Κυριακή 2 Ιουνίου 2013

Παύλος, το χριστιανικό ανάλογο του Μωάμεθ



Θ. Ρηγινιώτης - ΟΟΔΕ
 
Στην ιστορία των θρησκειών, ο Χριστός δεν είναι το χριστιανικό ισοδύναμο του Μωάμεθ, αλλά το χριστιανικό ισοδύναμο του Αλλάχ. Ο Αλλάχ, κατά το Ισλάμ, «στέλνει τον απόστολό του», το Μωάμεθ, στο λαό και ο Χριστός στέλνει τους δικούς Του αποστόλους στα έθνη. Ο Χριστός δίνει εντολές και διδάσκει τους ανθρώπους και είναι Θεός και σωτήρας τους.  

Η διαφορά του Χριστού από το μουσουλμανικό Αλλάχ είναι ότι ο Χριστός είναι ο Μονογενής Υιός του Θεού και Θεός εντός μιας Τριαδικής Θεότητας της αγάπης, πράγμα ακατανόητο και απαράδεκτο για τους μουσουλμάνους, και είναι επίσης Θεός που γίνεται αδύναμος άνθρωπος «κενώνοντας» τον εαυτό Του από τη θεία Του απεραντοσύνη και παντοδυναμία και σώζει τους ανθρώπους ενώνοντάς τους με τον εαυτό Του και δι’ αυτού με το Θεό Πατέρα και κάνοντάς τους «κοινωνούς θείας φύσεως» (απόστολος Πέτρος, Β΄ επιστολή, 1, 4), ενώ ο μουσουλμανικός Θεός δεν εξέρχεται ποτέ από τον ουρανό, δεν κενώνεται ούτε θυσιάζεται για τους ανθρώπους, δεν καταδέχεται ποτέ να ηττηθεί (πράγμα ασύλληπτο για το Ισλάμ, που είναι θρησκεία πολεμικής νοοτροπίας), ούτε ενώνεται με εμάς.
Γι’ αυτό και είναι αδόκιμο να συγκρίνουμε το Μωάμεθ με τον Ιησού. Ο ένας είναι ο «απόστολος και προφήτης του Θεού», ενώ ο άλλος είναι ο ίδιος ο Θεός, που απέστειλε στον κόσμο αποστόλους και προφήτες (το λέει άλλωστε ο Χριστός στο Ματθ. 23, 34: «ιδού εγώ αποστέλλω προς υμάς προφήτας και σοφούς και γραμματείς, και εξ αυτών αποκτενείτε και σταυρώσετε, και εξ αυτών μαστιγώσετε εν ταις συναγωγαίς υμών και διώξετε από πόλεως εις πόλιν»). [Σημ. τα βιβλία της Κ. Διαθήκης, όπου παραπέμπουμε, μπορείτε να τα διαβάσετε εδώ].
***
Ο Χριστός είχε πολλούς αποστόλους, που θα μπορούσαν να συγκριθούν με το Μωάμεθ. Και σε όλες τις γενιές έζησαν (και ζουν) άγιοι τέλεια ενωμένοι με τον Τριαδικό Θεό εν Χριστώ, που θα μπορούσαν επίσης να έχουν μια τέτοια σύγκριση. Όχι στα επιφανειακά γεγονότα της ζωής τους, αλλά στη σχέση τους με το Θεό, στην κλήση τους απ’ Αυτόν, στις αποκαλύψεις που έλαβαν, στο έργο τους για τη διάδοση του λόγου του Θεού στους ανθρώπους (όπου δεν έχυσαν αίμα άλλων, μόνο πρόσφεραν το δικό τους) και στα θαυματουργικά τους χαρίσματα.

Επιλέγω τον απόστολο Παύλο, ως την πιο χαρακτηριστική περίπτωση, κατά τη γνώμη μου, με τις πιο εμφανείς και συγκεντρωμένες αναλογίες προς το Μωάμεθ (όπως τον βλέπει το Ισλάμ).

ΣΧΟΛΙΟ : Κάποτε ο Ρωμανίδης μέ ανησυχία καί πόνο είχε πεί : "Όλα θά εξαρτηθούν από τήν στάση τών επισκόπων". 
Δυστυχώς οι επίσκοποι προτίμησαν τήν γνωστή στάση, μιά παραλλαγή τού χριστιανικού κανόνα. 
Καί πέσαμε στό πέλαγος τών "θεολόγων", αλλά αντί γιά σωσίβιο μάς προσφέρουν βαρύδια.
Ο ΑΛΛΑΧ ΑΘΕΟΦΟΒΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΘΕΟΣ, ΟΥΤΕ ΘΕΟΣ, ΕΙΝΑΙ ΕΙΔΩΛΟ, ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΕΙΔΩΛΟ ΠΟΥ ΕΠΙΝΟΗΣΕ ΚΑΙ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕ ΠΟΤΕ ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Χίλιες φορές προτιμότερος ο Δίας.
ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΠΑΙΖΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ.
Η ανομία τών ανθρώπων είναι απλώς απίστευτη.
Αμέθυστος

1 σχόλιο:

ΑΡΧΑΙΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ είπε...

Ένα μέτρο δεν έχουμε και δεν υφίσταται για τα πάντα;Με ένα μέτρο δεν αποτιμώνται όλα;Θα βάλουμε το μωαμεθανικό υλισμό ίσο και όμοιο με το χριστιανικό αποφατισμό όσο και τον καταφατισμό (του);Εκεί 'φθάσαμε;'Σε αυτό το σημείο;Εκεί εξεπέσαμε;'Σε τέτοιον έσχατο βαθμό;'Στην πλήρη αδιακρισία,αδιαφορία,την παντελή απώλεια (των) (υγιών) κριτηρίων ούτως,ώστε να μην κατανοήται,να μη γίνεται κατανοητή η αλήθεια από το ψεύδος,το φως από το βάραθρο,το χάσμα,το έρεβος,το ζόφο,ο λόγος από το παράλογο,το παράλογό του,η βούρτσα από την πούτσα;Το μέλλον από το παρελθόν (του);Η ησυχία από την ανησυχία;Η αντίθεση με τις έλξεις και απωθήσεις της από την (ολοκληρωτική) εξάλειψή της και εξαφάνιση;Η αρχή της μη αντίφασης από την καθηκοντολογία και την ηθική,τον ηθικισμό;Τράτζικ,Θ.Ρηγινιώτη.Τράτζικ,σε λέου!'Στη ''Συγκριτική Λογοτεχνία'' (το μοναδικό σας -και ίσως και το αγαπημένο σας προδικάζω εδώ..- μάθημα..) οφείλεται να (σας) ομολογηθή,αποδοθή και αναγνωρισθή ένα μεγάλο και χαρίεν και απλόχερο και ολόκαρδο,ολοκάρδιο,σπαραξικάρδιο ''Εύγε''.Μην τρέφετε,μην προτρέχετε και τρέφετε και μη συντηρήτε,μην αρκήσθε να συντηρήτε (άλλο τουλάχιστον και άλλο πια),όμως,(και)την αυταπάτη,την ψευδαίσθηση(πιθανώς και ''την(ακραία)παραίσθηση''...εδώ που τα λέμε...)του θ(Θ)εολόγου(...και...δη...του...''μ(Μ)εγάλου''...!).