Ο πολιτισμός στον οποίο ζούμε είναι κουλτούρα της πτώσεως.
Η ζωή του κόσμου οργανώνεται γύρω από μερικά ανθρώπινα πάθη και η πνευματική ζωή βρίσκεται στο περιθώριο.
Οφείλουμε να αντιστρέψουμε την κατάσταση αυτή των πραγμάτων, να τοποθετήσουμε την πνευματική ζωή στην καρδιά της ζωής μας.
Η σοφία του κόσμου αυτού δεν μπορεί να σώσει τον κόσμο.
Τα κοινοβούλια, οι κυβερνήσεις, οι πολυσύνθετοι οργανισμοί των πιο αναπτυγμένων συγχρόνων κρατών της γης είναι ανίσχυροι.
Η ανθρωπότητα πάσχει χωρίς τέλος. Η μόνη διέξοδος είναι να βρούμε μέσα μας τη σοφία, την λύση να μη ζούμε σύμφωνα με τις ιδέες αυτού του κόσμου, αλλά να ακολουθήσουμε τον Χριστό.
Μόνο όταν δεχόμαστε τον Χριστό ως τέλειο Θεό και τέλειο άνθρωπο η πλήρης πνευματική πείρα, όπως περιγράφηκε από τους Αποστόλους και τους πατέρες γίνεται κατορθωτή.
Τον παλιό καιρό, όταν η ζωή για τους πολλούς κυλούσε με προσήλωση στην σταθερή Παράδοση, ο λόγος του Χριστού εμφανιζόταν αδιατάρακτος.
Αλλά τώρα όταν όλη η γη είναι γεμάτη απάτη, όταν οι άνθρωποι βρίσκονται σε απελπισία, όταν οι συνειδήσεις διαμαρτύρονται υβριστικά, όταν η βία φοβερίζει να εξαφανίσει κάθε ζωή, πρέπει να προσπαθήσουμε να ακουστεί η φωνή μας.
Στον παρόντα κίνδυνο, ευγενικές λέξεις που δεν οδηγούν πουθενά δεν φθάνουν.
Είναι ζωτική ανάγκη όλοι σήμερα να στερεώσουμε την πίστη στην αιώνια νίκη του Χριστού, ώστε και εμείς οι ίδιοι να μπορέσουμε να γίνουμε πνευματικά ανίκητοι.
Αισθανόμαστε την ασθένειά μας, τη θανατηφόρα δύναμη της αμαρτίας, να ενεργεί μέσα μας και αναζητούμε γιατρό.
Αυτός θεραπεύει τις ψυχές μας από κάθε ασθένεια δίνοντας νέα δραστηριότητα και φωτίζοντάς τες με ανέσπερο φως.
Από τα αρχαία χρόνια η πείρα της ζωής της Εκκλησίας έχει αποδείξει χωρίς αμφιβολία ότι για την προσευχή -δηλαδή για τον Θεό- καμιά ασθένεια του πνεύματος δεν είναι αθεράπευτη.
Είναι σημαντικό για τις μέρες μας να μπορούμε να μην επηρεαζόμαστε από εκείνους με τους οποίους σχετιζόμαστε, γιατί διαφορετικά κινδυνεύουμε να χάσουμε και πίστη και προσευχή.
Η πραγματική προσευχή βέβαια δεν έρχεται αμέσως.
Δεν είναι εύκολη υπόθεση να διατηρούμε την έμπνευση ενώ είμαστε περικυκλωμένοι από τα παγωμένα νερά του κόσμου ο οποίος δεν προσεύχεται.
Ο Θεός έριξε τη θεία φλόγα στη γη και προσευχόμαστε σ΄ Αυτόν να φλογίσει τις ψυχές μας να μην υπερνικηθούμε από το κοσμικό ψύχος και να μην επισκιάσει κανένα μαύρο σύννεφο αυτήν τη λαμπρή φλόγα.
[Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου (Σαχάρωφ): ΟΨΟΜΕΘΑ ΤΟΝ ΘΕΟΝ ΚΑΘΩΣ ΕΣΤΙ, έκδοση, Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας, Τετάρτη ἔκδοσις]
(Πηγή ψηφ. κειμένου: romfea.gr)
https://alopsis.gr
http://paterikos.blogspot.com/2021/10/blog-post_948.html
ΑΣ ΔΩΣΟΥΜΕ ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΗΝ ΠΡΟΤΑΣH: Ο πολιτισμός στον οποίο ζούμε είναι κουλτούρα της πτώσεως῾ ΣΗΜΕΡΑ. ΔΙΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΑΡΑΦΘΟΡΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, ΜΙΑ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ, ΔΗΛ. ΜΙΑ ΕΠΙΒΙΩΣΗ ΥΨΗΛΟΥ ΕΠΙΠΕΔΟΥ Η ΟΠΟΙΑ ΧΑΡΑΧΤΗΚΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΣΣΩΡΕΥΣΗ ΠΛΟΥΤΟΥ. ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΛΟΥΣΙΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΕΟΠΛΟΥΤΟΥΣ.
ΑΣ ΘΥΜΗΘΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΚΟΣΜΑ ΤΟΝ ΑΙΤΩΛΟ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΠΡΟΕΤΡΕΠΕ
ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑ. ΔΙΟΤΙ ΟΙ ΡΩΣΟΙ ΠΡΟΣΕΛΑΒΑΝ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΙΚΕΣ ΦΥΛΕΣ ΠΡΟΣΕΛΑΒΑΝ ΑΠΟ ΤΟ ΒΑΤΙΚΑΝΟ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ. ΕΤΣΙ ΛΟΙΠΟΝ ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ ΚΑΚΟ ΔΕΝ ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ ΕΛΛΕΙΨΗ ΤΟΥ ΑΓΑΘΟΥ ΑΛΛΑ ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΑΡΧΗ Η ΟΠΟΙΑ ΚΑΤΕΥΘΥΝΕΙ ΤΗΝ ΘΕΛΗΣΗ ΤΗΣ ΠΡΑΞΕΩΣ, ΟΠΩΣ ΤΟ ΣΥΝΕΛΑΒΕ Ο ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΙ.
3 σχόλια:
Kai omos. Se ayto to simeio exei dikio o Dostoefsky. Apo ena simeio kai meta to kako exei dikia tou ontotita. To niothei kaneis se kapoies synoikies se kapoies perioxes kai se kapoious anthropous. To eixe pei kai o Solzhenitsyn ston Zaharov pou fantazotan oti oloi oi anthropoi einai agathoi kai apla den exoun tin gnosi tou kalou. Oi Rosoi se kapoia themata diafonoun me tous Ellines alla exoun pio vathia skepsi se polla pragmata. Opos meta tin ptosi o Eosforos egine Satanas me dikia tou ontotita etsi kai polloi anthropoi exoun pia mia ensarkosi tou kakou. Telos panton oi synepeies tou kakou deixnoun oti to kako exei ontotita den einai aplos eleipsi agathou. AM
Ισχύει. ΠΡΑΓΜΑΤΙ, ο πολιτισμός στον οποίο ζούμε ειναι κουλτουρα της ΠΤΩΣΕΩΣ. ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΙΣΧΥΕΙ. Και όποιος καταλάβει, κατάλαβε...
Ωραία παρέμβαση φίλε ΑΜ.Ας πούμε ότι είναι έλλειψη τού αγαθού μέσα στόν άνθρωπο τώρα πιά. Τό αγαθό δέν υπάρχει πλέον στήν ζωή τής κοινωνίας καί τού ανθρώπου ούτε σάν καλλος, σάν τό ωραίο. Χάσαμε τήν μεταφυσική μας υπόσταση, τόν νού. Τόν θάψαμε χάριν τής υποκειμενικής μας διάνοιας. Ο Ντοστογιέφσκι έζησε στό πετσί τού τόν αθεισμό καί τόν μηδενισμό καί τόν ζωγράφισε αριστουργηματικά αλλά οι Ρώσοι είχαν χάσει τό πνεύμα τους από πολύ παληά. Αυτό σήμαινε η περιπέτεια τού Αγίου Μαξίμου τού Γραικού. Ο κόσμος τους είχε ήδη μετατοπισθεί στήν πράξη, ακολουθώντας τούς Γερμανούς χωρίς νά συλλάβουν τήν Ελληνική θεωρία. Εν αρχή ήν η πράξη, έλεγε ο Γκαίτε. Γι'αυτό δέν μπορούμε πλέον νά ζήσουμε εν μετα-νοία.
Δημοσίευση σχολίου