κράτους στη Ελλάδα οφείλεται στη δύναμη των παραδόσεων, όπου εκεί επικρατούν οι δεσμοί αίματος και εντοπιότητος, δηλαδή το σόι, και το χωριό. Οπότε αυτό δεν αφήνει το κράτος να πάρει επάνω του τη λειτουργικότητα εκείνη που παίρνει στις χώρες τις προηγμένες, και να μπορεί να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις των πολιτών.
Εδώ το κράτος γίνεται για να βολεύει κάθε φορά τους συγγενείς, τα ρουσφέτια, τους πατριώτες, τους ομόφρονες, βουλευτή στη περιοχή του, κτλ. Δηλαδή δεν είναι στοιχείο κακοηθείας, είναι στοιχείο μια πολιτισμικής αδυναμίας που δεν καταφέραμε να την ξεπεράσουμε γιατί δεν συνειδητοποιήσαμε καθαρά το πρόβλημα, ότι είναι τόσο ισχυρά τα ριζώματα των παραδοσιακών μορφών συνοχής, αίμα, εντοπιότης κτλ. που τα συναισθήματα μας δεν μπορούνε να αναγνωρίσουνε το απρόσωπο κράτος, όχι επειδή είναι απρόσωπο το κράτος, αλλά επειδή δεν το αφήνουμε να παράσχει υπηρεσίες, και βολεύουμε τα ξαδερφια, τους κουμπάρους, τους μπατζανάκηδες κτλ.
Συνομιλητής : Τι μπορούμε να δημιουργήσει μια ρωγμή για να αλλάξει, γιατί αυτό κοντεύει να περάσει η μπορεί και να έχει ήδη περάσει στο DNA μας.
Στέλιος Ράμφος: Είναι στο DNA αυτό το πράγμα, είναι ένα πολιτισμικό φαινόμενο αιώνων πολλών και αυτά τα πράγματα έχουν μια συνέχεια μέσα από τον πολιτισμό DNAιικη
Μια ρωγμή θα ήτανε αν ξαφνικά αποφασίζαμε να παρέχει το κράτος υπηρεσίες τέτοιες που θα μας γλυκάνουν. Δηλαδή να μας κάνει σχολείο κανονικό, να φτιάχνει καλό νοσοκομείο, να μας φτιάχνει καλό δρόμο ώστε να πούμε αξίζει τον κόπο. Ενώ τώρα πληρώνεις φόρους και εισπράττει κάποιος ξάδελφος.
Θέλω να πω είναι τέτοια η αναστάτωση στα μυαλά μας ώστε ενώ ο δρόμος ξέρουμε ποιος είναι η γνώση είναι πολύ πιο αδύνατη από τα συναισθήματα που προκαλεί ο πολιτισμός. Τα συναισθήματα σου λένε η μαμά σου.
Είμαστε σε κοινωνίες που το στοιχείο το μητρικό η το πατρικό ας πούμε είναι πολύ ισχυρότερα από το στοιχείο της γενικής ανάγκης. Δεν μας ενδιαφέρει το κοινό αγαθό εμάς όπως ενδιαφέρει τον Αριστοτέλη, μας ενδιαφέρει το ίδιον συμφέρον, το οικογενειακό συμφέρον, το συμφέρον της γειτονιάς.
Ας πούμε τον παλιό καιρό όταν βγαίνανε οι επιτάφιοι και όταν συναντιόντουσαν παίζανε μπιστολιές, ποιός επιτάφιος θα περάσει πρώτος στο άλλο τετράγωνο.
5 σχόλια:
για τον καραγκιοζη τον Ραμφο. ΤΟΝ ΚΡΥΦΟΠΟΥΣΤΟΦΑΣΙΣΤΑ
http://koukfamily.blogspot.gr/2017/12/blog-post_790.html
Τό αφήγημα τού Ράμφου δέν στέκει πλέον. Γέρασε μαζί μ' αυτόν. Καί ξεγυμνώθηκε. Πώς χωράνε μαζί οι δηλώσεις ότι ο Ελληνας δέν έφτιαξε κράτος λόγω τού ομαδικού πνεύματος πού τόν κυριαρχεί καί η ομολογία ότι ο Ελληνας πληρώνει φόρο καί πάει στόν ξάδελφο...Αυτή η λογική επικρατεί στήν Δύση καί δέν έχει καμμία σχέση μέ τήν αρχαία φιλοσοφία η οποία στηρίζεται στήν αρχή τής μή- αντιφάσεως. Αυτουργός τής διαλύσεως τού αρχαίου κόσμου υπήρξε γι' άλλη μιά φορά ο Αυγουστίνος ο οποίος αποδέχθηκε τήν αντίφαση όπως καί οι προσωκρατικοί φιλόσοφοι.
Κράτος σημαίνει δύναμις καί η δύναμις εξ ορισμού δέν γνωρίζει τό μέτρο πού γεννά τήν σωφροσύνη, τήν ύψιστη πολιτική αρετή. Πώς είναι δυνατόν νά δηλώνει κάποιος ότι τό Δυτικό κράτος φροντίζει τούς πολίτες του; Μετά τούς παγκοσμίους πολέμους; Τούς φροντίζει γιά νά πάνε καλοταισμένοι στόν θάνατο τόν οποίο υπηρετεί. Ο Ελληνικός χριστιανικός πολιτισμός διεξήγαγε μόνον αμυντικούς πολέμους. Σέ αντίθεση μέ όλους τούς άλλους πολιτισμούς οι οποίοι έγραψαν ιστορία διεξάγοντας μόνον επιθετικούς. Ο επιθετικός πόλεμος είναι αρχή θανάτου. Ο Ελληνικός λαός δέν έχει παραιτηθεί από τίς αρχές του.Καί δέν έχασε ποτέ τούς πολέμους του, παρά μόνον μέ προδοσία. Μέ τόν μοναδικό τρόπο πού μάς έχουν νικήσει οι Τούρκοι, ακόμη καί στήν Κύπρο. Ο Μαζάνθρωπος είναι ευφυέστερος από τόν φιλότιμο Ελληνα; ΤΟ ΧΡΗΜΑ ΠΟΛΛΟΙ ΕΜΙΣΗΣΑΝ ΤΗΝ ΔΟΞΑ ΟΥΔΕΙΣ.
Νομίζω πως αυτά που λέει ο Ράφμος χρίζουν προσοχής. Δεν συμφωνώ μαζί του αλλά
τόσο αυτός όσο και οι επικριτές του δεν σκέφτονται καθόλου το θέμα της κλίμακας.
Το δομικό στοιχείο του ελληνισμού ήταν η αναζήτηση της σωστής κλίμακας, του μέτρου.Αυτή ήταν η ύψιστη πνευματική-πολιτική ενασχόληση. Το πρώτο κύριο πλήγμα σε αυτή την κουλτούρα το έδωσε ο Μ.Αλέξανδρος που φθόνησε την μεγαλοπρέπεια της Ανατολής και ήθελε εκδίκηση. Και η Ανατολή τον κατάπιε.Για αυτό σου έχω ξαναγράψει πως πολλά κακά έχουμε κάνει πρωτίστως οι ίδιοι στον εαυτό μας. Πρέπει να μάθουμε να κοιτάμε τα πράγματα κατάματα.
Οι Έλληνες πίστευαν στα όρια και στον κίνδυνο της ύβρεως από την υπέρβασή τους. Είχαν ιερό μέσα τους και όσια. Ήταν υπεύθυνοι. Ήξεραν πως η αναζήτηση του μέτρου αποτελούσε μία επιστήμη "διαισθητική"-καρδιακή και λογική συνάμα.
Τα θραύσματα της αρχαίας πόλης επιβίωσαν στην ενορία και στα μοναστήρια. Τις προάλλες σε σένα αμέθυστε διάβασα πως το Άγιο 'Όρος είναι λέει υπόδειγμα managment. Την τύφλα τους τα λιγούρια της νοησιαρχίας.
Το αποτελεσματικό για την Ελλάδα του σήμερα εγκλωβίστηκε στον άμεσο περίγυρο και οι σχέσεις εκφυλίστηκαν στην ιδιοτέλεια. Σε αυτό που λέει ο Ράμφος έχει δίκιο. Αλλά η δυσλειτουργία αυτή ήρθε από την θραύση των πολιτιστικών μηχανισμών αναζήτησης και εφαρμογής μέτρου που είχε στο οπλοστάσιό του ο Ελληνισμός. Το "άμεσο" ή σχεδόν το "άμεσο" ήταν το σωστό "μέγεθος" για την οργάνωση-πόλη του Έλληνα. Ας διαβάσει λίγο καλύτερα τον Αριστοτέλη ο κ. Ράμφος. Εκεί πόνταρε ο μεγάλος Καποδίστριας. Ο κ.Ράμφος εδώ βάζει πρώτα το κάρο. Κανένας άλλος πολιτισμός δεν είχε τόσα "εργαλεία" μέτρου όπως ο ελληνισμός. Το ξέρω σηκώνει πολύ κουβέντα αλλά νομίζω πως στο θέμα του μέτρου-κλίμακας κρύβονται πολλά. Εκεί είναι η λύση και όχι στην ραφμική μίρλα πως ο Έλληνας είναι ριζωμένος στην παράδοση και δεν θέλει να λάβει τα σοφά φώτα της εσπερίας γιατί έχει βολευτεί στον πελατειακό του μικρόκοσμο. Αλλά ούτε στην αντίδραση που πηγάζει από το ευθιξία μας στις προσβολές των παραδόσεων μας όταν αυτές όντως έχουν εκφυλιστεί Θανάσιμα εμπρός στα μάτια μας. Θέλω να πω πως χρειάζεται επιτέλους να δούμε κατάματα το Πώς λύνουμε τα θέματα.Και πριν από αυτό ποιοι επιτέλους είμαστε και ποια τα όρια μας.
Το "κράτος" της Δύσης όσο και της Ανατολής λαμβάνει τον χώρο άπειρο και καρτεσιανό. Το ίδιο και οι επιστήμες τους. Ας δει κάποιος τις Βερσαλίες, τις πόλεις των Φαραώ, των Περσών, των Ρωμαίων, τις σύγχρονες μητροπόλεις αλλά και τα μουσουλμανικά και ινδουιστικά διάκοσμα. Στερεωμένα αμφότερα στο άπειρο.'Ατοπα-Ου-τοπίες. Αυτό το μοντέλο μισεί την Φύση που δεν είναι επίπεδη και άπειρη για να του ταιριάζει. (Αλλά για αυτό το μίσος να είναι καλά οι οικολογικές μας ευαισθησίες) Μισεί τον άνθρωπο που θέλει να είναι ελεύθερος και δεν υπακούει το δεσποτικό patern (αλλά για αυτό το μίσος ας είναι καλά τα ανθρώπινα δικαιώματα) Ο Έλληνας δεν ήταν έτσι. Πίστευε στην αρχή των μη αντιφάσεων όπως σωστά λες. Η αναζήτηση του μέτρου ήταν το κλειδί. Εκείνοι είχαν-έχουν καταλήξει πως όλοι ίσοι ίσον όλοι σκλάβοι. Ο Έλληνας αναρωτιόταν πως γίνεται να είναι όλοι ίσοι αλλά ελεύθεροι.
Για αρχή.
Το πρώτο εργαλείο μέτρου που χάθηκε ήταν πως η τοπική "ιδιοτέλεια" βρέθηκε σε αναντιστοιχία με μηχανισμούς δικαιοσύνης που έγιναν υπερτοπικοί και οριζόντιας- γραφειοκρατικής εφαρμογής. Η απόδοση ευθύνης της παράβασης στον τόπο τελέσεως της από τον πληθυσμό του τόπου όπου τελέστηκε η παράβαση σταμάτησε προ πολλού. Μέτρα όχι αναγκαστικά σύγχρονων σωφρονιστικών μεθόδων αλλά ίσως και περισσότερο αποτελεσματικών πλέον δεν υπάρχουν. Τελευταίο ανάχωμα που μας έμεινε από αυτόν τον μηχανισμό μέτρου ήταν η Ντροπή και ο Φόβος Θεού που μαθαίναμε κάθε Κυριακή. Είτε βαφτίστηκε σεμνοτυφία είτε έγινε καμουφλάζ υποκριτών οπότε σιγά σιγά μας τελειώνει και αυτή.
Ο τόπος θέλει νέο Αρχιτέκτονα. Αυτός πρέπει να είναι μόνο στην δούλεψη του Κυρίου.
Έχουμε Κύριο.
Ο Αλέξανδρος έκανε καί αυτός αμυντικό πόλεμο μέ δόσεις παιδείας γιά νά σταματήσουν οι βάρβαροι νά επιθυμούν τά αγαθά τού γείτονα. Ο Αγιος Σισώης προσευχήθηκε στόν Κύριο καί τόν έσωσε. Οι Απόστολοι μαθήτευσαν πάντα τά έθνη στούς δρόμους πού άνοιξε ο Αλέξανδρος καί ο Απ. Παύλος ακολούθησε αντίστροφα τήν πορεία τού Αλέξανδρου καί κατέκτησε τούς Ελληνες.
Έτσι, "μετά από μία γενιά από σήμερα η Ευρώπη θα είναι αγνώριστη. Οι ευρωπαϊκοί λαοί συνειδητοποιούν σε μεγάλο βαθμό ότι ο πολιτισμός τους κινδυνεύει κυρίως από μια επιπόλαια ελευθεριότητα, μια ιδεολογία που καλύπτεται κάτω από το προσωπείο της ελευθερίας, και που στοχεύει στην κατεδάφιση όλων των δεσμών που δένουν τον άνθρωπο με την οικογένειά του, τους συγγενείς του, την εργασία του, την ιστορία του, τη θρησκεία του, τη γλώσσα του, το Έθνος του, την ελευθερία του. Η στάση αυτή φαίνεται να προέρχεται από μια αδράνεια που οδηγεί στην αδιαφορία για το αν η Ευρώπη θα επιτύχει ή θα καταστραφεί, για το αν ο πολιτισμός μας θα εξαφανιστεί, πνιγμένος στο εθνικό χάος, ή θα έχει λεηλατηθεί από μια νέα θρησκεία που θα προέρχεται από την έρημο"
Απο την αναρτηση https://amethystosbooks.blogspot.gr/2017/12/1922.html
Δημοσίευση σχολίου