Ὁ Μ. Ἀθανάσιος γράφει «Ἐγκύκλιο Ἐπιστολή» πρὸς συλλειτουργούς του (τοὺς ἁπανταχοῦ τῆς Οἰκουμένης Ἐπισκόπους), καὶ τοὺς ἐκθέτει τὸ πρόβλημα ποὺ δημιουργήθηκε ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἀλεξάνδρειας. Οἱ αἱρετικοί (πίσω τους ἐκρύπτετο ὁ Ἐπίσκοπος Εὐσέβιος) προσπάθησαν, μὲ ἐπίκληση τὴν ἀπόφαση Συνόδου Ἐπισκόπων, νὰ ἐπιβάλουν ὡς Ὀρθόδοξο ἕναν αἱρετικὸ Ἐπίσκοπο. Ὁ Μ. Ἀθανάσιος τοὺς παρακαλεῖ μὲ θερμότητα, σπαρακτικά, νὰ δραστηροποιηθοῦν, νὰ ἀντιδράσουν καὶ νὰ ξεσηκωθοῦν ἐναντίον τῶν κακῶς γενομένων, γιατὶ ἡ πίστη τῆς Ἐκκλησίας κινδυνεύει, οἱ αἱρετικοὶ τὰ ὑπονομεύουν καὶ ἁρπάζουν ὅλα∙ ἀφοῦ τὰ τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὑπόθεση ὅλων, δὲν πρέπει νὰ σιωπήσουν, γιὰ νὰ μὴ μεταβληθεῖ ἡ Ἐκκλησία ἀπὸ χῶρος ἀλήθειας καὶ σωτηρίας σὲ “οἶκο ἐμπορίου” καὶ μάρκετινγκ:
«…Ἄρτι δὲ ὅλης ἐκκλησίας ὁρᾶτε μέλη διῃρημένα… Κινήθητε δὴ οὖν καὶ ὑμεῖς, παρακαλῶ, μὴ ὡς ἡμῶν μόνον, ἀλλὰ καὶ ὡς ὑμῶν ἀδικηθέντων καὶ ἕκαστος ὡς αὐτὸς παθὼν βοηθησάτω, ἵνα μὴ δι' ὀλίγου οἱ ἐκκλησιαστικοὶ κανόνες καὶ ἡ τῆς ἐκκλησίας πίστις παραφθαρῇ. κινδυνεύει γὰρ ἀμφότερα, ἐὰν μὴ ταχέως ὁ Θεὸς δι' ὑμῶν τὰ πλημμεληθέντα διορθώσηται καὶ ἐκδικίας ἡ ἐκκλησία τύχῃ. οὐ γὰρ νῦν κανόνες καὶ τύποι ταῖς ἐκκλησίαις ἐδόθησαν, ἀλλ' ἐκ τῶν πατέρων ἡμῶν καλῶς καὶ βεβαίως παρεδόθησαν. οὐδὲ νῦν ἡ πίστις ἤρξατο, ἀλλ' ἐκ τοῦ Κυρίου διὰ τῶν μαθητῶν εἰς ἡμᾶς διαβέβηκεν. ἵν' οὖν μὴ τὰ ἐξ ἀρχαίων μέχρις ἡμῶν τηρηθέντα ἐν ταῖς ἐκκλησίαις ἐν ταῖς νῦν ἡμέραις παραπόληται καὶ τὰ πιστευθέντα ἡμῖν ζητηθῇ παρ' ἡμῶν, κινήθητε, ἀδελφοί, ὡς “οἰκονόμοι μυστηρίων θεοῦ” τυγχάνοντες καὶ ταῦτα ὑφ' ἑτέρων ἁρπαζόμενα θεωροῦντες...
Εἰ γὰρ πάσχοντος μέλους ἑνὸς “συμπάσχει πάντα τὰ μέλη”, πασχούσης τῆς τηλικαύτης ἐκκλησίας ἕκαστος ὡς αὐτὸς πάσχων ἐκδικείτω τὸ πρᾶγμα. κοινὸς γάρ ἐστιν ὁ σωτὴρ ὁ ὑπ' αὐτῶν βλασφημούμενος, καὶ πάντων εἰσὶν οἱ κανόνες οἱ ὑπ' αὐτῶν παραλυόμενοι. …διὰ τοῦτο ἀγανακτῆσαι ὑμᾶς δίκαιόν ἐστιν, ἵνα μὴ τούτων σιωπωμένων κατ' ὀλίγον καὶ εἰς ἑκάστην ἐκκλησίαν τὸ τοιοῦτον κακὸν διαβῇ καὶ λοιπὸν ἐμπόριον καὶ ἀγοραῖον τὸ καθ' ἡμᾶς διδασκαλεῖον γένηται».
(Μ. Ἀθανασίου, Ἐγκύκλιος Ἐπιστολή, Ἔργα 9, Πατερικαὶ Ἐκδόσεις “Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς”, σελ. 194, 196, 208).
paterikiparadosi.
paterikiparadosi.
22 σχόλια:
Oπωσδήποτε, εδώ μιλά ο άγιος Αθανάσιος για την ενωμένη και μία Εκκλησία, και όχι για τη διασπασμένη ή διασπώμενη από και σε αποτειχισμένους ή παλαιοημερολογίτες...
Λέει καί κάτι πολύ σπουδαίο πού δέν αντιλαμβάνονται οι αληθινοί."…διὰ τοῦτο ἀγανακτῆσαι ὑμᾶς δίκαιόν ἐστιν, ἵνα μὴ τούτων σιωπωμένων κατ' ὀλίγον καὶ εἰς ἑκάστην ἐκκλησίαν τὸ τοιοῦτον κακὸν διαβῇ καὶ λοιπὸν ἐμπόριον καὶ ἀγοραῖον τὸ καθ' ἡμᾶς διδασκαλεῖον γένηται".Αυτός είναι ο σκοπός τής εκκλησίας. Η διάσωση τής διδασκαλίας τού Κυρίου, τήν οποία αγνοούν παντελώς οι αληθινοί.
Τα πνευματικά πράγματα είναι πολύ λεπτά και χρειάζονται μεγάλη προσοχή. Είναι όπως μια συνταγή με διάφορα υλικά. Αν κάτι δεν μετρηθεί σωστά και είναι περισσότερο ή λιγότερο το αποτέλεσμα θα είναι εντελώς διαφορετικό. Μπορούμε να σκεφτούμε και την εικόνα δύο πλοίων που ξεκινούν από Ισπανία για Αμερική με μια ελάχιστη απόκλιση το ένα από το άλλο, στο τέλος της διαδρομής το ένα θα είναι στην Βόρεια και το άλλο στη Ν.Αμερική.
Ο Χριστιανός σε όλη την πνευματική ζωή του υφίσταται μεταβολές. Και αν αγαπάει και εκζητά με ειλικρίνεια τον Κύριο, Εκείνος μπορεί να του προσθέσει τα "υλικά" που του λείπουν, και τα δίνει μερικές φορές ίσως σε μεγαλύτερο βαθμό, για να ισορροπήσουν κάτι άλλο.Ο Απ. Πέτρος μας λέει να προσθέσουμε στην πίστη την αρετή, την γνώση, την εγκράτεια, την υπομονή, την φιλαδελφία, και την αγάπη.
Όλοι οι αιρετικοί στους αιώνες, αίρουν, παίρνουν τμήματα, μέρη της Αλήθειας και δημιουργούν το ψεύδος.Ο Απ. Παύλος λέει στον Τιμόθεο να τηρήσει αυτά που του γράφει "χωρίς προτιμήσεως".. επίσης λέει να προσέξουν "την κατατομήν" των γραφών.
Βλέπουμε τους λεγόμενους ζηλωτές. Εκεί έχει χαθεί η ισορροπία των πνευματικών "υλικών". Το παθαίνουμε όλοι περιστασιακά όταν συμβαίνουν διάφορα πράγματα, προδοσίες και αλλοιώσεις της Πίστης.Νιώθουμε αγανάκτηση, θυμό, αποστροφή.. Αυτό μπορούμε να το χαρακτηρίσουμε ως δείγμα ζωντανού οργανισμού. Δεν πρέπει όμως να επισκιάσει και να κάνει εμπαθή το νου μας, να μας κάνει να ξεχνάμε ότι η πάλη μας είναι εναντίον όχι σάρκας και αίματος αλλά ενάντια στους "κοσμοκράτορες του αιώνος τούτου".
Η εκκλησία φυσικά είναι ένα σώμα με πολλά μέλη. Δεν έχουν όλοι τους ίδιους ρόλους. Όποιοι αντιλαμβάνονται περισσότερα είναι συνήθως οι φύλακες στην σκοπιά όπως λέει ο Ησαϊας. Οι Πατέρες πολέμησαν με θεούς και δαίμονες.Ήταν άνθρωποι, έκαναν και λάθη. Αυτό φαίνεται και από τις διαφωνίες τους σε κάποιες περιπτώσεις.Στο σώμα το ένα μέλος αναπληρώνει την έλλειψη του άλλου. Ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος μίλησε κυρίως για την αγάπη, ο Άγιος Ιάκωβος για τον αγιασμό κτλ.. άλλοι έδωσαν βαρύτητα στην πίστη και υπακοή.. Αλλά επειδή όλα αυτά είναι αλληλένδετα, δεν νοείται χριστιανός που παραμελεί κάτι από όλα γιατί αν χαθεί η ισορροπία, γίνεται κάτι άλλο. Δεν μοιάζει πια στον Κύριό του, ο οποίος είναι το Πρότυπό του. Μπορεί να έχει τις καλύτερες προθέσεις, και όμως να καταλήξει να σπάει κεφάλια κρατώντας ένα σταυρό στο χέρι, όπως έχουμε δει κατά διαστήματα.
Η κλήση του χριστιανού είναι ο αγιασμός του. Βλέπουμε τον Άγιο Σιλουανό όπως περιγράφεται από τον Γ. Σωφρόνιο, να έχει φτάσει στην απάθεια του νου, να μην έχει καμία αντιπάθεια για κανένα άνθρωπο. Εκεί χρειάζεται μεγάλη διάκριση και νήψη. Η δουλειά του διαβόλου είναι να καταφέρει να βάλλει μίσος στην καρδιά μας ώστε να μας χωρίσει από τον Κύριο. Χρειάζεται μεγάλη προσοχή για να μην πέφτουμε στις παγίδες του. Η πάλη είναι ενάντια στις μεθοδείες του.Μας υπερβαίνει σε νοημοσύνη και σε εμπειρία (έχει μακροχρόνια στον πνευματικό πόλεμο). Μόνο το Πνεύμα του Κυρίου μπορεί να τον νικήσει (μεγαλύτερος ο εν υμίν παρά ο εν τω κόσμω). Το πρώτο ζητούμενο είναι λοιπόν αυτό. Ετσι θα πολεμήσουμε και με τον σωστό τρόπο. Διαφορετικά θα είμαστε κάτω από την σύγχυση της εμπάθειας του νου, κάτω από την ταραχή της καρδιάς.. "Προσέχετε, αγρυπνείτε, και προσεύχεστε"..
Σήμερα δυστυχώς κυριάρχησε στήν οικουμένη η νέα αίρεση, η ύβρις κατά τού Αγίου Πνεύματος, η οποία στηρίζεται στήν πλάνη ότι αποκτούμε τό Αγιο Πνεύμα χωρίς τόν Κύριο. Αυτός είναι ο οικουμενισμός. Μία Προτεσταντική επινόηση η οποία κατέκλυσε όλες τίς θρησκείες. Επικράτησε στήν Οικουμένη διά τής απομυθοποιήσεως τού Ευαγγελίου καί αφού έσπασαν οι εν λόγω διανοούμενοι τήν άγκυρα πού τούς κρατούσε στ' ανοιχτά, σέ κάποια ελευθερία από τίς κοσμολογίες τών θρησκειών, προσάραξαν στον βούρκο, αποδεχόμενοι όλες τίς μυθολογίες αυτών τών θρησκειών. Ο Ζηζιούλας είχε τήν φαεινή Ρώσικη ιδέα νά επιστρέψει στό παληό καλό Φιλιόκβε γιά νά λυτρώσει τήν ανθρωπότητα από τόν ατομισμό. Μόνο πού ο ορθόδοξος κλήρος είχε ήδη υιοθετήσει μιά σύνθεση τής αιρέσεως σύμφωνα μέ τήν οποία ο κλήρος μέ τήν χειροτονία δέχεται τό Αγιο Πνεύμα, σώζεται καί μπορεί νά λύνει καί νά δένει στήν εξομολόγηση καί στήν Θ. Μετάληψη. Αναγκάζοντάς τον νά προχωρήσει στήν δική του επινόηση. Τήν Ευχαριστιακή Εκκλησιολογία. Η οποία ανήκει στήν ιστορική εκκλησία η οποία κατευθύνεται στά έσχατα καί φωτίζεται από τόν Χριστό τής Δόξης τής Δευτέρας παρουσίας, από μία εσχατολογική ακτίνα η οποία μέ τήν σειρά της ενεργεί καί τόν αγιασμό τών πιστών οι οποίοι βρίσκονται γύρω από τόν επίσκοπο, εικόνα τού Πατρός, τής αιτιώδους αρχής τής ελευθερίας. Αυτή η ανθρωπολογική εκκλησία είναι η απελευθέρωση καί από τόν Θεό καί από τόν κόσμο, Γνωστικής εμπνεύσεως καί καλύπτεται μέ τό ένδυμα τού πολιτισμού. Γεννήθηκε από τό θάνατο τού θεού.Καί τόν κατακερματισμό του. Οπως είχε δημιουργηθεί ο Ολυμπος από τόν θάνατο τού Κρόνου.Αφήνοντας όμως πίσω του άπειρους θεούς, άπειρα Πρόσωπα, αληθινά Εγώ. Αυτή τήν οργιαστική αίρεση δέν τήν μάχεται ουδείς. Μέχρι στιγμής ανήκουν όλοι σ' αυτή μέ τόν ένα ή μέ τόν άλλο τρόπο. Η μεγάλη σύγχυση βρίσκεται στήν ταύτιση τών Αγίων τής Εκκλησίας μέ τούς Πατέρες τής Εκκλησίας.Οι Πατέρες είναι ελάχιστοι καί γνωστοί. Ο Ζήσης τόλμησε νά ανακηρύξει πατέρες όλους τούς παπάδες. Ετσι λοιπόν δέν μπορούμε νά εννοήσουμε ότι ο Αγιος Νικόδημος δέν είναι Πατέρας τής Εκκλησίας. Ούτε ο Θεόδωρος Στουδίτης. Είναι Αγιοι τών Πατέρων ένεκεν. Ούτε βεβαίως ο Σωφρόνιος, τόν οποίον θά εκμεταλλευθεί ο Ζηζιούλας, όπως εκμεταλλεύονται τόν Αγιο Νικόδημο οι αποτειχισμένοι. Ο ΘΕΟΣ ΒΟΗΘΟΣ.
Στην Ελλάδα είναι όλοι βαπτισμένοι και χρισμένοι, αλλά οι περισσότεροι εκτός Πίστης, είτε άθεοι, είτε αποστατημένοι, είτε χλιαροί ψευτοχριστιανοί.Φυσικά όλοι αυτοί δεν έχουν Άγιο Πνεύμα. Ακόμα και αν συμμετέχουν σε διάφορες τελετουργίες, ο Παράκλητος έρχεται μόνο σε "καρδία πιστή, συντετριμένη και τεταπεινωμένη". Και για να διατηρηθεί η Χάρη του Κυρίου χρειάζεται διαρκής επαγρύπνηση. Ο Άγιος Σιλουανός μετά την πρώτη Χάρη που δέχτηκε και πετούσε πνευματικά, επαινέθηκε από έναν άλλο μοναχό λόγω των αγώνων του και της νοερής προσευχής. Του είπε "αν τώρα είσαι τέτοιος τι θα γίνεις όταν γεράσεις;". Λόγω απειρίας, μπήκαν μέσα του λογισμοί υπερηφάνειας και έχασε την Χάρη για αρκετά χρόνια. Μετά από μεγάλο πνευματικό πένθος (αφού σε τίποτα άλλο δεν μπορούσε να βρει νόημα και χαρά, μετά από αυτό που είχε ζήσει), είδε τον Κύριο που του είπε "κράτα το νου σου στον Αδη και μην απελπίζεσαι".
Αυτή η μικρή και απλή πρόταση κρύβει μέσα της όλη την κορυφαία πνευματική μέθοδο τελειότητας. Οδηγεί στα έσχατα πνευματικά όρια την ανθρώπινη ύπαρξη. Αυτό έκανε ο Άγιος και τελειοποιήθηκε. Η μετάνοιά του (όχι λόγω υπερβολικών αμαρτιών όπως στην οσία Μαρία, αλλά λόγω της συναίσθησης της απόστασής του από τον Άγιο Θεό και της απώλειας της Θείας Χάρης) ήταν ολοκληρωτική και τον έφτανε στα όρια της απόγνωσης..Στο σημείο του μη περαιτέρω, ερχόταν η παρηγοριά του Παρακλήτου, η ελπίδα στο Μέγα Έλεος του Κυρίου και τον διέσωζε. Έτσι "κατακτούσε τα πνευματικά εδάφη (δευτερονόμιο "όπου πατήσει το ίχνος των ποδιών σας θα ανήκει σε σας") έτσι πλάταινε το πνεύμα του, έφτανε στην θεοπτία με τα μάτια της ψυχής. Το ίδιο έκανε και ο Γ. Σωφρόνιος. Και αν παρατηρήσουμε στην επί του όρους ομιλία τους μακαρισμούς θα δούμε ότι η κάθε πρόταση είναι ένα στάδιο της μετάνοιας και της πνευματικής ανόδου από τα χαμηλότερα μέχρι το τελευταίο που είναι ο διωγμός.
Να πω κάτι πάνω σ΄αυτό που έγραψες:
" Μόνο πού ο ορθόδοξος κλήρος είχε ήδη υιοθετήσει μιά σύνθεση τής αιρέσεως σύμφωνα μέ τήν οποία ο κλήρος μέ τήν χειροτονία δέχεται τό Αγιο Πνεύμα, σώζεται καί μπορεί νά λύνει καί νά δένει στήν εξομολόγηση καί στήν Θ. Μετάληψη. Αναγκάζοντάς τον νά προχωρήσει στήν δική του επινόηση."
Η χειροτονία δίνει την δυνατότητα μετάδοσης των μυστηρίων και ειδικά της θείας ευχαριστίας. Ο κληρικός μπορεί να μην σωθεί, δεν σημαίνει τίποτα η χειροτονία του. Όλα εξαρτώνται από την πίστη του, την ζωή του, την τήρηση των εντολών του Κυρίου (αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της ψυχής σου κτλ..).Νομίζω ότι κανένας δεν θεωρεί τον κληρικό σωσμένο απλά επειδή είναι χειροτονημένος.
Τώρα σχετικά με την θεία κοινωνία, πως αλλιώς μπορεί να γίνει; Δεν μπορεί να το κάνει ο καθένας. Είχα πέσει μια μέρα σε μια αμερικάνικη ιστοσελίδα προτεσταντική, που μία "prophet" έγραφε ότι έκανε πλήρη νηστεία 40 ημερών (ούτε νερό) και έπαιρνε λέει μόνο "θεία κοινωνία" μόνη της, η οποία ήταν χυμός σταφυλιού (από το σούπερ μάρκετ) και κρακεράκια. Μεταφέρω ακριβώς αυτό που διάβασα. Ξέρουμε όλοι το χάος με τις θεωρίες των προτεσταντών. Το ίδιο κάνουν και με τη θεία κοινωνία.
Πως μπορεί λοιπόν να μετατραπεί το ψωμί και το κρασί σε Σώμα και Αίμα Κυρίου; Mόνο από χειροτονημένο κληρικό. Αυτό δεν ακολουθούσαν και οι Άγιοι Παϊσιος και Πορφύριος; Aυτό δεν προέρχεται από τους Πατέρες της Εκκλησίας; Eπίσης για το θέμα της εξομολόγησης σε χειροτονημένο πνευματικό, αυτό δεν πίστευαν και δεν ακολουθούσαν; Είναι κάτι δεδομένο για την Ορθοδοξία από παλιά. Υπήρχε κάτι διαφορετικό τα πρώτα χρόνια;
Οι αρχαίοι ασκητές είχαν νεκροκεφαλές στό προσκέφαλό τους. Ο ιερεύς κάνει τήν Θυσία. Η ερμηνεία τής Θ. Λειτουργίας τού Καβάσιλα ίσως είναι χρήσιμη επ' αυτού.
Είναι μιά μεγάλη πληγή δυστυχώς στήν θεοσέβειά μας, αλλά άς τήν ξανα-ερεθίσουμε. Η χάρις τού Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού δέν είναι τό Αγιον Πνεύμα. Η εξομολόγηση δέν είναι πνευματική καθοδήγηση.
Περί εξομολογήσεως του Aγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου
Βρίσκεται στα έργα του Ι. Δαμασκηνού, συγκεκριμένα στον 8ο τόμο των εκδόσεων Μερετάκη.
Ο Άγιος προσπαθεί να απαντήσει στην ερώτηση που του υπεβλήθη, εάν άραγε επιτρέπεται σε μερικούς μοναχούς να εξομολογούν αμαρτίες, αν και δεν έχουν ιερωσύνη «επειδή ακούμε ότι η εξουσία να λύνουν και να δένουν δόθηκε μόνο στους ιερείς».
Η εξομολόγηση, εξηγεί ο Άγιος Συμεών, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ομολογία χρεών, δηλαδή αναγνώριση των σφαλμάτων και της αφροσύνης, δηλαδή αποδοκιμασία της φτώχειας. Διότι κάθε πιστός βαρύνεται με χρέη προς τον Κύριο και Θεό του και αυτά πού πήρε από Αυτόν πρόκειται να του ζητηθούν μπροστά στο φοβερό και τρομερό δικαστήριο Του. Ποια χρέη; Είναι αναρίθμητα αλλά φτάνει να γνωρίζουμε το ότι με το θείο βάπτισμα γίναμε υιοί και κληρονόμοι Του, το ότι ενδυθήκαμε τον ίδιο τον Θεό, το ότι γίναμε μέλη του σώματος Του και ελάβαμε το Άγιο Πνεύμα που κατοικεί μέσα μας. Όποιος φυλάει τις εντολές του Κυρίου, φυλάγεται από αυτές και δεν χάνει τον πλούτο που του εμπιστεύθηκε ο Θεός.
Που λοιπόν θα μπορέσουν αυτοί που τα πήραν και τα έχασαν να τα ξαναβρούν; Πραγματικά πουθενά, ουράνια γαρ εισί.
Από εκείνο που κάποιος νικιέται, σ' αυτό και υποδουλώνεται.
Αυτός που υποδουλώθηκε στον διάβολο και εξόργισε τον Κύριο και Θεό, δεν μπορεί να συμφιλιωθεί με άλλο τρόπο, παρά μόνο με τη μεσιτεία κάποιου αγίου άνδρα και φίλου και δούλου του Χριστού και με την αποφυγή του κακού.
Γι' αυτό πρώτα ας αποφύγουμε την αμαρτία.
Το αξίωμα και η εξουσία του δεσμείν και λύειν, δόθηκε από τον Κύριο, στους 11 αποστόλους και οι άγιοι απόστολοι διαδοχικά μεταβίβασαν την εξουσία αυτή στους επισκόπους και μάλιστα μόνο σ' εκείνους οι οποίοι κατείχαν τους θρόνους τους .
Αφότου όμως αυτοί που κατείχαν τους θρόνους των αποστόλων αποδείχτηκαν σαρκικοί και φιλήδονοι και φιλόδοξοι και εξώκειλαν σε αιρέσεις, τους εγκατέλειψε η θεία χάρη και αφαιρέθηκε από αυτούς η εξουσία αυτή, και όλα τα άλλα που οφείλουν να έχουν όσοι ιερουργούν. Ούτε το να είναι κάποιος ορθόδοξος αρκούσε! Διότι ορθόδοξος δεν είναι εκείνος που δεν εισάγει στην εκκλησία του θεού κάποια καινούρια διδασκαλία, αλλά εκείνος που έχει ζωή σύμφωνη με τον ορθό λόγο.
«Ώστε και απλώς ούτω τή χειροτονία και τή ταύτης αξία το αφιέναι αμαρτίας από θεού δέδοται; Άπαγε! Ιερουργοίς γαρ και μόνοις αυτό συγκεχώρηται».
Η εξουσία να συγχωρούν αμαρτίες δεν δόθηκε από τον Θεό έτσι γενικά στους χειροτονημένους και στην τάξη αυτών, αλλά παραχωρείται μόνο στους ιερουργούς. Και δεν δίνεται ούτε σε όλους αυτούς, γιατί σαν χορτάρι που είναι θα καούν, αλλά δίνεται μόνο σ' εκείνους οι οποίοι συγκαταλέγονται στη χορεία των μαθητών του Χριστού.
Δίνεται σε όλους όσους τήρησαν τις εντολές του Θεού μέχρι το θάνατό τους. Έχασαν τα υπάρχοντά τους και τα μοίρασαν στους φτωχούς, ακολούθησαν τον Χριστό δείχνοντας υπομονή στις δοκιμασίες, έχασαν τις ψυχές τους στον κόσμο εξαιτίας της αγάπης του Θεού και τις βρήκαν στην αιώνια ζωή.
«Ευρόντες δε τας εαυτών ψυχάς εν φωτί νοητώ εύρον αυτάς και ούτως εν τω φωτί τούτω είδον το απρόσιτον φώς, αυτόν τον θεόν, κατά το γεγραμμένον “εν τω φωτί σου οψώμεθα φώς”».
Ο Χριστός το όντως φώς, ελθών και τους ζητούντας αυτόν συναντών με τρόπο που μόνο αυτός γνωρίζει, εαυτόν αυτοίς εχαρίσατο!
[Αυτό είναι το ορθόδοξο πρόσωπο!]
Αυτό σημαίνει να βρούμε την ψυχή μας, να δούμε τον Θεό και μέσα στο φώς Του να γίνουμε ανώτεροι της ορατής κτίσεως!
Ας αναζητήσουμε άνδρες τέτοιους, μαθητές του Χριστού, και αν συμβεί να βρεθεί μπροστά μας, με πόνο καρδιάς και πολλά δάκρυα, ας παρακαλέσουμε τον Θεό για ορισμένες μέρες ν' ανοίξει τα μάτια της καρδιάς μας ώστε να τον αναγνωρίσουμε και να πάρουμε μέσω αυτού άφεση των αμαρτιών μας!
Καταρχήν να διορθώσω ένα λάθος. Έγραψα ότι η μεταβολή γίνεται από χειροτονημένο κληρικό. Το σωστό είναι ότι γίνεται φυσικά από τον Κύριο και Θεό και Σωτήρα μας. Ο κληρικός κάνει μόνο την αναίμακτη θυσία όπως είπες.
Ακόμα να πω ότι δεν είμαστε ούτε θρησκόληπτοι ούτε κολλημένοι, αλλά έχουμε τον "καλό φόβο" να μην παρεκλίνουμε, με δεδομένο ότι ζούμε σε περιβάλλον αθεϊας, αποστασίας και πνευματικής σύγχυσης, και ότι με πολύ κόπο καταφέραμε να έρθουμε στην Αλήθεια που είναι ο Χριστός. Άσχετα αν είμαστε ανώριμοι ακόμα πνευματικά, όμως ξέρουμε που να παραμείνουμε. Κάποιοι είναι όπως τους ναρκομανείς που ξέφυγαν, και φοβούνται να μην ξαναπέσουν (σε πνευματική σύγχυση).
Τώρα σχετικά με τα υπόλοιπα.Πιστεύω ότι ο Κύριος είναι Κυρίαρχος, έχει όλη την Εξουσία και την Δύναμη, έχει τα κλειδιά του Άδη και του θανάτου. Αυτός συγχωρεί αμαρτίες και Αυτός Μόνος Σώζει.Είναι Κύριος και του Σαββάτου.
Κάποιοι φτάνουν στο σημείο να υποκαταστήσουν την Άγια και Αλάθητη Κρίση Του, και να μας πουν ποιοι θα σωθούν και ποιοι όχι. Με ταμπέλες και κανόνες οι οποίοι υποτίθεται ότι Τον υπερβαίνουν. Δισεκατομμύρια άνθρωποι πέρασαν από αυτόν τον πλανήτη, κάποιοι δεν πρόλαβαν ούτε να γεννηθούν, και μας λένε ότι θα σωθούν μόνο λίγοι και συγκεκριμένοι.
Σχετικά με την εξομολόγηση γράφεις ότι δεν είναι πνευματική καθοδήγηση.
Ναι, φυσικά δεν είναι από μόνη της. Γίνεται όταν υπάρχει άξιος πνευματικός που καθοδηγεί με σωστή διδασκαλία. Αλλά από την εμπειρία μας βλέπουμε ότι οι περισσότεροι κληρικοί μπορούν να μιλήσουν μέχρι τα βασικά και αρχικά πράγματα του Λόγου του Θεού. Όπως λέει ο Απ. Παύλος "περί μετανοίας από νεκρών έργων, βαπτισμών κτλ.." Στην στερεά τροφή πηγαίνεις με τους Πατέρες της Εκκλησίας, όπως πρέπει να πάνε και οι κληρικοί. Έλεγε ένας ιερέας πάνω στην παραβολή του πλούσιου και του Λάζαρου ότι δεν ήταν κακός ο πλούτος από μόνος του, αλλά η λάθος διαχείριση. Ο συγκεκριμένος είναι νέος, μορφωμένος, και με πολύ ζήλο, και αυτό που είπε δεν ήταν λάθος. Αλλά έμενε μόνο στο ηθικολογικό επίπεδο. Δηλ. ποιες πράξεις κάνεις, πως χειρίζεσαι αυτά που έχεις. Και δεν πήγαινε παραπέρα, δηλ. στο εσωτερικό του ανθρώπου. Να πει ότι όλο το πρόβλημα είναι τι έχεις μέσα στην καρδιά σου. Γιατί μπορεί να είσαι πολύ φτωχός και μέσα σου να βασιλεύει σαν είδωλο ο υλικός πλούτος, να τον λατρεύεις και να τον αγαπάς. Και αντίθετα να είσαι πλούσιος και όμως ελεύθερος όπως ο Μ. Βασίλειος που μοίρασε τα πάντα. Αυτά λοιπόν θα τα διδαχτούμε από τους Πατέρες.
Όμως η εκκλησία είναι όπως μία σχολική τάξη. Έχει από άριστους μαθητές μέχρι τους χειρότερους. Πολλές φορές ο καλός μπορεί να νιώθει ότι τον συμπαρασύρει το χαμηλό επίπεδο, ότι δεν ωφελείται αλλά ζημιώνεται. Και όντως στην αρχή δεν μπορείς να το αντέξεις.Το έλεγε και η Γερόντισσα Γαβριηλία για κάποιες περιπτώσεις. Αλλά στην πνευματική ζωή είναι πολλά αυτά που πρέπει να μάθουμε. Και έτσι όταν ριζώσουμε καλά ο Θεός επιτρέπει πολλά, ακόμα και πνευματική ερήμωση, ακόμα και κόψιμο ανθρώπινων πνευματικών στηριγμάτων. Αλλά ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό.
(συνεχίζεται)
Γράφεις τα λόγια του Αγίου Συμεών για το Άγιο Πνεύμα, ότι το παίρνουμε με το βάπτισμα, και κατοικεί μέσα μας.Αλλά όποιος δεν τηρεί τις εντολές του Κυρίου χάνει τον πλούτο που του εμπιστεύτηκε. Το ίδιο είπα και εγώ για όλους τους βαπτισμένους αλλά άπιστους και άθεους.
Μετά γράφεις ότι δεν έχουν όλοι την εξουσία του "δεσμείν και λύειν" αλλά λίγοι άξιοι, τους οποίους πρέπει να αναζητήσουμε.
Αλλά ακόμα και αν δεν υπάρχει άξιος, ο κάθε απλός άνθρωπος που θα πάει μία ή δύο φορές το χρόνο, το κάνει για να υπακούσει στα λόγια των Πατέρων και των Αποστόλων.Ο Κύριος βλέπει την καρδιά και την προαίρεση."Εξομολογείσθε αλλήλοις τα παραπτώματα" .Αυτό μας ταπεινώνει.Γονατίζουμε ενώπιον του Κυρίου και όχι ενώπιον ανθρώπου, και την στιγμή της ευχής πάλι ο Κύριος δίνει την άφεση, και όχι άνθρωπος.. Αν θυμάσαι, είχες μια μέρα ένα βίντεο με τον π. Α. Κονάνο, που έλεγε ότι με την απλή προσευχή μας στο σπίτι όταν υπάρχει ειλικρινής μετάνοια, ο Κύριος μας συγχωρεί. Τόσοι ασκητές και Πατέρες αγίασαν στην έρημο, χωρίς ανθρώπινα στηρίγματα. Όπως λέει ο Γ. Σωφρόνιος ότι για δεκαετίες έζησε την απόλυτη υλική ένδεια και πνευματικά ήταν "μόνος, μόνω τω Θεώ".. Αυτά έχω μέσα στο μυαλό μου, χωρίς να ισχυρίζομαι ότι είναι όλα σωστά, αλλά νομίζω ότι και οι άγιοί μας, και οι πρόσφατοι, έτσι έλεγαν στους ανθρώπους να κάνουν. Και ότι ο Κύριος θα αναπληρώσει κάθε έλλειψη.
Δέν παίρνουμε τό Αγιο Πνεύμα μέ τό Βάπτισμα. Αυτό λέει ο Αγιος Συμεών. Φυσικά η μετάνοια δίνει τήν άφεση τών αμαρτιών. Τό Μυστήριο τού Χρίσματος καλό είναι νά τό δούμε στήν εν Χριστώ ζωή τού Καβάσιλα. Η ρίζα τής αμαρτίας είναι άλλο πράγμα.
Αγ. Συμεών ο Νέος Θεολόγος
Α’ – Λαμβάνουν όλοι το Αγ. Πνεύμα;
Και να μην πει κανείς: “Εγώ έχω λάβει το Χριστό με το άγιο βάπτισμα”, αλλά ας μάθει ότι δεν λαμβάνουν το Χριστό με το βάπτισμα όλοι όσοι βαπτίζονται. Λαμβάνουν μόνοι αυτοί που είναι είτε βεβαιόπιστοι και έχουν γνώση τέλεια είτε αυτοί που τακτοποίησαν τον εαυτό τους, καθαρίζοντας τον από πριν και έτσι βαπτίζονται. Και τούτο το γνωρίζει αυτός που ερευνά τις Γραφές, από τους αποστολικούς λόγους και πράξεις. Γιατί έχει γραφεί: “ Όταν άκουσαν οι απόστολοι που βρίσκονταν στα Ιεροσόλυμα, ότι η Σαμάρεια έχει δεχτεί το λόγο του Θεού, έστειλαν σε αυτούς τον Πέτρο και τον Ιωάννη, οι οποίοι αφού κατέβηκαν από τα Ιεροσόλυμα, προσεύχονταν να λάβουν το Άγιο Πνεύμα οι Σαμαρείτες. Και δεν είχε λάβει ακόμη κανένας το Άγιο Πνεύμα, υπήρχαν δε, μόνο βαπτισμένοι στο όνομα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Τότε έβαζαν τα χέρια τους επάνω τους, και ελάμβαναν το Άγιο Πνεύμα”.
Είδες πως δεν λαμβάνουν το Άγιο Πνεύμα, αμέσως όλοι όσοι βαπτίζονται; Έμαθες από τους Αποστόλους, πως κάποιοι που αν και πίστεψαν και βαπτίστηκαν, δεν ‘ντύθηκαν’ το Χριστό, με το βάπτισμα; Γιατί, εάν αυτό είχε γίνει (να ‘ντυθούν’ το Χριστό), δεν θα προσεύχονταν μετά και θα έβαζαν τα χέρια τους οι Απόστολοι σε αυτούς. Λαμβάνοντας το Άγιο Πνεύμα, τον Κύριο Ιησού ελάμβαναν. Γιατί, δεν είναι άλλο ο Χριστός και άλλο το Άγιο Πνεύμα. Και ποιος το λέει αυτό; Ο ίδιος ο Θεός Λόγος, μιλώντας στην Σαμαρείτιδα: “Είναι Πνεύμα ο Θεός”. Εάν λοιπόν ο Χριστός είναι Θεός, είναι Πνεύμα κατά τη φύση της θεότητας, και αυτός που έχει το Χριστό, Άγιο Πνεύμα έχει. Αυτός δε που έχει το Άγιο Πνεύμα, τον ίδιο πάλι τον Κύριο έχει, καθώς λέει και ο Παύλος: “Το δε Πνεύμα, ο Κύριος είναι”…
Πηγή: Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος, “Βίβλος των Ηθικών”, Λόγος Ι΄
Αγ. Συμεών ο Νέος Θεολόγος
Β’ – Περι αυτών που νομίζουν πως έχουν το Άγιο Πνεύμα
Να και πάλιν εγώ απευθύνομαι προς αυτούς που λέγουν ότι έχουν Πνεύμα Άγιον, δίχως να το γνωρίζουν, και νομίζουν ότι το απέκτησαν με το Θείον Βάπτισμα μέσα τους. Νομίζουν ότι έχουν τον θησαυρόν (Β’ Κορ. 4, 7), αλλά όμως καταλαβαίνουν ότι ο εαυτός τους είναι εντελώς άδειος από αυτόν. Προς εκείνους που ομολογούν ότι εις το άγιον Βάπτισμα δεν αισθάνθηκαν τελείως τίποτε, αλλά πιστεύουν ότι από τότε η δωρεά του Θεού κατοίκησε μέσα τους και μέχρι τώρα υπάρχει μέσα εις την ψυχήν τους, δίχως να την καταλαβαίνουν και να την αισθάνωνται. Και όχι μόνον προς αυτούς (απευθύνομαι) αλλά και προς εκείνους που λέγουν ότι δεν έλαβαν ποτέ καμμίαν αίσθησι της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος δια της θεωρίας και αποκαλύψεως, αλλά μόνον με την πίστι και τον λογισμό. Και δεν εδέχθησαν την Χάρι δια της εμπειρίας αλλά την κρατούν μέσα τους με την ακρόασι των θείων λόγων.
Θα παραθέσω, λοιπόν, όσα λέγουν, και άκουσε τι ισχυρίζονται αυτοί οι δήθεν σοφοί και επιστήμονες (Δευτ. 1, 13. Πρβλ. Ησ. 5, 21) κατά την γνώμη τους: «Όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε, λέγει ο Παύλος, Χριστόν ενεδύσασθε» (Γαλ. 3, 27). Τι λοιπόν; Δεν είμεθα κι εμείς βαπτισμένοι; Εάν βαπτισθήκαμε, είναι φανερόν, όπως λέγει ο Απόστολος, ότι έχομεν ενδυθή τον Χριστόν. Αυτός είναι ο πρώτος ισχυρισμός τους και η απόδειξίς του, δια του αγιογραφικού χωρίου.
Τι θα μπορούσαμε να απαντήσωμε, όχι εμείς, αλλά το Άγιον Πνεύμα, προς αυτούς; Αυτό το ένδυμα, τι λέτε ότι είναι, άνθρωποι, ο Χριστός; Ναι, λέγουν. Ο Χριστός δηλαδή είναι κάτι -δια να ομιλήσω κι εγώ σαν άφρων προς ανόητους- ή δεν είναι; Είναι κάτι, βεβαίως θα πουν, εάν δεν έχουν χάσει τελείως τα λογικά τους. Εάν, όμως, ομολογείτε ότι είναι κάτι, πέστε τι είναι. Δια να διδάξετε πρώτα τους εαυτούς σας να μην ομιλούν σαν άπιστοι, αλλά σαν πιστοί. Τι άλλο, βεβαίως, είναι ο Χριστός αν όχι Θεός αληθινός, ο οποίος έγινε αληθινά τέλειος άνθρωπος; Αφού το παραδέχεσθε, αυτό, πέστε μας και για ποιον λόγον έγινε ο Θεός άνθρωπος; Οπωσδήποτε, σύμφωνα με την διδασκαλία των Θείων Γραφών και τα ίδια τα γεγονότα που συνέβησαν και συμβαίνουν συνεχώς -ακόμη κι αν εσείς τα αγνοείτε μη θέλοντας να τα ακούσετε- για να κάνη τον άνθρωπον Θεόν (Ιω. 1, 12. Γαλ. 4, 5). Και με ποιον τρόπον κατεργάζεται την θέωσι του ανθρώπου; Δια της σαρκός ή δια της Θεότητός Του; Βεβαίως δια της Θεότητος. «Η σαρξ ουκ ωφελεί ουδέν. το πνεύμα εστιν το ζωοποιούν» (Ιω. 6, 63). Εάν, λοιπόν, δια της Θεότητός Του εθέωσε πρώτα την σάρκα την οποία προσέλαβε, και εμάς όλους μας ζωοποιεί όχι με την φθαρτή σάρκα, αλλά με την θεωθείσα σάρκα Του. Ώστε ποτέ και με κανένα τρόπο να μην τον θεωρήσωμε άνθρωπο αλλά να Τον ομολογήσωμε ένα Θεόν τέλειον με δύο φύσεις -διότι ένας είναι ο Θεός- επειδή το φθαρτόν κατεπόθη υπό της αφθαρσίας (Α’ Κορ. 15, 54), και το σώμα δεν αφανίσθηκε από το ασώματον, αλλά το σώμα ηλλοιώθη τελείως και μένει ασύγχυτον, αρρήτως αναμεμιγμένο και ενωμένο με την Τριαδική Θεότητα, δια μίξεως αμίκτου, ώστε να προσκυνείται ένας Θεός σε τρία Πρόσωπα, τον Πατέρα, τον Υιόν και το Άγιον Πνεύμα. Και καμμία προσθήκη να μη γίνη εις τον αριθμό των Προσώπων, λόγω της ενανθρωπήσεως, ούτε να υποστή καμμίαν μεταβολήν η Αγία Τριάς εκ του ανθρωπίνου σώματος.
( συνέχεια)
Δια ποιον λόγον τα λέγω αυτά; Δια να γνωρίσης εκ των προτέρων αυτά που ωμολόγησες, όταν σε ρώτησα. Να μη παρεκκλίνης εξ αγνοίας από την ευθείαν οδόν των νοημάτων και εμάς να κουράσης και εις την ψυχήν σου να προσθέσης περισσότερον κρίμα.
Πάλιν, όμως, θα σου υπενθυμίσω με συντομία όσα είπαμε, δια να γίνουν κατανοητά και αυτά που θα πω παρακάτω. Είναι, λοιπόν, ο Χριστός. Τι είναι όμως; Θεός αληθινός, ο οποίος έγινε και τέλειος άνθρωπος, αληθινά. Και έγινε άνθρωπος -που δεν ήτο πριν- δια να κάνη Θεόν τον άνθρωπον - που ποτέ προηγουμένως δεν είχε γίνει. Και μας εθέωσε και θα μας θεοποιεί όχι μόνον δια της σαρκός Του. Διότι αυτή δεν χωρίζεται. Πρόσεχε τώρα και απάντησέ μου με σύνεσι καθώς θα σε ρωτώ (Σοφ. Σειράχ 5, 12). Εάν οι βαπτισμένοι ενδύονται τον Χριστόν (Γαλ. 3, 27), τι είναι αυτό που ενδύονται; Ο Θεός. Και αυτός που εφόρεσε τον Θεόν δεν καταλαβαίνει νοερώς και δεν βλέπει τι εφόρεσε; Αυτός που είναι γυμνός και ενδύεται καταλαβαίνει το ένδυμα και το βλέπει. Και αυτός που είναι γυμνός εις την ψυχήν, όταν ενδύεται τον Θεόν δεν τον καταλαβαίνει; Εάν δεν αισθάνεται ο ενδυόμενος τον Θεόν, τι τέλος πάντων εφόρεσε; Λοιπόν, για σένα ο Θεός δεν είναι παρά ένα τίποτε! Διότι αν ήτο κάτι, αυτοί που θα τον εφορούσαν, θα Τον καταλάβαιναν. Διότι, όταν δεν ενδυόμεθα τίποτε, δεν καταλαβαίνομε τίποτε. Ενώ, όταν ενδυόμεθα κάτι εμείς οι ίδιοι, ή κάποιοι άλλοι μας ενδύουν, το καταλαβαίνομε πολύ καλά, εάν βέβαια οι αισθήσεις μας λειτουργούν σωστά. Διότι μόνον οι νεκροί δεν καταλαβαίνουν όταν τους ενδύουν και φοβούμαι μήπως και αυτοί που τα ισχυρίζονται αυτά είναι πράγματι νεκροί και γυμνοί. Και έτσι απαντήθηκε το ζητούμενο.
Πηγή: ΟΣΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΣΥΜΕΩΝ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ, ΛΟΓΟΣ ΗΘΙΚΟΣ E’ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ» ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1999
Πολύ ωραία είναι όλα αυτά και απόλυτα αληθινά.Έτσι ακριβώς πιστεύω κι εγώ. Αυτό βλέπουμε στις Πράξεις των Αποστόλων και στις επιστολές τους. Και αυτή είναι η αληθινή πνευματική "εν Χριστώ" ζωή από την λίγη εμπειρία που έχουμε.
Στο σ. 3.40 έτσι ξεκίνησα, και είπα ότι όλοι όσοι είναι ξένοι και αποκομένοι από το Σώμα του Κυρίου δεν έχουν το Άγιο Πνεύμα, παρά το γεγονός ότι είναι βαπτισμένοι.
Όμως στο σ. 4.19 έγραψες "είναι αναρίθμητα αλλά φτάνει να γνωρίζουμε το ότι με το θείο βάπτισμα... ελάβαμε το Άγιο Πνεύμα που κατοικεί μέσα μας" (αντίφαση; όχι, μάλλον το λέει γι΄αυτούς που το λαβαίνουν και όχι για όλους).. Και είπα ότι αφού το λέει ο Άγιος Συμεών ίσως έχει άλλη έννοια.( Πως μπορείς να ξέρεις εμπειρικά για κάτι που έγινε όταν ήσουν μωρό;) Ίσως δηλ. στο αναμάρτητο βρέφος ενοικεί το Άγιο Πνεύμα, και αποχωρεί αν μεγαλώνοντας δεν πιστέψει στον Κύριο.
Πάντως όλες αυτές οι παρερμηνείες προέρχονται από τον νηπιοβαπτισμό.Δεν θέλω να πω ότι είναι λάθος γιατί κάποιοι Πατέρες της Εκκλησίας κανόνισαν να γίνεται έτσι, και γι΄αυτό το κάνουμε. Όμως με προβληματίζει γιατί βλέπουμε π.χ. τον Μ. Βασίλειο, τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο όπως και όλους τους Χριστιανούς μέχρι τότε να βαπτίζονται συνειδητά, μετά από μετάνοια και μακροχρόνια κατήχηση, παρόλο που είχαν πιστούς γονείς. Ο Άγιος Συμεών απευθύνεται σε ανθρώπους που βαπτίζονταν σε μεγάλη ηλικία. Έτσι όλα ήταν όπως ακριβώς τα περιέγραφε. Σήμερα υπάρχει σύγχυση και σε αυτό το θέμα.
Αν έρριχνες μιά ματιά στό Μυστήριο τού Χρίσματος τού Καβάσιλα, ίσως έλυνες τήν απορία σου. Τά Μυστήρια είναι, ανήκουν στόν Κύριο. Τό Αγιο Πνεύμα είναι άλλο πράγμα. Υπάρχει καί η αντίστοιχη προσευχή τής εκκλησίας.
Εντάξει αδελφέ θα το διαβάσω. Ευχαριστώ.Σιγά σιγά θα κατανοήσουμε κάποια πράγματα. Αλλά το βασικότερο είναι η διαρκής μετάνοιά μας όπως είπες, και η έξοδος της καρδιάς από τον κόσμο.Τότε μπορεί ο Κύριος να ενεργήσει και να δώσει τις Δωρεές Του ακόμα και αν η δική μας κατανόηση δεν είναι ακόμα ολοκληρωμένη.
Η εποχή μας χρειάζεται μεγάλη προσοχή, γιά νά μήν πέσουμε θύματά της. Στήν εποχή τής ευκολίας, τής αθείας, τής ψυχολογίας καί τής κυριαρχίας τού τύπου, όπου οι άνθρωποι γίνονται σχέδιο σέ σενάριο καρτούν, όπου όλα είναι δυνατά, οι άνθρωποι γίνονται κυνηγοί τής Χάριτος. Γιά επιβεβαίωση καί στήριγμα στήν άβυσσο τού χάους πού ζούμε. Ζητούν ένα βάπτισμα στήν κολυμβήθρα τού Μηδενός, μιά μάταιη ελπίδα σωτηρίας χωρίς τόν Σωτήρα καί ονομάζουν σωτήριο χάρη ακόμη καί τήν αβάσταχτη ελαφρότητα τού Είναι, ακόμη καί συνοδικούς κανόνες προστασίας από τήν αίρεση. Η Ρωσική πνευματικότης πού έχει επιβληθεί σήμερα σάν συνέχεια τής πνευματικότητος τών Πατέρων περιέχει πολλούς νεωτερισμούς. Εχει επιβληθεί π.χ. τό δίπολο πρόσωπο-απρόσωπο χωρίς νά κατανοούμε ότι τό απρόσωπο τού θέματος είναι Ινδουιστικής προελεύσεως καί τό πρόσωπο πού προτείνεται σάν σωτηρία είναι τό δυτικό υποκείμενο. Ετσι λησμονήσαμε όμως σάν τόν Πρεσβύτερο τής Παραβολής ότι η σωτηρία μας συντελείται είς ύψος νοητόν.
Εν προκειμένω ο Αγιος Σιλουανός δέν βίωσε τήν θεοεγκατάλειψη ή τήν απόσυρση τής Χάρης, αλλά ο κύριος τού αποκάλυψε επιτρέποντας στούς δαίμονες νά τόν πειράξουν ότι η ευσέβεια καί η ευλάβεια τής πίστης του ήταν ψεύτικες. Οτι απολάμβανε τό Μοναστηριακό τυπικό πού είναι τόσο ταιριαστό στήν ανθρώπινη φύση πού μπορεί καί νά αυτονομηθεί απο τόν σκοπό του. Οπως συμβαίνει σήμερα. Εχει ανακηρυχθεί καί επίσημα πλέον η εκκλησία θεραπευτήριο, ένα είδος επίγειου, στρατευμένου παραδείσου. Ενας ανώτερος μουσουλμανικός παράδεισος όπου οι πιστοί τού κλήρου απολαμβάνουντά ποτάμια τής χάριτος πού είναι γλυκά σάν μέλι. Κανένας πλέον δέν διδάσκεται τήν μετάνοια, κανένας δέν φορτώνεται τόν σταυρό του ακολουθώντας τόν Κύριο. Η εκκλησία αυτή γεννά πλέον νεοορθόδοξα τεκνά, μέ τελευταίο φρούτο τόν παπα-Λίβυο.
Χρειάζεται μεγάλη προσοχή ετούτη η εποχή, πρόδρομος ήδη τού αντιχρίστου,διότι ακούει ήδη τόν Λόγο τού Κυρίου: Ούκ οίδα υμάς.
H εποχή μας είναι ήδη τα χρόνια του αντιχρίστου, δεν χρειάζεται ανάλυση. Δεν υπάρχει κάτι παρόμοιο στην παγκόσμια ιστορία.Δεν είναι τόσο ο κατακλυσμός της αμαρτίας και της αποστασίας γιατί υπήρχε από την αρχαιότητα, ούτε η δυνατότητα της τεχνολογίας να δίνει υπόσταση στη διαστροφή (φύσης και ανθρώπου), ούτε η "αλλοίωση καιρών και νόμων".. Το τρομακτικό είναι οι τεράστιες αντιφάσεις, η σύγχυση, η αδυναμία όρασης και κατανόησης, η αδυναμία να δούμε "το καλό και το κακό" στα πνευματικά εμείς συγκεκριμένα οι σύγχρονοι χριστιανοί..Ίσως είναι η "ενέργεια πλάνης" που αναφέρει ο Απ. Παύλος.
Προσπαθούμε απεγνωσμένα να δούμε τι κάνουμε λάθος. Που παρεκλίναμε. Γιατί αυτή η ανισορροπία. Οι περισσότεροι δεν έχουν ζωντανά πρότυπα στο περιβάλλον τους. Προσπαθούμε με την φαντασία, ή μέσα από τις περιγραφές των παλιών να δούμε τι έχει συντελεστεί. Τι να πούμε, ότι δεν είχαν εγώ; Ότι άντεχαν, ότι είχαν απλότητα, ότι έλεγαν την λέξη άνθρωπος δίνοντας αξία;Nαι ισχύουν.
Αυτά ήταν το αποτέλεσμα σκληρών παιδικών χρόνων, πολέμων, κατοχής, φτώχειας κτλ..; Ναι είναι και αυτό.Η ανθρώπινη φύση μπορεί να προσαρμόζεται αλλάζοντας τα χαρακτηριστικά της.
Το βασικό στοιχείο ήταν η δυσκολία, η ισοπέδωση πολλές φορές του ανθρώπινου προσώπου. Δεν υπήρχε η πολυτέλεια της εναλλακτικής επιλογής. Η Πίστη βιωνόταν κυρίως με το στοιχείο της υπακοής της απλότητας, της ευσέβειας αλλά και του φόβου (ο οποίος σε άλλες περιπτώσεις ήταν θετικός και σε άλλες όχι).Υπήρχε σκληρότητα και αποδοχή του "πεπρωμένου". Η ψυχική ισορροπία περνούσε μέσα από την θυσία του "ατόμου" (άρα και του ατομισμού), για χάρη του κοινωνικού συνόλου.
Το να πούμε έτσι γενικά ότι οι άνθρωποι παλιά ήταν πιστοί και σήμερα είναι άπιστοι, δεν μας λύνει το πρόβλημα. Πρέπει να δούμε τις εποχές και ποιο ήταν το ζητούμενο. Παλιά ήταν το καθήκον, η υποχρέωση, το πρέπει (αυτό δημιουργούσε και πολλές στρεβλώσεις π.χ. θρησκευτικά "καθήκοντα").Τώρα είναι κυρίως το δικαίωμα, η δυνατότητα, και η ευκαιρία.Έτσι στην Πίστη το ζητούμενο έγινε η ανταπόδοση ή η απόλαυση.Δεν είναι τυχαία η ανάμιξη και η συμπόρευση με την ψυχολογία.
Μπορούμε να πούμε πολλά για την τραγικότητα του σύγχρονου ανθρώπου, την αναγκαστική αποκοπή από την φύση και το τσιμέντο που επέλεξε για θέα, τον υλισμό-ευδαιμονισμό, και το ψεύδος σε όλα τα επίπεδα που υφίσταται από την ώρα που θα γεννηθεί.. Μόνο τυχαία δεν έγινε τόσο δημοφιλής η ψυχολογία. Οι άνθρωποι προσπαθούν να ισορροπήσουν. Και αυτό μεταφέρεται και στο θρησκευτικό πεδίο. Μετά την εποχή κατάρρευσης πολιτικών συστημάτων και αξιών, την εποχή που διακωμωδήθηκε αισχρά η πίστη μπροστά στα παιδικά μας μάτια, την εποχή της γενιάς του Πολυτεχνείου και της αθείας των γονέων μας, ζει τώρα η γενιά μας, μια κρίση που ανέτρεψε βίαια όλα τα δεδομένα μας. Παράλληλα ζούμε την απόλυτη πληθυσμιακή αλλοίωση και την θρησκευτική Βαβέλ..
Το τρομακτικό όμως είναι το προσωπείο της εξαπάτησης, της ψυχολογικής ισορροπίας, και της νιρβάνα που έρχεται να αντικαταστήσει αυτό το υγιές που χάθηκε. Και ακόμα τρομακτικότερο είναι ότι δεν φαίνεται, και ότι σε κάνει να νιώθεις καλά. Σε ανακουφίζει. Ο άνθρωπος βέβαια που ψάχνει τελικά θα βρει, γιατί ο Κύριος έχει τον τελευταίο λόγο. Αλλά περνάμε λαβύρινθους και καταλήγουμε να ανακαλύψουμε ότι περιστρεφόμαστε γύρω από τον εαυτό μας. Ότι πολλές φορές η "αγάπη για τον Θεό" είναι "αγάπη της αγάπης που έχει Αυτός για εμάς".
Αλλά το μόνο κριτήριο για ότι κάνουμε είναι το κίνητρό μας. Αυτή την δύσκολη αυτοψία της καρδιάς κάνει ο Άγιος Νικόδημος στον αόρατο πόλεμο. Είναι όμως θετικό και παρηγορητικό τουλάχιστον να το ανακαλύπτουμε για να ταπεινωθούμε. Και από κει και πέρα, αφού καταλάβουμε ότι "η ανθρώπινη φύση απόκρυφα ζητάει πάντα τον εαυτό της", να κάνουμε με απλότητα το επόμενο βήμα. Να μην ψάχνουμε την αυτοδικαίωση ούτε την πνευματική αυτάρκεια. Είναι ότι πιο καταστροφικό. Να αποδεχτούμε την ανεπάρκειά μας σε όλα τα επίπεδα και να μην πάμε με μετωπική επίθεση αλλά με τον θετικό τρόπο που μας λέει ο Άγιος Πορφύριος.
Επειδή ανέφερες τον π. Λίβυο να πω κάποια πράγματα. Έχω ακούσει 2-3 ομιλίες του και έχω διαβάσει μερικά κείμενά του. Είναι στο ίδιο πλαίσιο με π. Ν.Λουδοβίκο και Β. Γιάγκου. Είναι μια θρησκευτική ψυχοθεραπεία. Αν έχεις επίγνωση και διάκριση μπορείς να ωφεληθείς από κάποια πράγματα που θα ακούσεις. Έχουν γίνει δημοφιλείς γιατί ο κόσμος ανακουφίζεται και γιατί δεν θέλει παπάδες παλιού τύπου, με νομικισμό και επιτίμια. Ο αμαρτωλός όταν μετανιώνει, πρέπει να αντιμετωπίζεται ως άρρωστος που χρειάζεται βοήθεια (έτσι έκανε ο Κύριος και όλοι οι Άγιοι παλιοί και πρόσφατοι) και όχι ως ένοχος, που πρέπει να τιμωρηθεί, γιατί μπορεί να γίνει χειρότερος.
Από κει και πέρα, νομίζω ότι το αυθεντικό στην Πίστη μας (π.χ. Άγιος Πορφύριος, Παίσιος κτλ) είναι σπάνιο. Αυτοί οι Άγιοι Γέροντες συνδύαζαν την Αγάπη, με την Αλήθεια. Αν βγάλεις την αγάπη πας στον νομικισμό, στον πρεσβύτερο υιό της παραβολής.Θανατώνεις ψυχές. Αν βγάλεις την αλήθεια για να είσαι ευχάριστος, όπως βλέπουμε σήμερα στους νεο-ορθόδοξους θεολόγους, πας στην αλλοίωση, στην αγαπολογία, στο ψεύδος.Επίσης αυτό ισοδυναμεί με θάνατο. Ο καλός Σαμαρείτης έβαλε στις πληγές του ανθρώπου έλαιον και οίνον. Πρώτα το λάδι, το έλεος, η ευσπλαχνία, και μετά ο οίνος, ο έλεγχος και η διόρθωση. Αν δεν προηγηθεί η πνευματική ελεημοσύνη στην ψυχή δεν υπάρχει περίπτωση να έρθει η αληθινή μετάνοια. Ο άσωτος είχε μια απλή μεταμέλεια και αυτή, με ιδιοτέλεια επειδή χανόταν από την πείνα. Μετατράπηκε σε μετάνοια, και ριζική μεταμόρφωση μετά το Μέγα έλεος του Πατέρα.
Σήμερα θρησκεύουμε γιά ολοκλήρωση, ασφάλεια, προστασία, πληρότητα, ανωτερότητα. Δέν έχουμε σκοπό μας τήν Σωτηρία μας καί όλα καταλήγουν στήν αυτονόμηση καί τήν ματαιότητα.
Αυτοί οι Γόητες θέλουν νά σώσουν τήν ύπαρξή τους καί όχι τήν ψυχή τους. Καί τήν σώζουν στήν πλάτη τού Κυρίου.
Πάντως είναι φοβερός ο λόγος του Κυρίου "ουκ οίδα υμάς".. "Πολλοί θα μου πουν εκείνη την ημέρα, στο Όνομά σου προφητεύσαμε, βγάλαμε δαιμόνια, και δυνάμεις πολλές εποιήσαμε.."
Αυτό σκεφτόμουνα ότι ισχύει κυρίως για τους προτεστάντες, επειδή όλο το ζητούμενο γι΄αυτές τις αιρέσεις είναι οι "δυνάμεις", τα υπερφυσικά, οι "οράσεις" κτλ.. Αλλά ο διάβολος έχει μια τρομερή μαεστρία, είναι πανούργος, μετασχηματίζεται, βρίσκει το αδύνατο σημείο του καθένα για τον πιάσει από κει. Η ανθρώπινη αρρώστια είναι μία. Η ρίζα της υπερηφάνειας. Φτάνει μέχρι τον εωσφορισμό. Παίρνει ακόμα και θρησκευτικό επένδυμα. Νομίζουμε ότι αγαπάμε και υπηρετούμε τον Κύριο αλλά αγαπάμε και υπηρετούμε τον εαυτό μας. Αν σκεφτούμε ΤΙ μας έχει δώσει δεν μπορεί παρά να Τον λατρεύουμε με ύψιστο τρόπο και να μην μείνει χώρος στην καρδιά μας για κανένα είδωλο. Θα μπορούσαμε να μην υπάρχουμε καν, ή να είμαστε ζώα, ακόμα να μην τον είχαμε γνωρίσει ποτέ. Αυτός μας αγάπησε τόσο ώστε να μας δώσει τον εαυτό Του, να Τον "φάμε για να ζούμε".Στην Αίγυπτο έσφαξαν τον αμνό και πήραν το αίμα του για να ζήσουν. Ο Κύριος είναι το "εσφαγμένον αρνίον".."Εσφάγης και εξηγόρασας ημάς εκ πάσης φυλής και λαού και έθνους".. Τρώμε το Πανάγιο Σώμα Του, και πίνουμε το Τίμιο Αίμα Του κυριολεκτικά.. για να ζούμε..Τι να πούμε για όλα αυτά.. Στα όρια της κατάργησης της γλώσσας.. Στον άνθρωπο υπάρχει μόνο αχαριστία, και αυτό δείχνει ακόμα περισσότερο το Μεγαλείο της δόξας του Θεού.
Ο Κύριος μακροθυμεί. Περιμένει να τελειοποιηθεί η Πίστη μας. Και θα συνάξει στους έσχατους καιρούς από τους "φραγμούς των οδών, τυφλούς, χωλούς, όσους αν βρει για να γεμίσει ο οίκος Του".. Αυτούς που χωλαίνουν, τους αδύναμους και ατελείς θα αναπληρώσει ο Κύριος τις ελλείψεις τους. Εκεί που "δεν μπορεί" να επέμβει είναι η πνευματική αλαζονεία. Αντί να έχει σπάσει η καρδιά μας από την θυσία του και την διαρκή αγάπη Του, και να λέμε "Κύριέ μου, τι θέλεις να κάνω, πως μπορώ να σε ευαρεστήσω, ποιο είναι το θέλημά Σου, το αγαθό και τέλειο", εμείς μεταλλαχτήκαμε σε "κλήμα ξένον" προς Αυτόν όπως λένε οι Προφήτες. Μπορεί να μην επιδιώκουμε τις "δυνάμεις" των αιρετικών, αλλά σίγουρα "χρησιμοποιούμε" τον Άγιο Θεό για ψυχική ισορροπία, προστασία, αύξηση κατανόησης, Γνώση (το μεγάλο θέμα του ανθρώπου από την πρώτη στιγμή).. Τα οποία στην αληθινή τους μορφή υπάρχουν μόνο στον άνθρωπο που είναι μέλος του Σώματός Του άρα ενωμένος με Αυτόν, δεν έχει εγώ, και όπως ο Κύριος κένωσε τον εαυτό Του και μας προσφέρεται να Τον φάμε για να ζήσουμε (η έσχατη προσφορά και θυσία), έτσι και αυτός προσφέρεται σε Εκείνον θυσία ευάρεστη με την λογική του λατρεία. Και αυτή είναι η τελειοποιημένη Αγάπη.
Σήμερα έλεγε ο παπάς ότι στην Θεσσαλονίκη υπάρχει μια εικόνα της Παναγίας (Δεξιάς) στην οποία πηγαίνουν κάθε πρωί οι καταστηματάρχες να ακουμπήσουν τα κλειδιά του μαγαζιού για να πάει καλά η μέρα. Και προέτρεπε τον κόσμο να ξεκινάει συν Θεώ την εργασία του. Ο κόσμος άκουγε με ενδιαφέρον. Όταν το προχώρησε λίγο, και είπε ότι δεν είναι όμως μόνο οι δουλειές και τα λεφτά, ούτε νοείται ιδιοτέλεια στην Πίστη, δεν ξέρω πόσοι συνέχισαν να ακούνε.. Ο Θεός να μας φωτίσει όλους..
Δημοσίευση σχολίου