Είναι μια δέσμευση για τον τερματισμό της βίας κατά των Παλαιστινίων

Άννα Φόα - 24 Σεπτεμβρίου 2025

Πηγή: La Stampa

Μετά το Ηνωμένο Βασίλειο, τον Καναδά, την Αυστραλία και την Πορτογαλία, η Γαλλία έχει επίσης αναγνωρίσει το Κράτος της Παλαιστίνης. Πέντε άλλες χώρες, συμπεριλαμβανομένου του Βελγίου, ακολούθησαν το παράδειγμά τους. Από τις χώρες της ΕΕ, μόνο η Γερμανία και η Ιταλία αρνούνται αυτήν την αναγνώριση. Η Γερμανία, ίσως λόγω της εξαιρετικής δυσκολίας που αντιμετωπίζει στην αντίθεση της στο Ισραήλ. Η Ιταλία, θα έλεγα, από καθαρή κολακεία προς τον Τραμπ. Από την άλλη πλευρά, η χώρα μας έχει παρασυρθεί από δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους που διαδηλώνουν και απεργούν υπέρ της Παλαιστίνης, μια πολιτική απεργία με λίγα προηγούμενα τα τελευταία χρόνια, της οποίας ο βανδαλισμός ορισμένων εξτρεμιστικών ομάδων δεν έχει μειώσει σε σημασία.
Όσοι αντιτίθενται στην αναγνώριση της Παλαιστίνης, και μεταξύ αυτών, δυστυχώς βλέπω τις εβραϊκές κοινότητες και ένα μεγάλο μέρος των Ιταλοεβραίων, υποστηρίζουν ότι είναι πολύ βιαστικό, ότι ο χρόνος δεν είναι ακόμη ώριμος, ότι το κράτος πρέπει πρώτα να χτιστεί και μετά να αναγνωριστεί. Και επιμένουν ότι πρόκειται για μια καθαρά συμβολική πράξη, η οποία δεν θα έχει καμία επίπτωση στην πραγματική κατάσταση της σύγκρουσης.
Στην πραγματικότητα, η πράξη απέχει πολύ από το να είναι απλώς συμβολική, όπως αποδεικνύεται από την αντίδραση της ισραηλινής κυβέρνησης, η οποία σε απάντηση απείλησε να προσαρτήσει τη Δυτική Όχθη και κατηγόρησε τις ευρωπαϊκές χώρες ότι υποστηρίζουν τη Χαμάς. Πρώτα και κύρια, είναι μια ισχυρή αναγνώριση της ταυτότητας των Παλαιστινίων, στη χειρότερη στιγμή της ιστορίας τους, όταν δύο εκατομμύρια κάτοικοι της Γάζας εκδιώχνονται από τη Γάζα, βομβαρδίζονται, λιμοκτονούν, βλέπουν τα σπίτια τους να καταστρέφονται, τις ζωές τους σε συνεχή κίνδυνο. Μήπως το γεγονός ότι δεν αισθάνονται εγκαταλελειμμένοι από όλους ωθεί περισσότερους από αυτούς να κοιτάξουν σε ένα μέλλον που εξακολουθεί να είναι ικανό να προσφέρει ασφάλεια και δικαιοσύνη; Σε κάθε περίπτωση, είναι δικό τους. Αν όχι τώρα, πότε;
Επιπλέον, η αναγνώριση συνεπάγεται σχέσεις μεταξύ κρατών, με την Ευρωπαϊκή Ένωση και τον ΟΗΕ. Σημαίνει ότι η συνεχιζόμενη βία από τους εποίκους και τον στρατό στη Δυτική Όχθη πρέπει να αντιμετωπίσει δυνάμεις πιο ικανές από εκείνους τους γενναιόδωρους διεθνείς οργανισμούς που αναπτύσσουν τους υποστηρικτές τους για να υπερασπιστούν τους Παλαιστίνιους που δέχονται επίθεση - ίσως τους Ειρηνευτές του ΟΗΕ. Όχι, δεν είναι απλώς μια συμβολική πράξη, είναι μια δέσμευση. Και τέλος, αλλά εξίσου σημαντικό, η αναγνώριση του κράτους συνεπάγεται επίσης αναγνώριση, και ελπίζουμε υποστήριξη, αυτού του τμήματος των Ισραηλινών που μάχεται ενάντια στην κυβέρνησή τους.

 Ο Νετανιάχου βροντοφωνάζει ότι ένα παλαιστινιακό κράτος δεν θα υπάρξει ποτέ. Μας υπενθυμίζει ότι ως πρωθυπουργός έκανε τα πάντα για να το αποτρέψει, ότι ο ίδιος κατέστρεψε την ίδια του την ύπαρξη. Ο υπουργός Σμότριτς παρουσιάζεται ως ο δήμιος των Παλαιστινίων, ο ηγέτης των εποίκων μιλάει για επέκταση στον Λίβανο και τη Συρία. Η ίδια η βία αυτών των αντιδράσεων μας λέει ότι αυτή η κίνηση είναι η σωστή. Η κατάσταση έχει αλλάξει και ο Νετανιάχου, και πίσω του ο Τραμπ, και όχι μόνο οι αραβικές χώρες, πρέπει να το αποδεχτούν.
Αυτό μπορεί αρχικά να δημιουργήσει μεγαλύτερες δυσκολίες τόσο για τη Γάζα όσο και για τους Παλαιστίνιους στη Δυτική Όχθη. Είθε η κυβέρνηση, οι έποικοι, να πάρουν εκδίκηση. Αλλά, τουλάχιστον για τη Γάζα, θα είναι κάτι περισσότερο από αυτό που ήδη συμβαίνει; Πιστεύω, ωστόσο, ότι μακροπρόθεσμα, και όχι υπερβολικά, τα δικαιώματα ενός αναγνωρισμένου κράτους θα υπερισχύσουν τελικά εκείνων ενός απλώς οραματιζόμενου κράτους, το οποίο διαβρώνεται συνεχώς από τους εποίκους και τον Ισραηλινό Στρατό. Και τότε η απομόνωση στην οποία έχουν θέσει το Ισραήλ οι πολιτικές της κυβέρνησής του θα χρησιμεύσει επιτέλους για να θέσει τέλος σε αυτή την τρομερή τραγωδία.

È un impegno a fermare le violenze contro i palestinesi