«ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΑΣ ΗΤΑΝ ΝΑ ΣΠΡΩΞΟΥΜΕ ΤΑ ΚΟΥΦΑΡΙΑ»

 «Ὅ,τι ἔγραψε γιά τόν “συνωστισμό” στήν Σμύρνη, τήν μαρτυρική, εἶναι βλασφημία στήν μνήμη τῶν χιλιάδων κατακρεουργημένων Ἑλλήνων, ἀδελφῶν μας Χριστιανῶν.

περιοδ. «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ»,
ἀρ. τ. 56 , ΙΟΥΛ. – ΣΕΠΤ. 2012

Ἀπόσπασμα καί σχόλιο 

στό βιβλίο τοῦ σκλάβου τῶν Τούρκων στά ὀθωμανικά κάτεργα

Ἠλία Βενέζη, ἀπό τό συγκλονιστικό βιβλίο του

«Τό νούμερο 31388, τό βιβλίο τῆς σκλαβιᾶς»,

53η ἔκδοση, Βιβλιοπωλεῖο τῆς «Ἑστίας»,

Ἀθήνα 2010, σελ. 280-281.

Γράφει ὁ Βενέζης, ἀπό τούς λίγους σκλάβους πού διασώθηκαν:

«Ὅτι ἐταπείνωσας ἡμᾶς ἐν τόπῳ κακώσεως, καί ἐπεκάλυψεν ἡμᾶς σκιά θανάτου…» «Ἀνέλπιστα, μιά μέρα δέ μᾶς βγάλανε γιά δουλειά.

– Τί τρέχει;

Καί τήν ἄλλη τά ἴδια. Δέν μποροῦμε νά τό ξηγήσουμε. Τέλος τό μαθαίνουμε: Θά ’ρχόταν μιά ἐπιτροπή, ἕνας Σπανιόλος λέει, Ντελλάρα τ’ ὄνομα, νά μᾶς δεῖ πῶς τά πᾶμε.

– Ἀλήθεια, μωρέ παιδιά μου; Ταυριά δέν εἶναι πού ἔχουνε κεῖ κάτου στήν πατρίδα του;

. Ἕνα πρωί παίρνουν καμιά ἑξηνταριά σκλάβους μαζί τους καί γώ, γιά μιά μικρή ἀγγαρία. Εἶναι λίγο ἔξω ἀπ’ τή Μαγνησά. Δίπλα στίς ράγιες τοῦ σιδηροδρόμου τελειώνει μιά μεγάλη χαράδρα, ἀνάμεσα στό Σίπυλο. Τή λέν “Κιρτίκ-ντέ-ρέ”. Μές σ’ αὐτή τή χαράδρα λογαριάζαν πώς θά σκοτωθῆκαν ἴσαμε σαράντα χιλιάδες χριστιανοί ἀπ’ τή Σμύρνη κι ἀπ’ τή Μαγνησά, ἀρσενικοί καί θηλυκοί. Τίς πρῶτες μέρες τῆς καταστροφῆς. Τά κορμιά λιώσανε τό χειμώνα, καί τό νερό τῆς χαράδρας πού κατέβαινε ἀπό ψηλά ἔσπρωξε τά κουφάρια πρός τά κάτω. Ἔτσι φτάξανε ἴσαμε τό δρόμο, στίς ράγιες.

. Ὁ Ντελλάρα σά θά ’ρχόταν θά φούμερνε ἕνα ποῦρο. Μές στό “βαγκόν-λί”. Θά κοίταζε ἀπ’ τό παραθυράκι ἔξω καί θ’ ἀποθαύμαζε τό τοπίον. Ἐκεῖ, ἄξαφνα, μποροῦσε νά προσέξει τά κουφάρια. Κεραμιδαριό ἡ ἔκταση! Λοιπόν δουλειά μας ὅλη τή μέρα ἦταν νά σπρώξουμε τά κουφάρια, πού ἀτάχτησαν, πρός τά μέσα. Νά μή φαίνουνται.

. Στήν ἀρχή μᾶς ἔκανε κακό νά τά πιάνουμε μέ τά χέρια μας, ἀγκαλιές ἀγκαλιές, καί νά τά κουβαλοῦμε. Μά σέ λίγες ὧρες οἱ πρῶτες ἐντυπώσεις εἶχαν περάσει. Οἱ σκλάβοι κάναμε κι ἀστεῖα.

– Τί βαστᾶς; Ρωτοῦσε ἕνας.

Ὁ ἄλλος κοίταζε τήν ἀγκαλιά του. Περπατᾶ καί μετρᾶ:

– Δυό κεφάλια. Πέντε καλάμια. Ἕξι χτένια.

– Δέν ψούνισες καλά, σύντροφε!

– Γιατί;

Ὁ ἄλλος δείχνει θριαμβευτικά τή δική του ἀγκαλιά:

– Κοίτα δῶ! Μιά λεκάνη, δυό λεκάνες, τρεῖς λεκάνες!

. Σέ κάμποσα καλάμια, κόκαλα χεριῶν, βρίσκαμε διατηρημένο ἕνα ψιλό σύρμα. Ὁ χριστιανός θά ’ταν δεμένος μέ κάποιον ἄλλο – μά, μέ τό κατρακύλισμα στή χαράδρα, αὐτός ὁ σύντροφος σκελετός εἶχε ξεκόψει. Ἕνας ὅμως ἀπό μᾶς στάθηκε τυχερός. Βρῆκε τέσσερα κόκαλα χεριῶν δεμένα μαζί μαζί. Ἔτσι μαζί μαζί τά σήκωσε καί τά κουβάλησε παραμέσα…»

❄ ΝΟΙΩΘΩ ΤΑΠΕΙΝΩΜΕΝΟΣ, φίλοι ἀναγνῶστες, νά «συνωστίζομαι» μέ τήν Ρεπούση στήν ἴδια χώρα μέ τήν ἴδια ἰθαγένεια… Ὕβρι νά μοιράζομαι, ἄθελά μου, τίς «κοπριές» τῆς ἀλόγιστης ἐπιστημοσύνης της. Ζητῶ τήν ἀπέλασή της στήν Τουρκία ἤ ἐπιτέλους τήν ἀφαίρεση τῆς ἰθαγένειάς της. Γιατί ὅ,τι λέει, ὅ,τι στοχάζεται δέν ἔχει σχέση μέ Ἑλληνίδα. Γιατί ὅ,τι ἔγραψε γιά τόν «συνωστισμό» στήν Σμύρνη, τήν μαρτυρική, εἶναι βλασφημία στήν μνήμη τῶν χιλιάδων κατακρεουργημένων ποντίων Ἑλλήνων, ἀδελφῶν μας Χριστιανῶν. Ἡ κυρία μοιάζει περισσότερο μέ πράκτορα τῶν γενοκτόνων Τούρκων… Ἡ παρουσία της, ἰσότιμη ἀνάμεσά μας, εἶναι πρόκληση(!!)

❄ΟΠΟΙΟΣ ΜΠΟΡΕΙ, ἄς στείλει τήν ἀνατριχιαστική αὐτή ἱστορική περιγραφή τοῦ Ἠλία Βενέζη, αὐθεντικοῦ σκλάβου τῆς θηριωδίας τοῦ «ὀθωμανικοῦ μεγαλείου», στήν ἀνιστόρητη «Τουρκάλα»(;) Ρεπούση, βέλος δηλητηριῶδες νά διαπεράσει ἀνελέητα τήν σκληροκαρδία τῆς γυναικός…

❄ ΣΤΕΙΛΤΕ παντοῦ φωτοτυπημένο σέ γνωστούς καί φίλους σας γιά νά στιγματίσετε τό θράσος καί τήν ὕβρι τῆς γυναικός.…

❄ΣΤΕΙΛΤΕ το ἀκόμα καί σέ κεῖνες τίς ἀνεκδιήγητες Γιαννάκου, Δραγώνα, Διαμαντοπούλου κ.λπ. εὐγενεῖς θεραπαινίδες τοῦ «Μεγαλείου τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας»(!!)

❄ ΠΑΝΤΩΣ δέν εἶναι οἱ μόνες. Καί τό ἐρώτημα, πού ἀκολουθεῖ, παραμένει συνεχῶς καί ἀπό αἰώνων ἀναπάντητο: Γιατί ἡ χώρα αὐτή γεννᾶ τόσους προδότες;

ΑΛΥΠΙΟΣ

πηγή ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ