ΓΙΑΤΙ ΑΓΡΙΕΨΑΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ;…(Δ. Νατσιός) «Τὸ σχολεῖο πλέον δὲν φωτίζει τὸ νοῦ τοῦ μαθητῆ οὔτε προσφέρει προσανάμματα ἐλευθερίας. Παράγει μὲ τὴν σέσουλα μυαλὰ ὑποταγμένα στοὺς νόμους τῆς ἀγορᾶς, ἐθισμένα στὴν παρασιτικὸ καταναλωτισμό».

Γιατί ἀγρίεψαν τὰ παιδιά μας;…
γράφει ὁ Δημ. Νατσιός
Δάσκαλος-Κιλκίς

«Στὴν ἔνταξη τῶν νέων στὸ παρελθὸν ἔγκειται ἡ πιὸ οὐσιώδης λειτουργία τῆς ἐκπαίδευσης»
Χ. Ἄρεντ

.                 «Ἀφαιρέστε τὸ φίλτρο καὶ πλύνετέ το στὸ χέρι. Τὸ ἐσωτερικὸ τῆς κανάτας πρέπει νὰ καθαρίζεται μὲ μία μαλακὴ βούρτσα καὶ νὰ ξεπλένεται μὲ ζεστὸ νερό. Ξεβγάλτε τὸ καπάκι, βάζοντάς το κάτω ἀπὸ τὴ βρύση. Καθαρίζετε τὴν ἐξωτερικὴ ἐπιφάνεια τῆς καφετιέρας μὲ ὑγρὸ πανί». (Βιβλίο Γλώσσας ϛ´ Δημοτικοῦ, β´ τεῦχος, σελ. 43).
.                 Τὸ κείμενο ποὺ «καμαρώνει» στὸ σχολικὸ βιβλίο-περιοδικὸ ποικίλης ὕλης, τιτλοφορεῖται «ὁδηγίες χρήσης καφετιέρας». Μ’ αὐτό, ὑποτίθεται, θὰ διδάξουμε στοὺς μαθητές μας τὴν προστακτικὴ ἔγκλιση. Πρὶν σχολιάσουμε τό… ἄλαλον καὶ κωφὸν πνεῦμα τοῦ κειμένου, μία γλωσσικὴ παρατήρηση. Ἐκεῖνο τὸ «πλύνετέ το» τί εἶναι; Κανεὶς δὲν λέει πλύνετε ἢ κόψετε, ἀλλὰ πλύντε καὶ κόψτε. Αὐτὸ τὸ φαινόμενο ὀνομάζεται συγκοπὴ καὶ ἀνήκει στὰ λεγόμενα πάθη τῶν φωνηέντων. (Ὅπως καὶ ἡ ἔκθλιψη, ἡ ἀφαίρεση, ἡ συναίρεση καὶ λοιπά).
.                 Ἡ παλιὰ σχολικὴ γραμματικὴ τοῦ Χρ. Τσολάκη, ἡ ὁποία ἦταν βασισμένη στὴν γραμματικὴ τοῦ Μ. Τριανταφυλλίδη, περιεῖχε κεφάλαιο στὸ ὁποῖο ἀνέλυε τὰ πιὸ συνηθισμένα «πάθη τῶν φωνηέντων». Στὴν νέα γραμματική τους, στὴν σελίδα 42, φιλοξενεῖται κεφάλαιο μὲ τίτλο: ἀπαλοιφὴ φωνήεντος. Καταγράφονται κάποια «πάθη», ὅμως δὲν κατονομάζονται. Ὅλα εἶναι ἀπαλοιφές, δηλαδὴ πασαλείμματα. Διαβάζω στὴ νέα Γραμματική: «Σὲ μερικὲς περιπτώσεις χάνεται ἕνα φωνῆεν ἀνάμεσα σὲ δύο σύμφωνα». Ὡραία. Καὶ γιατί δὲν γράφουν ὅτι αὐτὸ ὀνομάζεται συγκοπή; Ἄγνωστο. Προφανῶς διότι ἡ λέξη συγκοπὴ εἶναι παλαιᾶς κοπῆς καὶ τὰ παιδιὰ δὲν πρέπει νὰ κοπιάζουν μὲ πράγματα ποὺ ἀνήκουν στὸ παρελθόν. Ὡς γνωστὸν ὅ,τι δὲν ἔχει πρόσφατη ἡμερομηνία περιφρονεῖται ἀπὸ τὸ ΝΕΟ ΣΧΟΛΕΙΟ.
.                 Ἐπιστροφὴ στὴν… καφετιέρα. Ὅποιος δὲν γνωρίζει τὰ τῆς τωρινῆς ἐκπαίδευσης, διερωτᾶται, ἀπορεῖ καὶ ἐξίσταται: τί δουλειὰ ἔχει ἕνα τέτοιο κείμενο μέσα σὲ σχολικὸ βιβλίο; Ρωτήθηκε, πρὸ καιροῦ, ἡ τότε (γενική, εἰδικὴ δὲν θυμᾶμαι) γραμματέας τοῦ ὑπουργείου γιὰ τὸν διδακτικὸ στόχο τοῦ ἐν λόγῳ κειμένου. Ἀπάντηση: νὰ μάθουν τὰ παιδιὰ νὰ κάνουν καφὲ στοὺς γονεῖς τους!!» (Ἦταν ἡ κ. Δραγώνα…, Θοῦ, Κύριε, φυλακήν…). Ὄντως, λαμπρὴ ἀπάντηση! Ἐξ ἄλλου τὸ τωρινὸ σχολεῖο, ὀφείλει, γιὰ νὰ εἶναι καινοτόμο καὶ «ἀνοιχτὸ στὴ ζωή», νὰ διδάσκει ὅ,τι ὑψοποιό καὶ τιμαλφὲς μᾶς παρέδωσαν οἱ προηγούμενες γενεές. Τὸ ψήσιμο τοῦ καφὲ καὶ οἱ ὁδηγίες χρήσεις καφετιέρας, εἶναι ἀπὸ τὰ λαμπρότερα καὶ περιάκουστα κατορθώματα τοῦ Γένους τῶν Ἑλλήνων. Γι’ αὐτὸ καὶ οἱ νέοι, μᾶς τιμοῦν ἰδιαίτερα καὶ ἀπολαμβάνουν τά… «καφέ». (Στὸ ἴδιο κείμενο οἱ μαθητές μας καλοῦνται νὰ συμπληρώσουν «γράμματα ποὺ λείπουν» σὲ φράσεις ὅπως: «Παρακαλοῦμε ἀφῆστε τὶς τσάντες σας στὸ ταμεῖο. Ζυγίστε μόνοι σας τὰ φροῦτα. Προτιμῆστε τὸ κατάστημά σας γιὰ τὶς ἀγορές σας. Σταθεῖτε στὴν οὐρὰ γιὰ τυριά. Ἐκτιμῆστε τὴν ποιότητα τοῦ λαδιοῦ μας».
.                 Θὰ ἀντιτείνει κάποιος ὅτι τὰ βιβλία ὑπηρετοῦν σύγχρονες ἐπικοινωνιακὲς ἀνάγκες, παρακολουθοῦν τὴν ἀγγελικὰ πλασμένη ἐποχή μας. Λάθος. Ὅλοι οἱ σοβαροὶ ἐπιστήμονες, ποὺ ἀσχολοῦνται μὲ τὴν γλώσσα καὶ τὴν διδακτική της, γνωρίζουν ὅτι δὲν ὑπάρχουν ἀθῶα παραμυθάκια καὶ ὅτι κάθε γλωσσικὸ κείμενο, ἀκόμα καὶ ἕνα πρόβλημα μαθηματικῶν, προάγει συγκεκριμένες ἀξίες καὶ στάσεις ζωῆς. Τὸ προαναφερθὲν «ἐρωτηματολόγιο» ἐξυμνεῖ τὴν σύγχρονη θεὰ κατανάλωση. Κάτω ἀπὸ τὸ εὐγενὲς κέλυφος ἐκμάθησης τῆς προστακτικῆς, ὑποφώσκει ἡ κακόβουλη παρότρυνση: καταναλώνω, ἄρα ὑπάρχω.
.                 Τέλος πάντων. Ὅ,τι ἔγινε, ἔγινε, «ὁδηγίες χρήσεις καφετιέρας», κάποιος -ἂς κάνουμε τὸν «καλὸ λογισμὸ» ποὺ ἔλεγε καὶ ὁ ἅγιος Γέροντας Παΐσιος- σκέφτηκε τὸ γῆρας τῶν γονιῶν του, τὸ φιλογονεῖν, ὅταν δὲν θὰ μποροῦν… μπορεῖ ὁ διδάσκων ἀπὸ τὴν σαχλαμάρα, νὰ βγάλει κάτι καλό. Ὅμως στὸ βιβλίο ἐργασιῶν Γλώσσας διδάσκουμε καὶ «ὁδηγίες χρήσεως κλιματιστικοῦ». (α´ τεῦχος, σελ. 61).
.                 Ἐδῶ τί γίνεται; Ἡ ἀπάντηση εἶναι ἁπλή. Δάσκαλος μὲ στοιχειώδη πνευματικὴ ἐντιμότητα, κλείνει τό… περιοδικό, ἁρπάζει Διονύσιο Σολωμὸ -γιατί θολώνει ὁ νοῦς του- καὶ διαβάζει στὰ παιδιά του «ὁδηγίες χρήσεως»… τῆς ἐλευθερίας. «Μητέρα, μεγαλόψυχη στὸν πόνο καὶ τὴν δόξα»…
.                 Ἡ καφετιέρα, τὸ κλιματιστικὸ καὶ λοιπὲς τιποτολογίες καὶ ἀνοησίες εἶναι συστηματικὴ ἐπίθεση κατὰ τῆς λογικῆς. Τὸ σχολεῖο πλέον δὲν φωτίζει τὸ νοῦ τοῦ μαθητῆ οὔτε προσφέρει προσανάμματα ἐλευθερίας. Παράγει μὲ τὴν σέσουλα μυαλὰ ὑποταγμένα στοὺς νόμους τῆς ἀγορᾶς, ἐθισμένα στὴν παρασιτικὸ καταναλωτισμό. Τούτη τὴν ἐποχή, στὰ σχολεῖα, λύσσαξαν μὲ τὶς δράσεις καὶ κάθε λογὴς δραστηριότητες, ποὺ μόνο στόχο ἔχουν νὰ διασκεδάσουν τὰ παιδιά, «νὰ τοὺς μάθουν τὸν κόσμο σ’ αὐτὴ τὴν μικροκοινωνία τοῦ σχολείου δηλαδὴ νὰ παίξουν τὸν ἴδιο ρόλο ποὺ ἔχει ἡ τηλεόραση στὴ μέση του σαλονιοῦ: μία παρέλαση εἰκόνων ἀπὸ τὶς ὁποῖες δὲν βγαίνει κανένα νόημα». (Ν. Πολονύ, «τὰ χαμένα παιδιά μας», σελ. 134, ἔκδ. «ΠΟΛΙΣ»).
.                 Ἔχουμε ἀνοίξει τόσο τὰ σχολεῖα στὴ ζωή, ὥστε ἡ τάξη νὰ γίνει προέκταση τῆς παιδικῆς ἢ νεανικῆς παρέας καὶ ἡ αἴθουσα διδασκαλίας προέκταση τοῦ παιδικοῦ δωματίου. Ὁ Παλαμᾶς σ’ ἕνα ποίημά του εἶχε συλλάβει τὴν ἐπερχόμενη «βοὴ τῶν γεγονότων».
«Λιτὰ χτίστε τα, ἁπλόχωρα, μεγάλα
γερὰ θεμελιωμένα, ἀπὸ τῆς χώρας
ἀκάθαρτης, πολύβοης, ἀρρωστιάρας
μακριὰ μακριὰ τ’ ἀνήλιαγα σοκάκια
τὰ σκολειὰ χτίστε».
.                 Τὸ μεγαλύτερο θύμα ὅλης αὐτῆς τῆς παράνοιας εἶναι ὁ δάσκαλος, ἡ ψυχὴ τοῦ σχολείου. Τὸ «ΠΡΩΤΑ Ο ΜΑΘΗΤΗΣ», σύνθημα νεοφανές, οἱ δράσεις καὶ τὰ παντοειδῆ προγράμματα, ἔχουν σκοπὸ νὰ ἐκμηδενίσουν τὸν δάσκαλο, ὡς φορέα καὶ μεταλαμπαδευτὴ τῶν ἀληθειῶν ποὺ συγκλόνισαν τοὺς Πατέρες καὶ τοὺς Μάρτυρες, τοὺς ἀγωνιστὲς καὶ τοὺς ἥρωες ποὺ διέσωσαν τὸ Γένος. Τὸ «σχολεῖον ἴσον δάσκαλοι» δὲν ἰσχύει πλέον. Σήμερα μᾶς θέλουν ἐπικοινωνιακοὺς καὶ ὄχι μεταδότες. Μετάδοση καὶ ἐπικοινωνία: ἡ διαφορὰ εἶναι ἀνάμεσά τους τεράστια. Τὸ ἕνα εἶναι ρόλος (ἡ ἐπικοινωνία), τὸ ἄλλο πρόσωπο, τὸ ὁποῖο διδάσκει μὲ τὴν ἴδια του τὴν ζωή. Διότι «οὐ γὰρ ὁ λόγος τοσοῦτον ὅσον ὁ βίος εἰς τὴν ἀρετὴν ἄγει», μᾶς κανοναρχεῖ ὁ Πλούταρχος.
.                 Ὅταν τὸ σχολεῖο υἱοθετεῖ ἐπικοινωνιακὰ μοντέλα, ἀκυρώνεται ἡ ἀποστολή του. «Ἡ ἐπικοινωνία εἶναι τὸ ὅπλο μαζικῆς καταστροφῆς ποὺ ἐπέτρεψε τὴν ἔλευση τῆς κοινωνίας τοῦ κοπροθεάματος».
.                 Καί, κλείνοντας, πρέπει νὰ μᾶς (συγ)κλονίσει τὸ γεγονός, τὸ νὰ διαφημίζεται, δηλαδή, ὡς παιδικό, ὠφέλιμο ἀνάγνωσμα, ὁ «Χάρι Πότερ», στὸ βιβλίο Γλώσσας Α´ Γυμνασίου, (σελ. 114), γιατί «ξανάφερε τὰ παιδιὰ στὸ διάβασμα» καὶ νὰ μὴν ὑπάρχουν οἱ «Ἐλεύθεροι Πολιορκημένοι» τοῦ Σολωμοῦ, πουθενὰ στὰ βιβλία; Δὲν βλέπετε ὅτι ἀγρίεψαν τὰ παιδιά μας καὶ κατάντησαν ὡσὰν τὰ θηρία; Γιατί ἄραγε;

christianvivliografia.