Ευρωζώνη: Θόρυβος και Ενημέρωση

Tου Καθηγητή Γ.Ζουγανέλη

Σύμφωνα με τον Τζόζεφ Στίγκλιτς, “το οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδας δεν λύθηκε μετά τη συμφωνία για το τρίτο πακέτο διάσωσης ενώ το πρόβλημα μεταφέρθηκε στο μέλλον”. Όπως λέει, “Η τρόικα μέχρι στιγμής δεν έχει βοηθήσει και πολύ προς αυτή την κατεύθυνση ενώ δεν επικεντρώθηκε ποτέ στο θέμα των ολιγαρχών”. Ο Στίγκλιτς κατηγορεί τη Γερμανία ότι ευθύνεται για το χάος, επειδή ασκεί μεγάλη επιρροή στις αποφάσεις της Τρόικας. Συμφωνώ μαζί του όπως και στο ότι θεωρεί ως κούρεμα του χρέους και την αναδιάρθρωσή του (κάτι που έχω και εγώ επισημάνει σε παλαιότερα άρθρα μου), η οποία είναι μια λύση για να κερδηθεί χρόνος για άλλες “προτεραιότητες” στη περιοχή αλλά όχι να λύσει το πρόβλημα της Ελλάδας.

Δεν αντιλαμβάνομαι, σε ποιό σημείο ο Τζόζεφ Στίγκλιτς λαμβάνει υπόψη του τη νομιμότητα του Ελληνικού χρέους και που μπαίνει το θέμα της παραγωγής, οι εισαγωγές και οι εξαγωγές στην Ελλάδα, το transit των προιόντων κλπ.

Το πρόβλημα με τους Αμερικανούς και τους Αμερικανοσπούδαστους οικονομολόγους είναι ότι η παραγωγή στις ΗΠΑ θεωρείται δεδομένη ενώ στην Ελλάδα δεν υπάρχει. Ένα πρόβλημα που θά έπρεπε να προβληματίζει τον Στίγκλιτς όταν κάνει δηλώσεις για την Ελλάδα, είναι ότι έχει άγνοια σε θέματα παραγωγής και τεχνολογίας. Λόγω αυτής του της επιστημονικής άγνοιας στη περίπτωση χωρών χωρίς παραγωγή όπως της Ελλάδας, κάθε λύση δικής του έμπνευσης θα καταλήγει σε τραπεζικές φούσκες και σε μηδενικό αποτέλεσμα (γιατί πάντα μια οικογένεια παραμέτρων δεν θα μπορεί να τη λαμβάνει υπόψη). Δεν είναι όμως ο μόνος που δεν το αντιλαμβάνεται. Το ψάρι βρωμάει απο το κεφάλι…

Ο Στίγκλιτς δεν εξηγεί επίσης, πως μια χώρα με τόσο χαμηλό δείκτη ανταγωνιστικότητας όπως η Ελλάδα μπορεί να επιβιώσει μέσα στην Ευρωζώνη της Γερμανίας. Η απάντηση είναι ότι δεν μπορεί και με τις λύσεις των μνημονίων και της αναδιάρθρωσης του χρέους η Ελλάδα μόνο παρατάσεις θα κερδίζει ενώ οι τράπεζες θα γίνονται ισχυρότερες και πλουσιότερες (δεν αναφέρομαι στις Ελληνικές συστημικές τοιούτες).

Μια ταχεία οικονομική ένωση (όχι μόνο τραπεζική) θα έλυνε ίσως τα προβλήματα των χωρών που μαστίζονται απο τα μεγάλα δάνεια αφού όλα θα έμπαιναν στον ενιαίο προυλογισμό της ΕΕ. Το πρόβλημα είναι τα ντόπια λαμόγια κάθε χώρας που συνεχώς ψάχνουν για δικλείδες εξασφάλισης των προνομίων τους δημιουργώντας εμπόδια και ο μεγάλος συντηρητισμός του κεφαλαίου στην ίδια την ΕΕ. Το άλλο θέμα αφορά την έλλειψη συλλογικότητας στην ΕΕ που δεν μπορεί να διορθωθεί αν σε θέσεις κλειδιά στη κάθε χώρα αλλά και στην διοίκηση της ΕΕ μπαίνει ότι περισσέψει απο τη καφρίλα της κάθε χώρας, που δεν βολεύτηκε κάπου να τρώει χωρίς να παράγει.

Το πρόβλημα επιλύεται αλλά μόνο με θαύμα… 

bailin-