Puer aeternus-Τρίτο μέρος (53)

Συνέχεια από:Τρίτη, 8 Σεπτεμβρίου 2015

Puer aeternus

Μέρος τρίτο
«Το βασίλειο άνευ χώρου» (Bruno Goetz)

7 Η μεγάλη γιορτή ε 

Το αλχημιστικό δοχείο λοιπόν, είναι ένα μυστηριώδες γεγονός μέσα στην ψυχή. Ένα γεγονός, δηλαδή κάτι που λαμβάνει χώρα ξαφνικά, και δίνει την δυνατότητα στους ανθρώπους να δουν αντικειμενικά τον εαυτό τους, χρησιμοποιώντας τα όνειρα και άλλες εκδηλώσεις τού ασυνειδήτου ως καθρέφτη. Χωρίς αυτό δεν θα είχαμε κάποιο αρχιμηδικό σημείο εκτός του εγώ. Για τον λόγο αυτό είναι αναγκαία η εμπειρία του εαυτού, πριν μπορέσει κανείς να δει τον εαυτό του. Για τον λόγο αυτό, στην αρχή της ανάλυσης, οι άνθρωποι συγκινούνται από την εμπειρία του εαυτού. Μόνο δια της εμπειρίας αυτής αποκτούν την δυνατότητα να αρχίσουν την προσπάθεια να βλέπουν τον εαυτό τους αντικειμενικά. Αυτό ακριβώς εννοούσαν οι αλχημιστές με το δοχείο. Μπορούμε επίσης να πούμε, πως το δοχείο συμβολίζει μια στάση, η οποία για παράδειγμα είναι η προϋπόθεση για την ενεργητική φαντασία, καθώς αυτή μόνο με την βοήθεια του δοχείου μπορεί να εξασκηθεί. Μπορούμε επίσης να πούμε, πως η ενεργητική φαντασία είναι η ίδια ένα δοχείο, γιατί όταν κάθομαι και προσπαθώ να εξαντικειμενικεύσω την ψυχική μου κατάσταση στην δημιουργική φαντασία, είναι σαν την βάζω μέσα σε ένα δοχείο. Αυτό προϋποθέτει μια ηθική στάση, ειλικρίνεια και αντικειμενικότητα, που είναι αναγκαία για να παρατηρήσει κανείς τον εαυτό του. Αυτή είναι μια θετική μορφή του δοχείου.

Με την κριτική που ασκώ στο εγώ κρίνω και το ασυνείδητο. Το βάζω επίσης σε ένα δοχείο. Αλλά τότε είναι η φυλακή, η στάση «τίποτε άλλο παρά», που προσδίδει μια αρνητική πτυχή στην φυλακή αυτή. Τότε είναι ένα διανοητικό σύστημα, και το ζωντανό φαινόμενο της ψυχής φυλακίζεται σε κάποιο είδος διανοητικού συστήματος. Ο κάτοχος του είναι η εξουσία. Αυτό είναι ένα πολύ λεπτό σημείο. Υπάρχουν άνθρωποι που είναι διατεθειμένοι να δουν τον εαυτό τους, με τον σκοπό όμως να γίνουν πιο δυνατοί από τους άλλους ή για να κυριαρχήσουν σε μια κατάσταση. Διαθέτουν ακόμα δηλαδή, έναν εγωτικό σκοπό εξουσίας, και χρησιμοποιούν ακόμα και την ψυχολογία του Jung-την ενεργητική φαντασία για παράδειγμα-για να ξεπεράσουν δυσκολίες, ή για να γίνουν το μεγάλο ελάφι που τα κατάφερε. Το βλέμμα τους είναι καρφωμένο στην εξουσία. Όλη αυτή η κατάσταση δίνει μια λάθος στροφή στην όλη ιστορία, και τίποτα δεν προκύπτει. Υπάρχουν πάλι άλλοι, που για κάποιο καιρό κάνουν μια ειλικρινή ανάλυση-με σκοπό όμως να γίνουν οι ίδιοι αναλυτές και για να εξασκούν εξουσία πάνω στους άλλους. Αυτή είναι μια επιπλέον παγίδα: δεν κοιτάνε προς τα μέσα χάριν του εαυτού τους-δεν το κάνουν επειδή αυτό είναι αναγκαίο για να γίνουν πιο συνειδητοί. Με τον τρόπο αυτό διεισδύει μέσα η εξουσία, και αυτό που ήταν μια ζωντανή πνευματική μαρτυρία, το μετατρέπει σε ένα τεχνικό κόλπο που το κατέχει το εγώ. Ο Ulrich von Spät είναι ο δαίμονας της κατάχρησης κάθε πράγματος και ανθρώπου. Είναι αυτός που κάνει ώστε κάθε τι-ακόμα και οι ύψιστες πνευματικές δυνάμεις-να καταντήσει ένα τέτοιο τεχνικό κόλπο.

Αν υποθέσουμε πως ο von Spät είναι ο άνιμους της Σοφί, είναι στην περίπτωση αυτή μια εικόνα του πατέρα. Ο πατέρας-άνιμους δεν παράγει απλώς γνώμες μέσα στην γυναίκα, αλλά και μαγικά κόλπα. Θυμάμαι την περίπτωση μιας γυναίκας, που είχε ένα σχιζοειδή πατέρα, έναν ψυχρό,σαδιστή άνδρα, που ασκούσε διαρκώς κριτική στα παιδιά του και τους έλεγε πάντα, πως είναι τίποτα και πως δε θα κάνουν ποτέ προκοπή. Όταν έκαναν σκληρές προσπάθειες στο σχολείο, τους έλεγε πως δε θα πετύχουν τίποτα, όταν ήθελαν να ασχοληθούν με την τέχνη, τους έλεγε πως δεν έχουν ταλέντο και δε θα καταφέρουν τίποτα. Είχε πάντα μια αρνητική τοποθέτηση. Είχε την συνήθεια, κατά τους περιπάτους στα χωράφια να κτυπά τα λουλούδια με το μπαστούνι του και να τα κόβει με τον τρόπο αυτό. Αυτό εξαγρίωνε την κόρη του. Αυτό ήταν ένα νευρικό τικ και το έκανε από εκδικητικότητα ή πικρία για την απογοητευτική και κατεστραμμένη συναισθηματική ζωή του.

Αυτή η κόρη λοιπόν είχε μια σειρά ερωμένων-γέροι και νέοι άνδρες, καλλιτέχνες, επιχειρηματίες-φαινομενικά όλοι τους πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους. Πάντοτε όμως, όταν τους γνώριζε για περισσότερο από δυο εβδομάδες, άρχιζαν να την βασανίζουν σαδιστικά, λέγοντας της πως είναι άγευστη και ένα τίποτα, και πως δε θα κάνει προκοπή. Ήταν ακριβώς το ρεπερτόριο του πατέρα της. Δεν εξακρίβωσα ποτέ εάν έδινε στους άνδρες κάποια συγκεκριμένη αφορμή ή εάν κάποιο ένστικτο την οδηγούσε ώστε να βρίσκει τέτοιους άνδρες. Έμοιαζε με μαύρη μαγεία. Με πρωτόγονο τρόπο θα το εξέφραζα έτσι: κάποια κατάρα κάλυπτε την γυναίκα αυτή, ώστε προσέλκυε διαρκώς επικριτικούς, ανέραστους, σαδιστικούς άνδρες, που καταπατούσαν τα αισθήματα της, που ήταν έτσι και αλλιώς κατεστραμμένα. Στα όνειρα φάνηκε πως πράγματι ο πατέρας δρούσε μέσα της. Μια νύχτα, μετά από τσακωμό με ένα ερωμένο της, που της είπε πως είναι τίποτα κτλ., ονειρεύτηκε πως την περίμενε ο πατέρας της και με ένα μπαστούνι την χτύπησε στην κνήμη, και αυτή έπεσε. Είναι γνωστό πως ο πατέρας-άνιμους (η σε ένα άνδρα η μητέρα-δαίμονας), δεν λειτουργεί απλώς ως μια εσφαλμένη εσωτερική μοίρα, ως διαστρέβλωση των ενστίκτων κατά την επιλογή του συντρόφου, αλλά και ως εξωτερική μοίρα. Με την μορφή αυτή μπορεί να εμφανιστεί σε περιπτώσεις συγχρονότητας, σε θαυμαστά γεγονότα που βρίσκονται εκτός της προσωπικής ζωής και για τα οποία δεν μπορούμε να αποδώσουμε ευθύνη στο άτομο. Νομίζω πως θα ήταν λάθος να πούμε σε ένα τέτοιο κορίτσι πως πάντα πέφτει σε σαδιστικούς εραστές, καθώς δεν έχει ακόμα υπερβεί τον σαδιστικό πατέρα-άνιμους. Υπάρχει μια αλήθεια σε αυτό, αλλά δεν είναι ολόκληρη η αλήθεια. Όταν θα έχει προχωρήσει ένα βήμα παραπάνω, τότε μπορούμε να προσπαθήσουμε να την φέρουμε στην επίγνωση, πως φέρει μέσα της ένα τέτοιο πατέρα-δαίμονα και σαδιστή, και πως είναι αυτός που προσελκύει σαδιστές άνδρες. Μερικές φορές όμως, όταν συναντά κανείς μια τέτοια σκοτεινή μοίρα, έχεις την εντύπωση πως έχεις να κάνεις με μια θεϊκή καταστροφική δύναμη, ώστε δεν μπορείς να αποδώσεις την ευθύνη στο άτομο. Μπορούμε να πούμε: ο von Spät είναι μέσα στην γυναίκα ο δαίμονας των μυστικών λογισμών, που καθορίζουν την μοίρα της. 

Συνεχίζεται 

ΣΧΟΛΙΟ:  Γιά νά μήν νομίζουμε ότι οι αναλύσεις αυτές έχουν μόνο ψυχολογικό χαρακτήρα, άς επισημάνουμε τούτο: Ο Πήγασος, τό σύμβολο τού Puer aeternus, είναι ο πήγασος, τό δώρο τού  Ποσειδώνος, τό οποίο απέρριψαν οι Αθηναίοι επιλέγοντας τόν κλάδο εληάς τής θεάς Αθηνάς.
Ο πήγασος είναι ακριβώς τό σύμβολο τού Δυτικού πολιτισμού, τό οποίο αναλύεται μέ οξυδέρκεια καί μορφοποιεί σιγά-σιγά τό πνεύμα τού Αντιχρίστου, μεταλλάσσοντας ακόμη καί τά χαρακτηριστικά τών φύλων. Ο Εωσφόρος είναι γνωστό ότι απειλεί τόν Κύριο ότι θά κάνει τόν άνδρα γυναίκα καί τήν γυναίκα άνδρα. 
Ο Ποσειδών νικήθηκε κατ' αρχάς από τόν Οδυσσέα, ο οποίος κατόρθωσε νά επιστρέψει στήν Ιθάκη ποθώντας νά δεί τον γιό του, νά γίνει πατέρας. Καί η νίκη αυτή αποτέλεσε τόν θεμέλιο λίθο τού Ελληνικού πνεύματος, τής παιδείας. 
Η Δύση λάτρευσε τήν έμπνευση , τόν ήρωα ποιητή καί γρήγορα τόν θεσμοποίησε στήν κυριαρχία τού πρώτου, καταλήγοντας στόν ολοκληρωτισμό τού Χίτλερ, όπως θά δούμε στήν συνέχεια, καθώς ο Χίτλερ αποτελεί ένα υπόδειγμα "θεικού παιδιού". Ενός ανθρώπου πού αρνείται νά γειωθεί καί χάνεται στούς λαβύρινθους τών λογισμών, τών αναπαραστάσεων καί στήν εικονική πραγματικότητα, στήν αερική ζωή τού διανοούμενου.

Αμέθυστος