Ένας τσολιάς με καρδιά Λεωνίδα. Ανδρείους μπορεί να βγάλει κάθε πατρίδα. Αγίους όμως μόνον αυτές που καταυγάζονται από το φως της Ορθοδοξίας, από το φώς του Χριστού και η Ελλάδα ανήκει -θέλουν δεν θέλουν οι εκκλησιομάχοι- σ’αυτήν την εκλεκτή μερίδα!

Οσιομάρτυρος Αναστασίας της Ρωμαίας (γ΄αι.
Αβραάμιος ο έγκλειστος ερημίτης στην Έδεσσα Μεσσοποταμίας (σημ. Ούρφα) Ιράκ,(366)
Μαρία η ερημίτρια η θαυματουργή, ανηψιά οσίου Αβρααμίου ερημίτου, στην Έδεσσα Μεσσοποταμίας (σημ. Ούρφα) Ιράκ (371)
Αβραάμιος Επίσκοπος Ταινίας Ελλησπόντου Μ. Ασίας, όσιος
Άννα η Κων/πολίτισσα, η μετονομασθείσα “Ευφημιανός”, οσια στον Όλυμπο Βυθινίας Μ. Ασίας ( +809)
Αθανάσιος Πρεσβύτερος ιερομάρτυς στη Μουδανίοις, από Σπάρτης Ατταλείας (29/10, +1653)
Τιμόθεος ο Εσφιγμενίτης, Αγιορείτης οσιομάρτυς στην Ανδριανούπολι Ανατ. Θράκης Μ. Ασίας Ανατ. Θράκης, από Παράστρα Ανατ. Θράκης (1820)
Στέφανος/Μιλιούτιν, βασιλιάς Σερβίας, υιός Αγ. Ελισάβετ/Ελένης βασίλισσας Σερβίας (1321)
Σεραπίων της Ζαρζμά Γεωργίας
Αβραάμιος του Rostov Ρωσίας και Μονής Νήσων Valaam Φιλλανδίας-Ρωσίας (1073)
Ευσεβία παρθενομάρτυς στην Bergamo Ιταλίας (3ος αι.)

Εορτάζουν στις 29 Οκτωβρίου

Άγιος Θεόφιλος ο δια Χριστόν σαλός του Κιτάγιεβο της Λαύρας των Σπηλαίων Κιέβου
Εορτάζει στις 28 Οκτωβρίου

Έπος του 1940, ένα μεγαλείο, σελίδες ιστορικής Δόξης άφθορες και αιώνιες. 

Ο γενναίος πρωθυπουργός Ιωάννης Μεταξάς λέγει το ΟΧΙ στο ιταμό τελεσίγραφο του Εμμανουέλε Γκράτσι. Οι Ιταλοί δεν τηρούν ούτε καν τα προσχήματα. Ενώ το τελεσίγραφο έληγε στις 6 π.μ. είχαν ήδη από τις 4 π.μ. προσβάλλει τα συνοριακά μας φυλάκια αλλά αποκρούσθησαν…

Ο ελληνικός λαός ξεχύθηκε στην Αθήνα, την Θεσσαλονίκη, σε όλες τις μεγάλες πόλεις. Με οποιοδήποτε μέσο να φύγει για το μέτωπο, την πρώτη γραμμή. Εκεί που ο Μέραρχος Χαράλαμπος Κατσιμήτρος, ο Συνταγματάρχης Κωνσταντίνος Δαβάκης και οι λοιποί αξιωματικοί έδιναν ήδη τις πρώτες μάχες.
Οι ιστορίες εθελοντικής καταταγής και αυτοθυσίας άπειρες. Μου έλεγε η κυρά Ευαγγελία με καταγωγή από την Κάρπαθο ό,τι ο πατέρας της αν και είχε τρεις κόρες ανήλικες δήλωσε από την πρώτη ημέρα παρουσία και κατετάγη στο Σύνταγμα Δωδεκανησίων.

Ένας τσολιάς με καρδιά Λεωνίδα 

Τα παληκάρια μας στο μέτωπο, παιδιά 18, 19 και 20 χρονών πολεμούσαν σαν λιοντάρια. Απλά παιδιά, του λαού μας. Ο τσοπάνης Γιώργος Γαϊτάνης* με καταγωγή από το χωριό Ανάληψη της ορεινής Τριχωνίδας υπηρετεί ως εύζωνας στο τρίτο τάγμα (ορμώμενο από το Μεσολόγγι). 
Ένας Κουτσόβλαχος προδότης οδήγησε τους Ιταλούς από την αφύλαχτη στενωπό της Καραμπάλας. Λίγο ακόμη και θα υπερφαλάγγιζαν το Καλπάκι. 
Το 3ο τάγμα μετά τον θάνατο του λοχαγού Χόρμοφα μένει ακέφαλο. 

Ο Γιώργος όμως, αυτό το απλό παληκάρι έχει καρδιά Έλληνος. Κάνει τον σταυρό του, αρπάζει ένα οπλοπολυβόλο και φωνάζει να βρει τον υπολοχαγό. Άφοβα, από πέτρα σε πέτρα γυρίζωντας ανακαλύπτει τον λοχαγεύων, έναν έφεδρο άπειρο και απειροπόλεμο να καλύπτεται ανάμεσα σε δυο πέτρες.

Με την αιτωλοακαρνάνικη προφορά του, τού λέγει:
-Ντροπή σου, ορέ. Τι κάν’ς ιδώ ουρέ! Τι μ’τάλιγες τότε στου Μισουλόγγι, στου πιδίου ασκήσιουν; Ιδώ σι θέλω. Αν είσι γ’ναίκα να φουρέσης φουστάνια. Κι’ αν είσαι άνδρας, μπροστά να πουλεμήσουμι. 

Ο έφεδρος αξιωματικός από την ντροπή του, πήρε το όπλο και βγήκε μπροστά. Τα ηρωϊκά Ευζωνάκια του 3ου τάγματος αν και ”ακέφαλα” από τον σκοτωμένο λοχαγό τους αντιστέκονται στην επίθεση των Ιταλών, που κύριο σκοπό έχουν να καταλάβουν την στενωπό, να υπερφαλαγγίσουν το Καλπάκι και να ξεχυθούν στον κάμπο των Σουδενών. 

Η νύχτα επλησίασε και το 3ο τάγμα επέστρεψε στην αρχική του θέση. Όμως οι Ιταλοί επέμεναν και τους πήραν από κοντά. 
Ο Γιώργος Γαϊτάνης όμως, αυτό το αμούστακο παιδί, ο 18χρονος βοσκός δεν χαμπαριάζει από αυτά. Διότι είχε δάσκαλο λεβέντη που του έμαθε για τον Χριστό, την Πατρίδα, τους Ήρωές μας…
Κάθισε πίσω από έναν θάμνο, κρύφτηκε καλά και ετοίμασε το οπλοπολυβόλο του.

Ο εχθρός προελαύνει και είναι ήδη στα 300 μέτρα.
Ο έφεδρος λοχαγός του λέγει: ”Ρίξε τους να φύγουμε”
Ο Γιώργης απαντά: ”Όχι, ιγώ θα κάτσου ιδώ”.
Ο εχθρός πλησιάζει στα 200 μέτρα. 
Ο λοχαγός του λέει πάλι: ”Ρίξε τους σου λέγω και να πάμε”
Ο Γιώργης απαντά: ”Ιγώ δεν φεύγου σύπα. Αν σκιάζισι σύ άϊντε”.
Ο εχθρός τώρα στα 100 μέτρα.
Ο λοχαγός φωνάζει πλέον: ”Ρίξε τους, μωρέ, και θα μάς πιάσουν στα χέρια. Ακούς!”
Ο Γιώργης όμως εκεί, βράχος: ”Ορέ, συ μ’ γίνηκες απόψε τσάμικους ταμπάκος. Μι ξιφουρτώνισι σ’ λέου ή όχι!”
Οι Ιταλοί στα 50 μέτρα. Ο αξιωματικός έχει παλαβώσει με την ξεροκεφαλιά του Γιώργου. Δεν ξέρει τι να πει και τι να κάνει. 
”Βρε, για όνομα του Θεού, του λέγει, σιγανά, ρίξε τους. Μας έπιασαν. Τι κάθεσαι;”
Ο Γιώργης απαντά: ”Πάβς σ’ λέου, ή δεν πάβς. Θα του γυρίσου του όπλου κατά σένα”.

Ο Γιώργης είχε το σχέδιο του. Και βέβαια το θάρρος και την γενναιότητα των προγόνων του να το εκτελέσει. Άφησε τους Ιταλούς και πλησίασαν ως τα 20 μέτρα. Και τότε…

Τότε μίλησε η ψυχή του Εύζωνα Γιώργου μέσω του οπλοπολυβόλου…
Τους έριξε με την ψυχή του…
Οι Ιταλοί πανικοβλήθηκαν, σάστισαν… πίστεψαν ότι βρίσκονται προ επιτελικού σχεδίου του Ελληνικού Στρατηγίου. Άρχισαν να οπισθοχωρούν και όπου ”φύγει-φύγει”. 
Οι Ιταλοί απέτυχαν εκείνη τη νύχτα να καταλάβουν την στενωπό της Καραμπάλας.
Την επομένη το Ελληνικό Στρατηγείο έστειλε για ενίσχυση της στενωπού και το 2ο τάγμα, οπότε η κατάσταση σώθηκε.
Ήταν μόνον ο Γιώργης που κράτησε σαν άλλος Λεωνίδας την στενωπό μια ολόκληρη νύχτα.
Ένα 18χρονο παιδί, βοσκός στην βιοτή του αλλά με χρυσή καρδιά, τίμια χέρια και ανδρείο φρόνημα, πραγματικού Έλληνος.
α.α.κ. (28.10.2019)
* Τα σχετικά με τον εύζωνα Γιώργο Γαϊτάνη καταγράφει ο π.Χαράλαμπος Βασιλόπουλος στο βιβλίο του ”Το θαύμα των Ελλήνων του Σαράντα” (εκδόσεις Ορθοδόξου Τύπου). Ο ίδιος ο π.Χαράλαμπος, ως λαϊκός τότε είχε συμμετάσχει στο Έπος του 1940 και ανήκε σε τάγμα Ευζώνων. Είχε ίδια αντίληψη των γεγονότων που περιγράφει.

***

Στις ηρωϊκές γυναίκες της Πίνδου… ΑΘΑΝΑΤΕΣ!

«Τον ύμνο μου υψώνω ως τον ουρανό, δοξολογώντας τη μεγάλη μορφή σου, ηρωϊκή και μεγαλόψυχη Ελληνίδα του Σαράντα… Σε πρωτογνώρισα, όταν αστραποβόλησε, μέσα στη ματιά σου, το πνεύμα της Φυλής, στήλωσες το ανάστημά σου, ψήλωσες το κεφάλι σου κι εκάρφωσες τη Γαλανόλευκη μέσα στην καρδιά σου, τρέχοντας, με το χαμόγελο στα χείλη, στο κάλεσμα της πίστης και της νίκης.
Όταν, σκαρφαλώνοντας θριαμβευτικά στους απρόσιτους βράχους της Πίνδου και της Τρεμπεσίνας, δίνοντας στους ήχους της καρδιάς σου τον ήχο των σαλπίγγων της Ιεριχούς και γκρεμίζοντας τα τείχη των εχθρών, κουβαλούσες κιβώτια με πολεμοφόδια και τροφές στους γενναίους πολεμιστές μας.» (κ. Δημητρίου Κ. Κουτσουλέλου)

Ανεβοκατέβαινε παρά την ηλικία της με μια στάμνα στον ώμο της στις βουνοκορφές της Πίνδου προσφέροντας νερό στους μαχόμενους στρατιώτες.
Κάποια στιγμή γλίστρησε στους βράχους και κατατσακίστηκε σπάζοντας και τη στάμνα.
Οι τραυματιοφορείς έσπευσαν την σήκωσαν και την απόθεσαν στην σκηνή του Διοικητή. Έτρεξε εκείνος την αγκάλιασε και ξέσπασε:
—Γιαγιούλα μου της είπε τι έπαθες που πονάς τι θέλεις να σου δώσω, την ικέτευε κλαίγοντας.
Τον κοίταξε εκείνη με παγωμένα μάτια και λίγο πριν φύγει του ψιθύρισε:
– Στρατηγέ μου ΜΙΑ ΣΤΑΜΝΑ και σιώπησε.

***

Ο Πάνος Δημ. Ντούμας, από τα Λουσικά Αχαΐας, θυμάται και διηγείται ιστορίες που έζησε, όταν ήταν παιδί, στα δύσκολα χρόνια της γερμανικής κατοχής…
Στο χωριό μου, περνούσαν κάθε μέρα δεκάδες άνθρωποι διαφόρων ηλικιών ζητιανεύοντας μια φέτα ψωμί. Σε ποιον να πρωτοδώσεις;
Μια μέρα που όργωνα στο χωράφι μας για να σπείρουμε αργότερα αραποσίτι (καλαμπόκι), κάθισα για να φάω 50 μέτρα μέσα από το δρόμο, να μη φαίνομαι. Τότε έρχεται μια γυναίκα ηλικιωμένη, φορτωμένη στην πλάτη τα φτωχικά της πράγματα.
Πιάνεται από το φράχτη και με κοιτούσε που έτρωγα, χωρίς να μου μιλάει.
Εγώ άργησα να καταλάβω ότι για να με κοιτάει έτσι αυτή, θα πείναγε. Παίρνω τότε το ψωμί και το τυρί που μου είχαν μείνει και της τα πάω.
Αυτή δεν τα παίρνει αμέσως, αλλά πρώτα γονατίζει, σηκώνει τα χέρια ψηλά και λέει:
Αν υπάρχει Θεός, το χωράφι τούτο να θησαυρίσει (να βγάλει δηλ. μεγάλη, πλούσια σοδειά).
Και είναι αλήθεια, ότι χωρίς να βρέξει την άνοιξη, το αραποσίτι θησαύρισε.
Μπορεί να χαθεί ποτέ ο τόπος που βγάζει τέτοιους ανθρώπους!
Πηγή: http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=25486Και ένα από τα ηρωϊκότερα επεισόδια εκείνου του καιρού, που συμβαίνει στα μετόπισθεν, όπου ο λαός δίνει την δική του μάχη. Την μάχη του φρονήματος. Το διηγήθηκε ο Στρατής Μυριβήλης, κατά την εκφώνηση του πανηγυρικού στην Ακαδημία Αθηνών στις 27 Οκτωβρίου του 1960.: «Είχε οργανωθή, κατά τη διάρκεια του αγώνα υπηρεσία μεταγγίσεως αίματος, απ’ τον Ερυθρό Σταυρό της Ελλάδος. Είχα και ένα φίλο γιατρό, σ’ αυτή την υπηρεσία, λοιπόν πήγαινα κάπου-κάπου να τον δω και να τα πούμε. Ο κόσμος έκαμε ουρά κάθε μέρα για να δώση το αίμα του για τους τραυματίες μας. Ήταν εκεί νέοι, κοπέλες, γυναίκες, μαθητές, παιδιά που περίμεναν τη σειρά τους. Μια μέρα, λοιπόν, ο επί της αιμοδοσίας φίλος μου γιατρός, είδε μέσα στην σειρά των αιμοδοτών που περίμεναν, να στέκεται και ένα γεροντάκι.
-Εσύ, παππούλη, του είπε ενοχλημένος, τι θέλεις εδώ;
Ο γέρος απάντησε δειλά:
-Ήρθα κι εγώ, γιατρέ, να δώσω αίμα.
Ο γιατρός τον κοίταξε αυστηρά με απορία και συγκίνηση. Ο γέρος παρεξήγησε το δισταγμό του. Η φωνή του έγινε πιο ζωηρή.
-Μη με βλέπεις έτσι, γιατρέ μου. Είμαι γερός, το αίμα μου είναι καθαρό, και ακόμα ποτές μου δεν αρρώστησα. Είχα τρεις γιούς. Σκοτώθηκαν και οι τρεις εκεί πάνω. Χαλάλι της πατρίδας. Όμως μου είπαν πως οι δύο πήγαν από αιμορραγία. Λοιπόν, είπα στη γυναίκα μου, θα ‘ναι κι άλλοι πατεράδες, που μπορεί να χάσουν τα παλληκάρια τους, γιατί δε θα ‘χουν οι γιατροί μας αίμα να τους δώσουν. Να πάω να δώσω κι εγώ το δικό μου. Άιντε, πήγαινε, γέρο μου μού είπε κι ας είναι για την ψυχή των παιδιών μας. Κι εγώ σηκώθηκα κι ήρθα». («Η 28η Οκτωβρίου 1940», πανηγυρική λόγοι ακαδημαϊκών, επιμέλεια Πέτρος Χάρης, Αθήνα 1978, σ. 322).

Τι μεγάλη ψυχή ο γέροντας της ιστορίας! Τρεις γιούς και… χαλάλι της πατρίδας! Προσθέτει ένα νέο στοιχείο τούτη η διήγηση, όπως το γράφει ο Μυριβήλης: Ανδρείους μπορεί να βγάλει κάθε πατρίδα. Αγίους όμως μόνον αυτές που καταυγάζονται από το φως της Ορθοδοξίας, από το φώς του Χριστού και η Ελλάδα ανήκει-θέλουν δεν θέλουν οι εκκλησιομάχοι-σ’αυτήν την εκλεκτή μερίδα!
Αυτά δεν είναι ιστορίες. Είναι Συναξάρια. Εδώ δεν έχουμε ένα συμβάν ηρωισμού. Ανέβηκαν ψηλότερα ο γέρος και η χαροκαμένη γερόντισσα, η γυναίκα του. Τρία παιδιά χαλαλίζουν γιά την πατρίδα. Αγόγγυστα, χωρίς να τα βάζει με τον Θεό, με το κράτος, με τον πόλεμο ο λεβεντόγερος, προσέρχεται να δώσει, να αδειάσει το βασανισμένο, το πικραμένο του κορμί κι από το λιγοστό, δικό του αίμα. Το κοινότοπον «μέχρι τελευταίας ρανίδος του αίματος» εδώ το κατανοούμε.
Έφτασε πολύ ψηλά στην κλίμακα ο γεροέλληνας. Στην κορυφή της. Στο «ου λογίζεται το κακόν». Στο «πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει». Δεν έχουμε εδώ τον κανόνα της αρετής που μας παρέδωσε η αρχαία Ελλάδα. Δεν είναι μόνο η αρετή της ανδρείας. Είναι η αγάπη και «αύτη απόγνωσιν αναιρεί» (Κλίμαξ, Ιωάννου Σιναϊτου). «Ανδρείους μπορεί να βγάζει κάθε πατρίδα. Αγίους όμως μόνο η Ελλάδα»…. Γιορτάζουμε το «ΟΧΙ», τρία γράμματα, μια ελαχιστότατη λέξη που περικλείει μέσα της το μεγαλείο της ελληνικής ιστορίας!! Με τα «ΟΧΙ» ανήλθαμε στις κορυφές της δόξας!!
Τέτοιες γενιές και με τέτοια παιδεία, νικούν και σώζουν πατρίδες… Γι’ αυτό νικήσαμε… (Δημήτρης Νατσιός, δάσκαλος-Κιλκίς,)

Γνωρίζουμε από τα «επίκαιρα» της εποχής ότι την ημέρα πού κηρύχθηκε ο πόλεμος και η γενική επιστράτευση ο λαός ξεχύθηκε στους δρόμους πανηγυρίζοντας! Έξαρση, ενθουσιασμός, φιλοπατρία, πίστη γιά το δίκαιο του αγώνα, θάρρος, ένα πραγματικό γλέντι του λαού, πού είχε απηυδήσει από τις προκλήσεις του ιταμού και ολιγόνοος Μουσολίνι!

«Σιγά σιγά η Αθήνα παίρνει το ύφος των μεγάλων εθνικών εορτών, κάτι που θυμίζει λ.χ. τα Εκατόχρονα της Ελληνικής Επανάστασης, αλλά πιο αυθόρμητα και πιο νεανικά. Καιρός θαυμάσιος, καταγάλανος ουρανός. Πλήθη νέων […] έχουν χυθεί στους κεντρικούς δρόμους, με λάβαρα, σημαίες, δάφνες, μουσικές. […] Ο κόσμος συμμετέχει σ’ αυτές τις εκδηλώσεις, χειροκροτεί, ζητωκραυγάζει. Είχα πολλά, πάρα πολλά χρόνια να δω τέτοιον ενθουσιασμό στην Αθήνα. Αισθάνεται κανείς ένα πάθος μες στον αέρα, ένα φανατισμό, μία λεβεντιά. Ξύπνησε το ελληνικό φιλότιμο, είναι κάτι ωραίο. Και μία τέλεια εθνική ενότητα. Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που αισθάνομαι τέτοιαν ομόνοια να βασιλεύει στον τόπο. (Γ.Θεοτοκάς, Τετράδια Ημερολογίου 1939-1953, Βιβλιοπωλείον της Εστίας)

13.936 Αξιωματικοί και οπλίτες –ο ανθός της πατρίδας– άφησαν τα κόκκαλά τους τα ιερά στα βουνά και τούς γκρεμούς της Βορείου Ηπείρου.(Δημήτρης Νατσιός, δάσκαλος-Κιλκίς, Πόλεμος; Τρέξε να σηκώσεις τα λεφτά από την τράπεζα…)

***

Όσιος Παΐσιος Αγιορείτης

Με ρώτησαν μία φορά: «Γιατί η Παναγία δεν έκανε θαύμα στην Τήνο και οι Ιταλοί τίναξαν το καράβι «Έλλη» την ημέρα της μνήμης της;». Ενώ η Παναγία έτσι έκανε μεγαλύτερο θαύμα. Το τίναγμα της «Έλλης» προκάλεσε την αγανάκτηση των Ελλήνων. Κατάλαβαν οι Έλληνες ότι οι Ιταλοί δεν σέβονται τίποτε και αγανάκτησαν, οπότε μετά τους εδίωξαν φωνάζοντας «αέρα». Αλλιώς θα έλεγαν: «Και αυτοί θρησκεύ­ουν, είναι φίλοι μας». Δεν θα καταλάβαιναν την ασέβεια των Ιταλών. Και έρχονται τώρα αυτοί με την λογική τους και λένε: «Γιατί να μην κάνη θαύμα η Παναγία;». Τί να πής;
(Με πόνο και αγάπη)

«Ευλογημένοι, στον πόλεμο του 1940 στο Μέτωπο, οι Έλληνες μάλωναν μεταξύ τους για το ποιός θα πάει μπροστά στην Πρώτη Γραμμή. Οι νέοι τότε τραβούσαν τους μεσήλικες πίσω και τους έλεγαν:
”Πηγαίνετε εσείς πίσω, γιατί έχετε Οικογένεια και παιδιά και αφήστε εμάς μπροστά”…
Εσείς λέτε πως δυσκολεύεστε και δεν θέλετε να πάτε να υπηρετήσετε ! »…

Από μερικά παλληκάρια κρατήθηκε το Έθνος! Όσοι πεθαίνουν παλληκαρίσια, δεν πεθαίνουν. Αν δεν υπάρχη ηρωισμός, δεν γίνεται τίποτε. Και να ξέρετε, ο πιστός είναι και γενναίος.

Την Ορθοδοξία μας σαν Έλληνες την οφείλουμε στον Χριστό και τους αγίους Μάρτυρες και Πατέρες της Εκκλησίας μας· και την ελευθερία μας την οφείλουμε στους ήρωες της Πατρίδας μας, που έχυσαν το αίμα τους για μας.
Αυτήν την αγία κληρονομιά οφείλουμε να την τιμήσουμε και να την διατηρήσουμε και όχι να την εξαφανίσουμε στις μέρες μας. Είναι κρίμα να χαθή ένα τέτοιο έθνος! Και βλέπουμε τώρα, όπως πριν αρχίση ένας πόλεμος στέλνουν ατομικές προσκλήσεις, έτσι και ο Θεός με ατομικές προσκλήσεις μαζεύει ανθρώπους, για να κρατηθή κάτι και να σωθή το πλάσμα Του.
Δεν θα αφήση ο Θεός, αλλά πρέπει και εμείς να κάνουμε ό,τι μπορούμε ανθρωπίνως και για ό,τι δεν μπορούμε να κάνουμε ανθρωπίνως, να κάνουμε προσευχή να βοηθήση ο Θεός.
(Όσιος Παΐσιος: Λόγοι Α’ – Ησυχαστήριον – Σουρωτή Θεσσαλονίκης, σελ. 360-362).

Παλιά, όταν γινόταν ένας πόλεμος, ήταν εν αμύνη κανείς και πήγαινε να αγωνισθή, να πολεμήση, για να υπερασπιστή την Πατρίδα του, το έθνος του. Τώρα δεν πάμε να υπερασπίσουμε την Πατρίδα μας ή να αγωνισθούμε, για να μη μας κάψουν οι βάρβαροι τα σπίτια μας ή να μη μας πάρουν την αδελφή μας και μας ατιμάσουν, ούτε πάμε για ένα έθνος ή για μία ιδεολογία. Τώρα πάμε ή για τον Χριστό ή για τον διάβολο. Είναι καθαρό μέτωπο. Στην Κατοχή γινόσουν ήρωας, γιατί δεν χαιρετούσες έναν Γερμανό. Τώρα γίνεσαι ήρωας, γιατί δεν χαιρετάς τον διάβολο. Πάντως θα δούμε φοβερά γεγονότα. Θα δοθούν πνευματικές μάχες. Οι Άγιοι θα αγιασθούν περισσότερο και οι ρυπαροί θα γίνουν ρυπαρώτεροι[1]. Νιώθω μέσα μου μία παρηγοριά. Μία μπόρα είναι και ο αγώνας έχει αξία, γιατί τώρα δεν έχουμε εχθρό τον Αλή Πασά ή τον Χίτλερ ή τον Μουσουλίνι, αλλά τον διάβολο. Γι’ αυτό θα έχουμε και ουράνιο μισθό.
Ο Θεός ας αξιοποιήση το κακό σε καλό σαν Καλός Θεός.
Αμήν.
[1]. Βλ. Αποκ. 22, 11
Αγ. Παϊσίου Αγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Α’ «Με Πόνο και Αγάπη»

***

Για την υπόδουλη Βόρειο Ήπειρο ο Άγιος Παϊσιος είπε:

«Τη Βόρειο Ήπειρο οι μεγάλοι τη χαντάκωσαν. Αυτοί πρέπει να κανονίσουν και τώρα το θέμα. Χρειάζεται διάκριση από εμάς για να μη γίνονται υπερβολές και δημιουργείται αναταραχή στον κόσμο». (Πρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση, «Ο Γέροντας Παΐσιος», 1995)

«Ο Γέροντας, αφού πρόσφερε και στους τελευταίους επισκέπτες που ήρθαν εκείνη την στιγμή κέρασμα, ξαναρωτά έναν απ΄αυτούς:
Γέροντας: Θα την πάρουμε την Πόλη; Τι, λες;
Χρήστος: Εγώ θα πάω για την Βόρειο Ήπειρο.
Γέροντας: Την Πόλη να πάρουμε, την Βόρειο Ήπειρο και επτά άτομα την παίρνουμε!
Χρήστος: Επτά και εγώ οκτώ!
Γέροντας: Πάρτηνα! Και εγώ θα μεταφέρω τα λείψανα του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού , τα οποία είναι και βαριά! Τι να πούμε , βρε παιδιά, όλα τα λένε και τα γράφουν τα βιβλία μας (της Εκκλησίας), αλλά ποιος τα διαβάζει; Ο κόσμος χαμπάρι δεν παίρνει . Κοιμάται με τα τσαρούχια!
Δημήτριος: Αυτά, Γέροντα , είναι σημεία των καιρών;
Γέροντας: Σημεία, σημεία των καιρών, δεν βλέπετε… Πρέπει να΄ναι βόϊδι – να με συγχωρείτε – κανείς, για να μην καταλαβαίνει με όλα αυτά που γίνονται… Πολλοί από τους άγιους πατέρες θα ευχόντουσαν να ζήσουν στην εποχή μας, γιατί είναι εποχή ομολογίας. Οι καιροί είναι δύσκολοι, αλλά δεν το καταλαβαίνουμε. Κοιμόμαστε με τα τσαρούχια. Θα ρωτάνε σε λίγο για τους χριστιανούς, όπως παλαιότερα ρωτούσαν για τα πολιτικά φρονήματα .
Νικόλαος: Θα μας κάνουν φάκελο, Γέροντα;
Γέροντας: Α, μπράβο! Φακέλους.
Δημήτριος: Γέροντα, η Ελλάδα θα πάθει κακό;
Γέροντας: Πολλές μπόρες πέρασε η Ελλάδα, αδικήθηκε πολύ. Αλλά όμως μπόρες θα΄ναι! Η Ελλάδα δεν θα πάθει τίποτε, γιατί την αγαπάει ο Θεός.» (Ιερομόναχου Χριστόδουλου, «Σκεύος Εκλογής», Σελ. 219)

«Μή φοβάστε. Εσάς θα σας ελευθερώσουν κάτι παλαβοί· από μέσα και από έξω. Παλαβοί με την καλή έννοια, δηλαδή παλικάρια. Αυτοί δε θα καταλαβαίνουν από πολιτικές, και θα μπούν μέσα να βοηθήσουν. Οι πολιτικοί θα το χαρούν κι αυτοί κατά βάθος, αλλά αυτοί δεσμεύονται και δεν μπορούν να ενεργήσουν. Οι άλλοι θα το δεχτούν. Έ! αφού έγινε τώρα, έγινε, θα πούν. Μη φοβάστε. Λειτουργούν και οι πνευματικοί νόμοι. Πόνος είναι αυτός. Μιά οικογένεια είμαστε και μας χώρισαν. Σαν να λένε, αυτά τα παιδιά να πάνε χώρια από τους υπόλοιπους. Πονάει αυτό! Τόσες φορές την ελευθερώσαμε τη Βόρεια Ήπειρο, τόσα αίματα, τόσα κρυοπαγήματα! Δε θα πάν χαμένα όλα αυτά». (Αθανάσιου Ρακοβαλή, «Ο πατήρ Παΐσιος μου είπε», έκδοση 18η, σελ. 76)

Την σωτηρία του Έθνους ο Γέροντας την περίμενε από τον Θεό. Έλεγε: «Αν ο Θεός άφηνε την τύχη του Έθνους στους πολιτικούς θα καταστρεφόμασταν. Αλλά αφήνει λίγο τα πράγματα, για να φανούν οι διαθέσεις του καθενός».

Για τούς πολιτικούς που έκαναν κακό στο Έθνος έλεγε: «Με αναπαυμένη συνείδηση παρακαλώ τον Θεό να τους δίνη μετάνοια και να τους παίρνη, για μην κάνουν μεγαλύτερο κακό, και να αναστήση Μακκαβαίους».

“Όλοι οι μεγάλοι έχουν τα δικά τους σχέδια. Θέλουν δε θέλουν όμως, προωθούν το σχέδιο του Θεου”.
Όσο μπορείτε, να κρατάτε σφιχτά από το φόρεμα την Μεγάλη μας Αρχόντισσα Παναγία, για να σας βοηθάη. 
Εύχομαι η Παναγία, που είναι η Φιλόστοργος Μητέρα όλου του κόσμου, να προστατεύη όλες σας και όλον τον κόσμο

 iconandlight (wordpress.com)