Lucio Caracciolo - 17 Σεπτεμβρίου 2025
Πηγή: La Repubblica
Η επίθεση στον εναπομείναντα παλαιστινιακό πληθυσμό της Γάζας δεν είναι μόνο έγκλημα, αλλά και στρατηγικό λάθος του Ισραήλ. Είναι προϊόν της ρητορικής του Νετανιάχου, ο οποίος κατέληξε δέσμιος του εαυτού του όταν έθεσε ως στόχο του πολέμου -που τώρα έχει επεκταθεί σε αμέτρητα μέτωπα, όλα ανοιχτά, κανένα κλειστό- την ολοκληρωτική καταστροφή της Χαμάς, που χρηματοδοτήθηκε μέχρι την αυγή της 7ης Οκτωβρίου σε συνεργασία με το Κατάρ και την Αίγυπτο για να διχάσουν τους Παλαιστίνιους. Ένας μακιαβελισμός για τον οποίο ο Μπίμπι ήταν (εξακολουθεί να είναι;) ιδιαίτερα περήφανος.
Η επίθεση στην πόλη της Γάζας γύρισε μπούμερανγκ στην Ιερουσαλήμ, ενώ παράλληλα καθιστούσε τη Χαμάς σύμβολο του παλαιστινιακού σκοπού σε παγκόσμια κλίμακα. Αλλά ο ηγέτης του Ισραήλ δεν μπορεί να δεχτεί κανέναν συμβιβασμό, επειδή θα ισοδυναμούσε με παραδοχή ήττας. Όταν κάποιος μπαίνει στη λογική του ολοκληρωτικού πολέμου, ενδεχομένως ατελείωτου επειδή είναι αυτοσκοπός, συνήθως καταλήγει άσχημα.
Αφού προσκολλήθηκε στην προπαγάνδα του, ο Ισραηλινός πρωθυπουργός σέρνει τη χώρα του στην άβυσσο. Το Ισραήλ αντιμετωπίζει το σενάριο φρίκης που αποτελεί πρότυπο που πρέπει να αποφεύγεται, όπως η πανούκλα στις στρατιωτικές σχολές σε όλο τον κόσμο: τον πόλεμο στις πόλεις. Αυτό επιδεινώνεται από το γεγονός ότι υπάρχουν πολλές πόλεις της Γάζας: η επιφάνεια, που τώρα έχει καταστραφεί ολοσχερώς, συν τα διάφορα στρώματα που δημιουργούνται από εκατοντάδες χιλιόμετρα σηράγγων όπου εξακολουθούν να παραμονεύουν μαχητές της Χαμάς. Το Ισραήλ αναλαμβάνει την ευθύνη ενώπιον της ιστορίας για την εξόντωση ενός άμαχου πληθυσμού που αντιμετωπίζεται ως ομάδα τρομοκρατών. Χειρότερα: «ζώα». Σαν να μην έφτανε αυτό, ο Νετανιάχου θυσιάζει ομήρους , με κίνδυνο να σκοτωθεί κατά λάθος από τους δικούς του στρατιώτες ή/και να χρησιμοποιηθεί ως ανθρώπινες ασπίδες από τη Χαμάς.
Όποιο και αν είναι το στρατιωτικό αποτέλεσμα της συνεχιζόμενης επιχείρησης, την οποία επικρίνει ο ίδιος ο Αρχηγός του Επιτελείου των Ενόπλων Δυνάμεων που την εκτέλεσε, οι εγχώριες και διεθνείς επιπτώσεις της είναι ήδη ορατές. Οι ρωγμές στο βαθύ κράτος του Ισραήλ, με τη Μοσάντ να αρνείται να συμμετάσχει στην επίθεση εναντίον των ηγετών της Χαμάς στη Ντόχα (προκαλώντας έτσι την αποτυχία της), και οι έντονες διαμάχες μεταξύ της κυβέρνησης και του στρατού, καθώς και μεταξύ ορισμένων υπουργών, αποκαλύπτουν τα ρήγματα που υπονομεύουν τον κοινωνικό και θεσμικό ιστό του Ισραήλ πολύ πριν από την 7η Οκτωβρίου.
Το εβραϊκό κράτος βιώνει μια κρίση ταυτότητας. Αυτό επιβεβαιώνεται από την άρνηση πολλών εφέδρων να μπουν στη μάχη. Ο κύριος λόγος που ο Νετανιάχου ανοίγει συνεχώς νέα μέτωπα χωρίς να κλείνει κανένα είναι ότι η μόνη του επιλογή είναι πλέον μεταξύ εξωτερικών πολέμων και εμφυλίου πολέμου. Η αδυναμία να κερδίσει αποφασιστικά τις μάχες εναντίον Παλαιστινίων, Χούθι, Ιρανών και άλλων λιγότερο ή περισσότερο απειλητικών εχθρών θα μπορούσε τελικά να κλείσει τον κύκλο, παράγοντας μια αυτοκτονική σπείρα.
Ο τελευταίος γύρος παλαιστινιακών σφαγών επιδεινώνει την περιφερειακή σύγκρουση. Δεν πρόκειται για Συμφωνίες Αβραάμ μεταξύ του εβραϊκού κράτους και του Κόλπου. Η αραβοϊσλαμική σύνοδος κορυφής στη Ντόχα, που συγκλήθηκε μετά την επίθεση του Ισραήλ στο Κατάρ, έχει στρατηγικές επιπτώσεις. Εν αναμονή της πολυαναμενόμενης νέας επιδρομής εναντίον του Ιράν -αλλά για να επιτευχθεί τι;- η απειλή μιας σύγκρουσης μεταξύ Ισραήλ και Τουρκίας διαφαίνεται στον ορίζοντα, όχι άμεση αλλά ορατή. Αντιστρέφοντας αυτό που υπήρξε για δεκαετίες η υπόγεια αλλά αποτελεσματική συνεργασία μεταξύ των βαθέων κρατών της Ιερουσαλήμ και της Άγκυρας, ο Νετανιάχου και ο Ερντογάν βρίσκονται σε αντιπαράθεση. Κοιτάζονται ο ένας τον άλλον στη Δαμασκό, όπου οι Τούρκοι μόλις τοποθέτησαν φερόμενους πελάτες - ανακυκλωμένους τζιχαντιστές- στον ετοιμόρροπο θρόνο του Άσαντ. Αλλά όπως διαβεβαιώνει ο υπουργός Μπεζαλέλ Σμότριτς, ηγέτης των πιο εξτρεμιστών εποίκων, η πρωτεύουσα της πρώην Συρίας, χωρισμένη σε πολλά κομμάτια, πρέπει να επιστρέψει στην πατρίδα της, στο Μεγάλο Ισραήλ που διοικείται από τον Θεό. Η προέλαση που έφερε τα τανκς με το Αστέρι του Δαυίδ σε απόσταση μισής ώρας από τη Δαμασκό εκφράζει αυτή τη φιλοδοξία, που καλλιεργείται από την θεοκρατική πτέρυγα του στρατοπέδου που υποστηρίζει τον Νετανιάχου.
Ταυτόχρονα, η εκθετική αύξηση της τουρκικής επιρροής σε μια τεράστια περιοχή που εκτείνεται από την Κεντρική Ασία έως την Αφρική μέσω του Λεβάντε προαναγγέλλει μια αναμέτρηση για την ηγεμονία της Μέσης Ανατολής: Ισραήλ εναντίον Τουρκίας. Ένα εβραϊκό κράτος εναντίον μιας χώρας του ΝΑΤΟ με αυτοκρατορικό κάλεσμα, το οποίο θεωρητικά, εάν δεχθεί επίθεση, θα μπορούσε να επικαλεστεί το διαβόητο Άρθρο 5, σύροντας τις Ηνωμένες Πολιτείες σε μια σύγκρουση με το στρατηγικό τους «δίδυμο». Αυτό, φυσικά, δεν θα συμβεί. Αλλά το να μπορεί κανείς απλώς να συλλάβει ένα τέτοιο παράδοξο σενάριο λέει πολλά για την γεωπολιτική επανάσταση που βρίσκεται σε εξέλιξη. Κανείς δεν μπορεί πλέον να καθορίσει το αποτέλεσμά της. Οι πόλεμοι καταβροχθίζουν όσους νομίζουν ότι μπορούν να τους κυριαρχήσουν. Ακριβώς τη στιγμή που ο Νετανιάχου εξαπολύει την επίθεσή του στην Πόλη της Γάζας, η εξεταστική επιτροπή των Ηνωμένων Εθνών χαρακτηρίζει την εκστρατεία του εβραϊκού κράτους στη Λωρίδα «γενοκτονία». Το Υπουργείο Εξωτερικών της Ιερουσαλήμ απάντησε: αυτοί που έγραψαν την απόφαση είναι «πελάτες της Χαμάς». Ο αυτισμός της κυβέρνησης υποδηλώνει το κόστος, ίσως για γενιές, από άποψη φήμης και, επομένως, ασφάλειας, που θα πληρώσει το εβραϊκό κράτος για την εκκαθάριση των κατοίκων της Γάζας. Και για την αίσθηση παντοδύναμης ατιμωρησίας που διαθέτει. Οι συνέπειες είναι ήδη ορατές για τους Εβραίους παντού—αυτούς για τους οποίους ιδρύθηκε το Ισραήλ και τους οποίους τώρα φαίνεται να έχει ξεχάσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου