Διαβάζουμε το: Ο χρόνος, η αλογία και η γελοιότητα!
Η πραγματικότης υπάρχει ωμή, ερμηνευμένη, βιωμένη, όπως την ζει και την κατανοεί ένας ώριμος άνθρωπος. Στην αρχή του κείμενου όμως γίνεται προσπάθεια αναγωγής της αιτίας σε ΑΡΧΗ. Εδώ ακριβώς συναντούμε και ένα σοβαρότατο πρόβλημα. Γράφει ο συγγραφεύς:
«Ο τρόπος της λογικότητας, τρόπος της σχέσης, ιδρύεται με τη μεταποίηση της επιθυμίας σε αίτημα…»
Τότε λοιπόν το έμβρυο του ανθρώπου δεν είναι άνθρωπος! Δεν υπήρξε ο απαραίτητος χρόνος να εφαρμόσει την μεταποίηση της επιθυμίας σε αίτημα! Μ’ αυτή την κερκόπορτα δεν πέφτουμε ξανά στα χέρια της αλογίας από την οποία προσπαθούμε να ελευθερωθούμε!;
Το βρέφος τότε πως υπάρχει; Μήπως το φέρνει ξανά ο πελαργός στην πόρτα μας έτοιμο; Μάλιστα από εδώ είναι πολύ εύκολο να καταλάβουμε πως όλοι οι ορισμοί της θρησκευτικότητος εφαρμόζονται περίφημα, καταρχάς στο έμβρυο!
Δεν είναι μεγάλο έγκλημα να εγκαταλείψουμε το έμβρυο, να το θυσιάσουμε στο βωμό του προσώπου, να το παραδώσουμε στην επιστήμη ή στις κοινωνικές απαιτήσεις, τώρα μάλιστα που οι μεγαλύτεροι γυναικολόγοι βοηθούν τις μητέρες να μεταποιήσουν την εμβρυακή ζωή σε επίγειο παράδεισο, προτρέποντάς τες να ακούνε ακόμη και Μότσαρτ, για την ευτυχία και την νοημοσύνη του εμβρύου;
Ευχόμαστε να έχουμε κάνει μεγάλο λάθος!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου