Πηγή: Άντρεα Ζοκ
Όσον αφορά τις χθεσινές ζημιές στον κεντρικό σταθμό του Μιλάνου, βλέπω μια κατάσταση σύγχυσης να αιωρείται - όπως συνήθως.
Από τη μία πλευρά, υπάρχουν οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι που το εξηγούν αυτό - βλέπετε, άλλωστε, όλοι αυτοί οι διαδηλωτές είναι απλώς βίαιοι απεργοί, χρονοβόροι ρακένδυτοι που θα κινητοποιούνταν για τα πάντα μόνο και μόνο για να πάρουν μια μάχη. Αυτή είναι η «βίαιη αριστερά» που θέλει να ανατρέψει την ελεύθερα εκλεγμένη δεξιά με αντιδημοκρατικά μέσα.
Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν οι νέοι Λένιν που εξηγούν ότι δεν μπορείς να φτιάξεις ομελέτα χωρίς να σπάσεις αυγά, ότι ακόμα και όταν εισέβαλαν στη Βαστίλη ή στα Χειμερινά Ανάκτορα, έσπασαν παράθυρα και ότι -στην πραγματικότητα- το πρόβλημα είναι ότι «ήμασταν πολύ καλοί»: θα έπρεπε να είχαμε σπάσει τα πάντα και τότε θα μπορούσατε να δείτε πώς πώς θα τα έκανε πάνω της η Μελόνι.
Και οι δύο ομάδες πρέπει επειγόντως να μειώσουν την κατάχρηση ουσιών και να επιστρέψουν στον πραγματικό κόσμο.
Στην πρώτη, πρέπει να απαντήσουμε ότι υπήρξαν μαζικές διαδηλώσεις σε 80 ιταλικές πόλεις και μόνο σε δύο περιπτώσεις υπήρξαν ταραχές, και αυτές ήταν σε μεγάλο βαθμό μειοψηφικές. Έτσι, η πραγματικότητα είναι ότι μια διαδήλωση που προωθήθηκε από ένα συνδικάτο εκτός της συνομοσπονδιακής τριανδρίας ήταν μια τεράστια επιτυχία και ότι -δεδομένης της σαφούς ατζέντας της διαδήλωσης- αυτό σηματοδοτεί μια ικανότητα κινητοποίησης που ΔΕΝ είναι «αριστερή» και ΔΕΝ περιορίζεται στο «επίθεση κατά τής Μελόνι».
Σε μια κανονική δημοκρατία -την οποία δεν είχαμε εδώ και αρκετό καιρό- αυτά τα αιτήματα θα πρέπει να αντιμετωπιστούν, επανατοποθετώντας την Ιταλία στο ισραηλινοπαλαιστινιακό ζήτημα.
Στο τελευταίο, πρέπει να απαντήσουμε ότι κανείς εδώ δεν έχει την ικανότητα να διεξάγει επανάσταση, και ότι αυτή ήταν και θα μπορούσε να είναι μόνο μια διαδήλωση, όχι μια δοκιμαστική επανάσταση. Και οι διαδηλώσεις χρησιμεύουν ως διαλεκτικά όπλα στον δημόσιο διάλογο: κυριολεκτικά δεν έχουν καμία άλλη λειτουργία. Επομένως, η απώλεια του ελέγχου ενός μέρους της διαδήλωσης του Μιλάνου μείωσε την αποτελεσματικότητά της, βλάπτοντας όσους διαδήλωναν. Ευτυχώς, δεν ακυρώνει τη διαδήλωση επειδή οι ηλίθιοι που έσπασαν παράθυρα ήταν μειοψηφία, αλλά είναι μια ζημιά και δεν πρέπει να παρουσιάζεται παρηγορητικά ως κάτι άλλο. Το να σκεφτόμαστε ότι αν υπήρχαν περισσότεροι άνθρωποι που έσπασαν παράθυρα, θα είχαμε πηδήξει πιο κοντά στον ήλιο του μέλλοντος είναι απλώς αξιολύπητη ανοησία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου