Συνέχεια από:Τετάρτη, 3 Δεκεμβρίου 2014
Η ομιλία του Χάιντεγκερ για την ανάληψη της πρυτανικής αρχής στο Φράιμπουργκ, το 1933, [Η αυτοσυντήρηση του Γερμανικού Πανεπιστημίου], μαρτυρεί καθαρά την διφορούμενη σύγχυση ανάμεσα στην πραγματική ιστορία και το αυθεντικό γεγονός της ενύπαρξης (Dasein). Ο φιλόσοφος περίμενε, με την βοήθεια της εθνικοσοσιαλιστικής κίνησης, "μία ολοκληρωμένη μεταστροφή της γερμανικής ύπαρξης", δηλαδή το ίδιο πράγμα που στα όψιμα γραπτά του λαμβάνει το όνομα "μετάλλαξη στην ουσία τού ανθρώπου" [σάν την μετουσίωση των δώρων της Ευχαριστίας της Καθολικής Θεολογίας].[ ΑΥΤΗ Η ΜΕΤΟΥΣΙΩΣΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ] Η γλώσσα της Ομιλίας αυτής του '33 (ύπαρξη και αποφασιστικότητα, ενθαδικότης (Dasein) και δυνατότης, ερμηνεία του δυνάμει-όντος σαν μοίρα και χρέος, σκλήρυνση στο δυνάμει-όν που ανήκει ιδιαιτέρως στον καθένα, δηλαδή στην Γερμανική του δυνατότητα, στην Γερμανική αρχή) προέρχεται πλήρως απο το εννοιολογικό σύμπαν του Είναι και του Τίποτα-και συγχρόνως απο το λεξιλόγιο του πολιτικού κινήματος. Το σύνολο είναι μία φιλοσοφία της υπάρξεως που καταλήγει πολιτική, μία φιλοσοφία τής μεταστροφής και της απελευθέρωσης πρός τα εμπρός. Σχεδόν ταυτόχρονα στο κάλεσμα τού Χάιντεγκερ στην "στρατιωτική θητεία" και στην "θητεία της γνώσης", εμφανιζόταν ο στοχασμός του Κάρλ Μπάρτ, ''θεολογική ύπαρξη, σήμερα (1933)''. Ο Μπάρτ δέν έγινε ένας Γερμανός Χριστιανός, αλλά παρέμεινε ένας Χριστιανός Θεολόγος. Με μία έννοια που δέν αποποιήθηκε ποτέ πραγματικά αυτό που συνέβαινε, αλλά κήρυξε "τώρα όπως πάντοτε μία αλήθεια της πίστεως, η οποία δέν εξαρτάται απλώς απο την σύγχρονη ιστορία, ίσως με έναν τόνο ελαφρώς ξεχωριστό, αλλά χωρίς καμμία άμεση αναφορά....έτσι περίπου σαν τον ύμνο της προσευχής των βενεδικτίνων...χωρίς καμμία αμφιβολία συνέχισε να υπάρχει ακόμη σύμφωνα με τις ώρες και τους κανόνες...ακόμη και στο Τρίτο Ράιχ". Χάρη σ'αυτή την ανώτερη ελευθερία απέναντι στην δύναμη του Χρόνου ο Μπάρτ κατόρθωσε να κατανοήσει και τις πολλαπλές αιτίες και τα παρασκήνια της παντελούς "έλλειψης αντιστάσεως" ενάντια στην επίθεση του πολιτικού κινήματος τής εποχής και ακριβώς σχετικά με το θέμα παρατηρούσε ότι μία εξήγηση βαθειά φιλοσοφική των γεγονότων θα μπορούσε να βρεθεί με σιγουριά, όσο πιό βαθειά θα παρασυρόμαστε οικειοθελώς κατά κάποιο τρόπο απο την πραγματικόττητα. Γιατι λοιπόν αυτή η ελεύθερη απόσταση απο τα γεγονότα του καιρού, που είναι σωστή και ταιριαστή στον Θεολόγο, δέν θα μπορούσε να είναι σωστή και για όποιον δέν πιστεύει μέν αλλά σκέπτεται; Εκτός και άν ο φιλόσοφος δέν είναι αποφασισμένος να κατανοήσει τον χρόνο παρά ξεκινώντας απο τον χρόνο, χωρίς κάποιο άλλο κριτήριο φιλοσοφικό, για να κρίνει τα γεγονότα.
Συνεχίζεται
Αμέθυστος
Η ομιλία του Χάιντεγκερ για την ανάληψη της πρυτανικής αρχής στο Φράιμπουργκ, το 1933, [Η αυτοσυντήρηση του Γερμανικού Πανεπιστημίου], μαρτυρεί καθαρά την διφορούμενη σύγχυση ανάμεσα στην πραγματική ιστορία και το αυθεντικό γεγονός της ενύπαρξης (Dasein). Ο φιλόσοφος περίμενε, με την βοήθεια της εθνικοσοσιαλιστικής κίνησης, "μία ολοκληρωμένη μεταστροφή της γερμανικής ύπαρξης", δηλαδή το ίδιο πράγμα που στα όψιμα γραπτά του λαμβάνει το όνομα "μετάλλαξη στην ουσία τού ανθρώπου" [σάν την μετουσίωση των δώρων της Ευχαριστίας της Καθολικής Θεολογίας].[ ΑΥΤΗ Η ΜΕΤΟΥΣΙΩΣΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ] Η γλώσσα της Ομιλίας αυτής του '33 (ύπαρξη και αποφασιστικότητα, ενθαδικότης (Dasein) και δυνατότης, ερμηνεία του δυνάμει-όντος σαν μοίρα και χρέος, σκλήρυνση στο δυνάμει-όν που ανήκει ιδιαιτέρως στον καθένα, δηλαδή στην Γερμανική του δυνατότητα, στην Γερμανική αρχή) προέρχεται πλήρως απο το εννοιολογικό σύμπαν του Είναι και του Τίποτα-και συγχρόνως απο το λεξιλόγιο του πολιτικού κινήματος. Το σύνολο είναι μία φιλοσοφία της υπάρξεως που καταλήγει πολιτική, μία φιλοσοφία τής μεταστροφής και της απελευθέρωσης πρός τα εμπρός. Σχεδόν ταυτόχρονα στο κάλεσμα τού Χάιντεγκερ στην "στρατιωτική θητεία" και στην "θητεία της γνώσης", εμφανιζόταν ο στοχασμός του Κάρλ Μπάρτ, ''θεολογική ύπαρξη, σήμερα (1933)''. Ο Μπάρτ δέν έγινε ένας Γερμανός Χριστιανός, αλλά παρέμεινε ένας Χριστιανός Θεολόγος. Με μία έννοια που δέν αποποιήθηκε ποτέ πραγματικά αυτό που συνέβαινε, αλλά κήρυξε "τώρα όπως πάντοτε μία αλήθεια της πίστεως, η οποία δέν εξαρτάται απλώς απο την σύγχρονη ιστορία, ίσως με έναν τόνο ελαφρώς ξεχωριστό, αλλά χωρίς καμμία άμεση αναφορά....έτσι περίπου σαν τον ύμνο της προσευχής των βενεδικτίνων...χωρίς καμμία αμφιβολία συνέχισε να υπάρχει ακόμη σύμφωνα με τις ώρες και τους κανόνες...ακόμη και στο Τρίτο Ράιχ". Χάρη σ'αυτή την ανώτερη ελευθερία απέναντι στην δύναμη του Χρόνου ο Μπάρτ κατόρθωσε να κατανοήσει και τις πολλαπλές αιτίες και τα παρασκήνια της παντελούς "έλλειψης αντιστάσεως" ενάντια στην επίθεση του πολιτικού κινήματος τής εποχής και ακριβώς σχετικά με το θέμα παρατηρούσε ότι μία εξήγηση βαθειά φιλοσοφική των γεγονότων θα μπορούσε να βρεθεί με σιγουριά, όσο πιό βαθειά θα παρασυρόμαστε οικειοθελώς κατά κάποιο τρόπο απο την πραγματικόττητα. Γιατι λοιπόν αυτή η ελεύθερη απόσταση απο τα γεγονότα του καιρού, που είναι σωστή και ταιριαστή στον Θεολόγο, δέν θα μπορούσε να είναι σωστή και για όποιον δέν πιστεύει μέν αλλά σκέπτεται; Εκτός και άν ο φιλόσοφος δέν είναι αποφασισμένος να κατανοήσει τον χρόνο παρά ξεκινώντας απο τον χρόνο, χωρίς κάποιο άλλο κριτήριο φιλοσοφικό, για να κρίνει τα γεγονότα.
Αναγκαστήκαμε να θυμηθούμε την ομιλία του Χάιντεγκερ με την ανάληψη της Πρυτανείας, όχι επειδή η πολιτική πράξη μπορεί να συμπέσει ποτέ με την φιλοσοφική σκέψη, αλλά επειδή η σκέψη ωθεί μερικές φορές πολιτικές συνέπειες όπου μερικές προϋποθέσεις τής ίδιας τής σκέψης έρχονται στην επιφάνεια. Στην κλήση του Χάιντεγκερ φανερώνεται η αποφασιστική διαθεσιμότητα στην πίστη στην ιστορική μοίρα γενικώς: και έτσι μπόρεσε να πεισθεί πώς είχε έλθει η "στιγμή" στην οποία η αυθεντική ιστορία,η περιπέτεια του Είναι στην υπέρτατη σημασία του, λάμβανε χώρα, συνέβαινε (συμβάν), και έπρεπε να κολλήσουμε κατά συνέπεια, να ταυτιστούμε με την "στιγμή". [Μεσσιανισμός Εβραϊκής καταγωγής. Στηριγμένος στον Φυσικό Μυστικισμό της ενότητος του παντός τύπου Μπαίμε και προσωκρατικής φιλοσοφίας. Αυτόν τον Μεσσιανισμό εισήγαγαν στην Ελλάδα απο διαφορετικούς δρόμους ο Αγουρίδης, ο Γιανναράς και ο Ράμφος.Ο Ζηζιούλας τον μετάλλαξε σε Εκκλησία.]
Ο Χάιντεγκερ δέν ασχολήθηκε ούτε με το Πλατωνικό πρόβλημα του Κράτους δικαιοσύνης, αλλά σκέφτηκε σαν χαμένος, αδέσποτος, και σαν φορέας αυτής της απώλειας με τον τρόπο τού ιστορικού συμβάντος και της ταυτίσεως, της αποδοχής τής ευθύνης του και μαζί μ'αυτό σαν άκριτα προσκολλημένος σ'αυτή την σκέψη, χωρίς καμμία πολιτική αίσθηση!
Συνεχίζεται
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου