Λύνοντας το “Αίνιγμα” του κακού

Ο κ. Γιανναράς συνεχίζει ανεμπόδιστα τον οντολογικό του μόχθο. Έχει ολοκληρώσει πλέον το φιλοσοφικό του σύστημα και δεν διστάζει να ελέγξει μ’ αυτό ακόμη και τον Κύριο. Όπως θα έλεγε και η συμπάθειά του ο Βολταίρος, ξεψάρωσε! Για να δούμε λοιπόν αυτός ο ώριμος μάγκας, τι έχει να μας συμβουλεύση, σε ποια εμπειρία στηρίχθηκε, ποιον δρόμο περπάτησε, τι σοφία απέκτησε σαν σωσμένος, ολοκληρωμένος υπαρκτικά άνθρωπος! Όλα αυτά βρίσκονται κλειδαμπαρωμένα –διότι η γλώσσα του σημαίνει, όπως έλεγε και ο αγαπητός του Ηράκλειτος– στο “Αίνιγμα του κακού”, στο οποίο αποκαλύπτεται ξανά η πνευματική δύναμις του οντολογικού ερωτήματος.

Υπήρξε σκλάβος της θρησκειοποιημένης Εκκλησίας, όπως μας περιγράφει στο βιβλίο του “Ενάντια στη θρησκεία” και ελευθερώθη από μια συγκλονιστική εμπειρία “Ναυτίας”. Η οποία τον οδήγησε κατευθείαν στον επαναστατημένο και απελευθερωμένο υπαρξισμό και στην Γη της Επαγγελίας, την οντολογία του Χάϊντεγκερ. Η οντολογία του Χάϊντεγκερ είναι μια εξέλιξη της οντολογίας που ήταν σε ισχύ μέχρι τις μέρες του και ονομάζεται συγκεκριμένα Οντολογική διαφορά! Στηρίζεται στον Γερμανικό Ιδεαλισμό, ο οποίος ταύτισε το Είναι με τη Φύση και στην προσωκρατική φιλοσοφία του Ηράκλειτου ιδίως δε στην ένωση των αντιθέτων και στο Αίνιγμα της υπάρξεως. «Φύσις κρύπτεσθαι φιλεί». Μ’ αυτό το φιλοσοφικό σύστημα ο Χάϊντεγκερ φιλοδόξησε να αντικαταστήσει την Εθνική και ακατάλληλη για τον Χριστιανισμό οντολογία του Αριστοτέλη, όπως μας πληροφορεί ο μεγάλος του μαθητής Gadamer, και κατόρθωσε να περπατήση μόνος, από την Έφεσο μέχρι την Θήβα, έξω από την οποία είχε την τελευταία του αποκάλυψη: Το Είναι καθεαυτό είναι η Σφίγγα! Αυτή την σκυτάλη παρέλαβε ο κ. Γιανναράς και με την οντολογική διαφορά στο χέρι και την αναλογία του Ακινάτη στην καρδιά, έφτασε μέχρι τα παλάτια της Θήβας και περιμένει πια την ενθρόνισή του, στον υπέρλαμπρο θρόνο της Θεάς της Έφεσου, της Μεγάλης Μητέρας, σαν θείο βρέφος!

Τι μας καταθέτει ο μέγας Σοφός, βγαλμένο και αυτό από τις εμπειρίες της ζωής του! Σώστε το ΠΡΟΣΩΠΟ! Συγκεκριμένα το πρόσωπο του Ακινάτη, ο οποίος είχε αποφανθεί, σ’ εκείνους τους μακρυνούς Μυθικούς Χρόνους που κατακλύζουν το παρόν μας: “Ο άνθρωπος είναι ένα ον μοναδικό και ανεπανάληπτο, δημιουργημένο κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν του Θεού. Ό,τι πιο τέλειο υπάρχει σ’ όλη τη Φύση”. Θεολογική Summa Ι, q.29, a.3.

Η πατερική θεολογία, όπως υποτιμητικά ονομάζεται από τον Γιανναρά, δεν υπήρξε ποτέ οντολογία, όπως επίσης δεν υπήρξε ποτέ ούτε η Ελληνική Φιλοσοφία.
Ένα υπέροχο δείγμα της “μεθόδου” υπάρχει στον Λόγο ΚΗ′ Παρ. 13 του Γρηγορίου του Θεολόγου:
«Πώς όλα αυτά τα ορατά και τελείως μόνον έκαστον μπορεί να εικονίση το ένα, που είναι ασύνθετον και ανείκαστον; (δεν εικονίζεται)
Επειδή όμως κάθε λογική φύσις λαχταρά τον Θεόν που είναι ο δημιουργός της, δεύτερον ποιείται πλουν, και αναγκάζεται να παρατηρεί τα ορατά και να θεοποιεί κάποιο από αυτά από άγνοια (διότι ποίον των ορατών υψηλότερον του ορώντος και πόσον έστιν θεοειδέστερον, έτσι ώστε αυτός να το προσκυνή, εκείνο δε να δέχεται την προσκύνησιν;) ή αναγκάζεται να γνωρίση τον Θεόν από το κάλλος και την αρμονία αυτών που βλέπει και καθοδηγείται απ’ όσα βλέπει στα αόρατα (τα υπέρ την όψιν), για να μην ζημιωθεί και ο Θεός εξ’ αιτίας της μεγαλοπρέπειας των ορατών».

Ο κ. Γιανναράς, και είναι εκπληκτικό, δεν λαχταρά τον Θεόν, αλλά τον τρόπο του Θεού, τον οποίο είναι δυνατόν να μιμηθεί το ΠΡΟΣΩΠΟ, δια της αναλογίας, καθότι ο Κύριος με την ενσάρκωσή του “άνοιξε το κατ’ εικόνα στο καθ’ ομοίωσιν”.

Για να ενστερνιστεί λοιπόν αυτή την Σχολαστική διδασκαλία χρειάστηκε να καταργήσει παντελώς το κεφάλαιο αμαρτία! Γι’ αυτό και διαθέτει τις δικές του απόψεις γύρω από την πτώση, τις οποίες φανερώνει χειριζόμενος κατά το δοκούν την εικονολογική γλώσσα της Παλαιάς Διαθήκης! Η Δυτική Χριστιανοσύνη ερμήνευσε την ενσάρκωση σαν την γενναία πράξη αγάπης του Θεού ο οποίος μας ελευθέρωσε από την αμαρτία. Αιτία και σκοπός, η αμαρτία και η λύτρωση. Τώρα ο κ. Γιανναράς με την βοήθεια του Χάϊντεγκερ μας πληροφορεί πως αιτία και σκοπός είναι η απελευθέρωσή μας από τον θάνατο! Δεν μπορεί να χωρέση ο Νους του την διδασκαλία των πατέρων πως η αμαρτία έφερε και φέρνει τον θάνατο!

Δεν καταλαβαίνει πως ο Νόμος μας αποκάλυψε την αμαρτία και πως ο Σταυρός του Κυρίου μας αποκάλυψε τον θάνατο. Πράγματα που αγνοούσε και συνεχίζει να αγνοεί ο άνθρωπος μέχρι σήμερα!

Δεν καταλαβαίνει πως η Εκκλησία δεν είναι το Βασίλειο της πίστεως αλλά το Βασίλειο της Χάριτος. “Καλόν γαρ Χάριτι βεβαιούσθαι την καρδίαν” προειδοποιεί ο Απ. Παύλος στην προς Εβραίους 13,7! Ούτε η θεολογία είναι η ερμηνεία και κατανόηση της πίστεως όπως δίδαξε πρώτος ο Αυγουστίνος.

Δεν καταλαβαίνει πως ο παράδεισος και η Βασιλεία των Ουρανών ουδεμία σχέσιν έχουν.

Δεν καταλαβαίνει πως η Μετάνοια είναι το Μυστήριο της Βασιλείας των Ουρανών και όχι του παραδείσου. Και καταργεί οπωσδήποτε την αλαζονεία της αλήθειας του προσώπου.

Δεν καταλαβαίνει πως η Σωτηρία που υποσχέθηκε ο Κύριος ουδεμία σχέση έχει με την θέωση.

Δεν καταλαβαίνει την ψυχή και την αθανασία της ψυχής διότι δεν δέχεται την αμαρτία, ο αναμάρτητος.

Δεν καταλαβαίνει τον πόνο του Κυρίου και την ειρωνεία του όταν αναφωνεί καθώς ο Αδάμ και η Εύα εγκαταλείπουν τον παράδεισο: “Για δες τώρα που έφαγε ο Αδάμ και τον καρπό του καλού και του κακού έγινε σαν και μας”.

Δεν καταλαβαίνει το πικρό κλάμα του Αδάμ όταν συνειδητοποιεί πως έχασε τον παράδεισο ούτε τον πόνο του όταν έχασε τον Άβελ. Αυτά τα παραμύθια αλλοιώνουν την αλήθεια του προσώπου.

Δεν καταλαβαίνει το κυριώτερο! Το κακό δεν αρνείται την προσφερόμενη στο κτιστό υπαρκτική δυνατότητα να μετάσχει στον τρόπο του ακτίστου, αλλά αυτή τη δυνατότητα την θέλει τώρα, αμέσως, στην στιγμή, στον χρόνο, την αποκτά με την θέλησί του, δια της αναλογίας, εικονίζοντας στην Σύναξη τα έσχατα, εικονίζοντας στην Σχέση τον τρόπο της Αγίας Τριάδος, θέλει να την αποκτήσει με αλαζονεία. Κοινωνώντας τις άκτιστες ενέργειες, θεούμενο και αυτοθεούμενο στην ετερότητά του και μοναδικότητά του! Το κακό πάσχει από βαρειά Μωρία!
Ας δούμε δύο έξοχα παραδείγματα για να τελειώνουμε!
Στο βιβλίο του “Ενάντια στη θρησκεία“ στην σελίδα 190, έχουμε το απόγειο αυτού του κοσμικού πνεύματος που ποιεί σεαυτόν είδωλον!
“Η απάντηση του Χριστού είναι σαφώς επιφυλακτική!...”

Θα περιμέναμε όλοι μας, ένας μεγάλος συγγραφέας όπως ο κ. Γιανναράς, να είναι πάνω απ’ όλα και ένας μεγάλος αναγνώστης! Δυστυχώς με μεγάλη μας έκπληξη και απορία έχουμε συσσωρεύσει πολύ μεγάλο υλικό πλέον το οποίο αποδεικνύει το αντίθετο!

Πώς να εξηγήσουμε την λεπτή διαστρέβλωση του λόγου του Απ. Παύλου στο ίδιο βιβλίο! Ενάντια στην θρησκεία, ο προθάλαμος του Αινίγματος του κακού! Σελίς 195, μνημειώδες! “Ο Απ. Παύλος, τελικά δικαιώνει τον φυσικό δεσμό του γάμου (όχι την εκκλησιαστική προοπτική της ανδρόγυνης σχέσης) μόνο για τον λόγο αποφυγής της πορνείας”.

Νομίζω πως το θέμα της πορνείας, όπως ακριβώς το χειρίζεται για να ελέγξει τον Παύλο, είναι αποκαλυπτικό του Αινίγματος Γιανναράς. Να όμως πως ορίζει ο Απόστολος την πορνεία (Κορ. Α′): “ Όποιος ενώνεται με τον Κύριο γίνεται ένα πνεύμα μαζί του. Μακριά λοιπόν από την πορνεία. Κάθε άλλο αμάρτημα που μπορεί να διαπράξει κανείς βρίσκεται έξω από το σώμα του· αυτός όμως που πορνεύει βεβηλώνει το ίδιο του το σώμα! Ή μήπως δεν ξέρετε πως το σώμα σας είναι ναός του Αγίου Πνεύματος που σας το Χάρισε ο Θεός και βρίσκεται μέσα σας; Δεν ανήκετε στον ευατό σας· σας αγόρασε ο Θεός πληρώνοντας το τίμημα. Το Θεό λοιπόν να δοξάζετε με το σώμα σας και με το πνεύμα σας, που ανήκουν σ’ εκείνον”.

Ο Φιλόσοφός μας όμως δεν ενδιαφέρεται για την Ένωση με τον Κύριο επειδή καταργεί “την αλήθεια του προσώπου”. Προτιμά την Σχέση Κυρίων.
Να δούμε ποιος θα καταλήξει στο τέλος καλύτερα! Ο κ. Γιανναράς με τις Ελεύθερες Σχέσεις του ή εμείς οι ελάχιστοι που συνεχίζουμε να ποθούμε την ένωσή μας με τον Κύριο!
Το μόνο Αίνιγμα που μένει κλείνοντας, αυτό, το τελευταίο βιβλίο του κ. Γιανναρά.

Καλό Παράδεισο!