ΠΗΓΗ: Οι μάσκες πέφτουν
Τὰ ὅσα περιγράφονται εἰς τὸ
κείμενον τὸ ὁποῖον ἀκολουθεῖ εἶναι, ἄνευ διαθέσεως συνομωσιολογίας ἤ ὑπερβολῶν,
ἀποκυήματα ἐγκεφάλου καταχθονίου, σκοτεινοῦ καὶ ἐρεβώδους, μὲ ἀποκλειστικὸν
στόχον τὴν κατεδάφησιν τοῦ ἑλληνικοῦ παραγωγικοῦ ἱστοῦ καὶ τὴν πλήρη διάλυσιν
τῆς ἑλληνικῆς οἰκονομίας. Ἡ Ἑλλὰς τοῦ μηδενικοῦ σχεδὸν ἐξωτερικοῦ χρέους τὸ 1974
καὶ τῆς ἰσχυρᾶς παραγωγικότητος, κατήντησεν εἰς τὴν Ἑλλάδα τοῦ σήμερον, ἥτις
ἐλάχιστα παράγει, εἰσάγει δὲ τὰ πάντα, ἀκόμα καὶ αὐτὰ τὰ ὁποῖα ἔπρεπε νὰ ἐξάγῃ,
ζῶσα ἀποκλειστικῶς διὰ τοῦ δανεισμοῦ. Μόνον σατανικὸς ἐγκέφαλος ἐκτὸς τῆς χώρας
αὐτῆς ἀσφαλῶς, ἦτο δυνατὸν νὰ συλλάβῃ τὸ σχέδιον τοῦτο τῆς οἰκονομικῆς
διαλύσεως, τὸ γνωστὸν ὡς ‘πανωτόκια’, ἔννοια ἡ ὁποῖα παραμένει εἰσέτι ἀσαφὴς εἰς
τοὺς πολλοὺς διότι εἶναι ἀδιανόητον πῶς (ν)τροπολογία ὀλίγων λέξεων
ἐντὸς ἀσχέτου νόμου καὶ μία ἀπόφασις τῆς νομισματικῆς ἐπιτροπῆς ἦσαν δυνατὸν νὰ
ἐπιφέρουν μίαν τοιαύτην καταστροφήν διαρκείας. Ὡς ἀρωγοὶ σύν τοῖς ἄλλοις – εἰς
τὴν μεθοδευμένην καταστροφὴν τοῦ παραγωγικοῦ ἱστοῦ τῆς χώρας – ἐπεστρατεύθησαν
ἐργατοπατέρες, μερικοὶ ἐκ τῶν ὁποίων ἐτιμήθησαν μετὰ τὴν προδοσίαν των μὲ
ἀξιώματα, ὡς καὶ τὸ ἄθλιον φορολογικὸν σύστημα τὸ ὁποῖον ἐκ φύσεως τίθεται κατὰ
πάσης παραγωγικῆς δραστηριότητος.
Τὸ ἀνατριχιαστικὸν κείμενον
τὸ ὁποῖον μόλις τώρα θὰ διαβάσῃς ἀγαπητὲ ἀναγνῶστα ἐγράφη τῷ 1996 ὑπὸ τοῦ κ.
Σωτηρίου Σοφιανοπούλου, πρώην ἀντιπροέδρου καὶ διευθύνοντος συμβούλου τῆς πάλαι
ποτὲ κραταιᾶς ΧΡΩΠΕΙ, ἐκ τῶν πρώτων θυμάτων τῶν πανωτοκίων, καὶ ἱδρυτοῦ τοῦ
Κόμματος Ἑλληνισμοῦ, πρὸς ἐνημέρωσιν τῶν πολιτῶν. Ὁ γράφων ἀνέλαβε τὴν
ἐπιμέλειαν τοῦ ὅλου κειμένου τὸ ὁποῖον καὶ δημοσιεύομεν κατωτέρω.
Γράφει ὁ κ. Σοφιανόπουλος:
ΙΣΤΟΡΙΚΟΝ ΚΑΙ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ ἀποδεικνύουσαι ὅτι: Ἡ παράγραφος 6 ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ 8 ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ 1083 τῆς 30/19/1980 (ἐπὶ κυβερνήσεως Νέας Δημοκρατίας καὶ διατηρηθεῖσα ἀπὸ τὴν κυβέρνησιν τοῦ ΠΑΣΟΚ ἀπὸ τὸ 1981 καὶ ἡ ὁποία τελεῖ εἰσέτι ἐν ἰσχεῖ) καὶ ἡ ἐπακολουθήσασα ἀπόφασις τῆς Νομισματικῆς Ἐπιτροπῆς μὲ αριθμὸν 289, ἐπίσης τῆς 30/10/1980 ΕΓΙΝΑΝ ΣΚΟΠΙΜΩΣ διὰ νὰ καταστρέψουν τὴν ἑλληνικὴν παραγωγήν Γεωργικήν, Ἁλιευτικήν, Κτηνοτροφικήν, Βιοτεχνικήν, Βιομηχανικὴν καθὼς καὶ τὸν Τουρισμόν (Ξενοδοχεῖα). ΔΗΛΑΔΗ ΤΟ ΣΥΝΟΛΟΝ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ὥστε νὰ φθάσωμεν τὸ ποσοστὸν τῆς Βιομηχανικῆς παραγωγῆς εἰς τὸ ἀκαθάριστον ἐθνικὸν προϊόν, ἀπὸ 25% ὅπου ἦτο τὴν δεκαετίαν τοῦ ’70, εἰς τὸ 12% τὸ 1996. Τοῦτο εἶχεν ὡς ἐπακόλουθον τὴν τρομερὰν ἀνεργίαν καὶ τὴν διάλυσιν τῶν ταμείων ἀπὸ τὴν μείωσιν τῶν καταβολῶν ἐργαζομένων καὶ ἐργοδοτῶν, τὴν καθήλωσιν τῶν συντάξεων κλπ., καθὼς ἐπίσης καὶ τὴν αὔξησιν τοῦ ἐξωτερικοῦ χρέους ἀπὸ 700 ἐκατομ. Δολλάρια τὸ 1974 εἰς 8 δις. Δολλάρια τὸ 1981 καὶ εἰς ἄνω τῶν 40 δις. Δολλαρίων τὸ 1996 καὶ τὸ συνολικὸν χρέος τῆς χώρας -ἐσωτερικὸν καὶ ἐξωτερικὸν –νὰ ἀνέλθῃ ἀπὸ 114 δις. δρχ. τὸ 1974, είς 35 τρις δρχ. τὸ 1996.
ΠΟΙΝΙΚΟΣ ΚΩΔΙΞ ΚΑΙ ΝΟΜΟΛΟΓΙΑ
Ὁ ποινικὸς κῶδιξ εἰς τὸ ἄρθρον 404 καὶ εἰς τὴν λέξιν “τοκογλυφία”, ἀναλύει αὐτὴν ὡς ἕξης: "Ὅποιος σὲ δικαιοπραξία γιὰ τὴν παροχὴ ὁποιασδήποτε πιστώσεως, ἀνανεώσεώς της ἤ παράταση τῆς προθεσμίας πληρωμῆς ἐκμεταλλεύεται τὴν ἀνάγκη, τὴν πνευματικὴ ἀδυναμία, τὴν κουφότητα τὴν ἀπειρία ἢ τὴν ψυχικὴ ἔξαψη ἐκείνου ποὺ παίρνει τὴν πίστωση, συνομολογώντας ἢ παίρνοντας γιὰ τὸν ἐαυτόν του ἤγιὰ τρίτον περιουσιακὰ ὠφελήματα, ποὺ ἀνάλογα μὲ τὶς εἰδικὲς περιστάσεις εἶναι προφανῶς δυσανάλογα πρὸς τὴν παροχὴ τοῦ ὑπαιτίου, τιμωρεῖται μὲ φυλάκιση μέχρι δυὸ ἐτῶν καὶ μὲ χρηματικὴ ποινή". (Π,χ. ὅπως εἰς τὴν περίπτωσιν ἡ ὁποία ἴσχυε ἐπὶ 17 ἔτη καὶ σχεδὸν ἀκόμη ἰσχύει, ὅπου τὸ 1.000.000 διὰ τοῦ τριμηνιαίου ἀνατοκισμοῦ εἰς 20 ἔτη, γίνεται 1 δισεκατομμύριον 24 ἑκατομμύρια καὶ εἰς 30 ἔτη 32 δισεκατομμύρια καὶ εἰς 50 ἔτη, 33 τρισεκατομμύρια 552 δισεκατομμύρια!).
Περαιτέρω δὲ εἰς τὴν παράγραφαν 4 τοῦ ἰδίου ἄρθρου, λέγει ὅτι ἂν ἢ πρᾶξις τῶν ὡς ἄνω παραγράφων τελοῦνται ὑπὸ νομικῶν προσώπων, ποινικὴν εὐθύνην ἔχουν οἱ Διοικηταὶ καὶ οἱ Διευθυνταὶ αὐτῶν. Ἐν προκειμένῳ, ἂν οἱ Διοικηταὶ καὶ Διευθυνταὶ τῶν Τραπεζῶν διέπραξαν τὸ ἔγκλημα τῆς τοκογλυφίας καὶ ἐξακολουθοῦν νὰ τὸ διαπράττουν, ὑποχρεώνοντες τους δανειο-δοτουμένους νὰ δεχθοῦν ἐξ ἀνάγκης, πνευματικῆς ἀδυναμίας, ἀπειρίας καὶ λοιπῶν αἰτίων ὅπως ἡ δανειακὴ σύμβασις ὑπαχθῇ εἰς τοὺς ὅρους τοῦ ἀλληλοχρέου λογαριασμοῦ. Ὡς περαιτέρω θὰ ἀποδείξωμεν καὶ διὰ τῆς νομολογίας, ἀλλὰ καὶ τοῦ Ἐμπορικοῦ Δικαίου (Ἀναστασιάδης), ἀλληλόχρεος λογαριασμὸς δύναται νὰ ὑπάρχῃ μόνον κατὰ τὴν ὕπαρξιν δυνατοτήτων ἀμοιβαίων λογιστικῶν ἐγγραφῶν. Ὁ διακεκριμένος νομικὸς Μιχαὴλ Ἀντωνόπουλος, εἰς τὸ παρελθὸν ἐξέδιδε περιοδικὸν ὑπὸ τὸν τίτλον “Συλλογὴ Νομολογίας”. Εἰς τὸν τόμον Β’ τοῦ 1971, ὑπάρχει ἡ ἀπόφασις 2811/1970 τοῦ Εἰρηνοδικείου Ἀθηνῶν, ἡ ὁποία ἀναλυτικῶς ἐδημοσιεύθη εἰς τὸ Νομικὸν Βῆμα τοῦ 1971, σελὶς 523. Ἐν αὐτῇ ἀναφέρεται εὐκρινέστατα: «Ἀλληλόχρεος λογαριασμὸς ὑπάρχει ὁσάκις ἐκ τῶν συναλλαγῶν μεταξὺ τῶν συμβαλλομένων προκύπτουν ἑκατέρωθεν ἀπαιτήσεις καὶ ὀφειλαὶ εἰς τρόπον ὥστε νὰ εἶναι ἄγνωστον ἐκ τῶν προτέρων ποῖος ἐξ αὐτῶν κατὰ τὴν τελικὴν ἐκκαθάρισιν θὰ εἶναι ὀφειλέτης ἤ πιστωτὴν τοῦ ἄλλου, δὲν ὑπάρχει δὲ τοιοῦτος (δηλαδὴ ἀλληλόχρεος λογαριασμὸς) ὀσάκις κατὰ τὴν φάσιν τῆς συμβάσεως ὁ εἷς καθίσταται μόνον πιστωτὴν καὶ οὐδέποτε ὀφειλέτης, ὁ δὲ ἕτερος μόνον ὀφειλέτης».
Αὐτὴ ἀκριβῶς εἶναι καὶ ἡ περίπτωσις ὅλων ὅσοι ὡς ἄτομα ἢ ὡς ἐπιχειρήσεις ἔχουν δανεισθεῖ ἀπὸ τάς Τραπέζας, διότι πάντοτε ἡ τράπεζα ἦτο ὁ πιστωτὴς καὶ οὐδέποτε ὁ ὀφειλέτης. Ὡς ἐκ τούτου, ὅπως σαφῶς ἀναλύει καὶ εἰς τὸ Ἐμπορικὸν Δίκαιον ὁ Ἀναστασιάδης, σελὶς 930-931, ἐπικαλούμενος μάλιστα καὶ διεθνῆ βιβλιογραφίαν, Γαλλικὴν καὶ Γερμανικήν, ὁ ἀλληλόχρεος λογαριασμὸς ὑφίσταται πάντα μεταξὺ ἔστω δύο Τραπεζῶν ἢ δύο ἐμπόρων, καί ποτὲ μεταξὺ δανειστοῦ καὶ δανειολήπτου. Πασιφανέστατα αἱ Τράπεζαι ἐξεβίασαν τοὺς δανειοδοτουμένους οἱ ὁποῖοι πάντα εὑρίσκονται εἰς τὴν ἀνάγκην, ἄλλως δεν θὰ προσέτρεχαν εἰς δανεισμόν, (βλέπε ποινικὸς κῶδιξ 404, ὡς προανεφέρθη) καὶ διὰ τοῦ τρόπου αὐτοῦ ἔκαμαν τὸν τριμηνιαῖον ἀνατοκισμόν, ὁ ὁποῖος ὅμως εὐκρινῶς ἐπιτρέπεται ἀπὸ τὸν Ἀστικὸν Κώδικα μόνον εἰς περίπτωσιν ἀλληλοχρέου λογαριασμοῦ. Οὕτω διὰ τοῦ τρόπου αὐτοῦ αἱ Τράπεζαι ὑπέπεσαν εἰς τὸ ἀδίκημα τῆς τοκογλυφίας καὶ ἐξακολουθοῦν νὰ πράτουν τοῦτο. Διὰ τὸν λόγον αὐτὸν πρέπει νὰ τιμωρηθοῦν ὡς ἐκ τοῦ νόμου προβλέπεται. Εἶναι ἀδιανόητον, ὅτι οἱ πρόεδροι τῶν δικαστηρίων καὶ οἱ εἰσαγγελεῖς βαναύσως ἀλλὰ καὶ δικαίως ἐτιμώρησαν τοὺς τοκογλύφους ἐνῶ ἐκοφευσαν ποιούμενοι ὅτι δεν γνωρίζουν, μέχρι καὶ τοῦ ‘Ανωτάτου Δικαστηρίου, εἰς τὴν ἐμφανῶς παράνομον ἐκβιαστικὴν τοκογλυφικὴν πολιτικὴν τὴν ὁποίαν ἐφήρμοσαν αἱ Τράπεζαι καὶ δὴ μὲ ἀναδρομικην ἰσχύν, βάσει τοῦ Νόμου 1083/30.10.80, ὁ ὁποῖος ἐγέννησε τὸ τερατούργημα τῆς 289 ἀποφάσεως τῆς Ν.Ε., τὸ ἱστορικὸν τοῦ ὁποίου νόμου καὶ τάς ἀποφάσεις ἐνδεικτικῶς ἀναλύομεν εἰς τὰ ἀκολουθοῦντα κεφάλαια διὰ να ἀποδείξωμεν ὅτι τοσαύτη παρανομία καὶ τοσοῦτον ἔγκλημα κατὰ τοῦ τόπου, μόνον σκοπίμως καὶ ἐκ προδοτικῆς αἰτιολογίας ἠδυνατο να προέλθῃ.
ΙΣΤΟΡΙΚΟΝ
Ὡς σαφῶς περιγράφεται εἰς τὴν ὑπ’ ἀριθ. 2754/1982 ἀπόφασίν τοῦ Σύμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας, Τμῆμα Δ, ἡ ἀπόφασις τοῦ Ὑπουργικοῦ Συμβουλίου περὶ ἐγκρίσεως ἀποφάσεως τῆς Νομισματικῆς Ἐπιτροπῆς περὶ καθορισμοῦ ἐπιτοκίων χρηματοδοτήσεως, ὅτι δηλαδὴ τὰ ἐπιτόκια ὑπερημερίας εἰσπρά-τονται καὶ ἐπὶ τῶν ἐν καθυστερήσει τόκων καὶ τελῶν, ἠκυρωθη ὡς οὖσα ἐκτὸς ἐξουσιοδοτήσεως. (Λεπτομέραι μέσῳ τῆς ἀποφάσεως). Ἡ ἀπόφασις αὕτη τοῦ Συμβουλίου Ἐπικρατείας ἐξεδόθη μὲν τὸ 1982 ἀλλὰ ἡ αἴτησις ἐχρονολογεῖτο ἀπὸ τὸν Ἰούλιόν του 1980. Ὅταν ἡ Κυβέρνησις διεπίστωσεν ὅτι τὸ Συμβούλιον Ἐπικρατείας δὲν ἔχει ἄλλην δυνατότητα παρὰ νὰ ἀκυρώςῃ τὴν ἀπόφασίν της, ἔσπευσεν νὰ ἐκδωσῃ νόμον πρὸς κάλυψιν τῆς παρανομίας της ἡ ὁποία θὰ ἀπεκαλύπτετο βεβαίως ἀργότερον.
Οὕτως, εἰς τὰς 30/10/1980 ἐδημοσιεύθη ὁ νόμος περὶ ἀγορᾶς καὶ πωλήσεως συναλλάγματος καὶ ξένων τραπεζικῶν γραμματίων.
30-10-1980
Εἰς τὸν νόμον αὐτόν, εἰς τὸ ἄρθρον 8 παράγραφος 6, ὑπάρχει ἡ ἐπίμαχος φράσις, “Ἡ νομισματικὴ Ἐπιτροπὴ δι’ ἀποφάσεών της, δύναται νὰ ἐπιτρέπῃ τὸν ἄνευ οἱουδήποτε χρονικοῦ ἢ ἄλλου περιορισμοῦ ἐκτοκισμὸν τῶν ὀφειλομένων εἰς τὰ ἐν Ἑλλάδι λειτουργοῦντα πιστωτικὰ ἱδρύματα τόκων”. Τὴν αὐτὴν ἡμεραν ἐξεδόθη καὶ ἡ ἀπόφασις 289 τῆς Νομισματικῆς Ἐπιτροπῆς. Εἰς τὸ ἄρθρον 9 τοῦ ἰδίου νόμου ἀναφέρεται ὅτι ἡ ἰσχὺς τοῦ παρόντος ἄρχεται ἀπὸ τῆς διὰ Προεδρικοῦ Διατάγματος καθοριζομένης ἡμερομηνίας, ἑξαιρέσει τῶν διατάξεων τοῦ ἄρθρου 8, τῶν ὁποίων ἡ ἰσχὺς ἄρχεται ἀπὸ τῆς δημοσιεύσεώς των εἰς τὴν ἐφημερίδα τῆς Κυβερνήσεως.
α) Πρὸς τί τοιαύτη βιασύνη διὰ τὴν ἄμεσον ἰσχύν τοῦ ἄρθρου 8, τοῦ ἐμπεριέχοντος τὴν διάταξιν διὰ τοὺς τόκους, ὅταν εἰς τὰς 4 Νοεμβρίου, δηλαδὴ μετὰ παρέλευσιν 4 ἡμερων, ἐδημοσιεύθη τὸ Προεδρικὸν διάταγμα, ἀπὸ τῆς δημοσιεύσεως τοῦ ὁποίου ἰσχύει τὸ σύνολον τῶν ἄρθρων τοῦ νόμου; Ἡ σπουδὴ αὐτὴ τῶν 4 ἡμερῶν φαίνεται νὰ ὑποκρὐπτῃ κάτι τὸ ὁποῖον ὅμως δὲν ἠδυνήθημεν εἰσέτι νὰ ἐντοπίσωμεν.
β) ‘Αλλά πὼς εἶναι δυνατὸν νὰ ἰσχύσῃ τὸ ἄρθρον 8 πρὸ τῆς ἰσχύος τοῦ ἄρθρου 6 παραγρ. Α, εἰς τὸ ὁποῖον σαφῶς ἀναφέρεται ὅτι ὁ ἔλεγχος καὶ ἡ ἐποπτεία τῶν τραπεζῶν ὅσον ἀφορᾶ εἰς τὴν ἐφαρμογὴν τῶν διατάξεων τοῦ παρόντος, ἀσκεῖται κατὰ τᾶς κειμένας διατάξεις ὑπὸ τῆς Τραπέζης τῆς Ἐλλάδος, ἐνεργούσης ἐν προκειμένῳ, ὡς ὀργάνου τῆς Νομισματικῆς Ἐπιτροπῆς; Συγκεκριμένως, ἡ τράπεζα τῆς Ἑλλάδος ἐκδίδει εἰδικωτέρας ὁδηγίας ρυθμίζουσας τὰς μεταξὺ τῶν τραπεζῶν σχέσεις ὡς καὶ πρὸς τὴν Τράπεζαν τῆς Ἑλλάδος καὶ μεταξὺ αὐτῶν (δηλαδὴ τῶν τραπεζῶν) καὶ τῆς πελατείας των, παρακολουθοῦσα τὴν πιστὴν τήρησίν των. Ὡς ἐκ τούτου, ὁ νόμος φάσκει καὶ ἀντιφάσκει διότι πρέπει νὰ ἰσχύσῃ τὸ ἄρθρον 6 διὰ νὰ ἰσχύσῃ καὶ τὸ ἄρθρον 8, ἐνῷ εἰς τὸ ἄρθρον 9 λέγει νὰ ἰσχύσῃ τὸ 8 προτοῦ ἰσχύσῃ τὸ 6. Διατὶ ὅλη αὐτὴ ἡ βιασύνη;
Ἡ Νομισματικὴ ἐπιτροπὴ ἐκδίδει τὴν ἀπόφασίν της μὲ ἀριθμὸν Πρωτοκόλλου 3571. Τὸ κείμενον ἐπισυνάπτεται καὶ ἐπ’ αὐτοῦ ἔχω νὰ παρατηρήσω τὰ ἐξῆς.
α) Ὅτι ἀνέκαθεν αἱ τράπεζαι ἐξετόκιζαν τοὺς τόκους κεφαλαιοποιοῦσαι αὐτοὺς εἰς τὰ βιβλιάρια τῶν καταθετῶν, ἀλλὰ ἀνὰ ἑξάμηνον καὶ μὲ ἐπιτόκιον συνήθως τὸ ἥμισύ του ἐπιτοκίου ὑπερημερίας. Π.χ., ὅταν τὸ ἐπιτόκιον καταθέσεων βιβλιαρίου ἦτο 17%, ὁ τόκος ὑπερημερίας ἦτο 36% καὶ τοῦτο ἴσχυσε ἐπὶ πολλὰ ἔτη, μέχρι καὶ τὸ 1995, ὅταν βαθμιδόν, κατ’ ἐντολήν, τὰ ἐπιτόκια ἔπεσαν.
β) Ὅτι ὁ λόγος διὰ τὸν ὁποῖον ἔλαβον τὴν ἐν λόγῳ ἀπόφασιν τυγχάνει παντελῶς ψευδὴς διὰ νὰ καλύψουν, ὡς ἰσχυρίζονται, τοὺς τόκους τοὺς ὁποίους ὀφείλουν εἰς τοὺς δανειστάς των. Διότι ἐάν τις προβῇ εἰς τὰς ἀπαιτουμένας μαθηματικὰς πράξεις καταλήγει εἰς τὸ ἐξωφρενικὸν ἀποτέλεσμα ὅτι διὰ ποσὸν 1.000.000 δρχ. τὸ ὁποῖον καταθέτει τις εἰς τὸ βιβλιάριόν του, μετὰ 30 ἔτη ἔχει λαμβάνειν ἀπὸ τὴν τράπεζαν περὶ τὰ 200.000.000, ἐνῷ ἐὰν χρεωστᾶ 1.000.000 δρχ., μετὰ παρέλευσιν 30 ἐτῶν τὸ χρέος ἀνέρχεται εἰς 32 δισεκατομμύρια!!! Θεωρῶ ἀδιανόητον ὅτι ὁ κ. Κυριλλόπουλος, ὅστις ὑπέγραψεν ὡς Διευθυντὴς τὴν ἀπόφασιν τῆς Νομισματικῆς Ἐπιτροπῆς, ὡς καὶ οἱ ἕτεροι οἱ τότε ἀπαρτίζοντες αὐτήν, δὲν εἶχον τὴν στοιχειώδη πρόνοιαν νὰ εἰσέλθουν εἰς τὸν κόπον νὰ διαπιστώσουν ποῖον μαθηματικὸν ἀποτέλεσμα ἀποδίδει ἡ φραστική των αὐτὴ ἀπόφασις καὶ δικαιολογία, ἀφ’ οὗ αἱ τράπεζαι ἀπεφάσισαν τὴν ἀνὰ τρίμηνον κεφαλαιοποίησιν καὶ ἀνατοκισμόν, ἐνῷ ἡ ἀπόφασις εἶναι ἄνευ χρονικοῦ περιορισμοῦ, ὁπότε, ἂν ἦτο μηνιαῖος, π.χ. ὁ ἀνατοκισμός, ἐφ ὅσον ὁ νόμος τὸ ἐπέτρεπε, θὰ ἀπέδιδε πλέον ποσὸν ἀστρονομικὸν. Ἀνὰ τὸν κόσμον ὁ τόκος νοεῖται πάντα ἐτήσιος· σαφῶς δὲ ὁ Ποινικὸς Κῶδιξ ἀπαγορεύει τὸν ἀνατοκισμὸν (Ἄρθρον 294). Ὅταν δὲ αἱ τράπεζαι ἔλαβον τὰς ἀποφάσεις αὐτάς, ἐγνωριζον τί ἔπρατον διότι τόσον ὁ νόμος ὅσον καὶ ἡ ἀπόφασις τῆς Νομισματικῆς Ἐπιτροπῆς σαφέστατα ἐμπεριέχουν τὴν φράσιν “δύναται” (δυνητικόν) καὶ ὄχι “ὑποχρεοῦται“. Δηλαδή, ἐφ’ ὅσον μία τράπεζα δύναται νὰ καταστρέψη κάποιον, φυσικὸν πρόσωπον ἢ ἐπιχείρησιν, ἐκ τοῦ νόμου, διατὶ νὰ τὸ πράξῃ ἐφ’ ὅσον τοῦτο εἶναι δυνητικόν;
26-2-1987
Ἐπὶ πολλὰ ἔτη, ἐν ἀγνοίᾳ τῶν πάντων καὶ πρωτίστως τοῦ μοχθοῦντος ἑλληνικοῦ λαοῦ, ἐφηρμόσθη αὐτὴ ἡ ἐξωφρενικὴ τοκογλυφικὴ πολιτική, ἡ ὁποία ἤρχισεν ὁσημέραι νὰ ροκανίζῃ τὰ θεμέλια τῆς ἑλληνικῆς οἰκονομίας. Εἰς τὰς 26/2/1987, ἡ Διεύθυνσις Νομισματικῆς Πολιτικῆς καὶ Τραπεζικῶν Ἐργασιῶν τῆς Τραπέζης τῆς Ἑλλάδος, ἐξέδωσε τὴν ὑπ’ ἀριθ. πρωτοκόλλου 382 ἐγκύκλιον πρὸς πάσας τὰς τράπεζας. “Μὲ ἀφορμὴ ἐρωτήματα ἐνδιαφερόμενης τράπεζας...”, γράφει ἡ ἐγκύκλιος, “σχετικὰ μὲ τὶς διατάξεις τῆς ἀποφάσεως τῆς Ν.Ε., 289/30.10.80 περὶ ἐκτοκισμοῦ ἐν καθυστερήσει τόκων ὀφειλομένων εἰς τὰ ἐν Ἑλλάδι λειτουργοῦντα πιστωτικὰ ἱδρύματα, σᾶς γνωρίζουμε ὅτι...” Μία Τράπεζα δηλαδή, ἐρωτᾷ κατ’ οὐσίαν τὴν Τράπεζαν τῆς Ἑλλάδος ἂν ἐπιτρέπεται νὰ κατακλέπτουν τοὺς πελάτας των. Τῆς πρώτης φράσεως, ἣν προαναφέραμεν, ἀκολουθεῖ 11/2 σελὶς νομικοῦ σκεπτικοῦ, τὸ ὁποῖον καταλήγει: “Σὲ κάθε περίπτωση πάντως οἱ τόκοι τῶν τόκων δὲν μποροῦν νὰ ὑπολογισθοῦν αὐτοδικαίως ἀπὸ τὶς τράπεζες ἀπὸ τῆς καθυστερήσεως καὶ τέλος νὰ σημειωθῇ ὅτι ἡ διαφορετικὴ ρύθμιση ποὺ εἰσάγει ἡ ἀπόφαση 289 γιὰ τὸν τραπεζικὸ δανεισμό, ἰσχύει μόνον ὡς πρὸς τὶς σχέσεις δανείων καὶ πιστώσεων κλπ., ποὺ συντελέστηκαν μετὰ τὴν ἔναρξη ἰσχύος τῆς 289 καὶ δὲν καταλαμβάνει τὶς προηγούμενες ἔστω κι ἂν ἡ ὑπερημερία τοῦ ὀφειλέτη-δανειολήπτη, ἐπέρχεται μετὰ τὴ θέση της σὲ ἰσχὺ οἱ ὅποιες ἐξακολουθοῦν νὰ διέπονται ἀπὸ τὴν Γενικὴ Διάταξη τοῦ ἄρθρου 296 τοῦ Ἀστικοῦ Κώδικα“. Τὸ ἐν λόγῳ ἔγγγραφον τὸ ὁποῖον ἐπισυνάπτεται ἐν τῷ συνόλῳ αὐτοῦ, ὑπογράφεται ὑπὸ τοῦ Διευθυντοῦ κ. Ἰωάννου Καμάρα. Ἔχομεν ζητήσει παρὰ τῆς Τραπέζης τῆς Ἑλλάδος νὰ μᾶς γνωστοποίηση ποῖα ἡ ἐρωτῶσα τράπεζα καὶ ποῖον τὸ περιεχόμενον τοῦ ἐρωτήματος αὐτῆς.
23-3-1987
Ἡ Διεύθυνσις Νομισματικῆς Πολιτικῆς καὶ Τραπεζικῶν Ἐργασιῶν τῆς Τραπέζης Ἑλλάδος κυκλοφορεῖ τὴν ὑπ’ ἀριθ. πρωτοκόλλου 600, καὶ διὰ τῆς ἐνδείξεως “ἐπεῖγον”, ἐγκύκλιον πρὸς ὄλας τὰς τράπεζας, μὲ τὸ ἑξῆς ἀδιανόητον κείμενον. «Μὲ τὴν παροῦσα σᾶς γνωρίζουμε ὅτι ἀνακαλοῦμε τὴν ἀπὸ 26.2.87 Ἀριθ. Πρωτ. 382 ἐπιστολὴ τῆς Διευθύνσεως Νομισματικῆς πολιτικῆς καὶ Τραπεζικῶν ἐργασιῶν, ἡ ὁποία ἀφορᾶ τὴν ἀπόφαση τῆς Ν.Ε. 289 περὶ ἐκτοκισμοῦ ἐν καθυστερήσει τόκων ὀφειλομένων εἰς τὰ ἐν Ἑλλάδι λειτοῦργοῦντα πιστωτικὰ ἱδρύματα». Ὑπογράφει πάλιν ὁ αὐτὸς διευθυντής, ὁ Ἰωάννης Καμάρας. Ἐδῶ πασιφανῶς ἀποδεικνύεται ὅτι, ἐνῷ δι’ ὁλοκλήρου νομικοῦ σκεπτικοῦ, διὰ τοῦ πρώτου ἐγγράφου δίδεται ἐντολὴ πρὸς τὰς τραπέζας ὅτι δὲν ἔχουν τὸ δικαίωμα αὐτοδικαίως νὰ ἐκτοκίζουν τους τόκους, κάποιοι ἢ κάποιος, ἐπίεσαν τὸν Διευθυντὴν νὰ ἀνακαλέσῃ τὸ ἔγγραφον τὸ ὁποῖον ὀρθῶς εἶχεν ἐκδὠσει, ἄνευ οὐδεμιᾶς δικαιολογίας. Δηλαδή, ἡ σκοπιμότης εἶναι σαφὴς καὶ οὐδεμία ἀμφισβήτησις ἐπ’ αὐτῆς ὑπάρχει καὶ δὴ διὰ τῆς ἐνδείξεως “Ἐπεῖγον”. Ἀπὸ καθαρᾶς νομικῆς σκοπιᾶς ὅμως, δι’ ἐκείνας τὰς 24 ἡμέρας κατὰ τὰς ὁποίας ἴσχυσεν ἡ πρώτη ἐγκύκλιος, αἱ τράπεζαι δὲν εἶχον τὸ δικαίωμα νὰ ἐκτοκίσουν τοὺς τόκους, καὶ ἔπρεπε λογιστικῶς νὰ πιστώσουν τοὺς πελάτας των. Ὅπου τοῦτο δὲν συνέβη, ὅλαι αἱ ἐντὸς τοῦ ὡς ἄνω 24ημέρου διαταγαὶ πληρωμῆς αἱ περιλαμβάνουσαι τόκους τόκων ὡς καὶ τὰ προγράμματα πλειστηριασμῶν, δέον ὅπως ἀκυρωθοῦν.
17-3-1988
Ἡ ‘Ολομέλεια τοῦ Ἀρείου Πάγου λαμβάνει δυστυχῶς μίαν ἱστορικὴν ἀπόφασιν ὑπ’ ἀριθμὸν 27, κατὰ τὴν ὁποίαν ἐπαγειώθη ἡ νομολογία εἰς ἕν ἰδιαιτέρως μεγάλης σημασίας ζήτημα. Κατὰ τὴν ἀπόφασιν αὐτήν, ἡ ὁλομέλεια τοῦ Ἀρείου Πάγου ἐκλήθη νὰ σκεφθῇ κατὰ νόμον καὶ νὰ ἀποφανθῇ κατὰ πόσον ἔπρεπε νὰ δεχθῇ τὴν ἀναίρεσίν της Ἐθνικῆς Τραπέζης Ἐπενδύσεων καὶ Βιομηχ. Ἀναπτύξεως κατὰ τῆς οἰκογενείας Ἀποστολίδη. Δυστυχῶς εἰς τὴν ἀπόφασιν των αὐτήν, εἰς τὴν ὁποίαν ὅμως ἐμειοψήφησαν 8 Ἀρεοπαγῖται (ἐκ τῶν 27), κατὰ τὴν ὁποίαν ἔγινε δεκτὴ ἡ ἀναίρεσις, οἱ Ἀρεοπαγῖται, παρεσύρθησαν ἐκ τοῦ ψεύδους τῆς Ν.Ε., ὡς προαναφέραμεν, καὶ δυστυχῶς ἐξέφρασαν τὸ σκεπτικόν “…ἀπὸ τὰ παραπάνω καὶ ἰδιαίτερα ἀπὸ τὸν προαναφερόμενο σκοπὸ τῆς ἐν λόγῳ διατάξεως, δηλαδὴ τῆς 289, ποὺ ἀπέβλεψε γιὰ τὸ δημόσιο συμφέρον στὴν ἄμεση ἀντιμετώπιση τῶν οἰκονομικῶν βαρῶν τῶν πιστωτικῶν ἱδρυμάτων ἀπὸ τὴν κεφαλαιοποίηση τῶν τόκων ποὺ τὰ ἴδια ὀφείλουν στοὺς καταθέτες τους, τῶν ὁποίων τὰ χρήματα διαχειρίζονται καὶ διακινοῦν γιὰ τὴν οἰκονομικὴ ἀνάπτυξη τῆς χώρας, προκύπτει ὅτι ἀπὸ τότε ποὺ ἄρχισε νὰ ἰσχύῃ ἡ ἀπόφαση αὐτὴ τῆς Ν.Ε. 8.12.1980 καὶ ἐφεξῆς, δὲν ἰσχύουν γιὰ τὶς τράπεζες καὶ τοὺς ἄλλους πιστωτικοὺς ὀργανισμοὺς οἱ περιορισμοὶ ποὺ τίθενται γιὰ ὀφειλὴ τόκου ἐπὶ τῶν τόκων ἀπὸ τὶς διατάξεις τῶν ἄρθρων 296 τοῦ Ἀστικοῦ Κωδικὸς 110 κτλ..”. Ἐπὶ τοῦ σκεπτικοῦ τούτου, ἔχομεν νὰ παρατηρήσωμεν ὅτι οἱ Ἀρεοπαγίται δυστυχῶς δὲν ἐσκέφθησαν νὰ ἐρωτήσουν κάποιον ἢ κάποιους ποῖα εἶναι ἡ μαθηματικὴ ἐξέλιξις μιᾶς τοιαύτης φραστικῆς δικαιολογίας διότι οὐδαμοῦ εἰς τὴν ἀνθρωπότητα ὑπάρχει ἡ δυνατότης διὰ τῆς ὁποιασδήποτε ἐπιχειρηματικῆς δραστηριότητος νὰ πρόκυψῃ τοιοῦτον κέρδος ὥστε νὰ δύναται νὰ κάλυψῃ τὴν μετὰ γεωμετρικῆς προόδου αὔξησιν τοῦ χρέους ἐνὸς “Χ” πελάτου τραπέζης, διότι διὰ τοῦ τριμηνιαίου ἀνατοκισμοῦ καὶ κεφαλαιοποιήσεως τῶν τόκων κατά πως τελικῶς ἀπεφασίσθη – διότι ὁ νόμος λέγει “ἄνευ χρονικοῦ ἢ ἄλλου περιορισμοῦ” – τὸ ὁλικὸν χρέος διπλασιάζεται ἀνὰ διετίαν, ἐὰν ληφθῆ ὑπ’ ὄψιν τόκος ὑπερημερίας 36% ἐτησίως, δηλαδὴ 3% μηνιαίως, ὅστις περίπου ἴσχυσε ἐπὶ μίαν 15ετίαν. Ἡ μαθηματικὴ ἀπόδειξις, εἰς μὲν τὴν ἐφορίαν ἡ ὁποία δὲν κεφαλαιοποιεῖ τοὺς τόκους ἀνὰ δεκαετίαν δίδει τόκους 3,6 φορὰς τὸ κεφάλαιον, ἀλλὰ προστιθέμενον, ἐνῷ διὰ τῆς κεφαλαιοποιήσεως καὶ τὸν ἀνατοκισμὸν τῶν τραπεζῶν, κεφάλαιον καὶ τόκοι ἀνὰ δεκαετίαν, γίνονται 32 φορὰς τὸ άρχικὸν κεφάλαιον, ἀλλὰ πολλαπλασιαζόμενον. Δηλαδή, εἰς ἕν παράδειγμᾳ 1.000.000 δρχ. καὶ διὰ τὸ διάστημα 20 ἐτῶν, εἰς μὲν τὴν ἐφορίαν θὰ ἔχωμεν δυὸ φορὰς τόκους 3,6 ἑκατομμυρίων δραχμῶν, ἄρα 7,2 ἑκατομμύρια καὶ ἐν ἑκατομμυριον τὸ κεφάλαιον, 8,2 ἑκατομμύρια θὰ εἶναι τὸ ὅλικον χρέος τοῦ ὀφειλέτου εἰς τὰ 20 ἔτη. Ἀντιθέτως, εἰς τὴν τράπεζαν, ἔχομεν 32.000.000 τόκους ἐπὶ τοῦ κεφαλαίου τὴν πρώτην δεκαετίαν, καὶ 32 φορὰς τὸ 32 τὴν δευτέραν δεκαετίαν μας δίδει 1 δὶς 24 ἑκατομμύρια. Ἐπισυνάπτονται οἱ μαθηματικοὶ ὑπολογισμοὶ εἰς τὸ τέλος (βλ. ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑΙ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ – Βάσει 100 δραχμῶν διὰ νὰ εἶναι εὐκόλως ἀντιληπτόν).
Ὡς ἀποτέλεσμα λοιπόν, εἴχομεν τὴν ἐθνικὴν διάλυσιν καὶ ὄχι τὸ δημόσιον συμφέρον τὸ ὁποῖον ἐπικαλοῦνται οἱ Ἀρεοπαγῖται εἰς τὴν ἀπόφασίν των, παρασυρόμενοι ἐκ τοῦ ψεύδους της Ν.Ε., εἰς τὴν 289 ἀπόφασιν αὐτῆς, ὅτι τοῦτο γίνεται διὰ νὰ δυνηθοῦν αἱ τράπεζαι νὰ ἀνταπεξέλθουν εἰς τὴν κεφαλαιοποίησιν καὶ τὸν ἀνατοκισμὸν πρὸς τοὺς διαφόρους καταθέτας τῶν καὶ λοιποὺς δανειστὰς αὐτῶν ὡς προαναφέραμεν. Δία νὰ καταστῇ ἔτι περισσότερον ἀντιληπτὸν τὸ τερατούργημα τοῦτο τὸ ὁποῖον δυστυχῶς ἰσχύει ἀκόμη, καὶ διὰ τὸ ὁποῖον θὰ κληθῇ καὶ πάλιν ἡ ὁλομέλεια τοῦ Ἀρίου Πάγου νὰ λάβῃ ἀπόφασιν εἰς τὸ λίαν προσεχὲς μέλλον, εἰς παράδειγμα 50 ἐτῶν ὅπου κάποιος ἀναχωρεῖ ἐξ Ἑλλάδος πρὸς ἀναζήτησιν τῆς τύχης του εἰς τὸν ἔξω κόσμον καὶ φεύγων χρεωστᾶ εἰς τὴν ἐφορίαν 1.000.000 δρχ., καὶ 1.000.000 ἐπίσης εἰς μίαν τράπεζαν καὶ ὑποθετικῶς οὐδὲν ἤλλαξεν εἰς τὴν χώραν μας – καὶ τὸ 3% μηνιαίως ἰσχύει, ὁ Ἕλλην αὐτός, ὅστις κατέστη ὁ πλουσιότερος ἐπὶ τῆς γῆς ἄνθρωπος εἰς τὸ ἐξωτερικόν, ἐπιστρέφων μετὰ 50 ἔτη, δηλαδὴ εἶναι πλέον 70 ἐτῶν, καὶ ἔχων τύψεις συνειδήσεως διότι δὲν ἐξώφλησεν εἰσέτι τὸ χρέος του πρὸς τὴν ἐφορίαν καὶ τὴν τράπεζαν καὶ ἐπιθυμὼν νὰ ἐξιλεωθῇ, εἰς μὲν τὴν ἐφορίαν πρέπει νὰ καταβάλλῃ 19.000.000 δρχ., πέντε δεκαετίαι ἀπὸ 3,6 ἑκατομμύρια, δηλαδὴ 18 σὺν 1 τὸ κεφάλαιον 19, εἰς δὲ τὴν τράπεζαν πρέπει νὰ καταβάλλῃ τὸ ἀστρονομικὸν ποσὸν τῶν 32 τρισεκατομμυρίων δρχ., τὴν 4ην δεκαετίαν 1 τρίσ. 24 καὶ τὴν 5ην δεκαετίαν 33,5 τρισεκατομμύρια!!! (Βλ. ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΗ ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ). Εἶναι ἀπορίας ἄξιον ὅτι ἐπὶ 17 ἔτη κανεὶς μὰ κανείς, δὲν ἔκαμε τὸν κόπον νὰ καταστήσῃ σαφὲς εἰς τὰ δικαστήρια, τοὺς εἰσαγγελεῖς, τοὺς προέδρους καὶ εἰς τὸ ἑλληνικὸν Δημόσιον ἐν γένει, ὅτι δὲν δύναται τὶς νὰ ἀρχίσῃ οἱανδήποτε ἐπιχείρησιν μὲ 1.000.000 δρχ. κεφάλαιον καὶ ἐντὸς 20 ἐτῶν νὰ ἐπιθυμῇ τὴν ἀποκομιδὴν κέρδους ἐνὸς δισεκατομμυρίου. Ἀλλὰ καὶ εἰς τὴν ἑλληνικὴν ἀγορὰν ἐὰν ἤθελε κανεὶς νὰ προσφύγῃ τὴν 20ετίαν 1977-1997, οὐδὲν προϊὸν ηὐξήθη εἰς ἀπολύτους τιμὰς ἄνω τῶν 20 φορῶν, π.χ., τὸ δολλάριον ἀπὸ 30 δρχ. ἐγγίζει τὰς 300, δηλαδὴ ηὐξήθη 10 φορὰς, αἱ ἐφημερίδες ἀπὸ 20 ἔγιναν 200 δρχ, δηλαδὴ καὶ αὖταὶ 10 φορὰς, τὸ κρέας ἀπὸ 150 ἔγινε 1500 δρχ, ἄρα 7 φοράς, ὁ ἄρτος ἀπὸ 28 ἔγινε 280 δρχ, ἤτοι καὶ αὐτὸ ἀνεβη 10 φοράς, τὸ Μᾶρκον ἀπὸ 14 ἐπῆγεν εἰς τὰς 160 δρχ, καὶ ὁποιοδήποτε ἄλλο προϊὸν εἰς τὰς αὐτὰς ἀναλογίας. Βάσει ποίου λοιπὸν σκεπτικοῦ ἀπαιτοῦν διὰ νόμου αἱ τράπεζαι, ὅπως οἱ τόκοι κεφαλαιοποιούμενοι νὰ αὐξάνουν εἰς κεφάλαιον 1.000 φοράς; ὅταν ἡ πρακτικὴ ἐφαρμογὴ τῶν πραγμάτων εἰς τὸ κοινωνικὸν γίγνεσθαι εἶναι τελείως ἀντίθετός του οἱουδήποτε νομικοῦ σκεπτικοῦ, διὰ τοῦ ὁποίου καταστρέφεται ἡ παραγωγικὴ διαδικασία μὲ ἀποτέλεσμα τὴν σημερινὴν εἰκόνα τῆς χώρας, δὲν δύνανται οἱ ἀνώτατοι δικασταὶ οἱ ὁποῖοι καὶ αὐτοὶ εἶναι μέλη τῆς αὐτῆς κοινωνίας, νὰ γνωμοδοτοῦν δι’ ἀσαφῶν φρασεολογιῶν καὶ νομικῶν δικολαβικῶν ἐπιχειρημάτων καὶ νὰ καταστρέφουν τὴν αὐτὴν κοινωνίαν μέλῃ τῆς ὁποίας εἶναι καὶ οἱ ἴδιοι, καὶ δὴ ὅταν ἀπὸ ἠθικὴν πλευράν, ἀνήμπορος ὁ λαὸς ἀποβλέπει εἰς αὐτοὺς τὴν δικαίωσιν εἰς ὅποιον ἤθελε τούτους ἀδικήσει.
“Ὁποιος καὶ ὅσοι τοὺς φαύλους δὲν τιμωροῦν, ἀδικοῦν τοὺς χρηστούς” – Πυθαγόρας.
Καὶ οἱ φαῦλοι ἐν προκειμένῳ ἦσαν οἱ ὑπουργοὶ Παλαιοκρασσᾶς, Ἔβερτ, Καλατζάκος, Σταμάτης, ὡς ὑπουργοὶ – ἀναπληρωτὴς συντονισμοῦ ὁ πρῶτος, οἰκονομικῶν ὁ δεύτερος, ἐμπορίου ὁ τρίτος καὶ δικαιοσύνης ὁ τέταρτος – ὑπογραψαντες τὸν νόμον ὑπὸ τὰ ἀπαθῆ βλέμματα τοῦ τότε Πρωθυπουργοῦ ‘Ράλλη καὶ τοῦ κυρώσαντος τὸν νόμον, Προέδρου τῆς Δημοκρατίας Κ. Καραμανλῆ. Ἀλλὰ καὶ οἱ συνεχισταὶ αὐτῆς τῆς μείζονος καταστροφῆς τῆς χώρας μετὰ τὴν καταστροφὴν τοῦ 1922, δηλαδὴ ἡ κυβέρνησις Π.Α.Σ.Ο.Κ. καὶ δή, Παπανδρέου, Σημίτης, Παπαντωνίου, Τσοβόλας, ὡς ἁρμόδιοι οἰκονομικοὶ ὑπουργοί, ἔπρεπε καὶ αὐτοὶ μετὰ πάντων τῶν ἄλλων συμπραξάντων νὰ τιμωρηθοῦν ὡς φαῦλοι ἀπὸ τὸ Ἀνώτατον Δικαστήριον καὶ ὄχι νὰ δικαιώνονται. Ἐὰν ἡ ὁλομέλεια τοῦ Ἀρείου Πάγου, πλανηθεῖσα ἢ ἐκβιασθεῖσα ἀπὸ τὴν τότε κυβέρνησιν ἐξέδωσε τὴν ἐπαίσχυντον ταύτην ἀπόφασιν, ἐλπίζομεν ὅτι δὲν θὰ διαπράξῃ τὸ αὐτὸ ἔγκλημα μετὰ τὸν δημιουργηθέντα θόρυβον καὶ θὰ πρέπῃ νὰ προσέξη τὴν οὐσἰαν του πράγματος, δηλαδὴ τὴν ἐπαναλειτουργίαν τῆς διαλυθείσης παραγωγῆς τῆς χώρας καὶ ὄχι τὰ νομικὰ τερτίπια.
24-2-1992
Ὁ Ἀνδρέας Γαζῆς, ὁμότιμος Καθηγητὴς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, εἰς γνωμοδότησίν του, ἐμφανῶς ἀποφαίνεται ὅτι ἡ 289 ἀπόφασις τῆς Ν.Ε., ἀλλὰ καὶ τὸ ὄλον τοῦτο τερατούργημα εἶναι καταχρηστικὸν ὡς ἀξίωσίς του συνόλου τῆς ὀφειλῆς ὡς καὶ ἐξοντωτικὸν ἀπὸ πλευρᾶς συμβιβασμῶν, ὅταν τοῦ ἐτέθη τὸ ἐρώτημα νὰ ἀποφανθῇ ἐπὶ τῆς ἀποφάσεως ταύτης. Ἐπίσης θεωρεῖ ὡς ἀντισυνταγματικὴν τόσον τὴν ἀπόφασιν, ὅσον καὶ τὴν διαδικασίαν παρατηρῶν πρωτίστως ὅτι δι’ αὐτῆς προσβάλλεται ἡ οἰκονομικὴ ἐλευθερία, ἐνῷ δὲν ἀποτελεῖ αὕτη ἐπιτρεπόμενον μέτρον, χάριν τῆς ἐθνικῆς οἰκονομίας. Ὅ,τι δηλαδὴ ἀκριβῶς καὶ ἡμεῖς μαθηματικῶς ἀπεδείξαμεν. Δυστυχῶς οὐδέποτε ἐγνωστοποιήθη ἡ ἐν λὸγῳ γνωμοδότησις καὶ ἐλάχιστοι ἀνὰ τὴν χώραν δικηγόροι τὴν γνωρίζουν, πρᾶγμα διὰ τὸ ὁποῖον ἀψευδῶς εὐθύνεται ἡ πολιτικοποιημένη ἡγεσία τοῦ Δικηγορικοῦ Συλλόγου Ἀθηνῶν. Ἐπισυνάπτεται.
20-4-1992
Ὁ βιοτέχνης Βασίλειος Ἡλιάδης, δι’ ἐγγράφου του πρὸς τὴν Τράπεζαν τῆς Ἑλλάδος, μεταξὺ ἄλλων ἐρωτᾶ διατὶ δὲν ἐξέδωσεν ἡ τράπεζα τὰς εἰδικωτέρας ὁδηγίας ὡς ὤφειλε βάσει τοῦ ἄρθρου 6, παραγρ. 1, τοῦ νόμου 1083.
13-5-1992
Ἡ Τράπεζα τῆς Ἑλλάδος μὲ ἀριθ. πρωτ. 463 ἀπαντᾶ εἰς τὸν κ. Ἡλιάδην ἀντιγράφουσα τὰ διάφορα κείμενα, καὶ τελειώνει διὰ τῆς ἀπαραδέκτου φράσεως “Μετὰ τὴν πιὸ πάνω ἐπιστολὴ ποὺ ἀνακλήθηκε, ἡ Τράπεζα τῆς Ἐλλάδος δὲν ἔχει παράσχει οὔτε κρίνει σκόπιμο νὰ παράσχῃ περαιτέρω διευκρινίσεις ἐπὶ τοῦ θέματος”. Ἐπισυνάπτεται τὸ πλῆρες κείμενον. Τίθεται ὅμως ἐδῶ τὸ μέγα ἐρώτημα, ἀπὸ πότε εἶναι εἰς τὴν διακριτικὴν εὐχέριαν τῆς Τραπέζης τῆς Ἑλλάδος ἡ τήρησις τῶν νόμων κατὰ τὸ δοκοῦν. Τοῦτο ἀποτελεῖ κατάλυσιν τοῦ κράτους ἀπὸ τὸ ἴδιον τὸ κράτος! Ὠσαύτως, οἱ πλεῖστοι τῶν δικηγόρων ἐνῷ θὰ ἔπρεπε δὲν εἶχον μελετήσει τὸν νόμον ἀρκούντως, ἀλλὰ ἐξαπατηθεντες καὶ αὐτοί βασισθέντες εἰς τὴν ἀπόφασιν 289 τῆς Ν.Ε., οὐδέποτε ἔθεσαν τὸ ἐρώτημα εἰς τὰς αἰτήσεις ἀνακοπῶν καὶ ἀναστολῶν ἃς ὑπέβαλαν εἰς τὰ δικαστήρια πρὸς διεξαγωγὴν πλειστηριασμῶν κλπ., “Κύριε Πρόεδρε, νὰ μᾶς ἐπιδείξῃ ἡ τράπεζα βάσει ποίας εἰδικωτέρας ὁδηγίας, ὡς προβλέπεται ἀπὸ τὸν νόμον 1083, ἄρθρον 6 παραγρ. 1, ἔκαμε ὅ,τι ἔκαμε”.
Βάσει τοῦ νόμου 2075, τὸν ὁποῖον οὐσιαστικῶς μας ἐπέβαλεν ἡ Κοινὴ Ἀγορά, καὶ ὡς ποβλέπεται ἀπὸ τὸ ἄρθρον 27, παραγρ. 2, ἀπαγορεύεται ἡ κεφαλαιοποίησις τῶν τόκων μὴ προβλεπομένης ὑπὸ ἀρχικῆς δανειακῆς συμβάσεως μακροπροθέσμου χρηματοδοτήσεως ἢ συμβάσεως γενικωτέρας ρυθμίσεως ὀφειλῶν κατὰ τὰ ἀνωτέρω. Πέραν αὐτοῦ τοῦ σαφέστατα ἀπαγορευτικοῦ σημείου τοῦ νόμου τὸ ὁποῖον αἱ τράπεζαι δὲν ἐτήρησαν, ἐπίσης ἡ Κοινὴ Ἀγορά, εὐγενῶς πλὴν σαφῶς, λέγει ὅτι ἐσεῖς κύριοι ἐν Ἑλλάδι εἶσθε ἀπατεῶνες διότι ἐμφανίζετε ἀνύπαρκτα κέρδη εἰς τοὺς ἰσολογισμούς σας. Καὶ ἐν τῷ αὐτῷ ἄρθρω, παραγρ. 1, διατάσσει: «Μετὰ τὴν πάροδον τοῦ ὡς ἄνω δωδεκαμήνου, ἐπιτρέπεται μόνον ὁ ἐξολογιστικὸς προσδιορισμὸς τῶν τόκων, περιλαμβανομένων καὶ τυχὸν τόκων ὑπερημερίας οἱ ὁποῖοι θὰ λογιστικοποιοῦνται ὅταν καὶ ἒφ’ ὅσον εἰσπράττονται». Δηλαδή, αἱ τράπεζαι ἐνεφάνιζαν αὐτὰ τὰ δισεκατομμύρια τὰ ὁποῖα ἦσαν καθαροὶ λογιστικοὶ ἀριθμοὶ οὐδεμίαν ἔχοντες πρακτικὴν ἀξίαν, ἐκτὸς τῆς διαλύσεως τῆς παραγωγῆς, διὰ τῶν πλειστηριασμῶν κλπ.
Εἰς ἐκπομπάς μου τοῦ τηλεοπτικοῦ σταθμοῦ ΤΗΛΕΤΩΡΑ, ἀνεφερόμην ἐπανειλημμένως εἰς τὸν ἐπαίσχυντον αὐτὸν νόμον καὶ τὴν 289 ἀπόφασιν, κατόπιν λεπτομερέστατων ἐπίσης ἀναλύσεων τὰς ὁποίας εἶχον κάμει καὶ ἀπὸ τὸν τηλεοπτικὸν σταθμὸν HIGH CHANNEL μετὰ τοῦ ἐξαιρέτου δημοσιογράφου κ. Χούντα, καθὼς καὶ εἰς τοὺς τηλεοπτικοὺς σταθμοὺς Δράμας, Καβάλας, Θεσσαλονίκης, Πατρών, Ἄργους, Σπάρτης, καὶ εἰς ἀρκετοὺς ραδιοφωνικοὺς σταθμούς. Πρὸς τὸ τέλος ἐκπομπῆς τινος, ὅταν ἐδεχόμην τὰ τηλεφωνήματα τῶν τηλεθεατῶν/ἀκροατῶν, ἐτηλεφωνησε δικαστῆς ὁ ὁποῖος δι’ εὐνόητους λόγους δὲν ἀνέφερε τὸ ὄνομά του, καὶ ὁ ὁποῖος εὐθαρσῶς εἶπεν, εἰς ἐπήκοον ὅλων τῶν ἀκροατῶν “Τώρα κ. Σοφιανόπουλε, ἀντιλαμβανόμεθα ὅλοι ἐμεῖς οἱ δικαστικοί, κατόπιν τῶν λεπτομερέστατων ἀναλύσεων πού μᾶς κάματε ἀπὸ πλευρᾶς ἀριθμῶν τί σημαίνει αὐτὸς ὁ νόμος, καὶ τώρα τὰ πράγματα θὰ ἀλλάξουν”. Καὶ πράγματι ἐξεδόθη ἡ ἀπόφασις 96/96 τοῦ Ἀρείου Πάγου, ἡ ὁποία διορθώνει κάπως τὰ πράγματα, διότι καταλήγει εἰς τὸ συμπέρασμα ὅτι ἡ διαταγὴ πληρωμῆς διὰ τῆς ὁποίας διατάσσεται ὁ ὀφειλέτης νὰ καταβάλῃ εἰς τὸν αἰτοῦνται ὁρισμένον χρηματικὸν ποσὸν ὡς κεφάλαιον, νομιμοτόκως, ἀποτελεῖ ἐκτελεστικὸν τίτλον μόνον διὰ τὸ κεφάλαιον τοῦτο καὶ τοὺς ἐπὶ τούτου νομίμους τόκους. Ἂν δὲν ἔχει ἐπιδικάσει καὶ τόκους ἐπὶ τῶν τόκων δὲνἀποτελεῖ ὡς πρὸς αὐτούς, ἐκτελεστικὸν τίτλον. Ἀλλὰ καὶ ἂν εἶχεν ἐπιδικάσει, πὰλιν ἡ ΑΠΑΤΗ παραμένει.
5-3-1996
Ὄτε συνειδητοποίησα τὸ μέγεθος αὐτῆς τῆς ἀπάτης εἰς βάρος τοῦ τόπου μας ἀπὸ τὰ δύο κυβερνώντα κόμματα, ἔστειλα ἐξώδικον εἰς τὸν Διοικητὴν τῆς Τραπέζης τῆς Ἑλλάδος κ. Λουκᾶν Παπαδήμαν, αἰτούμενος ὅπως μᾶς ἀπαντήσῃ ἐντὸς 10 ἡμερῶν, ὅπως προβλέπεται ἀπὸ τὸ Σύνταγμα καὶ τοὺς νόμους, ποῖοι ἦσαν οἱ διοικηταὶ τῆς Τ.Ε. ἀπὸ τῆς ἐκδόσεως τοῦ νόμου μέχρι σήμερον, διὰ νὰ τιμωρηθοῦν κάποτε, πότε ἐξεδόθησαν αἱ εἰδικώτεροι ὁδηγίαι ὡς προβλέπεται ἀπὸ τὸ ἄρθρον 6, κλπ. Τὸ ἐξώδικον ἐπεδόθη καὶ πράγματι ἐντὸς 10 ἡμερῶν ἡ Τράπεζα τῆς Ἑλλάδος ἀπήντησεν.
15-3-1996
Μὲ ἀριθ. πρώτ. 200, ἡ Διεύθυνσις Νομισματικῆς πολιτικῆς καὶ Τραπεζικῶν Ἐργασιῶν, ἀπαντᾶ εἰς τὸ ἐξώδικόν μου, ἀλλὰ ἐνῷ ἀναφέρει διαφόρους ἐκδοθείσας εἰδικωτέρας ὁδηγίας, οὐδεμία ἐξ αὐτῶν ἀναφέρεται εἰς τοὺς τόκους τόκων, ἀλλὰ εἰς ὅλας τὰς ἀφορώσας τὸ συνάλλαγμα καὶ αὐτὰς μὲ καθυστέρησιν 11 ἕως 14 ἐτῶν. Ἀπὸ τηλεοράσεως ἀπήντησα εἰς τὴν Τ.Ε., ὅτι ἀφ’ οὗ δὲν ἑξαιρεῖται τὸ ἄρθρον 8 παραγρ. 6, ἀπὸ ἐκδόσεως εἰδικωτέρων ὁδηγιῶν, εἶναι ἀδιανόητον ὅτι μετὰ παρέλευσιν 17 ἐτῶν ἀκόμη ἡ Τ.Ε. δὲν τηρεῖ τὸν νόμον.
15-7-1996
Ὁ Διοικητὴς τῆς Τραπέζης τῆς Ἑλλάδος καὶ μὲ ἀριθμὸν 2393, ἐκδίδει πρᾶξιν μὲ θέμα “Ἐπιτόκιον Ὑπερημερίας γιὰ τὶς Χορηγήσεις τῶν Πιστωτικῶν Ἱδρυμάτων σὲ Δραχμὲς καὶ Συνάλλαγμα”. Ἀφοῦ ἔλαβεν ὑπ’ ὄψιν του διάφορα καὶ πρωτίστως τὴν ἀπόφασιν 289 τῆς Ν.Ε., ἀπεφάσισε νὰ καθορίσῃ ὅτι ἀπὸ τὸ 1/8/1996, τὸ ἐπιτόκιον ὑπερημερίας δὲν ἐπιτρέπεται νὰ ὑπερβαίνῃ τὰς 2,5 μονάδας ἑτησίως τοῦ προβλεπομένου ἀπὸ τῆς συμβάσεως, ὅτι ἡ συχνότης ἀνατοκισμοῦ δὲν δύναται νὰ ὑπερβαίνῃ τὴν συμφωνηθεῖσαν διὰ τὴν ἐνήμερον ἐξυπηρέτησιν τῶν ἀντιστοίχων ὀφειλῶν αἱ ὁποῖαι συνήθως εἶναι καὶ ἦτο ἑξάμηνος ἢ ἐτησία, καὶ ὅτι τὰ Πιστωτικὰ Ἱδρύματα τῆς χώρας πρέπει ἀναλυτικῶς καὶ μὲ σαφήνειαν νὰ ἐνημερώνουν τοὺς πελάτας των διὰ τὰ ἐπιτόκια τὰ ὁποῖα προκύπτουν. (Ἐπισυνάπτεται τὸ πλῆρες κείμενον). Ὁ Διοικητὴς τῆς Τραπέζης τῆς ‘Ελλάδος, προφανῶς πιεζόμενος πλέον ἀπὸ τὸν ἐπακολουθήσαντα θόρυβον ὅστις προέκυψεν ἐκ τοῦ ἐξωδίκου μου καὶ τῶν τηλεοπτικῶν ἐκπομπῶν, ἠναγκάσθη νὰ λάβη θέσιν καὶ νὰ ἐκδώσῃ ἐπιτέλους τὴν εἰρημένην διευκρινιστικὴν ἐγκύκλιον ἡ ὁποῖα κὰτ οὐσίαν καταργεῖ τὴν μέχρι τοῦδε ἐφηρμοσμένην λῃστρικὴν πολιτικὴν ἐκ μέρους τῶν τραπεζῶν. Πέραν ὅμως αὐτοῦ, ἡμεῖς ἔχομεν νὰ προσθέσωμεν ὅτι αὐτὴ εἶναι ἡ καλύτερα ἀπόδειξις ὅτι σκοπίμως καὶ ἔπι τόσα ἔτη ὅ γέγονε γέγονε, διότι ἀφοῦ ἀπὸ 1ης Αὐγούστου τοῦ 1996 ἰσχύουν αὐτά, τοῦτο ἀποτελεῖ ἔμμεσον ὁμολογίάν του Διοικητοὺ τῆς Τ.Ε., ὅτι μέχρι τὴν 31.7.1996, αἱ τράπεζαι ἔπρατον τὰ ἀντίθετα, ἄρα κατέκλεπτον τὸν κόσμον. Ὡς σαφῶς νοεῖται, τὸν λόγον πλέον ἔχει ἡ δικαιοσύνη, διότι δὲν εἶναι εἰς τὴν διακριτικὴν εὐχἐριαν τοῦ παρανομοῦντος (ὅταν μάλιστα τὸ παραδέχεται) καὶ ἀπὸ κάποιον ἡμερομηνίαν καὶ ἐντεῦθεν μόνος του νὰ ἀνακαλεῖται εἰς τὴν τάξιν διὰ τὰ προηγούμενα ἐγκλήματά του καὶ νὰ παραμένῃ ἀτιμώρητος, ἐπειδὴ οὕτω πως ἴδιος ἀποφασίζει.
Οἱ καταστραφέντες, οἱ ἀχρεωστήτως καταβάλλοντες ἐπὶ τόσα ἔτη εἰς τὰς τραπέζας, αἱ ὁποῖαι ἦσαν καὶ εἶναι ἔτι χειρότεροι τῶν τοκογλύφων, καὶ ὁ ἀδικαιολόγητος πλουτισμὸς – κατὰ τὸ ὀρθότερον ἀθέμιτος πλουτισμὸς – τῶν τραπεζῶν δι’ αὐτοῦ τοῦ τρόπου, θὰ πρέπῃ πλέον νὰ λύσουν τὰς διαφοράς των εἰς τὰ δικαστήρια, διὰ νὰ τοὺς ἐπιστραφοῦν τὰ ἀδικαιολογήτως καταβληθέντα, διότι τὸ δικαίωμἀ τους αὐτό, παραγράφεται ἐντὸς 20ετίας. Οἱ μὲν πολίται θὰ πρέπῃ νὰ τολμήσουν καὶ νὰ ἀσκήσουν τὸ ἀναφαίρετον ἐκ τοῦ Συντάγματος δικαίωμα τῶν προσφυγῆς εἰς τὸν φυσικὸν τῶν δικαστήν, οἱ δὲ δικασταὶ καὶ εἰσαγγελεῖς ἀνεξαρτήτως πιέσεων καὶ ἀπειλῶν, νὰ ἐνθυμηθοῦν τὸν Πολυζωΐδην καὶ τὸν Τερτσέτην οἱ ὁποῖοι παρὰ τὸν προπυλακισμὸν ὃν ὑπέστησαν, δὲν ὑπέγραψαν τὴν θανατικὴν καταδίκην τοῦ Θ. Κολοκοτρώνη, καὶ μετὰ σθένους νὰ ἐπδιώξουν ὅπως ἀποδώσουν τὸ δίκαιον, καὶ ὄχι ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον τὸ πολιτικὸν καὶ κυβερνητικόν-κομματικὸν, καὶ συνήθως προδοτικὸν, ὄφελος ἐπιτάσσει. Θέλω ἐδῶ νὰ ὑπενθυμήσω ὅτι εἰς τὴν Ἰαπωνίαν εὐημεροῦν αἱ ἐπιχειρήσεις καὶ κινδυνεύουν νὰ καταστραφοῦν αἱ τράπεζαι, διότι ὁ τόκος εἶναι περὶ τὸ 1,5%."Πάντων δεινῶν τόκος ἐστίν" – Ἀριστοτέλης. Ἐνῶ εἰς τὴν πατρίδα μας ὅπου εὐημεροῦν αἱ τράπεζαι καὶ κατεστράφη ἡ πάσης φύσεως παραγωγή, τοῦτο πρέπει νὰ σταματήση.
Τὸ ἐπιχείρημα, κύριοι Δικασταὶ καὶ κύριοι Εἰσαγγελεῖς, ὅτι ἂν δικαιωθοῦν οἱ καταστραφέντες θὰ τιναχθῆ τὸ τραπεζικόν μας σύστημα εἰς τὸν ἀέρα, εἶναι πέρα ὡς πέρα ψευδὲς διότι ἡ μεγαλύτερα καταστροφὴ ἔχει γίνει εἰς θεωρητικὴν ἀλλαγὴν τοῦ ἰδιοκτήτου ἀκινήτων πρᾶγμα μὴ ἐπιρεάζον τὴν ρευστότητα, ἀλλὰ καὶ πέραν αὐτοῦ, τὸ Δημόσιον τὸ φέρον τὴν εὐθύνην διὰ τὴν τεραστίαν αὐτὴν ζημίαν, ἔχει μεγάλην ἀκίνητον περιουσίαν, ἡ ρευστοποίησις μέρους τῆς ὁποίας εἶναι εἰς θέσιν νὰ κάλυψῃ τοὺς μέχρι σήμερον ζημιωθέντας, ἐφ’ ὅσον τὸ Δημόσιον εἶναι ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον διέπραξε τὸ ἔγκλημα τοῦτο κατὰ τῆς πατρίδος. Τὴν ἀπόλυτον εὐθύνην τῆς καταστροφῆς αὐτῆς φέρουν βασικῶς πάντα τὰ πολιτικὰ κόμματα τὰ εὑρισκόμενα σήμερον εἰς τὴν Βουλήν, ἰδιαιτέρως δὲ οἱ Ἀρχηγοὶ αὐτῶν.
Ἐ φ ο ρ ί α:
100 δρχ. μὲ 36% ἑτήσιον τόκον=36 δρχ καὶ διὰ τοῦ 12 μῆνες=3δρχ. μηνιαίως.
3δρχ. μηνιαίως τόκοςΧ12 μῆνας=36δρχ.Χ12 ἔτη=360δρχ.
Ἄρα οἱ τόκοι 3,6 φορὰς τὸ κεφάλαιον ἀνὰ 10 ἔτη
Τ ρ ά π ε ζ α ι:
Κεφαλαιοποίησις τόκων ἀνὰ τρίμηνον 36% ἑτησίως: 4 τρίμηνα=9
Ἄρα 9% τόκος ἀνὰ τρίμηνον
ΑΡΑ Ο ΤΟΚΟΣ ΤΕΛΙΚΩΣ ΤΟ ΠΡΩΤΟΝ ΕΤΟΣ ΔΙΑΜΟΡΦΟΥΤΑΙ ΚΑΤ’ ΟΥΣΙΑΝ ΕΙΣ 43%
Καὶ ἀφοῦ τὰ τῆς τριμηνιαίας κεφαλαιοποιήσεως τῶν τόκων τὸ τελικὸν ποσοστὸν τοῦ τόκου διαμορφοῦται εἰς 43% ἀντὶ τοῦ 36% τὸ ὁποῖον εἶναι τὸ θεωρητικὸν λόγῳ τοῦ τόκου τόκων καὶ τοῦ 4% Φ.Τ., τότε τὸ δεύτερον ἔτος ἔχομεν 43% τόκον ἐπὶ τοῦ κεφαλαίου ὄχι πλέον 100 δρχ. ὡς εἰς τὴν ἐφορίαν +36 δρχ. τόκους, ἀλλὰ 43% ἐπὶ τοῦ νέου κεφαλαίου τῶν 143 δρχ. Ἄρα 143 δρχ. Χ43% ἑτησίως =61,498. Ὅθεν καὶ συνάγεται 143+61,50 =204,50 δρχ., δηλαδή τὸ κεφάλαιον μετὰ τῶν τόκων ΥΠΕΡΔΙΠΛΑΣΙΑΣΘΗ, ἄρα ἔχομεν διπλασιασμὸν ἀνὰ διετίαν, δηλαδὴ Κεφάλαιον 1.000.000 δρχ.
Εἰς 2 ἔτη γίνεται 2.000.000 δρχ.
4 4.000.000
6 8.000.000 καὶ τελικῶς
εἰς 20 ἔτη γίνεται 1.024.000.000 δρ.
Ἀλλὰ ἐὰν πολλαπλασιάσωμεν 32Χ32=1024.
Ἡ μαθηματικὴ λοιπὸν αὐτὴ ἀνάλυσις ἀπέδειξε τὴν διὰ γεωμετρικῆς προόδου αὔξησιν τοῦ χρέους τοῦ Χ πελάτου πρὸς μίαν τράπεζαν, δηλαδὴ 32 φορὰς ἀνὰ δεκαετίαν πολλαπλασιαζομένων ἐπὶ 32 φοράς, τὸ ὁποῖον αὐτὸ χρέος οὐδεμία ἐπιχειρηματικὴ δραστηριότης δύναται πλέον νὰ καλύψῃ.
Σωτήριος Ἀρ. Σοφιανόπουλος
Αὐτὰ κατηγγέλθησαν τότε (1996-97) καὶ μέχρι σήμερον οὐδὲν οὐσιαστικῶς ἤλλαξεν παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ἐκ τῶν ἀόκνων πολυετῶν προσπαθειῶν τοῦ κ. Σοφιανοπούλου τὸ πρᾶγμα ἤρχισε νὰ γίνεται γνωστὸν, παρὰ τὸ ὅτι οἱ δανειολήπται ὠργανώθησαν εἰς συλλόγους καὶ παρὰ τὸ πλῆθος τῶν δικαστικῶν ἀποφάσεων αἱ ὁποῖαι τοὺς δικαιώνουν. Αἱ τράπεζαι ἐξακολουθοῦν τὸ ‘θεάρεστον’ ἔργον των εἰς βάρος καὶ ίδιωτῶν δανειοληπτῶν ἐφ’ ὅσον δὲν ὑπάρχουν πλέον ἰσχυραὶ βιομηχανικαὶ μονάδες πρὸς διάλυσιν, καὶ ἐσὺ ἀγαπητὲ ἀναγνώστα εἶσαι εἰς θέσιν νὰ γνωρίζῃς πόθεν τὰ ὑπερβολικὰ κέρδη των εἰς ἐποχὰς τοιαύτης οἰκονομικῆς δυσπραγίας. Καὶ ὅλα αὐτὰ συνέβαιναν καὶ συμβαίνουν χωρὶς κανεὶς νὰ ἀντιλαμβάνεται τὶ ἀκριβῶς συμβαίνει, ἀκόμη καὶ οἱ ὑπογράψαντες καὶ φηφίσαντες τὴν ἀθλίαν αὐτὴν (ν)τροπλολογίαν ἐντὸς τοῦ νόμου 1083 διότι ὁ νοῦς των δὲν νομίζω ὅτι φθάνει εἰς τοιούτους βαθμοὺς σατανικότητος. Κάποιος ἄλλος ἐκρύπτετο ὄπισθεν αὐτῶν. Τοῦτο βεβαίως ούδόλως ἀπαλάσσει αὐτοὺς τῶν εὐθυνῶν των καὶ ἐν πάσει περιπτώσει «Αὕτη δ΄ ἐστιν ἡ κρίσις, ὅτι τὸ φῶς ἐλήληθεν εἰς τὸν κόσμον, καὶ ἠγάπησαν οἱ ἄνθρωποι τὸ σκότος μᾶλλον ἤ τὸ φῶς· ἧν γὰρ πονηρὰ αὐτῶν τὰ ἔργα. Πᾶς γὰρ ὁ φαῦλα πράσσων μισεῖ τὸ φῶς καὶ οὐκ ἔρχεται εἰς τὸ φῶς, ἵνα μὴ ἐλεγχθῇ τὰ ἔργα αὐτοῦ· ὁ δὲ ποιῶν τὴν ἀλήθειαν ἔρχεται πρὸς τὸ φῶς, ἵνα φανερωθῇ αὐτοῦ τὰ ἔργα, ὅτι ἐν Θεῷ ἐστιν εἰργασμένα». (Κατὰ Ἰωάννην, γ,19,20,21)
Νικόλαος
(ἀπό «Ἑλληνόραμα Ἰουλίου – Αὐγούστου 2008)
το είδα
Γράφει ὁ κ. Σοφιανόπουλος:
ΙΣΤΟΡΙΚΟΝ ΚΑΙ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ ἀποδεικνύουσαι ὅτι: Ἡ παράγραφος 6 ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ 8 ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ 1083 τῆς 30/19/1980 (ἐπὶ κυβερνήσεως Νέας Δημοκρατίας καὶ διατηρηθεῖσα ἀπὸ τὴν κυβέρνησιν τοῦ ΠΑΣΟΚ ἀπὸ τὸ 1981 καὶ ἡ ὁποία τελεῖ εἰσέτι ἐν ἰσχεῖ) καὶ ἡ ἐπακολουθήσασα ἀπόφασις τῆς Νομισματικῆς Ἐπιτροπῆς μὲ αριθμὸν 289, ἐπίσης τῆς 30/10/1980 ΕΓΙΝΑΝ ΣΚΟΠΙΜΩΣ διὰ νὰ καταστρέψουν τὴν ἑλληνικὴν παραγωγήν Γεωργικήν, Ἁλιευτικήν, Κτηνοτροφικήν, Βιοτεχνικήν, Βιομηχανικὴν καθὼς καὶ τὸν Τουρισμόν (Ξενοδοχεῖα). ΔΗΛΑΔΗ ΤΟ ΣΥΝΟΛΟΝ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ὥστε νὰ φθάσωμεν τὸ ποσοστὸν τῆς Βιομηχανικῆς παραγωγῆς εἰς τὸ ἀκαθάριστον ἐθνικὸν προϊόν, ἀπὸ 25% ὅπου ἦτο τὴν δεκαετίαν τοῦ ’70, εἰς τὸ 12% τὸ 1996. Τοῦτο εἶχεν ὡς ἐπακόλουθον τὴν τρομερὰν ἀνεργίαν καὶ τὴν διάλυσιν τῶν ταμείων ἀπὸ τὴν μείωσιν τῶν καταβολῶν ἐργαζομένων καὶ ἐργοδοτῶν, τὴν καθήλωσιν τῶν συντάξεων κλπ., καθὼς ἐπίσης καὶ τὴν αὔξησιν τοῦ ἐξωτερικοῦ χρέους ἀπὸ 700 ἐκατομ. Δολλάρια τὸ 1974 εἰς 8 δις. Δολλάρια τὸ 1981 καὶ εἰς ἄνω τῶν 40 δις. Δολλαρίων τὸ 1996 καὶ τὸ συνολικὸν χρέος τῆς χώρας -ἐσωτερικὸν καὶ ἐξωτερικὸν –νὰ ἀνέλθῃ ἀπὸ 114 δις. δρχ. τὸ 1974, είς 35 τρις δρχ. τὸ 1996.
ΠΟΙΝΙΚΟΣ ΚΩΔΙΞ ΚΑΙ ΝΟΜΟΛΟΓΙΑ
Ὁ ποινικὸς κῶδιξ εἰς τὸ ἄρθρον 404 καὶ εἰς τὴν λέξιν “τοκογλυφία”, ἀναλύει αὐτὴν ὡς ἕξης: "Ὅποιος σὲ δικαιοπραξία γιὰ τὴν παροχὴ ὁποιασδήποτε πιστώσεως, ἀνανεώσεώς της ἤ παράταση τῆς προθεσμίας πληρωμῆς ἐκμεταλλεύεται τὴν ἀνάγκη, τὴν πνευματικὴ ἀδυναμία, τὴν κουφότητα τὴν ἀπειρία ἢ τὴν ψυχικὴ ἔξαψη ἐκείνου ποὺ παίρνει τὴν πίστωση, συνομολογώντας ἢ παίρνοντας γιὰ τὸν ἐαυτόν του ἤγιὰ τρίτον περιουσιακὰ ὠφελήματα, ποὺ ἀνάλογα μὲ τὶς εἰδικὲς περιστάσεις εἶναι προφανῶς δυσανάλογα πρὸς τὴν παροχὴ τοῦ ὑπαιτίου, τιμωρεῖται μὲ φυλάκιση μέχρι δυὸ ἐτῶν καὶ μὲ χρηματικὴ ποινή". (Π,χ. ὅπως εἰς τὴν περίπτωσιν ἡ ὁποία ἴσχυε ἐπὶ 17 ἔτη καὶ σχεδὸν ἀκόμη ἰσχύει, ὅπου τὸ 1.000.000 διὰ τοῦ τριμηνιαίου ἀνατοκισμοῦ εἰς 20 ἔτη, γίνεται 1 δισεκατομμύριον 24 ἑκατομμύρια καὶ εἰς 30 ἔτη 32 δισεκατομμύρια καὶ εἰς 50 ἔτη, 33 τρισεκατομμύρια 552 δισεκατομμύρια!).
Περαιτέρω δὲ εἰς τὴν παράγραφαν 4 τοῦ ἰδίου ἄρθρου, λέγει ὅτι ἂν ἢ πρᾶξις τῶν ὡς ἄνω παραγράφων τελοῦνται ὑπὸ νομικῶν προσώπων, ποινικὴν εὐθύνην ἔχουν οἱ Διοικηταὶ καὶ οἱ Διευθυνταὶ αὐτῶν. Ἐν προκειμένῳ, ἂν οἱ Διοικηταὶ καὶ Διευθυνταὶ τῶν Τραπεζῶν διέπραξαν τὸ ἔγκλημα τῆς τοκογλυφίας καὶ ἐξακολουθοῦν νὰ τὸ διαπράττουν, ὑποχρεώνοντες τους δανειο-δοτουμένους νὰ δεχθοῦν ἐξ ἀνάγκης, πνευματικῆς ἀδυναμίας, ἀπειρίας καὶ λοιπῶν αἰτίων ὅπως ἡ δανειακὴ σύμβασις ὑπαχθῇ εἰς τοὺς ὅρους τοῦ ἀλληλοχρέου λογαριασμοῦ. Ὡς περαιτέρω θὰ ἀποδείξωμεν καὶ διὰ τῆς νομολογίας, ἀλλὰ καὶ τοῦ Ἐμπορικοῦ Δικαίου (Ἀναστασιάδης), ἀλληλόχρεος λογαριασμὸς δύναται νὰ ὑπάρχῃ μόνον κατὰ τὴν ὕπαρξιν δυνατοτήτων ἀμοιβαίων λογιστικῶν ἐγγραφῶν. Ὁ διακεκριμένος νομικὸς Μιχαὴλ Ἀντωνόπουλος, εἰς τὸ παρελθὸν ἐξέδιδε περιοδικὸν ὑπὸ τὸν τίτλον “Συλλογὴ Νομολογίας”. Εἰς τὸν τόμον Β’ τοῦ 1971, ὑπάρχει ἡ ἀπόφασις 2811/1970 τοῦ Εἰρηνοδικείου Ἀθηνῶν, ἡ ὁποία ἀναλυτικῶς ἐδημοσιεύθη εἰς τὸ Νομικὸν Βῆμα τοῦ 1971, σελὶς 523. Ἐν αὐτῇ ἀναφέρεται εὐκρινέστατα: «Ἀλληλόχρεος λογαριασμὸς ὑπάρχει ὁσάκις ἐκ τῶν συναλλαγῶν μεταξὺ τῶν συμβαλλομένων προκύπτουν ἑκατέρωθεν ἀπαιτήσεις καὶ ὀφειλαὶ εἰς τρόπον ὥστε νὰ εἶναι ἄγνωστον ἐκ τῶν προτέρων ποῖος ἐξ αὐτῶν κατὰ τὴν τελικὴν ἐκκαθάρισιν θὰ εἶναι ὀφειλέτης ἤ πιστωτὴν τοῦ ἄλλου, δὲν ὑπάρχει δὲ τοιοῦτος (δηλαδὴ ἀλληλόχρεος λογαριασμὸς) ὀσάκις κατὰ τὴν φάσιν τῆς συμβάσεως ὁ εἷς καθίσταται μόνον πιστωτὴν καὶ οὐδέποτε ὀφειλέτης, ὁ δὲ ἕτερος μόνον ὀφειλέτης».
Αὐτὴ ἀκριβῶς εἶναι καὶ ἡ περίπτωσις ὅλων ὅσοι ὡς ἄτομα ἢ ὡς ἐπιχειρήσεις ἔχουν δανεισθεῖ ἀπὸ τάς Τραπέζας, διότι πάντοτε ἡ τράπεζα ἦτο ὁ πιστωτὴς καὶ οὐδέποτε ὁ ὀφειλέτης. Ὡς ἐκ τούτου, ὅπως σαφῶς ἀναλύει καὶ εἰς τὸ Ἐμπορικὸν Δίκαιον ὁ Ἀναστασιάδης, σελὶς 930-931, ἐπικαλούμενος μάλιστα καὶ διεθνῆ βιβλιογραφίαν, Γαλλικὴν καὶ Γερμανικήν, ὁ ἀλληλόχρεος λογαριασμὸς ὑφίσταται πάντα μεταξὺ ἔστω δύο Τραπεζῶν ἢ δύο ἐμπόρων, καί ποτὲ μεταξὺ δανειστοῦ καὶ δανειολήπτου. Πασιφανέστατα αἱ Τράπεζαι ἐξεβίασαν τοὺς δανειοδοτουμένους οἱ ὁποῖοι πάντα εὑρίσκονται εἰς τὴν ἀνάγκην, ἄλλως δεν θὰ προσέτρεχαν εἰς δανεισμόν, (βλέπε ποινικὸς κῶδιξ 404, ὡς προανεφέρθη) καὶ διὰ τοῦ τρόπου αὐτοῦ ἔκαμαν τὸν τριμηνιαῖον ἀνατοκισμόν, ὁ ὁποῖος ὅμως εὐκρινῶς ἐπιτρέπεται ἀπὸ τὸν Ἀστικὸν Κώδικα μόνον εἰς περίπτωσιν ἀλληλοχρέου λογαριασμοῦ. Οὕτω διὰ τοῦ τρόπου αὐτοῦ αἱ Τράπεζαι ὑπέπεσαν εἰς τὸ ἀδίκημα τῆς τοκογλυφίας καὶ ἐξακολουθοῦν νὰ πράτουν τοῦτο. Διὰ τὸν λόγον αὐτὸν πρέπει νὰ τιμωρηθοῦν ὡς ἐκ τοῦ νόμου προβλέπεται. Εἶναι ἀδιανόητον, ὅτι οἱ πρόεδροι τῶν δικαστηρίων καὶ οἱ εἰσαγγελεῖς βαναύσως ἀλλὰ καὶ δικαίως ἐτιμώρησαν τοὺς τοκογλύφους ἐνῶ ἐκοφευσαν ποιούμενοι ὅτι δεν γνωρίζουν, μέχρι καὶ τοῦ ‘Ανωτάτου Δικαστηρίου, εἰς τὴν ἐμφανῶς παράνομον ἐκβιαστικὴν τοκογλυφικὴν πολιτικὴν τὴν ὁποίαν ἐφήρμοσαν αἱ Τράπεζαι καὶ δὴ μὲ ἀναδρομικην ἰσχύν, βάσει τοῦ Νόμου 1083/30.10.80, ὁ ὁποῖος ἐγέννησε τὸ τερατούργημα τῆς 289 ἀποφάσεως τῆς Ν.Ε., τὸ ἱστορικὸν τοῦ ὁποίου νόμου καὶ τάς ἀποφάσεις ἐνδεικτικῶς ἀναλύομεν εἰς τὰ ἀκολουθοῦντα κεφάλαια διὰ να ἀποδείξωμεν ὅτι τοσαύτη παρανομία καὶ τοσοῦτον ἔγκλημα κατὰ τοῦ τόπου, μόνον σκοπίμως καὶ ἐκ προδοτικῆς αἰτιολογίας ἠδυνατο να προέλθῃ.
ΙΣΤΟΡΙΚΟΝ
Ὡς σαφῶς περιγράφεται εἰς τὴν ὑπ’ ἀριθ. 2754/1982 ἀπόφασίν τοῦ Σύμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας, Τμῆμα Δ, ἡ ἀπόφασις τοῦ Ὑπουργικοῦ Συμβουλίου περὶ ἐγκρίσεως ἀποφάσεως τῆς Νομισματικῆς Ἐπιτροπῆς περὶ καθορισμοῦ ἐπιτοκίων χρηματοδοτήσεως, ὅτι δηλαδὴ τὰ ἐπιτόκια ὑπερημερίας εἰσπρά-τονται καὶ ἐπὶ τῶν ἐν καθυστερήσει τόκων καὶ τελῶν, ἠκυρωθη ὡς οὖσα ἐκτὸς ἐξουσιοδοτήσεως. (Λεπτομέραι μέσῳ τῆς ἀποφάσεως). Ἡ ἀπόφασις αὕτη τοῦ Συμβουλίου Ἐπικρατείας ἐξεδόθη μὲν τὸ 1982 ἀλλὰ ἡ αἴτησις ἐχρονολογεῖτο ἀπὸ τὸν Ἰούλιόν του 1980. Ὅταν ἡ Κυβέρνησις διεπίστωσεν ὅτι τὸ Συμβούλιον Ἐπικρατείας δὲν ἔχει ἄλλην δυνατότητα παρὰ νὰ ἀκυρώςῃ τὴν ἀπόφασίν της, ἔσπευσεν νὰ ἐκδωσῃ νόμον πρὸς κάλυψιν τῆς παρανομίας της ἡ ὁποία θὰ ἀπεκαλύπτετο βεβαίως ἀργότερον.
Οὕτως, εἰς τὰς 30/10/1980 ἐδημοσιεύθη ὁ νόμος περὶ ἀγορᾶς καὶ πωλήσεως συναλλάγματος καὶ ξένων τραπεζικῶν γραμματίων.
30-10-1980
Εἰς τὸν νόμον αὐτόν, εἰς τὸ ἄρθρον 8 παράγραφος 6, ὑπάρχει ἡ ἐπίμαχος φράσις, “Ἡ νομισματικὴ Ἐπιτροπὴ δι’ ἀποφάσεών της, δύναται νὰ ἐπιτρέπῃ τὸν ἄνευ οἱουδήποτε χρονικοῦ ἢ ἄλλου περιορισμοῦ ἐκτοκισμὸν τῶν ὀφειλομένων εἰς τὰ ἐν Ἑλλάδι λειτουργοῦντα πιστωτικὰ ἱδρύματα τόκων”. Τὴν αὐτὴν ἡμεραν ἐξεδόθη καὶ ἡ ἀπόφασις 289 τῆς Νομισματικῆς Ἐπιτροπῆς. Εἰς τὸ ἄρθρον 9 τοῦ ἰδίου νόμου ἀναφέρεται ὅτι ἡ ἰσχὺς τοῦ παρόντος ἄρχεται ἀπὸ τῆς διὰ Προεδρικοῦ Διατάγματος καθοριζομένης ἡμερομηνίας, ἑξαιρέσει τῶν διατάξεων τοῦ ἄρθρου 8, τῶν ὁποίων ἡ ἰσχὺς ἄρχεται ἀπὸ τῆς δημοσιεύσεώς των εἰς τὴν ἐφημερίδα τῆς Κυβερνήσεως.
α) Πρὸς τί τοιαύτη βιασύνη διὰ τὴν ἄμεσον ἰσχύν τοῦ ἄρθρου 8, τοῦ ἐμπεριέχοντος τὴν διάταξιν διὰ τοὺς τόκους, ὅταν εἰς τὰς 4 Νοεμβρίου, δηλαδὴ μετὰ παρέλευσιν 4 ἡμερων, ἐδημοσιεύθη τὸ Προεδρικὸν διάταγμα, ἀπὸ τῆς δημοσιεύσεως τοῦ ὁποίου ἰσχύει τὸ σύνολον τῶν ἄρθρων τοῦ νόμου; Ἡ σπουδὴ αὐτὴ τῶν 4 ἡμερῶν φαίνεται νὰ ὑποκρὐπτῃ κάτι τὸ ὁποῖον ὅμως δὲν ἠδυνήθημεν εἰσέτι νὰ ἐντοπίσωμεν.
β) ‘Αλλά πὼς εἶναι δυνατὸν νὰ ἰσχύσῃ τὸ ἄρθρον 8 πρὸ τῆς ἰσχύος τοῦ ἄρθρου 6 παραγρ. Α, εἰς τὸ ὁποῖον σαφῶς ἀναφέρεται ὅτι ὁ ἔλεγχος καὶ ἡ ἐποπτεία τῶν τραπεζῶν ὅσον ἀφορᾶ εἰς τὴν ἐφαρμογὴν τῶν διατάξεων τοῦ παρόντος, ἀσκεῖται κατὰ τᾶς κειμένας διατάξεις ὑπὸ τῆς Τραπέζης τῆς Ἐλλάδος, ἐνεργούσης ἐν προκειμένῳ, ὡς ὀργάνου τῆς Νομισματικῆς Ἐπιτροπῆς; Συγκεκριμένως, ἡ τράπεζα τῆς Ἑλλάδος ἐκδίδει εἰδικωτέρας ὁδηγίας ρυθμίζουσας τὰς μεταξὺ τῶν τραπεζῶν σχέσεις ὡς καὶ πρὸς τὴν Τράπεζαν τῆς Ἑλλάδος καὶ μεταξὺ αὐτῶν (δηλαδὴ τῶν τραπεζῶν) καὶ τῆς πελατείας των, παρακολουθοῦσα τὴν πιστὴν τήρησίν των. Ὡς ἐκ τούτου, ὁ νόμος φάσκει καὶ ἀντιφάσκει διότι πρέπει νὰ ἰσχύσῃ τὸ ἄρθρον 6 διὰ νὰ ἰσχύσῃ καὶ τὸ ἄρθρον 8, ἐνῷ εἰς τὸ ἄρθρον 9 λέγει νὰ ἰσχύσῃ τὸ 8 προτοῦ ἰσχύσῃ τὸ 6. Διατὶ ὅλη αὐτὴ ἡ βιασύνη;
Ἡ Νομισματικὴ ἐπιτροπὴ ἐκδίδει τὴν ἀπόφασίν της μὲ ἀριθμὸν Πρωτοκόλλου 3571. Τὸ κείμενον ἐπισυνάπτεται καὶ ἐπ’ αὐτοῦ ἔχω νὰ παρατηρήσω τὰ ἐξῆς.
α) Ὅτι ἀνέκαθεν αἱ τράπεζαι ἐξετόκιζαν τοὺς τόκους κεφαλαιοποιοῦσαι αὐτοὺς εἰς τὰ βιβλιάρια τῶν καταθετῶν, ἀλλὰ ἀνὰ ἑξάμηνον καὶ μὲ ἐπιτόκιον συνήθως τὸ ἥμισύ του ἐπιτοκίου ὑπερημερίας. Π.χ., ὅταν τὸ ἐπιτόκιον καταθέσεων βιβλιαρίου ἦτο 17%, ὁ τόκος ὑπερημερίας ἦτο 36% καὶ τοῦτο ἴσχυσε ἐπὶ πολλὰ ἔτη, μέχρι καὶ τὸ 1995, ὅταν βαθμιδόν, κατ’ ἐντολήν, τὰ ἐπιτόκια ἔπεσαν.
β) Ὅτι ὁ λόγος διὰ τὸν ὁποῖον ἔλαβον τὴν ἐν λόγῳ ἀπόφασιν τυγχάνει παντελῶς ψευδὴς διὰ νὰ καλύψουν, ὡς ἰσχυρίζονται, τοὺς τόκους τοὺς ὁποίους ὀφείλουν εἰς τοὺς δανειστάς των. Διότι ἐάν τις προβῇ εἰς τὰς ἀπαιτουμένας μαθηματικὰς πράξεις καταλήγει εἰς τὸ ἐξωφρενικὸν ἀποτέλεσμα ὅτι διὰ ποσὸν 1.000.000 δρχ. τὸ ὁποῖον καταθέτει τις εἰς τὸ βιβλιάριόν του, μετὰ 30 ἔτη ἔχει λαμβάνειν ἀπὸ τὴν τράπεζαν περὶ τὰ 200.000.000, ἐνῷ ἐὰν χρεωστᾶ 1.000.000 δρχ., μετὰ παρέλευσιν 30 ἐτῶν τὸ χρέος ἀνέρχεται εἰς 32 δισεκατομμύρια!!! Θεωρῶ ἀδιανόητον ὅτι ὁ κ. Κυριλλόπουλος, ὅστις ὑπέγραψεν ὡς Διευθυντὴς τὴν ἀπόφασιν τῆς Νομισματικῆς Ἐπιτροπῆς, ὡς καὶ οἱ ἕτεροι οἱ τότε ἀπαρτίζοντες αὐτήν, δὲν εἶχον τὴν στοιχειώδη πρόνοιαν νὰ εἰσέλθουν εἰς τὸν κόπον νὰ διαπιστώσουν ποῖον μαθηματικὸν ἀποτέλεσμα ἀποδίδει ἡ φραστική των αὐτὴ ἀπόφασις καὶ δικαιολογία, ἀφ’ οὗ αἱ τράπεζαι ἀπεφάσισαν τὴν ἀνὰ τρίμηνον κεφαλαιοποίησιν καὶ ἀνατοκισμόν, ἐνῷ ἡ ἀπόφασις εἶναι ἄνευ χρονικοῦ περιορισμοῦ, ὁπότε, ἂν ἦτο μηνιαῖος, π.χ. ὁ ἀνατοκισμός, ἐφ ὅσον ὁ νόμος τὸ ἐπέτρεπε, θὰ ἀπέδιδε πλέον ποσὸν ἀστρονομικὸν. Ἀνὰ τὸν κόσμον ὁ τόκος νοεῖται πάντα ἐτήσιος· σαφῶς δὲ ὁ Ποινικὸς Κῶδιξ ἀπαγορεύει τὸν ἀνατοκισμὸν (Ἄρθρον 294). Ὅταν δὲ αἱ τράπεζαι ἔλαβον τὰς ἀποφάσεις αὐτάς, ἐγνωριζον τί ἔπρατον διότι τόσον ὁ νόμος ὅσον καὶ ἡ ἀπόφασις τῆς Νομισματικῆς Ἐπιτροπῆς σαφέστατα ἐμπεριέχουν τὴν φράσιν “δύναται” (δυνητικόν) καὶ ὄχι “ὑποχρεοῦται“. Δηλαδή, ἐφ’ ὅσον μία τράπεζα δύναται νὰ καταστρέψη κάποιον, φυσικὸν πρόσωπον ἢ ἐπιχείρησιν, ἐκ τοῦ νόμου, διατὶ νὰ τὸ πράξῃ ἐφ’ ὅσον τοῦτο εἶναι δυνητικόν;
26-2-1987
Ἐπὶ πολλὰ ἔτη, ἐν ἀγνοίᾳ τῶν πάντων καὶ πρωτίστως τοῦ μοχθοῦντος ἑλληνικοῦ λαοῦ, ἐφηρμόσθη αὐτὴ ἡ ἐξωφρενικὴ τοκογλυφικὴ πολιτική, ἡ ὁποία ἤρχισεν ὁσημέραι νὰ ροκανίζῃ τὰ θεμέλια τῆς ἑλληνικῆς οἰκονομίας. Εἰς τὰς 26/2/1987, ἡ Διεύθυνσις Νομισματικῆς Πολιτικῆς καὶ Τραπεζικῶν Ἐργασιῶν τῆς Τραπέζης τῆς Ἑλλάδος, ἐξέδωσε τὴν ὑπ’ ἀριθ. πρωτοκόλλου 382 ἐγκύκλιον πρὸς πάσας τὰς τράπεζας. “Μὲ ἀφορμὴ ἐρωτήματα ἐνδιαφερόμενης τράπεζας...”, γράφει ἡ ἐγκύκλιος, “σχετικὰ μὲ τὶς διατάξεις τῆς ἀποφάσεως τῆς Ν.Ε., 289/30.10.80 περὶ ἐκτοκισμοῦ ἐν καθυστερήσει τόκων ὀφειλομένων εἰς τὰ ἐν Ἑλλάδι λειτουργοῦντα πιστωτικὰ ἱδρύματα, σᾶς γνωρίζουμε ὅτι...” Μία Τράπεζα δηλαδή, ἐρωτᾷ κατ’ οὐσίαν τὴν Τράπεζαν τῆς Ἑλλάδος ἂν ἐπιτρέπεται νὰ κατακλέπτουν τοὺς πελάτας των. Τῆς πρώτης φράσεως, ἣν προαναφέραμεν, ἀκολουθεῖ 11/2 σελὶς νομικοῦ σκεπτικοῦ, τὸ ὁποῖον καταλήγει: “Σὲ κάθε περίπτωση πάντως οἱ τόκοι τῶν τόκων δὲν μποροῦν νὰ ὑπολογισθοῦν αὐτοδικαίως ἀπὸ τὶς τράπεζες ἀπὸ τῆς καθυστερήσεως καὶ τέλος νὰ σημειωθῇ ὅτι ἡ διαφορετικὴ ρύθμιση ποὺ εἰσάγει ἡ ἀπόφαση 289 γιὰ τὸν τραπεζικὸ δανεισμό, ἰσχύει μόνον ὡς πρὸς τὶς σχέσεις δανείων καὶ πιστώσεων κλπ., ποὺ συντελέστηκαν μετὰ τὴν ἔναρξη ἰσχύος τῆς 289 καὶ δὲν καταλαμβάνει τὶς προηγούμενες ἔστω κι ἂν ἡ ὑπερημερία τοῦ ὀφειλέτη-δανειολήπτη, ἐπέρχεται μετὰ τὴ θέση της σὲ ἰσχὺ οἱ ὅποιες ἐξακολουθοῦν νὰ διέπονται ἀπὸ τὴν Γενικὴ Διάταξη τοῦ ἄρθρου 296 τοῦ Ἀστικοῦ Κώδικα“. Τὸ ἐν λόγῳ ἔγγγραφον τὸ ὁποῖον ἐπισυνάπτεται ἐν τῷ συνόλῳ αὐτοῦ, ὑπογράφεται ὑπὸ τοῦ Διευθυντοῦ κ. Ἰωάννου Καμάρα. Ἔχομεν ζητήσει παρὰ τῆς Τραπέζης τῆς Ἑλλάδος νὰ μᾶς γνωστοποίηση ποῖα ἡ ἐρωτῶσα τράπεζα καὶ ποῖον τὸ περιεχόμενον τοῦ ἐρωτήματος αὐτῆς.
23-3-1987
Ἡ Διεύθυνσις Νομισματικῆς Πολιτικῆς καὶ Τραπεζικῶν Ἐργασιῶν τῆς Τραπέζης Ἑλλάδος κυκλοφορεῖ τὴν ὑπ’ ἀριθ. πρωτοκόλλου 600, καὶ διὰ τῆς ἐνδείξεως “ἐπεῖγον”, ἐγκύκλιον πρὸς ὄλας τὰς τράπεζας, μὲ τὸ ἑξῆς ἀδιανόητον κείμενον. «Μὲ τὴν παροῦσα σᾶς γνωρίζουμε ὅτι ἀνακαλοῦμε τὴν ἀπὸ 26.2.87 Ἀριθ. Πρωτ. 382 ἐπιστολὴ τῆς Διευθύνσεως Νομισματικῆς πολιτικῆς καὶ Τραπεζικῶν ἐργασιῶν, ἡ ὁποία ἀφορᾶ τὴν ἀπόφαση τῆς Ν.Ε. 289 περὶ ἐκτοκισμοῦ ἐν καθυστερήσει τόκων ὀφειλομένων εἰς τὰ ἐν Ἑλλάδι λειτοῦργοῦντα πιστωτικὰ ἱδρύματα». Ὑπογράφει πάλιν ὁ αὐτὸς διευθυντής, ὁ Ἰωάννης Καμάρας. Ἐδῶ πασιφανῶς ἀποδεικνύεται ὅτι, ἐνῷ δι’ ὁλοκλήρου νομικοῦ σκεπτικοῦ, διὰ τοῦ πρώτου ἐγγράφου δίδεται ἐντολὴ πρὸς τὰς τραπέζας ὅτι δὲν ἔχουν τὸ δικαίωμα αὐτοδικαίως νὰ ἐκτοκίζουν τους τόκους, κάποιοι ἢ κάποιος, ἐπίεσαν τὸν Διευθυντὴν νὰ ἀνακαλέσῃ τὸ ἔγγραφον τὸ ὁποῖον ὀρθῶς εἶχεν ἐκδὠσει, ἄνευ οὐδεμιᾶς δικαιολογίας. Δηλαδή, ἡ σκοπιμότης εἶναι σαφὴς καὶ οὐδεμία ἀμφισβήτησις ἐπ’ αὐτῆς ὑπάρχει καὶ δὴ διὰ τῆς ἐνδείξεως “Ἐπεῖγον”. Ἀπὸ καθαρᾶς νομικῆς σκοπιᾶς ὅμως, δι’ ἐκείνας τὰς 24 ἡμέρας κατὰ τὰς ὁποίας ἴσχυσεν ἡ πρώτη ἐγκύκλιος, αἱ τράπεζαι δὲν εἶχον τὸ δικαίωμα νὰ ἐκτοκίσουν τοὺς τόκους, καὶ ἔπρεπε λογιστικῶς νὰ πιστώσουν τοὺς πελάτας των. Ὅπου τοῦτο δὲν συνέβη, ὅλαι αἱ ἐντὸς τοῦ ὡς ἄνω 24ημέρου διαταγαὶ πληρωμῆς αἱ περιλαμβάνουσαι τόκους τόκων ὡς καὶ τὰ προγράμματα πλειστηριασμῶν, δέον ὅπως ἀκυρωθοῦν.
17-3-1988
Ἡ ‘Ολομέλεια τοῦ Ἀρείου Πάγου λαμβάνει δυστυχῶς μίαν ἱστορικὴν ἀπόφασιν ὑπ’ ἀριθμὸν 27, κατὰ τὴν ὁποίαν ἐπαγειώθη ἡ νομολογία εἰς ἕν ἰδιαιτέρως μεγάλης σημασίας ζήτημα. Κατὰ τὴν ἀπόφασιν αὐτήν, ἡ ὁλομέλεια τοῦ Ἀρείου Πάγου ἐκλήθη νὰ σκεφθῇ κατὰ νόμον καὶ νὰ ἀποφανθῇ κατὰ πόσον ἔπρεπε νὰ δεχθῇ τὴν ἀναίρεσίν της Ἐθνικῆς Τραπέζης Ἐπενδύσεων καὶ Βιομηχ. Ἀναπτύξεως κατὰ τῆς οἰκογενείας Ἀποστολίδη. Δυστυχῶς εἰς τὴν ἀπόφασιν των αὐτήν, εἰς τὴν ὁποίαν ὅμως ἐμειοψήφησαν 8 Ἀρεοπαγῖται (ἐκ τῶν 27), κατὰ τὴν ὁποίαν ἔγινε δεκτὴ ἡ ἀναίρεσις, οἱ Ἀρεοπαγῖται, παρεσύρθησαν ἐκ τοῦ ψεύδους τῆς Ν.Ε., ὡς προαναφέραμεν, καὶ δυστυχῶς ἐξέφρασαν τὸ σκεπτικόν “…ἀπὸ τὰ παραπάνω καὶ ἰδιαίτερα ἀπὸ τὸν προαναφερόμενο σκοπὸ τῆς ἐν λόγῳ διατάξεως, δηλαδὴ τῆς 289, ποὺ ἀπέβλεψε γιὰ τὸ δημόσιο συμφέρον στὴν ἄμεση ἀντιμετώπιση τῶν οἰκονομικῶν βαρῶν τῶν πιστωτικῶν ἱδρυμάτων ἀπὸ τὴν κεφαλαιοποίηση τῶν τόκων ποὺ τὰ ἴδια ὀφείλουν στοὺς καταθέτες τους, τῶν ὁποίων τὰ χρήματα διαχειρίζονται καὶ διακινοῦν γιὰ τὴν οἰκονομικὴ ἀνάπτυξη τῆς χώρας, προκύπτει ὅτι ἀπὸ τότε ποὺ ἄρχισε νὰ ἰσχύῃ ἡ ἀπόφαση αὐτὴ τῆς Ν.Ε. 8.12.1980 καὶ ἐφεξῆς, δὲν ἰσχύουν γιὰ τὶς τράπεζες καὶ τοὺς ἄλλους πιστωτικοὺς ὀργανισμοὺς οἱ περιορισμοὶ ποὺ τίθενται γιὰ ὀφειλὴ τόκου ἐπὶ τῶν τόκων ἀπὸ τὶς διατάξεις τῶν ἄρθρων 296 τοῦ Ἀστικοῦ Κωδικὸς 110 κτλ..”. Ἐπὶ τοῦ σκεπτικοῦ τούτου, ἔχομεν νὰ παρατηρήσωμεν ὅτι οἱ Ἀρεοπαγίται δυστυχῶς δὲν ἐσκέφθησαν νὰ ἐρωτήσουν κάποιον ἢ κάποιους ποῖα εἶναι ἡ μαθηματικὴ ἐξέλιξις μιᾶς τοιαύτης φραστικῆς δικαιολογίας διότι οὐδαμοῦ εἰς τὴν ἀνθρωπότητα ὑπάρχει ἡ δυνατότης διὰ τῆς ὁποιασδήποτε ἐπιχειρηματικῆς δραστηριότητος νὰ πρόκυψῃ τοιοῦτον κέρδος ὥστε νὰ δύναται νὰ κάλυψῃ τὴν μετὰ γεωμετρικῆς προόδου αὔξησιν τοῦ χρέους ἐνὸς “Χ” πελάτου τραπέζης, διότι διὰ τοῦ τριμηνιαίου ἀνατοκισμοῦ καὶ κεφαλαιοποιήσεως τῶν τόκων κατά πως τελικῶς ἀπεφασίσθη – διότι ὁ νόμος λέγει “ἄνευ χρονικοῦ ἢ ἄλλου περιορισμοῦ” – τὸ ὁλικὸν χρέος διπλασιάζεται ἀνὰ διετίαν, ἐὰν ληφθῆ ὑπ’ ὄψιν τόκος ὑπερημερίας 36% ἐτησίως, δηλαδὴ 3% μηνιαίως, ὅστις περίπου ἴσχυσε ἐπὶ μίαν 15ετίαν. Ἡ μαθηματικὴ ἀπόδειξις, εἰς μὲν τὴν ἐφορίαν ἡ ὁποία δὲν κεφαλαιοποιεῖ τοὺς τόκους ἀνὰ δεκαετίαν δίδει τόκους 3,6 φορὰς τὸ κεφάλαιον, ἀλλὰ προστιθέμενον, ἐνῷ διὰ τῆς κεφαλαιοποιήσεως καὶ τὸν ἀνατοκισμὸν τῶν τραπεζῶν, κεφάλαιον καὶ τόκοι ἀνὰ δεκαετίαν, γίνονται 32 φορὰς τὸ άρχικὸν κεφάλαιον, ἀλλὰ πολλαπλασιαζόμενον. Δηλαδή, εἰς ἕν παράδειγμᾳ 1.000.000 δρχ. καὶ διὰ τὸ διάστημα 20 ἐτῶν, εἰς μὲν τὴν ἐφορίαν θὰ ἔχωμεν δυὸ φορὰς τόκους 3,6 ἑκατομμυρίων δραχμῶν, ἄρα 7,2 ἑκατομμύρια καὶ ἐν ἑκατομμυριον τὸ κεφάλαιον, 8,2 ἑκατομμύρια θὰ εἶναι τὸ ὅλικον χρέος τοῦ ὀφειλέτου εἰς τὰ 20 ἔτη. Ἀντιθέτως, εἰς τὴν τράπεζαν, ἔχομεν 32.000.000 τόκους ἐπὶ τοῦ κεφαλαίου τὴν πρώτην δεκαετίαν, καὶ 32 φορὰς τὸ 32 τὴν δευτέραν δεκαετίαν μας δίδει 1 δὶς 24 ἑκατομμύρια. Ἐπισυνάπτονται οἱ μαθηματικοὶ ὑπολογισμοὶ εἰς τὸ τέλος (βλ. ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑΙ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ – Βάσει 100 δραχμῶν διὰ νὰ εἶναι εὐκόλως ἀντιληπτόν).
Ὡς ἀποτέλεσμα λοιπόν, εἴχομεν τὴν ἐθνικὴν διάλυσιν καὶ ὄχι τὸ δημόσιον συμφέρον τὸ ὁποῖον ἐπικαλοῦνται οἱ Ἀρεοπαγῖται εἰς τὴν ἀπόφασίν των, παρασυρόμενοι ἐκ τοῦ ψεύδους της Ν.Ε., εἰς τὴν 289 ἀπόφασιν αὐτῆς, ὅτι τοῦτο γίνεται διὰ νὰ δυνηθοῦν αἱ τράπεζαι νὰ ἀνταπεξέλθουν εἰς τὴν κεφαλαιοποίησιν καὶ τὸν ἀνατοκισμὸν πρὸς τοὺς διαφόρους καταθέτας τῶν καὶ λοιποὺς δανειστὰς αὐτῶν ὡς προαναφέραμεν. Δία νὰ καταστῇ ἔτι περισσότερον ἀντιληπτὸν τὸ τερατούργημα τοῦτο τὸ ὁποῖον δυστυχῶς ἰσχύει ἀκόμη, καὶ διὰ τὸ ὁποῖον θὰ κληθῇ καὶ πάλιν ἡ ὁλομέλεια τοῦ Ἀρίου Πάγου νὰ λάβῃ ἀπόφασιν εἰς τὸ λίαν προσεχὲς μέλλον, εἰς παράδειγμα 50 ἐτῶν ὅπου κάποιος ἀναχωρεῖ ἐξ Ἑλλάδος πρὸς ἀναζήτησιν τῆς τύχης του εἰς τὸν ἔξω κόσμον καὶ φεύγων χρεωστᾶ εἰς τὴν ἐφορίαν 1.000.000 δρχ., καὶ 1.000.000 ἐπίσης εἰς μίαν τράπεζαν καὶ ὑποθετικῶς οὐδὲν ἤλλαξεν εἰς τὴν χώραν μας – καὶ τὸ 3% μηνιαίως ἰσχύει, ὁ Ἕλλην αὐτός, ὅστις κατέστη ὁ πλουσιότερος ἐπὶ τῆς γῆς ἄνθρωπος εἰς τὸ ἐξωτερικόν, ἐπιστρέφων μετὰ 50 ἔτη, δηλαδὴ εἶναι πλέον 70 ἐτῶν, καὶ ἔχων τύψεις συνειδήσεως διότι δὲν ἐξώφλησεν εἰσέτι τὸ χρέος του πρὸς τὴν ἐφορίαν καὶ τὴν τράπεζαν καὶ ἐπιθυμὼν νὰ ἐξιλεωθῇ, εἰς μὲν τὴν ἐφορίαν πρέπει νὰ καταβάλλῃ 19.000.000 δρχ., πέντε δεκαετίαι ἀπὸ 3,6 ἑκατομμύρια, δηλαδὴ 18 σὺν 1 τὸ κεφάλαιον 19, εἰς δὲ τὴν τράπεζαν πρέπει νὰ καταβάλλῃ τὸ ἀστρονομικὸν ποσὸν τῶν 32 τρισεκατομμυρίων δρχ., τὴν 4ην δεκαετίαν 1 τρίσ. 24 καὶ τὴν 5ην δεκαετίαν 33,5 τρισεκατομμύρια!!! (Βλ. ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΗ ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ). Εἶναι ἀπορίας ἄξιον ὅτι ἐπὶ 17 ἔτη κανεὶς μὰ κανείς, δὲν ἔκαμε τὸν κόπον νὰ καταστήσῃ σαφὲς εἰς τὰ δικαστήρια, τοὺς εἰσαγγελεῖς, τοὺς προέδρους καὶ εἰς τὸ ἑλληνικὸν Δημόσιον ἐν γένει, ὅτι δὲν δύναται τὶς νὰ ἀρχίσῃ οἱανδήποτε ἐπιχείρησιν μὲ 1.000.000 δρχ. κεφάλαιον καὶ ἐντὸς 20 ἐτῶν νὰ ἐπιθυμῇ τὴν ἀποκομιδὴν κέρδους ἐνὸς δισεκατομμυρίου. Ἀλλὰ καὶ εἰς τὴν ἑλληνικὴν ἀγορὰν ἐὰν ἤθελε κανεὶς νὰ προσφύγῃ τὴν 20ετίαν 1977-1997, οὐδὲν προϊὸν ηὐξήθη εἰς ἀπολύτους τιμὰς ἄνω τῶν 20 φορῶν, π.χ., τὸ δολλάριον ἀπὸ 30 δρχ. ἐγγίζει τὰς 300, δηλαδὴ ηὐξήθη 10 φορὰς, αἱ ἐφημερίδες ἀπὸ 20 ἔγιναν 200 δρχ, δηλαδὴ καὶ αὖταὶ 10 φορὰς, τὸ κρέας ἀπὸ 150 ἔγινε 1500 δρχ, ἄρα 7 φοράς, ὁ ἄρτος ἀπὸ 28 ἔγινε 280 δρχ, ἤτοι καὶ αὐτὸ ἀνεβη 10 φοράς, τὸ Μᾶρκον ἀπὸ 14 ἐπῆγεν εἰς τὰς 160 δρχ, καὶ ὁποιοδήποτε ἄλλο προϊὸν εἰς τὰς αὐτὰς ἀναλογίας. Βάσει ποίου λοιπὸν σκεπτικοῦ ἀπαιτοῦν διὰ νόμου αἱ τράπεζαι, ὅπως οἱ τόκοι κεφαλαιοποιούμενοι νὰ αὐξάνουν εἰς κεφάλαιον 1.000 φοράς; ὅταν ἡ πρακτικὴ ἐφαρμογὴ τῶν πραγμάτων εἰς τὸ κοινωνικὸν γίγνεσθαι εἶναι τελείως ἀντίθετός του οἱουδήποτε νομικοῦ σκεπτικοῦ, διὰ τοῦ ὁποίου καταστρέφεται ἡ παραγωγικὴ διαδικασία μὲ ἀποτέλεσμα τὴν σημερινὴν εἰκόνα τῆς χώρας, δὲν δύνανται οἱ ἀνώτατοι δικασταὶ οἱ ὁποῖοι καὶ αὐτοὶ εἶναι μέλη τῆς αὐτῆς κοινωνίας, νὰ γνωμοδοτοῦν δι’ ἀσαφῶν φρασεολογιῶν καὶ νομικῶν δικολαβικῶν ἐπιχειρημάτων καὶ νὰ καταστρέφουν τὴν αὐτὴν κοινωνίαν μέλῃ τῆς ὁποίας εἶναι καὶ οἱ ἴδιοι, καὶ δὴ ὅταν ἀπὸ ἠθικὴν πλευράν, ἀνήμπορος ὁ λαὸς ἀποβλέπει εἰς αὐτοὺς τὴν δικαίωσιν εἰς ὅποιον ἤθελε τούτους ἀδικήσει.
“Ὁποιος καὶ ὅσοι τοὺς φαύλους δὲν τιμωροῦν, ἀδικοῦν τοὺς χρηστούς” – Πυθαγόρας.
Καὶ οἱ φαῦλοι ἐν προκειμένῳ ἦσαν οἱ ὑπουργοὶ Παλαιοκρασσᾶς, Ἔβερτ, Καλατζάκος, Σταμάτης, ὡς ὑπουργοὶ – ἀναπληρωτὴς συντονισμοῦ ὁ πρῶτος, οἰκονομικῶν ὁ δεύτερος, ἐμπορίου ὁ τρίτος καὶ δικαιοσύνης ὁ τέταρτος – ὑπογραψαντες τὸν νόμον ὑπὸ τὰ ἀπαθῆ βλέμματα τοῦ τότε Πρωθυπουργοῦ ‘Ράλλη καὶ τοῦ κυρώσαντος τὸν νόμον, Προέδρου τῆς Δημοκρατίας Κ. Καραμανλῆ. Ἀλλὰ καὶ οἱ συνεχισταὶ αὐτῆς τῆς μείζονος καταστροφῆς τῆς χώρας μετὰ τὴν καταστροφὴν τοῦ 1922, δηλαδὴ ἡ κυβέρνησις Π.Α.Σ.Ο.Κ. καὶ δή, Παπανδρέου, Σημίτης, Παπαντωνίου, Τσοβόλας, ὡς ἁρμόδιοι οἰκονομικοὶ ὑπουργοί, ἔπρεπε καὶ αὐτοὶ μετὰ πάντων τῶν ἄλλων συμπραξάντων νὰ τιμωρηθοῦν ὡς φαῦλοι ἀπὸ τὸ Ἀνώτατον Δικαστήριον καὶ ὄχι νὰ δικαιώνονται. Ἐὰν ἡ ὁλομέλεια τοῦ Ἀρείου Πάγου, πλανηθεῖσα ἢ ἐκβιασθεῖσα ἀπὸ τὴν τότε κυβέρνησιν ἐξέδωσε τὴν ἐπαίσχυντον ταύτην ἀπόφασιν, ἐλπίζομεν ὅτι δὲν θὰ διαπράξῃ τὸ αὐτὸ ἔγκλημα μετὰ τὸν δημιουργηθέντα θόρυβον καὶ θὰ πρέπῃ νὰ προσέξη τὴν οὐσἰαν του πράγματος, δηλαδὴ τὴν ἐπαναλειτουργίαν τῆς διαλυθείσης παραγωγῆς τῆς χώρας καὶ ὄχι τὰ νομικὰ τερτίπια.
24-2-1992
Ὁ Ἀνδρέας Γαζῆς, ὁμότιμος Καθηγητὴς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, εἰς γνωμοδότησίν του, ἐμφανῶς ἀποφαίνεται ὅτι ἡ 289 ἀπόφασις τῆς Ν.Ε., ἀλλὰ καὶ τὸ ὄλον τοῦτο τερατούργημα εἶναι καταχρηστικὸν ὡς ἀξίωσίς του συνόλου τῆς ὀφειλῆς ὡς καὶ ἐξοντωτικὸν ἀπὸ πλευρᾶς συμβιβασμῶν, ὅταν τοῦ ἐτέθη τὸ ἐρώτημα νὰ ἀποφανθῇ ἐπὶ τῆς ἀποφάσεως ταύτης. Ἐπίσης θεωρεῖ ὡς ἀντισυνταγματικὴν τόσον τὴν ἀπόφασιν, ὅσον καὶ τὴν διαδικασίαν παρατηρῶν πρωτίστως ὅτι δι’ αὐτῆς προσβάλλεται ἡ οἰκονομικὴ ἐλευθερία, ἐνῷ δὲν ἀποτελεῖ αὕτη ἐπιτρεπόμενον μέτρον, χάριν τῆς ἐθνικῆς οἰκονομίας. Ὅ,τι δηλαδὴ ἀκριβῶς καὶ ἡμεῖς μαθηματικῶς ἀπεδείξαμεν. Δυστυχῶς οὐδέποτε ἐγνωστοποιήθη ἡ ἐν λὸγῳ γνωμοδότησις καὶ ἐλάχιστοι ἀνὰ τὴν χώραν δικηγόροι τὴν γνωρίζουν, πρᾶγμα διὰ τὸ ὁποῖον ἀψευδῶς εὐθύνεται ἡ πολιτικοποιημένη ἡγεσία τοῦ Δικηγορικοῦ Συλλόγου Ἀθηνῶν. Ἐπισυνάπτεται.
20-4-1992
Ὁ βιοτέχνης Βασίλειος Ἡλιάδης, δι’ ἐγγράφου του πρὸς τὴν Τράπεζαν τῆς Ἑλλάδος, μεταξὺ ἄλλων ἐρωτᾶ διατὶ δὲν ἐξέδωσεν ἡ τράπεζα τὰς εἰδικωτέρας ὁδηγίας ὡς ὤφειλε βάσει τοῦ ἄρθρου 6, παραγρ. 1, τοῦ νόμου 1083.
13-5-1992
Ἡ Τράπεζα τῆς Ἑλλάδος μὲ ἀριθ. πρωτ. 463 ἀπαντᾶ εἰς τὸν κ. Ἡλιάδην ἀντιγράφουσα τὰ διάφορα κείμενα, καὶ τελειώνει διὰ τῆς ἀπαραδέκτου φράσεως “Μετὰ τὴν πιὸ πάνω ἐπιστολὴ ποὺ ἀνακλήθηκε, ἡ Τράπεζα τῆς Ἐλλάδος δὲν ἔχει παράσχει οὔτε κρίνει σκόπιμο νὰ παράσχῃ περαιτέρω διευκρινίσεις ἐπὶ τοῦ θέματος”. Ἐπισυνάπτεται τὸ πλῆρες κείμενον. Τίθεται ὅμως ἐδῶ τὸ μέγα ἐρώτημα, ἀπὸ πότε εἶναι εἰς τὴν διακριτικὴν εὐχέριαν τῆς Τραπέζης τῆς Ἑλλάδος ἡ τήρησις τῶν νόμων κατὰ τὸ δοκοῦν. Τοῦτο ἀποτελεῖ κατάλυσιν τοῦ κράτους ἀπὸ τὸ ἴδιον τὸ κράτος! Ὠσαύτως, οἱ πλεῖστοι τῶν δικηγόρων ἐνῷ θὰ ἔπρεπε δὲν εἶχον μελετήσει τὸν νόμον ἀρκούντως, ἀλλὰ ἐξαπατηθεντες καὶ αὐτοί βασισθέντες εἰς τὴν ἀπόφασιν 289 τῆς Ν.Ε., οὐδέποτε ἔθεσαν τὸ ἐρώτημα εἰς τὰς αἰτήσεις ἀνακοπῶν καὶ ἀναστολῶν ἃς ὑπέβαλαν εἰς τὰ δικαστήρια πρὸς διεξαγωγὴν πλειστηριασμῶν κλπ., “Κύριε Πρόεδρε, νὰ μᾶς ἐπιδείξῃ ἡ τράπεζα βάσει ποίας εἰδικωτέρας ὁδηγίας, ὡς προβλέπεται ἀπὸ τὸν νόμον 1083, ἄρθρον 6 παραγρ. 1, ἔκαμε ὅ,τι ἔκαμε”.
Βάσει τοῦ νόμου 2075, τὸν ὁποῖον οὐσιαστικῶς μας ἐπέβαλεν ἡ Κοινὴ Ἀγορά, καὶ ὡς ποβλέπεται ἀπὸ τὸ ἄρθρον 27, παραγρ. 2, ἀπαγορεύεται ἡ κεφαλαιοποίησις τῶν τόκων μὴ προβλεπομένης ὑπὸ ἀρχικῆς δανειακῆς συμβάσεως μακροπροθέσμου χρηματοδοτήσεως ἢ συμβάσεως γενικωτέρας ρυθμίσεως ὀφειλῶν κατὰ τὰ ἀνωτέρω. Πέραν αὐτοῦ τοῦ σαφέστατα ἀπαγορευτικοῦ σημείου τοῦ νόμου τὸ ὁποῖον αἱ τράπεζαι δὲν ἐτήρησαν, ἐπίσης ἡ Κοινὴ Ἀγορά, εὐγενῶς πλὴν σαφῶς, λέγει ὅτι ἐσεῖς κύριοι ἐν Ἑλλάδι εἶσθε ἀπατεῶνες διότι ἐμφανίζετε ἀνύπαρκτα κέρδη εἰς τοὺς ἰσολογισμούς σας. Καὶ ἐν τῷ αὐτῷ ἄρθρω, παραγρ. 1, διατάσσει: «Μετὰ τὴν πάροδον τοῦ ὡς ἄνω δωδεκαμήνου, ἐπιτρέπεται μόνον ὁ ἐξολογιστικὸς προσδιορισμὸς τῶν τόκων, περιλαμβανομένων καὶ τυχὸν τόκων ὑπερημερίας οἱ ὁποῖοι θὰ λογιστικοποιοῦνται ὅταν καὶ ἒφ’ ὅσον εἰσπράττονται». Δηλαδή, αἱ τράπεζαι ἐνεφάνιζαν αὐτὰ τὰ δισεκατομμύρια τὰ ὁποῖα ἦσαν καθαροὶ λογιστικοὶ ἀριθμοὶ οὐδεμίαν ἔχοντες πρακτικὴν ἀξίαν, ἐκτὸς τῆς διαλύσεως τῆς παραγωγῆς, διὰ τῶν πλειστηριασμῶν κλπ.
Εἰς ἐκπομπάς μου τοῦ τηλεοπτικοῦ σταθμοῦ ΤΗΛΕΤΩΡΑ, ἀνεφερόμην ἐπανειλημμένως εἰς τὸν ἐπαίσχυντον αὐτὸν νόμον καὶ τὴν 289 ἀπόφασιν, κατόπιν λεπτομερέστατων ἐπίσης ἀναλύσεων τὰς ὁποίας εἶχον κάμει καὶ ἀπὸ τὸν τηλεοπτικὸν σταθμὸν HIGH CHANNEL μετὰ τοῦ ἐξαιρέτου δημοσιογράφου κ. Χούντα, καθὼς καὶ εἰς τοὺς τηλεοπτικοὺς σταθμοὺς Δράμας, Καβάλας, Θεσσαλονίκης, Πατρών, Ἄργους, Σπάρτης, καὶ εἰς ἀρκετοὺς ραδιοφωνικοὺς σταθμούς. Πρὸς τὸ τέλος ἐκπομπῆς τινος, ὅταν ἐδεχόμην τὰ τηλεφωνήματα τῶν τηλεθεατῶν/ἀκροατῶν, ἐτηλεφωνησε δικαστῆς ὁ ὁποῖος δι’ εὐνόητους λόγους δὲν ἀνέφερε τὸ ὄνομά του, καὶ ὁ ὁποῖος εὐθαρσῶς εἶπεν, εἰς ἐπήκοον ὅλων τῶν ἀκροατῶν “Τώρα κ. Σοφιανόπουλε, ἀντιλαμβανόμεθα ὅλοι ἐμεῖς οἱ δικαστικοί, κατόπιν τῶν λεπτομερέστατων ἀναλύσεων πού μᾶς κάματε ἀπὸ πλευρᾶς ἀριθμῶν τί σημαίνει αὐτὸς ὁ νόμος, καὶ τώρα τὰ πράγματα θὰ ἀλλάξουν”. Καὶ πράγματι ἐξεδόθη ἡ ἀπόφασις 96/96 τοῦ Ἀρείου Πάγου, ἡ ὁποία διορθώνει κάπως τὰ πράγματα, διότι καταλήγει εἰς τὸ συμπέρασμα ὅτι ἡ διαταγὴ πληρωμῆς διὰ τῆς ὁποίας διατάσσεται ὁ ὀφειλέτης νὰ καταβάλῃ εἰς τὸν αἰτοῦνται ὁρισμένον χρηματικὸν ποσὸν ὡς κεφάλαιον, νομιμοτόκως, ἀποτελεῖ ἐκτελεστικὸν τίτλον μόνον διὰ τὸ κεφάλαιον τοῦτο καὶ τοὺς ἐπὶ τούτου νομίμους τόκους. Ἂν δὲν ἔχει ἐπιδικάσει καὶ τόκους ἐπὶ τῶν τόκων δὲνἀποτελεῖ ὡς πρὸς αὐτούς, ἐκτελεστικὸν τίτλον. Ἀλλὰ καὶ ἂν εἶχεν ἐπιδικάσει, πὰλιν ἡ ΑΠΑΤΗ παραμένει.
5-3-1996
Ὄτε συνειδητοποίησα τὸ μέγεθος αὐτῆς τῆς ἀπάτης εἰς βάρος τοῦ τόπου μας ἀπὸ τὰ δύο κυβερνώντα κόμματα, ἔστειλα ἐξώδικον εἰς τὸν Διοικητὴν τῆς Τραπέζης τῆς Ἑλλάδος κ. Λουκᾶν Παπαδήμαν, αἰτούμενος ὅπως μᾶς ἀπαντήσῃ ἐντὸς 10 ἡμερῶν, ὅπως προβλέπεται ἀπὸ τὸ Σύνταγμα καὶ τοὺς νόμους, ποῖοι ἦσαν οἱ διοικηταὶ τῆς Τ.Ε. ἀπὸ τῆς ἐκδόσεως τοῦ νόμου μέχρι σήμερον, διὰ νὰ τιμωρηθοῦν κάποτε, πότε ἐξεδόθησαν αἱ εἰδικώτεροι ὁδηγίαι ὡς προβλέπεται ἀπὸ τὸ ἄρθρον 6, κλπ. Τὸ ἐξώδικον ἐπεδόθη καὶ πράγματι ἐντὸς 10 ἡμερῶν ἡ Τράπεζα τῆς Ἑλλάδος ἀπήντησεν.
15-3-1996
Μὲ ἀριθ. πρώτ. 200, ἡ Διεύθυνσις Νομισματικῆς πολιτικῆς καὶ Τραπεζικῶν Ἐργασιῶν, ἀπαντᾶ εἰς τὸ ἐξώδικόν μου, ἀλλὰ ἐνῷ ἀναφέρει διαφόρους ἐκδοθείσας εἰδικωτέρας ὁδηγίας, οὐδεμία ἐξ αὐτῶν ἀναφέρεται εἰς τοὺς τόκους τόκων, ἀλλὰ εἰς ὅλας τὰς ἀφορώσας τὸ συνάλλαγμα καὶ αὐτὰς μὲ καθυστέρησιν 11 ἕως 14 ἐτῶν. Ἀπὸ τηλεοράσεως ἀπήντησα εἰς τὴν Τ.Ε., ὅτι ἀφ’ οὗ δὲν ἑξαιρεῖται τὸ ἄρθρον 8 παραγρ. 6, ἀπὸ ἐκδόσεως εἰδικωτέρων ὁδηγιῶν, εἶναι ἀδιανόητον ὅτι μετὰ παρέλευσιν 17 ἐτῶν ἀκόμη ἡ Τ.Ε. δὲν τηρεῖ τὸν νόμον.
15-7-1996
Ὁ Διοικητὴς τῆς Τραπέζης τῆς Ἑλλάδος καὶ μὲ ἀριθμὸν 2393, ἐκδίδει πρᾶξιν μὲ θέμα “Ἐπιτόκιον Ὑπερημερίας γιὰ τὶς Χορηγήσεις τῶν Πιστωτικῶν Ἱδρυμάτων σὲ Δραχμὲς καὶ Συνάλλαγμα”. Ἀφοῦ ἔλαβεν ὑπ’ ὄψιν του διάφορα καὶ πρωτίστως τὴν ἀπόφασιν 289 τῆς Ν.Ε., ἀπεφάσισε νὰ καθορίσῃ ὅτι ἀπὸ τὸ 1/8/1996, τὸ ἐπιτόκιον ὑπερημερίας δὲν ἐπιτρέπεται νὰ ὑπερβαίνῃ τὰς 2,5 μονάδας ἑτησίως τοῦ προβλεπομένου ἀπὸ τῆς συμβάσεως, ὅτι ἡ συχνότης ἀνατοκισμοῦ δὲν δύναται νὰ ὑπερβαίνῃ τὴν συμφωνηθεῖσαν διὰ τὴν ἐνήμερον ἐξυπηρέτησιν τῶν ἀντιστοίχων ὀφειλῶν αἱ ὁποῖαι συνήθως εἶναι καὶ ἦτο ἑξάμηνος ἢ ἐτησία, καὶ ὅτι τὰ Πιστωτικὰ Ἱδρύματα τῆς χώρας πρέπει ἀναλυτικῶς καὶ μὲ σαφήνειαν νὰ ἐνημερώνουν τοὺς πελάτας των διὰ τὰ ἐπιτόκια τὰ ὁποῖα προκύπτουν. (Ἐπισυνάπτεται τὸ πλῆρες κείμενον). Ὁ Διοικητὴς τῆς Τραπέζης τῆς ‘Ελλάδος, προφανῶς πιεζόμενος πλέον ἀπὸ τὸν ἐπακολουθήσαντα θόρυβον ὅστις προέκυψεν ἐκ τοῦ ἐξωδίκου μου καὶ τῶν τηλεοπτικῶν ἐκπομπῶν, ἠναγκάσθη νὰ λάβη θέσιν καὶ νὰ ἐκδώσῃ ἐπιτέλους τὴν εἰρημένην διευκρινιστικὴν ἐγκύκλιον ἡ ὁποῖα κὰτ οὐσίαν καταργεῖ τὴν μέχρι τοῦδε ἐφηρμοσμένην λῃστρικὴν πολιτικὴν ἐκ μέρους τῶν τραπεζῶν. Πέραν ὅμως αὐτοῦ, ἡμεῖς ἔχομεν νὰ προσθέσωμεν ὅτι αὐτὴ εἶναι ἡ καλύτερα ἀπόδειξις ὅτι σκοπίμως καὶ ἔπι τόσα ἔτη ὅ γέγονε γέγονε, διότι ἀφοῦ ἀπὸ 1ης Αὐγούστου τοῦ 1996 ἰσχύουν αὐτά, τοῦτο ἀποτελεῖ ἔμμεσον ὁμολογίάν του Διοικητοὺ τῆς Τ.Ε., ὅτι μέχρι τὴν 31.7.1996, αἱ τράπεζαι ἔπρατον τὰ ἀντίθετα, ἄρα κατέκλεπτον τὸν κόσμον. Ὡς σαφῶς νοεῖται, τὸν λόγον πλέον ἔχει ἡ δικαιοσύνη, διότι δὲν εἶναι εἰς τὴν διακριτικὴν εὐχἐριαν τοῦ παρανομοῦντος (ὅταν μάλιστα τὸ παραδέχεται) καὶ ἀπὸ κάποιον ἡμερομηνίαν καὶ ἐντεῦθεν μόνος του νὰ ἀνακαλεῖται εἰς τὴν τάξιν διὰ τὰ προηγούμενα ἐγκλήματά του καὶ νὰ παραμένῃ ἀτιμώρητος, ἐπειδὴ οὕτω πως ἴδιος ἀποφασίζει.
Οἱ καταστραφέντες, οἱ ἀχρεωστήτως καταβάλλοντες ἐπὶ τόσα ἔτη εἰς τὰς τραπέζας, αἱ ὁποῖαι ἦσαν καὶ εἶναι ἔτι χειρότεροι τῶν τοκογλύφων, καὶ ὁ ἀδικαιολόγητος πλουτισμὸς – κατὰ τὸ ὀρθότερον ἀθέμιτος πλουτισμὸς – τῶν τραπεζῶν δι’ αὐτοῦ τοῦ τρόπου, θὰ πρέπῃ πλέον νὰ λύσουν τὰς διαφοράς των εἰς τὰ δικαστήρια, διὰ νὰ τοὺς ἐπιστραφοῦν τὰ ἀδικαιολογήτως καταβληθέντα, διότι τὸ δικαίωμἀ τους αὐτό, παραγράφεται ἐντὸς 20ετίας. Οἱ μὲν πολίται θὰ πρέπῃ νὰ τολμήσουν καὶ νὰ ἀσκήσουν τὸ ἀναφαίρετον ἐκ τοῦ Συντάγματος δικαίωμα τῶν προσφυγῆς εἰς τὸν φυσικὸν τῶν δικαστήν, οἱ δὲ δικασταὶ καὶ εἰσαγγελεῖς ἀνεξαρτήτως πιέσεων καὶ ἀπειλῶν, νὰ ἐνθυμηθοῦν τὸν Πολυζωΐδην καὶ τὸν Τερτσέτην οἱ ὁποῖοι παρὰ τὸν προπυλακισμὸν ὃν ὑπέστησαν, δὲν ὑπέγραψαν τὴν θανατικὴν καταδίκην τοῦ Θ. Κολοκοτρώνη, καὶ μετὰ σθένους νὰ ἐπδιώξουν ὅπως ἀποδώσουν τὸ δίκαιον, καὶ ὄχι ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον τὸ πολιτικὸν καὶ κυβερνητικόν-κομματικὸν, καὶ συνήθως προδοτικὸν, ὄφελος ἐπιτάσσει. Θέλω ἐδῶ νὰ ὑπενθυμήσω ὅτι εἰς τὴν Ἰαπωνίαν εὐημεροῦν αἱ ἐπιχειρήσεις καὶ κινδυνεύουν νὰ καταστραφοῦν αἱ τράπεζαι, διότι ὁ τόκος εἶναι περὶ τὸ 1,5%."Πάντων δεινῶν τόκος ἐστίν" – Ἀριστοτέλης. Ἐνῶ εἰς τὴν πατρίδα μας ὅπου εὐημεροῦν αἱ τράπεζαι καὶ κατεστράφη ἡ πάσης φύσεως παραγωγή, τοῦτο πρέπει νὰ σταματήση.
Τὸ ἐπιχείρημα, κύριοι Δικασταὶ καὶ κύριοι Εἰσαγγελεῖς, ὅτι ἂν δικαιωθοῦν οἱ καταστραφέντες θὰ τιναχθῆ τὸ τραπεζικόν μας σύστημα εἰς τὸν ἀέρα, εἶναι πέρα ὡς πέρα ψευδὲς διότι ἡ μεγαλύτερα καταστροφὴ ἔχει γίνει εἰς θεωρητικὴν ἀλλαγὴν τοῦ ἰδιοκτήτου ἀκινήτων πρᾶγμα μὴ ἐπιρεάζον τὴν ρευστότητα, ἀλλὰ καὶ πέραν αὐτοῦ, τὸ Δημόσιον τὸ φέρον τὴν εὐθύνην διὰ τὴν τεραστίαν αὐτὴν ζημίαν, ἔχει μεγάλην ἀκίνητον περιουσίαν, ἡ ρευστοποίησις μέρους τῆς ὁποίας εἶναι εἰς θέσιν νὰ κάλυψῃ τοὺς μέχρι σήμερον ζημιωθέντας, ἐφ’ ὅσον τὸ Δημόσιον εἶναι ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον διέπραξε τὸ ἔγκλημα τοῦτο κατὰ τῆς πατρίδος. Τὴν ἀπόλυτον εὐθύνην τῆς καταστροφῆς αὐτῆς φέρουν βασικῶς πάντα τὰ πολιτικὰ κόμματα τὰ εὑρισκόμενα σήμερον εἰς τὴν Βουλήν, ἰδιαιτέρως δὲ οἱ Ἀρχηγοὶ αὐτῶν.
Μαθηματικὴ ἀπόδειξις
ΕΞΕΛΙΞΙΣ
100 Δρχ. ΧΡΕΟΣ ἀπὸ ΕΦΟΡΙΑΝ καὶ πρὸς ΤΡΑΠΕΖΑΝ μὲ τόκον 36% ἑτησίως +4% φ.τ.Ἐ φ ο ρ ί α:
100 δρχ. μὲ 36% ἑτήσιον τόκον=36 δρχ καὶ διὰ τοῦ 12 μῆνες=3δρχ. μηνιαίως.
3δρχ. μηνιαίως τόκοςΧ12 μῆνας=36δρχ.Χ12 ἔτη=360δρχ.
Ἄρα οἱ τόκοι 3,6 φορὰς τὸ κεφάλαιον ἀνὰ 10 ἔτη
Τ ρ ά π ε ζ α ι:
Κεφαλαιοποίησις τόκων ἀνὰ τρίμηνον 36% ἑτησίως: 4 τρίμηνα=9
Ἄρα 9% τόκος ἀνὰ τρίμηνον
ΑΡΑ Ο ΤΟΚΟΣ ΤΕΛΙΚΩΣ ΤΟ ΠΡΩΤΟΝ ΕΤΟΣ ΔΙΑΜΟΡΦΟΥΤΑΙ ΚΑΤ’ ΟΥΣΙΑΝ ΕΙΣ 43%
Καὶ ἀφοῦ τὰ τῆς τριμηνιαίας κεφαλαιοποιήσεως τῶν τόκων τὸ τελικὸν ποσοστὸν τοῦ τόκου διαμορφοῦται εἰς 43% ἀντὶ τοῦ 36% τὸ ὁποῖον εἶναι τὸ θεωρητικὸν λόγῳ τοῦ τόκου τόκων καὶ τοῦ 4% Φ.Τ., τότε τὸ δεύτερον ἔτος ἔχομεν 43% τόκον ἐπὶ τοῦ κεφαλαίου ὄχι πλέον 100 δρχ. ὡς εἰς τὴν ἐφορίαν +36 δρχ. τόκους, ἀλλὰ 43% ἐπὶ τοῦ νέου κεφαλαίου τῶν 143 δρχ. Ἄρα 143 δρχ. Χ43% ἑτησίως =61,498. Ὅθεν καὶ συνάγεται 143+61,50 =204,50 δρχ., δηλαδή τὸ κεφάλαιον μετὰ τῶν τόκων ΥΠΕΡΔΙΠΛΑΣΙΑΣΘΗ, ἄρα ἔχομεν διπλασιασμὸν ἀνὰ διετίαν, δηλαδὴ Κεφάλαιον 1.000.000 δρχ.
Εἰς 2 ἔτη γίνεται 2.000.000 δρχ.
4 4.000.000
6 8.000.000 καὶ τελικῶς
εἰς 20 ἔτη γίνεται 1.024.000.000 δρ.
Ἀλλὰ ἐὰν πολλαπλασιάσωμεν 32Χ32=1024.
Ἡ μαθηματικὴ λοιπὸν αὐτὴ ἀνάλυσις ἀπέδειξε τὴν διὰ γεωμετρικῆς προόδου αὔξησιν τοῦ χρέους τοῦ Χ πελάτου πρὸς μίαν τράπεζαν, δηλαδὴ 32 φορὰς ἀνὰ δεκαετίαν πολλαπλασιαζομένων ἐπὶ 32 φοράς, τὸ ὁποῖον αὐτὸ χρέος οὐδεμία ἐπιχειρηματικὴ δραστηριότης δύναται πλέον νὰ καλύψῃ.
Σωτήριος Ἀρ. Σοφιανόπουλος
Αὐτὰ κατηγγέλθησαν τότε (1996-97) καὶ μέχρι σήμερον οὐδὲν οὐσιαστικῶς ἤλλαξεν παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ἐκ τῶν ἀόκνων πολυετῶν προσπαθειῶν τοῦ κ. Σοφιανοπούλου τὸ πρᾶγμα ἤρχισε νὰ γίνεται γνωστὸν, παρὰ τὸ ὅτι οἱ δανειολήπται ὠργανώθησαν εἰς συλλόγους καὶ παρὰ τὸ πλῆθος τῶν δικαστικῶν ἀποφάσεων αἱ ὁποῖαι τοὺς δικαιώνουν. Αἱ τράπεζαι ἐξακολουθοῦν τὸ ‘θεάρεστον’ ἔργον των εἰς βάρος καὶ ίδιωτῶν δανειοληπτῶν ἐφ’ ὅσον δὲν ὑπάρχουν πλέον ἰσχυραὶ βιομηχανικαὶ μονάδες πρὸς διάλυσιν, καὶ ἐσὺ ἀγαπητὲ ἀναγνώστα εἶσαι εἰς θέσιν νὰ γνωρίζῃς πόθεν τὰ ὑπερβολικὰ κέρδη των εἰς ἐποχὰς τοιαύτης οἰκονομικῆς δυσπραγίας. Καὶ ὅλα αὐτὰ συνέβαιναν καὶ συμβαίνουν χωρὶς κανεὶς νὰ ἀντιλαμβάνεται τὶ ἀκριβῶς συμβαίνει, ἀκόμη καὶ οἱ ὑπογράψαντες καὶ φηφίσαντες τὴν ἀθλίαν αὐτὴν (ν)τροπλολογίαν ἐντὸς τοῦ νόμου 1083 διότι ὁ νοῦς των δὲν νομίζω ὅτι φθάνει εἰς τοιούτους βαθμοὺς σατανικότητος. Κάποιος ἄλλος ἐκρύπτετο ὄπισθεν αὐτῶν. Τοῦτο βεβαίως ούδόλως ἀπαλάσσει αὐτοὺς τῶν εὐθυνῶν των καὶ ἐν πάσει περιπτώσει «Αὕτη δ΄ ἐστιν ἡ κρίσις, ὅτι τὸ φῶς ἐλήληθεν εἰς τὸν κόσμον, καὶ ἠγάπησαν οἱ ἄνθρωποι τὸ σκότος μᾶλλον ἤ τὸ φῶς· ἧν γὰρ πονηρὰ αὐτῶν τὰ ἔργα. Πᾶς γὰρ ὁ φαῦλα πράσσων μισεῖ τὸ φῶς καὶ οὐκ ἔρχεται εἰς τὸ φῶς, ἵνα μὴ ἐλεγχθῇ τὰ ἔργα αὐτοῦ· ὁ δὲ ποιῶν τὴν ἀλήθειαν ἔρχεται πρὸς τὸ φῶς, ἵνα φανερωθῇ αὐτοῦ τὰ ἔργα, ὅτι ἐν Θεῷ ἐστιν εἰργασμένα». (Κατὰ Ἰωάννην, γ,19,20,21)
Νικόλαος
(ἀπό «Ἑλληνόραμα Ἰουλίου – Αὐγούστου 2008)
το είδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου