ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΣΤΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΚΑΙ ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΣΤΟ ΜΗΔΕΝ

ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΣΤΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΚΑΙ ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΣΤΟ ΜΗΔΕΝ

Ο "ιπάμενος δίσκος" τής αλήθειας

Ο γερμανικός ιδεαλισμός προσπάθησε νά κλείσει τή ζωή σέ τέλεια συστήματα. Ανακάλυψε τήν απόλυτη νόηση καί μ’αυτή απαίτησε νά σχεδιάσει καί νά κατακτήσει τήν μοίρα τής ζωής καί τού Είναι καί νά τά υποχρεώσει νά κατοικήσουν στίς μορφές της. Βρήκε όμως μπροστά του δύο παγκοσμίους πολέμους οι οποίοι διέλυσαν πρός στιγμήν τήν απαίτηση τής λογικής γιά μιά απόλυτη κυριαρχία τής σκέψης. Πρός στιγμήν όμως. Διότι η σκέψη παρόλη τήν τραγική εμπειρία τών πολέμων συνέχισε τήν ουτοπία της καί μέσω τής τεχνολογίας βάλθηκε νά ελευθερώσει από τήν άβυσσο τής δημιουργίας τίς αρχέγονες ενέργειές της (τής δημιουργίας), οι οποίες είναι φυσικώς υποταγμένες και δαμασμένες από τόν Λόγο σέ νόμους τής ζωής. Αυτές οι ενέργειες, τινάζοντας από πάνω τους τούς νόμους τής φύσεως απειλούν πλέον φανερά γιά άλλη μιά φορά τήν καταστροφή τής ίδιας τής ζωής, διαγράφοντας στή συνείδηση τού ανθρώπου, ακόμη καθαρότερα καί από τούς πολέμους, τόν ορίζοντα τού μηδενός.

Γιά μιά σύντομη αλλά ελπιδοφόρο περίοδο τής ζωής τής Δύσεως, οι άνθρωποι είχαν πιστέψει τίς αποδείξεις καί τίς βεβαιώσεις τού Χέγκελ καί τού Κίρκεγκαρντ γιά τήν παρουσία τού απολύτου μέσα στόν κόσμο καί στήν ύπαρξη τού ανθρώπου. Καί είχαν πιστέψει επομένως και τό αίσιο τέλος αυτής τής ανθρώπινης υπάρξεως. Σήμερα δυστυχώς αυτή η εξασφάλιση εξαερώθηκε καί ο άνθρωπος πού στήριξε τήν ύπαρξή του στό πνεύμα τής εποχής του, τό οποίο εξέφρασε γιά άλλη μιά φορά τόσο πετυχημένα τό κοσμικό φρόνημα μειώθηκε καί ξεγυμνώθηκε στήν ουσιώδη του φτώχεια. Έχασε τίς ψευδαισθήσεις του καί επέστρεψε στήν αγωνιώδη αναμονή τού θαύματος, όπως στήν εποχή τού προπατορικού αμαρτήματος. Σήμερα κλαίει στά συντρίμμια τού κοσμικού παραδείσου πού έλπισε πώς δημιούργησε, απελπισμένος καί μόνος.

Μήπως έμαθε τό μάθημά του;  Μέ τιτάνεια θέληση, ακούραστα καί ανύστακτα, ξεκίνησε τήν ξαναδημιουργία τού γήινου παραδείσου, σάν κηπουρός όμως πλέον τής φύσεως, σάν υπηρέτης τών νόμων της, σάν ένα ζώο χωρίς συνείδηση, τό οποίο καλείται νά ζήσει στό ζωολογικό κήπο πού κατασκευάζεται ήδη από τήν τεχνολογία καί τό χρήμα, καταναλώνοντας παραισθησιογόνα.

Καί οι σύγχρονοι ιερείς τού πνεύματος τής εποχής, διανοούμενοι, φιλόσοφοι καί επιστήμονες, ο αληθινός κλήρος τής εποχής μας, βάλθηκαν νά βρούν τό νόημα αυτής τής υπο κατασκευήν οάσεως στήν έρημο τού μηδενός, μέ τήν επινόηση ενός είναι πού δέν θά μπορεί πλέον νά απογοητεύσει. Πού θά τού ανοίγει ξανά τήν ψευδαίσθηση τής πορείας πρός τήν σωτηρία.

Αυτή είναι η εκκοσμίκευση. Η «έννοια» τής εκκοσμικεύσεως. Μιά πολύπλοκη καί πολύτροπη θρησκεία, η οποία επιβάλλει ήδη τό δίκαιό της μέ τά πλοκάμια τής Νέας Εποχής καί ενώνει στήν ψευδαίσθησή της ακόμη καί τίς χριστιανικές εκκλησίες, μή εξαιρουμένης καί τής ορθοδόξου.

Πιστοί τής νέας θρησκείας μήν ταράζεστε. Θά σάς επιτρέψουν νά νομίζετε ότι συνεχίζετε νά ζείτε μέσα στήν Παράδοσή σας, μόνο πού θά είναι η παράδοσί σας στόν όλεθρο.

Έτσι κι αλλιώς αποδεχθήκαμε ήδη πώς θά συνεχίσουμε νά υπάρχουμε καί μετά θάνατον ώς κεκοιμημένοι. Καί έτσι καί αλλιώς η νέα εκκλησιολογία τού Ζηζιούλα, η μετα-Πατερική, πού  θα αντικαταστήσει τήν υπάρχουσα, ξεκίνησε ήδη τά μνημόσυνα, ευχαριστώντας γιά τούς ζωντανούς κεκοιμημένους. Έτσι κι αλλιώς, ο παράδεισος τού κλήρου, εδώ καί καιρό, είναι τό κοιμητήριο.

Αμέθυστος