Δευτέρα 16 Ιανουαρίου 2017

Ναυπάκτου Ἰερόθεος: «Ποιὸς εἶναι ὁ ἀληθινὰ Θεολόγος;»



Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ἰερόθεος μιλάει γιὰ τὸ τί εἶναι ὁ Θεολόγος καὶ τί εἶναι πραγματικὰ ἡ Θεολογία. Στὸν λόγο του ὁ Σεβασμιώτατος ἀναφέρεται στὸ πρόσωπο τοῦ θεοῦ Λόγου ὡς πραγματικοῦ Θεολόγου ποὺ φανέρωσε τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ Πατρός, καὶ...
στοὺς Θεολόγους ἐξ ἐμπειρίας ποὺ ἔλαβαν ἐμπειρικὴ γνώση τῶν ἀκτίστων ἐνεργειῶν τοῦ Θεοῦ.



ΣΧΟΛΙΟ: Σήμερα πού ο οικουμενισμός καί τά παρατράγουδά του επιδιώκουν μέ όλες τους τίς δυνάμεις νά καταργήσουν τήν άσκηση τής μετανοίας καί τήν προσευχή καί από τήν ορθοδοξία καί νά συμπυκνώσουν τό μυστήριο τής σωτηρίας στήν Θ. Ευχαριστία καί μόνον, ο ησυχασμός, ο αληθινός καί μόνος εχθρός τού οικουμενισμού, υφίσταται μιά άνευ προηγουμένου τυποποίηση πού τόν γελοιοποιεί καί τόν αχρηστεύει, προσφέροντας τήν μεγαλύτερη δυνατή υπηρεσία στόν οικουμενισμό.
Αγαπητέ Ιερόθεε σέ τί διαφέρει ο δικός σου δευτερογενώς θεολόγος από τούς ακαδημαικούς;

Αγίου Συμεών τού Νέου Θεολόγου, ΘΕΟΛΟΓΙΚΟΣ ΠΡΩΤΟΣ

Τί γάρ ἀκαθαρτότερον, εἰπέ μοι, τοῦ μετά οἰήσεως καί ὑπερηφανίας διδάσκειν ἐπιχειροῦντος τά τοῦ Πνεύματος ἄνευ Πνεύματος; 

Τό περί Θεοῦ λέγειν ἤ φθέγγεσθαι καί τά κατ᾿ αὐτόν ἐρευνᾶν καί τά ἀνέκφορα ποιεῖν ἔκφορα καί τά πᾶσιν ἀκατάληπτα ὡς καταληπτά ὑπεμφαίνειν τολμηρᾶς ἄν εἴη καί αὐθαδοῦς ψυχῆς ἔνδειγμα. Καί τοῦτο πάσχουσιν οὐχ ὅσοι ἀφ᾿ ἑαυτῶν τι λέγειν τολμῶσι μόνον περί Θεοῦ, ἀλλά καί ὅσοι τά πρός αἱρετικούς πάλαι λαληθέντα παρά τῶν θεσπεσίων θεολόγων καί γραφῇ παραδοθέντα ἀποστηθίζουσί τε καί πολυπραγμονοῦσιν, οὐχ ἵνα πνευματικήν τινά ὠφέλειαν καρπώσωνται, ἀλλ᾿ ἵνα θαυμάζωνται παρά τῶν ἀκουόντων ἐν πότοις καί συνεδρίοις καί θεολόγοι ἐπιφημίζωνται· ὅ καί μᾶλλον λυπεῖ με καί ἐν ἀδημονίᾳ ποιεῖ, ἐννοοῦντα τό φρικτόν τοῦ ἐγχειρήματος καί τό τοῖς τολμητίαις ἀποκείμενον κρῖμα. Οἷα δέ φασι τῶν θείων κατατολμῶντες! 

Ἀλλά γάρ εἰπέ μοι, πᾶς τις ὁ περί Θεοῦ και τῶν θείων μή διδάσκεσθαι, ἀλλά διδάσκειν ἐπιχειρῶν, εἰ ἐκ τοῦ ᾅδου πρῶτον ἀνῆλθες καί πρός τῇ γῇ γέγονας, καί πῶς τοῦτό σοι παθεῖν ἐξεγένετο, καί διά ποίων τῶν ἐπιστηριγμάτων καί ἐπιβάσεων, διά τίνων δέ καί ὁποίων τῶν συνεργησάντων καί βοηθησάντων πρός τήν ἀνάβασιν. Ἀνελθών δέ ὀδωδώς καί βρύων φθοράν, μᾶλλον δέ ὑπό τοῦ θανάτου (26) κρατούμενος καί νεκρός ὤν ἔτι, πῶς ἔζησας καί ἰσχυρότερος γέγονας τοῦ θανάτου καί τάς ἐκείνου χεῖρας διαδρᾶναι ἐξίσχυσας; Φράσον οὖν ἡμῖν καί εἶθ᾿ οὕτως ἐρεῖς πάντως καί πῶς μετά τό ἀνελθεῖν ἐκ τοῦ ᾅδου καί ἐπιβῆναι τῇ γῇ τῆς τε φθορᾶς ἀπηλλάγης καί τῆς κατάρας ἠλευθερώθης. Εἶτα διδάξεις ἡμᾶς πῶς πάλιν ἀνήχθης ἀπό τῆς γῆς, ποίαις χρησάμενος βαθμίσι, ποίοις πτεροῖς πετασθείς ὑψώθης πρός οὐρανούς, ποίου ἅρματος ἐπιβάς, ἐν σώματι ὤν χωρίς σώματος, ὑπερέβης αὐτούς, ποία σε νεφέλη ὑπέλαβε. Δεῖξον ἡμῖν ταῦτα καί δίδαξον ὑπέρ τῶν τοιούτων ἡμᾶς καί τότε δεξόμεθά σε περί Θεοῦ μετρίως πως καί μετά φόβου καί τρόμου λέγοντα. Εἰ δέ χωρίς τῶν εἰρημένων τούτων, τῶν ἀεί μυστικῶς γινομένων ἐν τοῖς εἰς ἄνδρα τέλειον εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος ἀναδεδραμηκόσι Χριστοῦ, και πρό τῆς πράξεως τῶν ἐντεταλμένων ὑπό Θεοῦ φθέγξασθαι τολμηρῶς ἐπιχειρήσεις, ὡς μαινόμενον καί ἔκφρονα καί δαιμονῶντά σε ἀποστραφησόμεθα, ἐπειδή οὔτε Ἠλίας ἄνευ τοῦ φλογεροῦ ἅρματος ἐκείνου σωματικῶς πρός οὐρανόν ἤρθη, οὔτε ὁ Δεσπότης ἡμῶν καί Θεός ἄνευ τῆς ὑπολαβούσης αὐτόν νεφέλης τοῦ Πνεύματος.

Αμέθυστος

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Το Αγαθό στον Πλάτωνα (το επέκεινα τής ουσίας...) νομίζω ότι είναι εμπειρία και όχι φαντασία... Μισούσαν οι Έλληνες αυτό που δεν ήταν εμπειρικό...

amethystos είπε...

Από τήν στιγμή πού η θεωρία τού αγαθού επέκεινα τής ουσίας καθιστά τόν άνθρωπο καλό κ' αγαθόν,ικανόν νά τιθασσεύσει τό μαύρο άλογο, δηλ. ενάρετο, δέν μπορεί νά είναι φαντασία. Η φαντασία στήν αρχαία φιλοσοφία, είναι η ιδιότης λόγω τής οποίας λέμε ότι μιά εικόνα γεννιέται σέ μάς. Είναι η ποίηση. Η δημιουργικότης. Η φαντασία είναι άλλο από τήν αίσθηση,τήν γνώμη καί τήν επιστήμη, είναι τόκος εν'καλώ. Οφείλεται στό κατ' εικόνα καί καθ' ομοίωσιν, στήν πνοή ζωής, στό δώρο τής αυτοκυριαρχίας.
Καί κάτι από τόν Αγιο Μάξιμο.
“Πεύσεις και αποκρίσεις”, τόμος 14Α, εκδόσεις Μερετάκη, Ερώτησις 104, Απόκρισις:
«Η ψυχή, νους υπάρχουσα κατά την δύναμιν αυτής, έχει ως αγέννητον εαυτήν, εαυτώ γεννώντα γεννητώς, ως είναι τον λόγον τον εν τω νω και εκ του νου γεννώμενον άλλον αυτώ εκείνο τον γεννώντα νουν μετά της κατά την γέννησιν ιδιότητος της μηδαμώς δεχομένης αντιστροφήν.

Διότι άφετον και απλούν κατά την ουσίαν η μόνον το Θείον, τα δε άλλα πάντα, όσα μετά Θεόν και εκ Θεού το είναι έχει, εξ ουσίας και ποιότητος ήτουν δυνάμεως είναι, τουτέστιν εξ ουσίας και συμβεβηκότος.

Αυτός ουν ο λόγος ο ούτω και ων και γεννώμενος, της υπουργού φύσεως την φωνήν λαμβάνων, προφέρεται και γεννά λόγον εν άλλω νοί, διά της του δεχομένου ακοής τω νω παραπεμπόμενος.»

amethystos είπε...

H ψυχή πού είναι νούς κατά τήν δύναμή της, έχει οπωσδήποτε ως αγέννητο τόν εαυτό της πού γεννά νοητά γιά τόν εαυτό του, ώστε νά υπάρχει ο λόγος πού είναι μέσα στό νού καί από αυτόν νά γεννιέται άλλος, [κι έτσι ο πρώτος είναι ο νούς πού γεννά καί ο νούς πού γεννιέται ο δεύτερος], έχοντας τήν ιδιότητα πού συνοδεύει τή γέννηση πού μέ κανένα τρόπο δέν επιδέχεται αντιστροφή.

Διότι τίποτε δέν είναι απόλυτο (ανεξάρτητο από τά άλλα) καί απλό στήν ουσία, παρά μόνο τό Θείο, ενώ τά άλλα όσα είναι έπειτα από τόν Θεό καί παίρνουν τήν ύπαρξή τους από τό Θεό, αποτελούνται από ουσία καί ποιό ήτοι δύναμη, δηλαδή από ουσία καί συμβεβηκότα.
Αυτός λοιπόν ο λόγος, αυτός πού έτσι είναι καί γεννιέται, παίρνοντας τή φωνή τής υπηρέτριας φύσης, προφέρεται καί γεννά λόγο σέ άλλο νού καθώς παραπέμπεται μέ τήν ακοή εκείνου πού τόν δέχεται στό νού.