Ο ιστορικός Χριστός δέν αναστήθηκε, αλλά εργάστηκε και πέθανε, όπως λέει και ο Χάϊντεγκερ, ο μεγάλος φιλόσοφος του φόβου του θανάτου, και με το υπέρτατο ηθικό του παράδειγμα οδηγεί την ιστορία στο τέλος της, στην τελείωσή της. Μέσω της ενώσεως των Εκκλησιών, ενδεχομένως. Σήμερα λοιπόν η Θεολογία μιλά για την Τριάδα μιλώντας για την Ιστορία, και μιλά για την ιστορία μιλώντας για την Τριάδα. Η ιστορία την οποία διηγείται είναι πρώτα απ’ όλα η ιστορία του Πάσχα, του θανάτου και της αναστάσεως του Ιησού της Ναζαρέτ, τον οποίο ο Θεός ανέστησε από τους νεκρούς και τον κατέστησε με δύναμη, σύμφωνα με το πνεύμα του Αγιασμού, Κύριο και Χριστό (Ρωμ. 1,4): «...του ορισθέντος υιού Θεού εν δυνάμει κατά πνεύμα αγιωσύνης εξ’αναστάσεως νεκρών, Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών».
Ας συγκρίνουμε τον λόγο του Αποστόλου με την Δυτική του κατανόηση!
Σ’ αυτή όμως την ιστορία εμφανίζεται μία άλλη ιστορία, εκείνη Εκείνου ο οποίος στο γεγονός του Πάσχα απεκαλύφθη σαν Αγάπη, προσφέροντας τον αγαπημένο υιό στον θάνατο και συμφιλιώνοντας Αυτόν με τον εαυτό του και σ’Αυτόν τον κόσμο, στην δύναμη του Πνεύματος της ενότητος και της ελευθερίας, στην Αγάπη.
Έτσι η διήγηση του γεγονότος του Πάσχα ανοίγει στην διήγηση της Τριάδος σαν ένα αιώνιο γεγονός αγάπης, σαν ιστορία της αιωνίου αγάπης.
Έτσι η ιστορία μιλά για τον Θεό διηγούμενη την αγάπη...
Αυτή η αγάπη είναι η είσοδος του Χριστού στην ιστορία, διά του πνεύματος της ενότητος και της ελευθερίας. Αυτός είναι ο ιστορικός Χριστός.
Η θεολογία της προόδου έχει διπλό θεμέλιο. Ένα θεμέλιο ψευδοπροφητικό, πλάνης, που δρά ήδη από των αρχαίων χρόνων στην Δύση και ένα σύγχρονο που κατάγεται από την σύγχρονη επιστήμη!
Η αρχαία πλάνη ξεκινά από το μυθικό πρόσωπο του Gioacchino da Fiore (1130-1202) [πολύ κοντά στην καταστροφή της Κωνσταντινουπόλεως από τους Σταυροφόρους]. Είναι μία αποκαλυπτική ιστοριοσοφία, όπως την περιγράφει ο Congar, και συνίσταται στην εξερεύνηση (μία εξερεύνηση που κράτησε έξι αιώνες) των ιερών Γραφών για να ανακαλυφθεί σ’αυτές η πρόοδος, η εξέλιξη της Ιστορίας της Εκκλησίας, μέχρι την εξαφάνιση της.
Μία ιστορική τυπολογία του γράμματος, την οποία υπηρέτησαν όλες οι γενιές των πνευμάτων των εποχών τους, διότι ανανέωναν τους συμβολισμούς του Gioacchino με καινούργια συμβάντα.
Μία άλλη γραμμή, αποτελούμενη από θεολόγους, πνευματιστές, προφήτες, φιλοσόφους, μεταρρυθμιστάς, τυχοδιώκτες κάθε είδους, ερμήνευσε κατά το πνεύμα την ψευδοπροφητεία, εμμένοντας στην βασική της ιδέα: εκείνην μίας «τρίτης περιόδου», τρίτης εποχής, που έρχεται και εγκαθίσταται στον χρόνο και σε τούτη τη γή, η οποία θα είναι η εποχή του πνεύματος.
Αυτό το ιππικό της Αποκαλύψεως, όπως το ονόμασε ο Pierre Chennu, οι άνθρωποι του εσωτερικού φωτός, ανήκουν σε όλες τις εποχές του Χριστιανισμού.
Μέσα στην απίστευτη ποικιλία της, αυτή η πλάνη ντύθηκε ενδύματα ακαδημαϊκά, όσο και λαϊκά και συνέστησε δυστυχώς μία απο τις πιό σημαντικές αιτίες της εκκοσμικεύσεως. Δηλαδή την αποδυνάμωση της πίστεως, της σκέψης και της Χριστιανικής πράξεως. Σήμερα ολοκληρώνεται με την ένωση των θρησκειών.
Ο Gioacchino συνέβαλλε τα μέγιστα ώστε να μεταστραφεί η αναμονή της καταστροφής των εσχάτων, ή της κρίσεως, σε μία λαμπρή ελπίδα μίας νέας εποχής του κόσμου. Δέν περίμενε ποτέ να είναι τόσο καταστροφική για την πίστη του, η αντικατάσταση των παραδοσιακών εποχών της Εκκλησίας, η οποία χώριζε τις εποχές της ιστορίας της Σωτηρίας σε τρείς εποχές με κέντρο τους την οικονομία με τις τρείς εποχές που αντιστοιχούσαν στα τρία πρόσωπα της Αγίας Τριάδος. Έδωσε πνοή στην στατικότητα των πνευμάτων της καθολικής Εκκλησίας, ανανέωσε τις ελπίδες και πρόσθεσε σφρίγος. Ανανέωσε την διδασκαλία μίας Εκκλησίας η οποία είχε ήδη ξεχαστεί. ΟΠΩΣ ΚΑΙ Ο ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ. Και όπως και ο Αυγουστίνος δέν περίμενε πώς η μεταρρύθμιση του, που ήταν και τότε μία επιστροφή στην αγνή πίστη της πρώτης Εκκλησίας, όπως και η επιστροφή του Μπάρτ, θα κατευθυνόταν εναντίον της Εκκλησίας του Χριστού, και κατά συνέπειαν εναντίον του ίδιου του Χριστού, για μία, με μία, υπέρβαση του Χριστού και της Εκκλησίας του, όπως συνέβη. Και όπως συμβαίνει και σήμερα με την Ακαδημία Βόλου, ίσως λίγο καθυστερημένα σύμφωνα τις εξελίξεις τής Ευρώπης, και με την Μεταπατερική Θεολογία, που στηρίζεται στόν Gioacchino και στην εισαγωγή τής πλάνης του στην Ορθοδοξία εκ μέρους του Λόσκι.
Και πριν συνέλθουμε από τον βομβαρδισμό των Μεταρρυθμιστών, βρίσκουμε μπροστά μας μία καινούργια θεολογία της προόδου, η οποία ταξίδεψε μέχρι την γηραιά μας Ήπειρο, από την αιώνια νιότη των Η.Π.Α. και στηρίζεται στην επιστημονική επανάσταση.
Αυτή η θεολογία της προόδου λοιπόν στηρίζεται στις φιλοσοφίες του Alfred North Whitehead και του Charles Hartshorne. Αυτή η θεολογική κίνηση δείχνει πώς αρνείται την στατική πραγματικότητα ενώ δέχεται πώς κάθε πραγματικότης είναι ταυτοχρόνως και μία πρόοδος.
Δέν πρέπει αυτή η θεολογική κίνηση να παρανοηθεί, διότι υπάρχουν και άλλες φιλοσοφίες της προόδου. Ο Χέγκελ, ο Μπέρξον και Ντιούϊ (J. Dewey) έθεσαν σαφώς το πρωτείο της προόδου στις φιλοσοφίες τους, απέναντι στο στατικό Είναι ή στην ουσία. Ενώ ο Whitehead μιλά για φιλοσοφία του οργανισμού, καί ο Hartshorne για «κοινωνιολογικό ρεαλισμό». Μιλά για δημιουργική σύνθεση και ορίζεται σαν παν-εν-θεϊστής.
Η θεολογία αυτή αρνείται ουσιαστικά πέντε κυρίαρχα χαρακτηριστικά του Θεού, που συστήνουν καί την παραδοσιακή πίστη :
1) Τόν Θεό σαν τόν μεγάλο ηθικολόγο του Σύμπαντος. Ο Θεός δέν μπορεί πλέον να είναι νομοθέτης και Θείος δικαστής πού έθεσε μερικούς ηθικούς κανόνες, δέν ξεχνά τις ύβρεις και τιμωρεί τους υπαίτιους. Δέν μπορεί να είναι η κυρίαρχη ενασχόληση του Θεού, η ανάπτυξη ηθικών κανόνων. Διότι αυτό το χαρακτηριστικό περιορίζει τον Θεό σε Θεό μόνον των ανθρώπων, διότι μόνον οι άνθρωποι μπορούν να έχουν ηθική ζωή.
2) Ο Θεός, σαν το ακίνητο και αμετάβλητο απαθές απόλυτο σημαίνει πώς δέν είναι σε αληθινή σχέση με τον κόσμο. Παρομοίως πρέπει να είναι ξένος πρός οποιαδήποτε άλλη πραγματικότητα και γι’αυτό απαθής.
Έτσι λοιπόν ο κόσμος δέν αυξάνει τον Θεό και η επιρροή του Θεού στον κόσμο δέν εξαρτάται από την ικανότητα απαντήσεως του Θεού σε απρόβλεπτες και αυτόνομες δραστηριότητες των κοσμικών όντων.
3) Τον Θεό, σαν τήν μεγάλη δύναμη ελέγχου. Με την οποία καθορίζει κάθε ξεχωριστή λεπτομέρεια του κόσμου. Γιατί αυτός ο Θεός μπορεί να σώζει κάποιον και να αφήνει να πεθάνει κάποιος άλλος;
4) Τόν Θεό, σαν προστάτη της σταθερότητος. Μία σταθερότητα που προκύπτει από την εφαρμογή όλων των υπολοίπων Χαρακτηριστικών.
Και τέλος 5) Τόν Θεό, τόν Αρσενικό. Έχουμε εικονίσει με αρσενικά ή ανδρικά χαρακτηριστικά ακόμη και τα πρόσωπα της Αγίας Τριάδος. Σύμφωνα λοιπόν με το σύνολο των χαρακτηριστικών αυτών ο Θεός είναι τελείως ενεργός, ανεξάρτητος, χωρίς δεκτικότητα και ικανότητα απαντήσεως ή προσεγγίσεως. Αυτός ο Θεός φαίνεται να είναι το αρχέτυπο του κυρίαρχου αρσενικού,τού αδέκαστου καί ψυχρού, με αυτάρκεια και δύναμη.
Αυτός ο Θεός απορρίπτεται από την θεολογία της προόδου. Θα δούμε στην συνέχεια περισσότερες λεπτομέρειες.
Αμέθυστος
Ας συγκρίνουμε τον λόγο του Αποστόλου με την Δυτική του κατανόηση!
Σ’ αυτή όμως την ιστορία εμφανίζεται μία άλλη ιστορία, εκείνη Εκείνου ο οποίος στο γεγονός του Πάσχα απεκαλύφθη σαν Αγάπη, προσφέροντας τον αγαπημένο υιό στον θάνατο και συμφιλιώνοντας Αυτόν με τον εαυτό του και σ’Αυτόν τον κόσμο, στην δύναμη του Πνεύματος της ενότητος και της ελευθερίας, στην Αγάπη.
Έτσι η διήγηση του γεγονότος του Πάσχα ανοίγει στην διήγηση της Τριάδος σαν ένα αιώνιο γεγονός αγάπης, σαν ιστορία της αιωνίου αγάπης.
Έτσι η ιστορία μιλά για τον Θεό διηγούμενη την αγάπη...
Αυτή η αγάπη είναι η είσοδος του Χριστού στην ιστορία, διά του πνεύματος της ενότητος και της ελευθερίας. Αυτός είναι ο ιστορικός Χριστός.
Η θεολογία της προόδου έχει διπλό θεμέλιο. Ένα θεμέλιο ψευδοπροφητικό, πλάνης, που δρά ήδη από των αρχαίων χρόνων στην Δύση και ένα σύγχρονο που κατάγεται από την σύγχρονη επιστήμη!
Η αρχαία πλάνη ξεκινά από το μυθικό πρόσωπο του Gioacchino da Fiore (1130-1202) [πολύ κοντά στην καταστροφή της Κωνσταντινουπόλεως από τους Σταυροφόρους]. Είναι μία αποκαλυπτική ιστοριοσοφία, όπως την περιγράφει ο Congar, και συνίσταται στην εξερεύνηση (μία εξερεύνηση που κράτησε έξι αιώνες) των ιερών Γραφών για να ανακαλυφθεί σ’αυτές η πρόοδος, η εξέλιξη της Ιστορίας της Εκκλησίας, μέχρι την εξαφάνιση της.
Μία ιστορική τυπολογία του γράμματος, την οποία υπηρέτησαν όλες οι γενιές των πνευμάτων των εποχών τους, διότι ανανέωναν τους συμβολισμούς του Gioacchino με καινούργια συμβάντα.
Μία άλλη γραμμή, αποτελούμενη από θεολόγους, πνευματιστές, προφήτες, φιλοσόφους, μεταρρυθμιστάς, τυχοδιώκτες κάθε είδους, ερμήνευσε κατά το πνεύμα την ψευδοπροφητεία, εμμένοντας στην βασική της ιδέα: εκείνην μίας «τρίτης περιόδου», τρίτης εποχής, που έρχεται και εγκαθίσταται στον χρόνο και σε τούτη τη γή, η οποία θα είναι η εποχή του πνεύματος.
Αυτό το ιππικό της Αποκαλύψεως, όπως το ονόμασε ο Pierre Chennu, οι άνθρωποι του εσωτερικού φωτός, ανήκουν σε όλες τις εποχές του Χριστιανισμού.
Μέσα στην απίστευτη ποικιλία της, αυτή η πλάνη ντύθηκε ενδύματα ακαδημαϊκά, όσο και λαϊκά και συνέστησε δυστυχώς μία απο τις πιό σημαντικές αιτίες της εκκοσμικεύσεως. Δηλαδή την αποδυνάμωση της πίστεως, της σκέψης και της Χριστιανικής πράξεως. Σήμερα ολοκληρώνεται με την ένωση των θρησκειών.
Ο Gioacchino συνέβαλλε τα μέγιστα ώστε να μεταστραφεί η αναμονή της καταστροφής των εσχάτων, ή της κρίσεως, σε μία λαμπρή ελπίδα μίας νέας εποχής του κόσμου. Δέν περίμενε ποτέ να είναι τόσο καταστροφική για την πίστη του, η αντικατάσταση των παραδοσιακών εποχών της Εκκλησίας, η οποία χώριζε τις εποχές της ιστορίας της Σωτηρίας σε τρείς εποχές με κέντρο τους την οικονομία με τις τρείς εποχές που αντιστοιχούσαν στα τρία πρόσωπα της Αγίας Τριάδος. Έδωσε πνοή στην στατικότητα των πνευμάτων της καθολικής Εκκλησίας, ανανέωσε τις ελπίδες και πρόσθεσε σφρίγος. Ανανέωσε την διδασκαλία μίας Εκκλησίας η οποία είχε ήδη ξεχαστεί. ΟΠΩΣ ΚΑΙ Ο ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ. Και όπως και ο Αυγουστίνος δέν περίμενε πώς η μεταρρύθμιση του, που ήταν και τότε μία επιστροφή στην αγνή πίστη της πρώτης Εκκλησίας, όπως και η επιστροφή του Μπάρτ, θα κατευθυνόταν εναντίον της Εκκλησίας του Χριστού, και κατά συνέπειαν εναντίον του ίδιου του Χριστού, για μία, με μία, υπέρβαση του Χριστού και της Εκκλησίας του, όπως συνέβη. Και όπως συμβαίνει και σήμερα με την Ακαδημία Βόλου, ίσως λίγο καθυστερημένα σύμφωνα τις εξελίξεις τής Ευρώπης, και με την Μεταπατερική Θεολογία, που στηρίζεται στόν Gioacchino και στην εισαγωγή τής πλάνης του στην Ορθοδοξία εκ μέρους του Λόσκι.
Και πριν συνέλθουμε από τον βομβαρδισμό των Μεταρρυθμιστών, βρίσκουμε μπροστά μας μία καινούργια θεολογία της προόδου, η οποία ταξίδεψε μέχρι την γηραιά μας Ήπειρο, από την αιώνια νιότη των Η.Π.Α. και στηρίζεται στην επιστημονική επανάσταση.
Αυτή η θεολογία της προόδου λοιπόν στηρίζεται στις φιλοσοφίες του Alfred North Whitehead και του Charles Hartshorne. Αυτή η θεολογική κίνηση δείχνει πώς αρνείται την στατική πραγματικότητα ενώ δέχεται πώς κάθε πραγματικότης είναι ταυτοχρόνως και μία πρόοδος.
Δέν πρέπει αυτή η θεολογική κίνηση να παρανοηθεί, διότι υπάρχουν και άλλες φιλοσοφίες της προόδου. Ο Χέγκελ, ο Μπέρξον και Ντιούϊ (J. Dewey) έθεσαν σαφώς το πρωτείο της προόδου στις φιλοσοφίες τους, απέναντι στο στατικό Είναι ή στην ουσία. Ενώ ο Whitehead μιλά για φιλοσοφία του οργανισμού, καί ο Hartshorne για «κοινωνιολογικό ρεαλισμό». Μιλά για δημιουργική σύνθεση και ορίζεται σαν παν-εν-θεϊστής.
Η θεολογία αυτή αρνείται ουσιαστικά πέντε κυρίαρχα χαρακτηριστικά του Θεού, που συστήνουν καί την παραδοσιακή πίστη :
1) Τόν Θεό σαν τόν μεγάλο ηθικολόγο του Σύμπαντος. Ο Θεός δέν μπορεί πλέον να είναι νομοθέτης και Θείος δικαστής πού έθεσε μερικούς ηθικούς κανόνες, δέν ξεχνά τις ύβρεις και τιμωρεί τους υπαίτιους. Δέν μπορεί να είναι η κυρίαρχη ενασχόληση του Θεού, η ανάπτυξη ηθικών κανόνων. Διότι αυτό το χαρακτηριστικό περιορίζει τον Θεό σε Θεό μόνον των ανθρώπων, διότι μόνον οι άνθρωποι μπορούν να έχουν ηθική ζωή.
2) Ο Θεός, σαν το ακίνητο και αμετάβλητο απαθές απόλυτο σημαίνει πώς δέν είναι σε αληθινή σχέση με τον κόσμο. Παρομοίως πρέπει να είναι ξένος πρός οποιαδήποτε άλλη πραγματικότητα και γι’αυτό απαθής.
Έτσι λοιπόν ο κόσμος δέν αυξάνει τον Θεό και η επιρροή του Θεού στον κόσμο δέν εξαρτάται από την ικανότητα απαντήσεως του Θεού σε απρόβλεπτες και αυτόνομες δραστηριότητες των κοσμικών όντων.
3) Τον Θεό, σαν τήν μεγάλη δύναμη ελέγχου. Με την οποία καθορίζει κάθε ξεχωριστή λεπτομέρεια του κόσμου. Γιατί αυτός ο Θεός μπορεί να σώζει κάποιον και να αφήνει να πεθάνει κάποιος άλλος;
4) Τόν Θεό, σαν προστάτη της σταθερότητος. Μία σταθερότητα που προκύπτει από την εφαρμογή όλων των υπολοίπων Χαρακτηριστικών.
Και τέλος 5) Τόν Θεό, τόν Αρσενικό. Έχουμε εικονίσει με αρσενικά ή ανδρικά χαρακτηριστικά ακόμη και τα πρόσωπα της Αγίας Τριάδος. Σύμφωνα λοιπόν με το σύνολο των χαρακτηριστικών αυτών ο Θεός είναι τελείως ενεργός, ανεξάρτητος, χωρίς δεκτικότητα και ικανότητα απαντήσεως ή προσεγγίσεως. Αυτός ο Θεός φαίνεται να είναι το αρχέτυπο του κυρίαρχου αρσενικού,τού αδέκαστου καί ψυχρού, με αυτάρκεια και δύναμη.
Αυτός ο Θεός απορρίπτεται από την θεολογία της προόδου. Θα δούμε στην συνέχεια περισσότερες λεπτομέρειες.
Αμέθυστος
1 σχόλιο:
''Εντός,εκτός και επί τα αυτιά'',έχω να γράψω,εδώ,'σε όσα γράφεις,εδώ(τουλάχιστον για τον παρόντα και το συγκεκριμένο εικονιζόμενο και προσκυνούμενο σκληροπυρηνικότατο Νεομεταρρυθμιστή-Νεοσκοταδιστή-σωβινιστή της Ψευδομεταπατερικότητας..).
Δημοσίευση σχολίου