Πηγή: Βιντσέντσο Κόστα
Νομίζω ότι η δυάδα αριστεράς/δεξιάς δεν εκφράζει στην πραγματικότητα τίποτα.
Αλλά είναι πραγματική επειδή βλέπω αγαπημένους φίλους, προικισμένους με σκέψη και ευρύ ορίζοντα, να προσκολλώνται σε αυτή τη δυάδα σαν μύδια σε βράχους. Και για τις πραγματικές δυνάμεις, αυτή είναι η εγγύηση ότι τίποτα δεν θα αλλάξει ποτέ, ότι η εναλλακτική λύση είναι αδύνατη.
Έτσι, οι αριστεροί, σε αυτό το σεχταριστικό παραλήρημα, καταφεύγουν σε καθαρά ψέματα, για παράδειγμα, για τον Κερκ, λέγοντας ότι ένας δεξιός σκότωσε έναν δεξιό. Το πρόβλημα είναι ότι στην πραγματικότητα το πιστεύουν. Το παραλήρημα είναι έτσι, τρέφεται από τον εαυτό του (αυτοτροφοδοτείται). Η αίρεση (σέκτα) θέλει να το ακούσει αυτό. Εσύ της το λες, χαρά, και το «εμείς» αναδύεται: αλλά το «εμείς» του παραληρήματος.
Ή ο μόνος τους σκοπός είναι να εκδιώξουν τη «χυδαία δεξιά». Σαν να έφταιγε η χυδαία δεξιά γιά τά είκοσι χρόνια μείωσης μισθών και διάλυσης του κράτους πρόνοιας.
Ξεχνούν ότι κάθε φορά που η αριστερά είναι στην αντιπολίτευση, γίνεται μπολσεβίκικη, και ότι μόλις βρεθεί στην κυβέρνηση, κάνει ακριβώς αυτό που ήθελε να κάνει η δεξιά, μόνο χωρίς κοινωνική σύγκρουση. Με συνδικάτα τόσο υπάκουα όσο τα πρόβατα. Απλώς μελετήστε τα τελευταία 30 χρόνια. Όλες οι μεταρρυθμίσεις που κατεδάφισαν το κράτος πρόνοιας και τα δικαιώματα των εργαζομένων, το δικαίωμα στην εκπαίδευση και την υγειονομική περίθαλψη πραγματοποιήθηκαν από αριστερές κυβερνήσεις.
Πραγματοποιήθηκαν από τους ίδιους ανθρώπους που εξακολουθούν να κυβερνούν αυτά τα κόμματα σήμερα, αυτούς που φωνάζουν κατά των αντεργατικών πολιτικών.
Οι αριστεροί δεν μπορούν να θέσουν το απλούστερο ερώτημα: αν ήταν αποφασιστικά μέτρα, γιατί δεν τα εφάρμοσαν όταν ήταν στην κυβέρνηση;
Αλλά για την αριστερά, αυτό δεν έχει σημασία: το μόνο που έχει σημασία είναι να στείλουν την χυδαία δεξιά σπίτι. Αντίθετα, η κυβέρνηση Λέτα ήταν η σοσιαλιστική αριστερά, το 110% των ψήφων ήταν υπέρ των εργαζομένων.
Αλλά οι δεξιοί, οι δεξιοί, Θεέ μου, σώσε μας. Αυτοί οι άνθρωποι εξακολουθούν να τρέφουν τον φόβο των κομμουνιστών, τον μύθο του X MAS.
Η αριστερά και η δεξιά δεν είναι χρήσιμες κατηγορίες. Μπορούν να αφεθούν στον Ρεβέλι, ο οποίος έγραψε κάτι επαίσχυντο στη La Stampa σήμερα που θέτει σε κίνδυνο την ελευθερία όσο και η σκληρή ομιλία που έδωσε χθες ο Σαλβίνι, απειλώντας να καταστήσει αδύνατες ακόμη και τις απλές διαδηλώσεις.
Υπάρχει ένας έκδηλος ολοκληρωτισμός που διαπερνά την πολιτική, με τη δεξιά να τον επεκτείνει από τη μία πλευρά και την αριστερά από την άλλη, δημιουργώντας έτσι έναν συστημικό ολοκληρωτισμό.
Απειλούνται και οι μικρότεροι χώροι ελευθερίας: η ελευθερία της διαδήλωσης και η ελευθερία της διδασκαλίας, η ελευθερία της έκφρασης και της δράσης.
Η δεξιά και η αριστερά είναι προσομοιώσεις, αλλά οι προσομοιώσεις είναι πραγματικές, μας κάνουν να ζούμε σε έναν κόσμο προσομοιώσεων.
Και σε αυτόν τον κόσμο δεν υπάρχει ελπίδα.
Ο Κάφκα είπε ότι υπάρχει ελπίδα, άπειρη ελπίδα, αλλά όχι για εμάς. Είμαστε απλώς μια κακή μέρα στο μυαλό του Θεού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου