Τὸ οἰκοδόμημα τοῦ εὐρωπαϊκοῦ πολιτισμοῦ, οἰκοδομημένο χωρὶς τὸν Χριστό, κατ’ ἀνάγκην θὰ καταρρεύσει καὶ μάλιστα πολὺ σύντομα, ὅπως προφήτευσε ὁ ὁραματιστὴς Ντοστογιέφσκι καὶ ὁ θλιμμένος Γκόγκολ. Καὶ μπροστὰ στὰ μάτια μας, πραγματοποιοῦνται οἱ προφητεῖες τῶν ὀρθοδόξων μας Σλάβων προφητῶν. Δέκα ὁλόκληρους αἰῶνες ἀνεγειρόταν ὁ εὐρωπαϊκὸς πύργος τῆς Βαβέλ καὶ ἡμεῖς ἀξιωθήκαμε τοῦ τραγικοῦ ὁράματος: Ἰδού, ἀνεγέρθηκε πελώριο μηδέν! Ἐπῆλθε γενικὴ σύγχυση. Ἄνθρωπος δὲν ἐννοεῖ ἄνθρωπο, ψυχὴ δὲν ἐννοεῖ ψυχή, ἔθνος δὲν ἐννοεῖ ἔθνος.
Ὁ Εὐρωπαῖος ἄνθρωπος ἔφθασε στὸν μοιραῖο ἴλιγγο, ὁδήγησε τὸν ὑπεράνθρωπο στὴν κορυφὴ τοῦ πύργου τῆς Βαβέλ του, θέλοντας νὰ ἀποπερατώσει μὲ αὐτὸν τὸ οἰκοδόμημά του, ἀλλὰ ὁ ὑπεράνθρωπος τρελλάθηκε ἀκριβῶς ἐπάνω στὴν κορυφὴ καὶ γκρεμίστηκε ἀπὸ τὸν πύργο. Καὶ πίσω του ὁ ἴδιος ὁ πύργος γκρεμίζεται καὶ θρυμματίζεται μὲ τοὺς πολέμους καὶ τὶς ἐπαναστάσεις. Ὁ homo europaeicus ἔπρεπε κατ’ ἀνάγκην νὰ τρελλαθεῖ στὸ τέλος τοῦ πολιτισμοῦ του· ὁ Θεοκτόνος ἦταν ἀδύνατο νὰ μὴ γίνει αὐτοκτόνος. Ἡ Wille zur Macht (Θέληση γιὰ δύναμη) μεταβλήθηκε σὲ Wille zur Nacht (Θέληση γιὰ νύχτα).
Νύχτα, βαριὰ νύχτα ἔχει καλύψει τὴν Εὐρώπη. Γκρεμίζονται τὰ εἴδωλα τῆς Εὐρώπης καὶ δὲν εἶναι πολὺ μακριὰ ἡ μέρα, κατὰ τὴν ὁποία δὲν θὰ μείνει οὔτε πέτρα ἐπάνω στὴν πέτρα ἀπὸ τὴν κουλτούρα καὶ τὸν πολιτισμὸ τῆς Εὐρώπης, μὲ τοὺς ὁποίους αὐτὴ ἀνήγειρε πόλεις καὶ κατέστρεφε ψυχές, θεοποιοῦσε τὰ κτίσματα καὶ ἀπέρριπτε τὸν Κτίστη.
Ἄδειασε ὁ οὐρανός, διότι ὁ Θεὸς δὲν εἶναι μέσα του. Ἄδειασε ἡ γῆ, διότι δὲν ἔχει ἐπάνω της ἀθάνατη ψυχή. Ὁ εὐρωπαϊκὸς πολιτισμὸς ἔκανε τοὺς δούλους του νεκροταφεῖο. Καὶ αὐτὸς ὁ ἴδιος ἔγινε νεκροταφεῖο. «Θέλω νὰ πάω στὴν Εὐρώπη», δηλώνει ὁ Ντοστογιέφσκι, «καὶ γνωρίζω ὅτι πηγαίνω σὲ νεκροταφεῖο…»
Ἀναμφίβολα οἱ ἀρχὲς καὶ οἱ δυνάμεις τῆς εὐρωπαϊκῆς κουλτούρας καὶ τοῦ πολιτισμοῦ εἶναι Χριστομάχες. Γιὰ πολὺν καιρὸ διαμορφωνόταν ὁ τύπος τοῦ Εὐρωπαίου ἀνθρώπου, ἕως ὅτου αὐτὸς ἀντικατέστησε τὸν Θεάνθρωπο Χριστὸ μὲ τὴν φιλοσοφία καὶ τὴν ἐπιστήμη του, μὲ τὴν πολιτικὴ καὶ τὴν τεχνική του, μὲ τὴν θρησκεία καὶ τὴν ἠθική του. Μὲ τὰ σύγχρονα τεχνικὰ μέσα καὶ τὶς πολιτικο-κοινωνικὲς ἐπαναστάσεις, οἱ ὁποῖες εἶναι καὶ αὐτὲς γέννημα καὶ θρέμμα τῆς ἐπανάστασης τῆς Εὐρώπης, ὁ τύπος αὐτὸς τοῦ Εὐρωπαίου ἀνθρώπου καθίσταται πρότυπο τοῦ τέλειου ἀνθρώπου σ’ ὅλη τὴν οἰκουμένη!
Στὴν Δύση οὔτε γνωρίζουν τὴν Ἐκκλησία οὔτε γνωρίζουν τὴν ὁδό οὔτε γνωρίζουν ἔξοδο ἀπὸ τὰ ἀδιέξοδα. Ἐκεῖ ὅλα ἔχουν βυθιστεῖ στὴν ψυχοφθόρα εἰδωλολατρία καὶ φιλαυτία, φιληδονία καὶ σαρκολατρία. Γι’ αὐτό, Εὐρώπη ἴσον ἀναγέννηση τῆς εἰδωλολατρίας. Ψευδόχριστοι καὶ ψευδοθεοὶ ἔχουν πλημμυρίσει τὴν Εὐρώπη καὶ ἀπὸ ἐκεῖ ἐξάγονται σὲ ὅλες τὶς ἀγορὲς τῆς Οἰκουμένης, ἔχοντας ὡς κύριο ἔργο τους νὰ φονεύσουν τὸν Θεὸ καὶ τὴν ψυχὴ στὸν ἄνθρωπο καὶ ἔτσι νὰ στερήσουν ἀπὸ τὸν κόσμο τὴν μοναδικὴ ἐλπίδα καὶ αὐτὴ τὴν ἴδια τήν δυνατότητα τῆς ἀληθινῆς κοινωνίας.
Γράφοντας αὐτά, προσπαθοῦμε νὰ εἰσδύσουμε στὸν πυρῆνα τῆς εὐρωπαϊκῆς ὑψηλοφροσύνης, στὰ δαιμονικὰ ὑπόγειά της, ἀπ’ ὅπου πηγάζουν οἱ ἀκάθαρτες πηγές της, τὰ νερὰ τῶν ὁποίων δηλητηριάζουν τὴν οἰκουμένη. Αὐτὸ καθόλου δὲν εἶναι καταδίκη τῆς Εὐρώπης· εἶναι μόνο μία ἐκ βαθέων κραυγὴ καὶ ἐν προσευχῇ πρόσκληση στὴ μοναδικὴ ὁδὸ τῆς σωτηρίας μέσῳ τῆς μετάνοιας.
ΕΦΤΑΣΕ ΚΑΙ Η ΣΕΙΡΑ ΜΑΣ. Η ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΔΕΝ ΜΑΣ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΣΕ ΑΠΟ ΤΟ ΜΗΔΕΝ ΤΟΥ ΝΟΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ. ΤΟ ΕΙΣΗΓΑΓΕ Η ΟΝΤΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟΥ ΔΕΜΕΝΗ ΣΤΗΝ ΑΥΤΟΣΥΝΕΙΔΗΣΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΠΡΟΣΩΠΩΝ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΙ ΤΗΝ ΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΣΑΒΕΛΛΙΟΥ.
ΣΛΑΙΕΡΜΑΧΕΡ
Με ποιον τρόπο στον μοναδικό θεό μπορούμε να μιλήσουμε για έναν Πατέρα, έναν Υιό και ένα Πνεύμα; Εάν στον θεό μετράται ένα πλήθος «προσώπων», με ποιον τρόπο μπορούμε να αποφασίσουμε εάν η γέννηση τού Υιού από τον Πατέρα είναι ένα γεγονός ελευθερίας ή ανάγκης μέσα στην θεϊκή ουσία; Με ποιον τρόπο υπάρχει ένα πλήθος «προσώπων» έτσι ώστε η ουσία αυτών τών προσώπων να είναι μοναδική, ενώ το δεύτερο πρόσωπο είναι τού Σωτήρος και το τρίτο τού Πνεύματος το οποίο ενεργεί στην Εκκλησία; Πώς μπορούμε να ξεκαθαρίσουμε τήν απόλυτη προσωπικότητα τής Τριάδος; Ο Σλαϊερμάχερ προσπαθεί να ανακαλύψει την λογική γραμμή τών διαφόρων λύσεων, αλλά με πολύ μεγάλη προσοχή φανερώνει τίς αντιφάσεις στίς οποίες περιείλθαν οι Πατέρες προσπαθώντας να αντικρούσουν τόν Σαβέλλιο. Κατά την κρίση του ο Σαβέλλιος κατανοούσε τήν Μοναρχία σαν το δόγμα τής ουσιαστικής ενότητος τού θεού «εις εαυτόν» και την Οικονομία σαν το δόγμα των διαφορών στην θεότητα σε σχέση με τον κόσμο, με την Σωτηρία, με «εμάς». Για τον Σαβέλλιο η τριάδα είναι ο αποκεκαλυμμένος θεός και κάθε μέλος της είναι ένας ιδιαίτερος τρόπος τής αποκαλύψεως. Η θεότης καθενός απ’ αυτά τα μέλη δεν είναι διαφορετική, αλλά είναι πάντοτε μία και μόνη. Έτσι ο θεός ως άφατος, κρυμμένος, είναι Μονάς, ενότης και ως αποκεκαλυμμένος είναι Τριάς. Τοιουτοτρόπως οι Τρεις τής αποκαλύψεως είναι ομοούσιοι στην μοναδική θεϊκή ουσία (μονοουσία). Στην Αλεξανδρινή Χριστολογία, παρατηρεί ο Σλαϊερμάχερ, υπήρχαν δύο συνδεμένα στοιχεία αλλά ακόμη τελείως ενωμένα: Η υποταγή του Υιού στον Πατέρα και μαζί η θεότης του Υιού σαν υποστατικός Λόγος. Ο Άρειος δέχθηκε το πρώτο στοιχείο και αρνήθηκε το δεύτερο. Αντιθέτως ο Μ. Αθανάσιος δέχθηκε το δεύτερο και αρνήθηκε το πρώτο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου