Ο πόνος, η αγωνία, η ψυχική
τραγωδία ,η στενοχώρια είναι αποτέλεσμα της πτώσεως του ανθρώπου, η
οποία οφείλεται στον εγωισμό του. Την στενοχώρια ,γεννούν στην ψυχή οι
αναθυμιάσεις του εγώ , ενώ η φυσιολογική της κατάσταση είναι η χαρά,
διότι ο Θεός είναι χαρά, είναι ειρήνη, και η ψυχή είναι εμφύσημα του
Θεού, δημιουργήθηκε από […]
Γέροντα Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου
Ο πόνος, η αγωνία, η ψυχική τραγωδία ,η στενοχώρια είναι αποτέλεσμα της πτώσεως του ανθρώπου, η οποία οφείλεται στον εγωισμό του. Την στενοχώρια ,γεννούν στην ψυχή οι αναθυμιάσεις του εγώ , ενώ η φυσιολογική της κατάσταση είναι η χαρά, διότι ο Θεός είναι χαρά, είναι ειρήνη, και η ψυχή είναι εμφύσημα του Θεού, δημιουργήθηκε από Αυτόν και οδεύει προς Αυτόν. Επομένως, μέσα στην ανθρώπινη ζωή, η στενοχώρια είναι ξένη και αδικαιολόγητη.
Και όμως σήμερα δεν βρίσκεις άνθρωπο χαρούμενο, που σημαίνει πως δεν βρίσκει κανείς άνθρωπο ισορροπημένο, ήρεμο, φυσιολογικό. Η στενοχώρια είναι αρρώστια τρομερή που μαστίζει την οικουμένη, η μεγαλυτέρα ίσως βάσανος της ανθρωπότητος, το μεγαλύτερό της δράμα. Δεν είναι απλώς τα προοίμια της κολάσεως αλλά η βίωσις της κολάσεως από της παρούσης ζωής.
Έλλειψις χαράς σημαίνει έλλειψις Θεού, ενώ η χαρά απόδειξις της παρουσίας αυτού. Εάν κανείς είναι κοσμικός άνθρωπος και τέρπεται επί τοις επικήροις, χαίρεται για τις ηδονές, για τα παροδικά και μάταια, αυτός ίσως έχει κάποια ηδονή, κάποια ευχαρίστηση, αλλά στην πραγματικότητα, αν προσέξει κανείς, θα δει ότι υπάρχει θλίψις και στενοχώρια στην ζωή του, όπως λέγει η Αγία Γραφή: <θλίψις και στενοχωρία επί πάσαν ψυχήν ανθρώπου του κατεργαζομένου το κακόν>.
Δεν είναι δυνατόν να υπάρχει χαρά εκεί όπου υπάρχει παράβασις της εντολής του Θεού, όπως είναι αδύνατον να υπάρχει στενοχώρια με την εφαρμογή του νόμου του Θεού.
Χαρά, Λύπης Όλεθρος. Λύπη είναι ένα ξίφος που έρχεται αιφνιδίως και χτυπάει το σώμα, ιδιαίτερα όμως την ψυχή του ανθρώπου. Και μάλιστα κάτι που εξέρχεται από την κακία των ανθρώπων, από την αμαρτία, από την δυσωδία, από την αντίθεση των άλλων. Η λέξη λύπη είναι συγγενής προς την λέξη λύμη, η οποία σημαίνει πληγή, κάτι που στάζει πύον. Επομένως, λύπη είναι η κατάσταση της ψυχής, η οποία στάζει πύον. Κυρίως προέρχεται από βέλη τα οποία εξακοντίζονται από την κακία των ανθρώπων ή και από τις κακίες της δικής μας ψυχής. Η λύπη εδώ δεν είναι αυτό που λέμε, είμαι λυπημένος. Όταν λέμε, είμαι λυπημένος, κατά κανόνα εννοούμε, ζω τις αναθυμιάσεις της δικής μου αμαρτίας, της δικής μου εγωπάθειας, της δικής μου απομονώσεως από τον Θεό. Όταν οι πατέρες ομιλούν για την λύπη, εννοούν κάτι διαφορετικό.
Η χαρά λοιπόν είναι λύπης όλεθρος. Επομένως όταν μας χτυπήσουν τα βέλη αμαρτίας, των πονηρών παθών, των εμπαθών λογισμών, τα βέλη των κακών ανθρώπων ή οποιαδήποτε άλλα, όταν φαίνεται η δυσωδία του προτέρου μας βίου, όταν η αποτυχία της ζωής μας έλθει να μας χτυπήσει, τότε η χαρά είναι όλεθρος της λύπης. Η χαρά είναι σαν μια ασπίδα που χτυπούν τα βέλη και φεύγουν και δεν παθαίνεις τίποτε. Όλοι εκείνοι και όλα εκείνα που έρχονται να θλίψουν την δική μας ψυχή καταστρέφονται, απόλλυνται.
Η τροφή των εν Χριστώ ασκουμένων είναι η χαρά. Η χαρά τρέφει την ψυχή, το πνεύμα, τον νου, ώστε να μπορούν να ανεβαίνουν και να δίδωνται εις τον Θεόν. Καμία άσκησις, καμία εγκράτεια, κανείς πόθος, καμία αγάπη δεν μπορεί να φτάσει εις το τέρμα εάν δεν τρέφεται. Σκεφτείτε κάποιον που θέλει να είναι καλός αθλητής και δεν τρώει. Απλούστατα θα πέσει εις τον δρόμο. Έτσι ακριβώς παθαίνει και κάποιος πνευματικός ασκητής αν δεν έχει χαρά.
πηγή
ΣΧΟΛΙΟ: Η κοσμική, η άθεη, ψυχή όταν βρίσκεται ανάμεσα στούς "άλλους" είναι βαρειά καί θλιμμένη. Οταν βρίσκεται μόνη δικαιώνει ηδονικά τόν εαυτό της έναντι τών "άλλων". Αυτοδικαιώνεται καί παύει νά απελπίζεται.
Διότι έχει χάσει τόν προσανατολισμό της.
Δέν είναι καλό ο άνθρωπος νά ζεί μόνος ή κλεισμένος σέ σέκτες ή ανοικτός στούς "άλλους". Αλλά νά ζεί ανάμεσα σέ ομοίους, σέ αδελφούς, προσφέροντας τό παράδειγμα τής υπερβάσεως τής ετερότητος, τής διαφορετικότητος , στήν φανέρωση τής αληθινής πηγής τής ζωής, βλέποντας στόν άλλον αυτό πού τού κρύβει ο θάνατος καί η αμαρτία. Αρνούμενος τήν μάσκα τού θανάτου πού φορά η ετερότης σάν ένδυμα φωτός.
Η σημερινή ψευδο-θεολογία τής ετερότητος διαιωνίζει απλώς τόν ρατσισμό, αποδεχόμενη μοιρολατρικά τόν διαχωρισμό καί τόν κατακερματισμό σάν αλήθεια. Είναι η οπισθοδρόμηση στήν πανάρχαιη ήττα καί υποδούλωση στόν θάνατο.
Μόνον στόν Θάνατο είμαστε μόνοι, έτεροι, απρόσωποι.
Αμέθυστος
4 σχόλια:
Θυμάμαι (εν είδει εξομολογήσεως): Πάντα με βάραινε, όχι η μοναξιά, αλλά η δικαίωση αυτής της μοναξιάς. Όχι το να αποσύρεσαι στο "ταμιείον", για να αναλογισθής τα πεπραγμένα και τα συμβαίνοντα, αλλά να είσαι βαθειά και ασυλλόγιστα και καταδικαστικά μόνος. - Αντίθετα, όσες φορές γινόμουν ένας από όλους, ένας μέσα στην 'παρέα', η ζωή γινόταν παράδεισος και παιχνίδι... - Από πόσα βάρη έχουμε να ξεφορτώσουμε, ή να παρακαλέσουμε να ξεφορτωθή αυτή η καρδιά...
Αυτη ειναι μια παλια εργασια για τη χαρα κατα τον Αγιο Νικολαο Καβασιλα
Η χαρά
Αν το κοινό για όλους αγαθό είναι ο Θεός τότε αυτός που ομοιώνεται με τον Θεό δεν μπορεί παρά να χαίρεται και να μοιράζεται τη χαρά του όταν οι άλλοι χαίρονται με το αγαθό και ομοιώνονται με το Θεό. Ο αγωνιστής χαίρεται όταν βλέπει το αγαθό στον εαυτό του αλλά χαίρεται όταν το βλέπει και στους άλλους . Ο Άγιος Νικόλαος τονίζει ότι για να είναι κανείς καλός με τους άλλους οφείλει πρώτα να γίνει καλός με τον εαυτό του, διότι ο καθένας πρώτα με τον εαυτό του σχετίζεται και μετά με τους άλλους. Καταδεικνύει έτσι ότι είναι απαραίτητο αρχικά να ωφελήσει ο άνθρωπος τον εαυτό του και αν επιχειρήσει να γίνει οδηγός άλλων ακολουθώντας τον ορθό λόγο τότε δεν μπορεί παρά να είναι τέλειος στην αρετή διότι αυτό είναι το χαρακτηριστικό όσων έφτασαν στην κορυφή των αρετών: να προσφέρουν τέλεια και ειλικρινή αγάπη. Έτσι το αγαθό και η χαρά που αυτό προκαλεί απαιτεί από τους αγαθούς και ενάρετους ανθρώπους να κινούνται προς όλα . Επομένως οι ενάρετοι χαίρονται με την αρετή των άλλων και το αντίστροφο. Θα έλεγε κανείς ότι το αγαθό είναι η κινητήριος δύναμη του αγαθού ανθρώπου, το μέσο, αλλά και ο τελικός και ατελεύτητος στόχος του , ώστε είναι φυσικό για τον σοφό και δίκαιο άνθρωπο να αγαπά και να χαίρεται κατά Θεό. Η χαρά είναι διαρκής μιας και η πηγή της χαράς είναι αστείρευτη, ενώ βασικό συστατικό της είναι η συνεχής μνήμη του Θεού. Ο Θεός, είναι για τον Άγιο Νικόλαο, το αγαθό και η χαρά αλλά και η πηγή της χαράς και της αγαθότητας. Η χαρά είναι το αντικείμενο της ανθρώπινης επιθυμίας. Η ανθρώπινη επιθυμία καίτοι κτιστή, δεν ικανοποιείται με τα πρόσκαιρα. Η επιθυμία είναι περιορισμένη ως προς την φύση της, όχι όμως και ως προς την ενέργεια και τη δύναμή της. Όπως η ψυχή-ενώ ανήκει σε πεπερασμένο ον δεν έχει τέλος-έτσι και η επιθυμία, ώστε η ψυχή είναι αθάνατη κατά χάρη ενώ η επιθυμία είναι απεριόριστη. Τα πάντα είναι κατώτερα και υστερούν μπροστά της. Κατά τον Άγιο Νικόλαο η ακόρεστη διάθεση της επιθυμίας δεν είναι δυνατόν να κορεστεί από τα παρόντα, γι’ αυτό, έστω και αν τα αποκτήσει όλα, αναζητά εκείνο που δεν είναι παρόν. Έτσι υπερβαίνει τα κτιστά και ορέγεται τα άκτιστα . Η επιθυμία του ανθρώπου εκπληρώνεται μόνο τότε, όταν αποκτήσει το άπειρο Αγαθό, κι αυτό είναι η πηγή της χαράς. Χαίρεται τα αγαθά του Θεού όχι επειδή τα απολαμβάνει ο ίδιος, αλλά επειδή μέσα σε αυτά βρίσκεται ο Ίδιος ο Θεός . Η επιθυμία για το Θεό οδηγεί σε θαυμασμό του μεγαλείου του Θεού και σε μετάθεση της επιθυμίας του, δηλαδή στην απόλυτη αποδοχή του θείου θελήματος. Συνέπεια αυτών είναι η απόλυτη καταφρόνηση της ιδίας ψυχής και παράδοσή της στον Θεό. Κι αυτό γίνεται διότι αγαπά τον Θεό και το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι η τήρηση των εντολών . Θα μπορούσαμε να συμπληρώσουμε εδώ ότι οι εντολές φυλάσσουν και φροντίζουν την ψυχή. Γι’ αυτό οι πνευματικοί αγωνιστές αγαπούν τον Θεό για το Θεό, την δε ψυχή τους και την ζωή τους τα αγαπούν χάρη του Θεού διότι πιο οικείος κι από την ψυχή μας είναι ο Κύριος . Η οικειότητα όμως από μόνη της δεν μπορεί να μας ενώσει με αυτά που αγαπάμε – τον Θεό, την ψυχή μας και τον ίδιο μας τον εαυτό - ούτε να μας δώσει χαρά. Η αγάπη είναι η αιτία της ενώσεως και της χαράς.
συνεχεια
Παρατηρείται το εξής παράδοξο σε αυτή την περίπτωση. Ενώ δηλαδή, η φύση του ανθρώπου δεν έχει αλλάξει ούτε έχει μεταβληθεί σε θεϊκή, ώστε να ενεργούν μέσα της τα θεία κατά τρόπο φυσικό, ωστόσο η θέληση και η αγάπη της μετατέθηκαν από τα ανθρώπινα στα θεία . Έτσι οι άνθρωποι έχουν ανόθευτη χαρά και καμμία λύπη διότι τίποτε δεν υπάρχει που να τους στενοχωρεί. Ούτε από τα γήινα, διότι «Ἡ ἀγάπη οὐ ζητεί τά ἑαυτῆς» , ούτε από τα θεϊκά. Οι άνθρωποι αυτοί χαίρονται την χαρά του Χριστού, διότι χαίρονται με ότι χαίρεται ο Χριστός και είναι η χαρά τους ίδια με τη χαρά του Χριστού . Αυτή η χαρά είναι άκτιστη, θεία, υπερφυσική και πέρα από τα ανθρώπινα μέτρα.
Αντιλαμβάνεται, κανείς, ότι κατά τον Άγιο Νικόλαο τίποτε ανθρώπινο δεν υπάρχει σε όσους ζουν εν Χριστώ. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της εξαγοράς μας από τον Χριστό. Ανήκουμε ψυχή και σώμα στο Χριστό . Καλείται ο άνθρωπος να γίνει δούλος της χαράς. Ο Δεσπότης Χριστός χαρίζει την κληρονομιά σε αυτούς που προτιμούν την δουλεία σε αυτόν. Η υπακοή, μας κάνει κατ’ αυτόν τον τρόπο κατόχους του Κυρίου. Γι’ αυτό οι δούλοι του Κυρίου βάζουν πάνω από τις ψυχές τους τον Κύριό τους και αγαπούν μόνο αυτόν . Θα θέλαμε να προσθέσουμε ότι η υπακοή, εδώ, δεν νοείται ως υποταγή διότι ο Κύριος εξαγόρασε τον άνθρωπο και μέσα στην θεϊκή φιλανθρωπία του αφήνει το δούλο να επιλέξει αν θέλει να είναι με τον Κύριο του. Ο Κύριος δείχνει το δρόμο της απελευθέρωσης του όντος από την δουλεία της αμαρτίας αλλά δεν επιβάλλει την θέλησή του. Το ότι ο Κύριος μας δίνει τη λύση του προβλήματος δεν σημαίνει ότι καταδυναστεύει το θέλημα μας. Η αιτία των όντων αποκαλύπτει τον εαυτό της, αυτό όμως δεν είναι η κατάργηση του όντος. Το ον αυτοκαταργείται όταν η αποξένωση του νου από τη θεία γνώση το πληρώνει με την εμπαθή γνώση των αισθητών και το οδηγεί στην αποθέωση της κτίσης, ώστε να ισχύει το ελάτρευσαν την κτίση παρά τον κτίσαντα. Μια μοντέρνα θεώρηση, ενδεχομένως, να χαρακτηρίζει αφόρητη την ύπαρξη της αιτίας των όντων, ίσως και περιορισμό της ελευθερίας του ανθρώπου, όμως, σε κάθε περίπτωση, η ανθρώπινη περιπέτεια δεν μπορεί να ξεπεράσει τα όρια της κτιστότητας και μόνο η θεανθρώπινη προοπτική, που χαρίζει η ενανθρώπηση, μπορεί να οδηγήσει την κτιστή ελευθερία στην οικείωση και τελικά την υποταγή στην άκτιστη ελευθερία του Θεού .
Τέλειο, καταπληκτικό. Ευτυχώς πού μάς έδωσε ο Κύριος αυτούς τούς μεγάλους θεολόγους. Ευχαριστούμε φίλε.
Δημοσίευση σχολίου