ΚΑΤΑ ΚΛΙΜΑΤΣΑΚΗ ΚΑΙ ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΥ.

 ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΚΛΙΜΑΤΣΑΚΗ ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΛΟΓΩΝ ΤΩΝ ΟΝΤΩΝ ΤΟΥ ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΥ.

Aναφερόμαστε στο πρώτο κείμενο των λόγων των όντων, που είναι μία εισαγωγή στην Ευχαριστιακή Οντολογία του Λουδοβίκου, καί θα χρησιμοποιηθεί σαν θεμέλιο, στα σχέδια του Κλιματσάκη, για την επινόηση μίας Ορθοδόξου Θεολογίας με την βοήθεια του Χέγκελ.

 Πρέπει να βγάλει το ψωμί του ο άνθρωπος.

Όποια έννοια του Λουδοβίκου και να σηκώσουμε, βρίσκουμε απο κάτω τον Ζηζιούλα! Την αποθέωση του κληρικαλισμού. Που αντικατέστησε την προσευχή και την θεωρία του Χριστιανισμού, με την Ευχαριστιακή Εκκλησιολογία, την καρδιά της Λατινικής αιρέσεως.

Πώς κατόρθωσε ο Ζηζιούλας και οι μαθητές του να ντύσουν με Ορθόδοξο ένδυμα, όχι Χριστιανικό, τον Ακινάτη; Όπως μας πληροφορεί ο Λουδοβίκος, στο βιβλίο του Ζηζιούλα, Being as Communion, στην σελίδα 220, ο Ζηζιούλας μιλώντας για την κοινωνική φύση του Ιερατικού έργου, με οντολογική και σωτηριολογική σημασία, γράφει: «Αυτό σημαίνει δύο πράγματα: 1) Μία πραγματικότητα σχέσεως που ενοποιεί την κοινότητα την ιδια διαιρώντας την σε διακονίες και 2) Μία ενέργεια με την οποία η Εκκλησία και μέσω αυτής η δημιουργία φέροντας μέσα στην καταλλακτική και σωτηριώδη σχέση με τον Θεό, όπως αυτή πραγματοποιείται εν Χριστώ. Μ’αυτή την έννοια, η ιερωσύνη κατανοήθηκε ώς πρεσβεία, κυρίως στην παράδοση των Αντιοχειανών Πατέρων» (Παίρνοντας την θέση της Θεοτόκου).

Εδώ στηρίζεται ο Λουδοβίκος. Ο Ορθόδοξος κληρικαλισμός ξεκινά την μεγάλη του ιστορία κατ’αρχάς απο το έργο του Μ.Βασιλείου και κυριαρχεί με την νίκη ενάντια στους εικονομάχους. Ο μεγάλος του εχθρός υπήρξε ο Ησυχασμός, το Άγιον Όρος, το οποίο μπρός στην διαφαινόμενη καταστροφή διέσωσε την προσευχή και την θεωρία, που είναι το αληθινό Μυστήριο της Εκκλησίας. Με τον Άγιο Γρηγόριο Παλαμά η Εκκλησία καταφέρνει μία πύρρειο νίκη ενάντια στο κακέκτυπό της που είναι ο κληρικαλισμός και δέχεται την χαριστική βολή με την διαμάχη των κολλυβάδων.

Στίς μέρες μας ο Ρωμανίδης κατόρθωσε να δημιουργήσει μία αναγέννηση του Ησυχασμού, κάνοντας όμως το μοιραίο λάθος να χαρακτηρίσει τον Νεοπλατωνικό υπότιτλο της Φιλοκαλίας. Κάθαρση, Φωτισμός, Θέωση, σαν την ολότητα και πληρότητα της Εκκλησιαστικής ζωής.

Η κάθαρση, ο Φωτισμός και η Θέωση όμως είναι η Αρχή της εν Χριστώ ζωής, το Βάπτισμα και η τήρηση των εντολών, δηλαδή η διατήρησή του. Όπως μας πληροφορεί και η ίδια η Φιλοκαλία στον πέμπτο της τόμο, με το κείμενο του Αγγελικούδη, ο σκοπός της ενσαρκώσεως ή της Οικονομίας της Σωτηρίας, είναι η ΕΝΩΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ. ΟΧΙ Η ΘΕΩΣΗ.

Χωρίς την θεωρία όμως ο Χριστός παραμένει αόρατος και άγνωστος, ακριβώς όπως ισχυρίσθηκε και ο Αυγουστίνος και ο Βαρλαάμ και μόνη του εικόνα καθίσταται ο Επίσκοπος ή ο Πάπας, και όχι ο Άγιος.

Εδώ ακριβώς ο Λουδοβίκος σκάβει τον λάκκο μας πιό βαθειά, θολώνοντας απολυτως με ψεύδη, την αλήθεια της Εκκλησίας.

Ανακηρύσσοντας λοιπόν, η Ομάδα του Οικουμενισμού, τον Άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή, τον Αυγουστίνο της Ορθοδοξίας, αγνοώντας την ζωή της πίστεως, μας στριμώχνει όλη την ζωή τής Εκκλησίας, στο Άγιο Δισκοπότηρο, στην πραγματικότητα όμως, μειώνοντας τον Κύριο και μ’αυτόν τον τρόπο, καταργώντας τα χαρίσματά του Αγίου Πνεύματος, μεταλλάσσοντας τα σε διακονήματα, όπως πρώτος το τόλμησε ο Μ.Βασίλειος, ίσως για τους γνωστούς Ιστορικούς λόγους.

Έτσι λοιπόν τον ακούμε να παραμιλά, δηλαδή να μήν καταλαβαίνει τί λέει: «Επιθυμώντας να ουσιωθεί ο υπερούσιος Λόγος και δημιουργός όλων των όντων, φέρει μαζί του [ενν, ενσαρκωνόμενος], (δέν ταυτίζεται βεβαίως η ενσάρκωση με τήν ουσίωση, διότι ενσαρκώθηκε ο ίδιος, ενώνοντας ακριβώς την Φύση την ανθρώπινη και την Θεία Φύση, στην υπόστασή Του, ιδιότητα της οποίας είναι το Γεννητόν. Διότι ενσάρκωση σημαίνει Γέννηση, απο την Θεοτόκο. Σημαίνει πώς απέκτησε Μητέρα. Διότι όλη η προσπάθεια της αιρέσεως είναι να μας πείσει πώς έχουμε μόνον Πατέρα και άρα είμαστε ένα με τον Άκτιστο Θεό, την Άκτιστη Αγία Τριάδα. Γι’αυτό διακινδυνεύουν τον Πανθεϊσμό, διδάσκοντας μία Ενυπάρχουσα Τριάδα. Δέν είναι τυχαίο ότι ο Ησυχασμός είναι κάτω απο την προστασία της Θεοτόκου, η Αγιότης δηλαδή και πώς η ένωσή μας με τον Κύριο, όπου καθιστάμεθα αδελφοί του Κυρίου, υιοθετούμεθα απο τον Κύριο, αυτό σημαίνει ένωση, και δέν σχετίζεται πλέον με οποιαδήποτε θέωση, θεμελιώνεται και Αρχίζει με τον λόγο του Κυρίου, καθώς ολοκληρώνει το έργο του. «Γύναι ιδού ο Υιός σου». Και το περιβόλι της Παναγίας είναι ο στίβος όπου προετοιμαζόμεθα τηρώντας τις εντολές του Κυρίου, για την συμμετοχή μας στον μεγάλο αγώνα της υιοθεσίας), μαζί με τα ακατάληπτα νοήματα της Θεότητας Του και όλους τους λόγους της Ουσίας όλων των φαινομένων και νοούμενων όντων (Τις άκτιστες ενέργειες, όπωςθα τις ονομάσει ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς). Δέν δίνει όμως ο Λόγος πρός βρώση τα οστά Του, δηλαδή τους υπερνοητούς Λόγους της Θεότητος, οι οποίοι απέχουν εξίσου άπειρα απο κάθε κτιστή φύση, καθώς η Φύση των όντων δέν διαθέτει την δύναμη εγγενώς να δεχθεί την σχέση πρός αυτήν [την θεότητα]. (Δηλαδή την Φύση του Θεού).

Συνεχίζει όμως, ολοκληρώνοντας την ψευδοθεολογία του, παραθέτοντας ένα άλλο απόσπασμα του Αγίου Μαξίμου, όπου μαθαίνουμε ότι τα οστά της Θεότητας θα φαγωθούν και θα πιωθούν κάποτε και αυτά, δηλαδή οι λόγοι της κρίσεως και οι λόγοι της πρόνοιας.

Διότι λέει ο Άγιος μπορούμε να πούμε πώς σάρκα του Λόγου είναι η τέλεια επάνοδος και αποκατάσταση της Φύσεως πρός τον εαυτό της με την αρετή και τη γνώση, ενώ αίμα είναι η μελλοντική θέωση της Φύσεως η οποία στέλνει (τη Φύση) διά της χάριτος πρός το αεί εύ είναι. Οστά δέ είναι η άγνωστη δύναμη που συνέλκει διά της θεώσεως (με τις άκτιστες ενέργειες) τη Φύση πρός το αεί εύ είναι. (Μία δύναμη που ονόμασε επίσης ο Άγιος Μάξιμος, δύναμη της αγάπης).

Κατά την γνώμη των Οικουμενιστών και των αντι-οικουμενιστών και ενάντια σε κάθε Μαρτυρία των Αγίων μας , αυτή είναι η σωτηρία μας. Η αποκατάσταση. Μία διδασκαλία που έχει καταδικαστεί ήδη σαν κακοδοξία, στα κείμενα του Αγίου Γρηγορίου Νύσσης. Δέν ολοκλήρωσε την Δημιουργία η ενσάρκωση, δέν μεταμόρφωσε τα πάντα με την Καινή Διαθήκη, μας έσωσε απο την αμαρτία που διέφθειρε την Φύση. Απίστευτη πλάνη.

Συνεχίζεται

Αμέθυστος.