Συνέχεια από:Παρασκευή, 2 Ιανουαρίου 2015
Δεκατρία χρόνια μετά, είναι αλήθεια, ο Χάιντεγκερ μας έδωσε μία δικαίωση και μία φιλοσοφική θεμελίωση αυτής τής λανθασμένης επιλογής, τονισμένης με το πάθος τής "απελευθέρωσης", της ωριμότητος, του διαφωτισμού και αυτής της πτώσεως για χάριν ενός συγκεκριμένου ιστορικού κινήματος. Στα " Holzwege", τα "αδιέξοδα μονοπάτια" του, μαθαίνουμε πώς και γιατί εκείνο που παρουσιάζεται στην ιστορία, πρέπει "αναγκαίως" να παρεξηγείται.
Δεκατρία χρόνια μετά, είναι αλήθεια, ο Χάιντεγκερ μας έδωσε μία δικαίωση και μία φιλοσοφική θεμελίωση αυτής τής λανθασμένης επιλογής, τονισμένης με το πάθος τής "απελευθέρωσης", της ωριμότητος, του διαφωτισμού και αυτής της πτώσεως για χάριν ενός συγκεκριμένου ιστορικού κινήματος. Στα " Holzwege", τα "αδιέξοδα μονοπάτια" του, μαθαίνουμε πώς και γιατί εκείνο που παρουσιάζεται στην ιστορία, πρέπει "αναγκαίως" να παρεξηγείται.
Το Είναι δηλαδή, αποσύρεται, ακριβώς όταν φανερώνεται στην ουσία, οδηγώντας στο λάθος, και η παρανόηση αυτή, αυτό το ναυάγιο ανήκει μάλιστα στην ουσία της αλήθειας. Αυτό δέ ισχύει ιδιαιτέρως για το ιστορικό ουσιώδες, του οποίου ο "ουσιώδης τόπος" είναι μία σφαίρα τής απώλειας και τής πλάνης. Και η καθολική ιστορία συμβαίνει όταν το Είναι συγκρατείται στην αλήθεια του, αποστέλλοντας μ' αυτόν τον τρόπο την περιπέτεια του Είναι, "σε όλα τα έθνη". [Χριστός ο Κύριος. Ο δάσκαλος του Γιανναρά και του Ζηζιούλα].
Και αυτή η αυτοσυγκράτηση και αυτοκατοχή είναι, δοσμένη μάλιστα στα Ελληνικά, ο "εποχικός" χαρακτήρας του Είναι. [Το πνεύμα της εποχής, όπως το ονόμασε ο Χέγγελ. Βαπτίζοντας τον Πλωτίνο, τον πρώτο φιλόσοφο που εξέφρασε το πνεύμα της Εποχής, το οποίο στην συνέχεια φτάνει στον ίδιο, εκφράζεται δια της γραφής του Χάιντεγκερ και συλλαμβανεται τέλος και απο τον Γιανναρά και απο τον Ράμφο, μισό-μισό]. Χάριν αυτής της Εποχής αυτό που συμβαίνει ιστορικά παρεξηγείται "αναγκαίως", ένεκεν της περιπέτειας η οποία αποστέλλεται απο το Είναι, και όχι λοιπόν κάποιας λανθασμένης ατομικής κρίσεως, για την οποία το άτομο μπορεί να είναι υπεύθυνο. Το ίδιο το Είναι οπισθοχωρεί και κρύβεται στο ουσιώδες συμβάν ή στην ιστορία: και έτσι η τυφλότης και η ακατανοησία του ανθρώπου αντιστοιχεί στην "απόκφυψη" του Είναι. "Η περιπέτεια αναμένει, σ' αυτή την παρανόηση και μέσω αυτής, το μέλλον του σπόρου που απέστειλε. Αλλά τοποθετεί αυτούς που καλεί στην δυνατότητα τού συμφέροντος και τού ασύμφορου τής περιπέτειας". Έτσι η κακοτυχία και η απερισκεψία του Χάιντεγκερ αποκτά μία βαθειά σημασία χωρίς κανένα ίχνος ειρωνίας. Η ομιλία του στο πανεπιστήμιο του Φράιμπουργκ ήθελε να είναι με την σειρά της καθοδηγημένη απο το "πεπρωμένο" μίας "αποστολής" ιστορικής, που "υποχρεώνει την μοίρα του γερμανικού λαού, να διαγράψει την ιστορία του". Με τον ίδιο τρόπο η κακώς εννοημένη "λαμπρότης" της εθνικής γερμανικής επαναστάσεως [κάτι σαν την Ελληνική μεγάλη ιδέα], ήταν ένα πεπρωμένο που παραχωρήθηκε απο το ίδιο το Είναι, και υπεράνω της περιπέτειας του Είναι δέν υπάρχει κάτι παραπέρα, στο οποίο ο άνθρωπος μπορεί ή πρέπει να επικαλεστεί. Σε μία κριτική τής συγχρόνου εποχής γραμμένης απο τον Χάιντεγκερ το 1939, η οποία εκδόθηκε αργότερα, στον τόμο "Ernst Barlach" του 1951, ακόμη και η δικτατορία του Τρίτου Ράιχ βρίσκει την εξήγηση της στα ιστορικά συμβάντα του Είναι. Ούτε λέγεται δέ πώς το ολοκληρωτικό Κράτος και μόνον, είναι μία διαστροφή στο λάθος (Η θέληση της θελήσεως ή η Βούληση για δύναμη δηλαδή αρνείται καθ' αυτή κάθε σκοπό, [όπως η σύγχρονη επιστήμη], αλλά δέν μπορεί να εμφανισθεί καθ' αυτή, δηλαδή μία αναρχία τής καταστροφής και γι'αυτό προσπαθεί να δώσει μία νομιμότητα στην επιλογή της, συζητώντας για αποστολή και για πεπρωμένο [Κάτι που επαναλαμβάνεται σήμερα με τον Οικουμενισμό, ο οποίος στηρίζεται ακριβώς και στις πλάτες του Χάιντεγκερ]. Βιβλιογραφία του Χάιντεγκερ, σ 13.
Η "Γή" κατέληξε να είναι "ένας κακός τρόπος τής περιπλάνησης", είναι το άστρο τού ενδεχόμενου σφάλματος τής περιπέτειας του Είναι, και μέσα σ'έναν τέτοιο κόσμο, οι ηγέτες και οδηγοί, οι πρωτοπόροι, δέν είναι παρά η αναγκαία συνέπεια της σύγχυσης και της αναστάτωσης τού ουσιώδους (της υπάρξεως) στους τρόπους της περιπλάνησης! Μόνον αυτός που δέν γνωρίζει ακόμη "αυτό που είναι" δυσανασχετεί με την κρίση και με την απαίτηση κυριαρχίας των πρωτοπόρων. Αλλά σ' αυτόν που γνωρίζει, αυτή η ηθικιστική δυσαρέσκεια αποκαλύπτεται σαν την πιό μοιραία μορφή της σταθερής αναγνώρισης και του γεγονότος ότι είμαστε φυλακισμένοι στο σκάνδαλο. Και έτσι ο Χάιντεγκερ, ο οποίος γνωρίζει αυτό που είναι, ξεφεύγει απο αυτή την υπόγεια δυσαρέσκεια και κατανοεί αντιθέτως, πώς το Κράτος του Φύρερ και του ολοκληρωτικού σχεδιασμού, συμπεριλαμβανόμενης και της ενσωμάτωσης στην σκληρή πειθαρχία ακόμη και των γραμμάτων και της σχεδιασμένης διαιωνίσεως των ανθρώπινων πλασμάτων, δέν είναι παρά αναγκαία ιστορική συνέπεια της καταστάσεως που προκύπτει απο την εγκατάλειψη του Είναι!
Συνεχίζεται
Αμέθυστος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου