Αποσπάσματα από το “Διάλεξις προς τους αθέους Χιόνας”
του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά.
...Εκείνοι δε είπαν:
- Αλλά αυτό πες μας, πως τον Χριστό τον λέγετε Θεό, ενώ είναι άνθρωπος που γεννήθηκε ως άνθρωπος;
Και εκείνος απάντησε:
- Ο Θεός όχι
μόνον είναι παντοκράτορας και παντοδύναμος, αλλά και δίκαιος, όπως λέγει
ο προφήτης Δαυίδ: «Δίκαιος είναι ο Θεός μας και αγάπησε τις
δικαιοσύνες» (Ιώβ 33,4) «και δεν υπάρχει σε αυτόν αδικία» (Ψαλμ. 106,
20). Δεν υπάρχει λοιπόν κανένα έργο του Θεού που δεν έχει μαζί του και
τη δικαιοσύνη, και όπως η ακτίνα του ηλίου έχει μαζί της και τη ζωογόνο
δύναμη και το φως έχει την θέρμη, έτσι και η ενέργεια του Θεού έχει μαζί
της και την θεία δύναμη και την δικαιοσύνη. Αφού λοιπόν ο Θεός έπλασε
τον άνθρωπο με προορισμό τα αγαθά έργα και τον πρόσταξε να ζει σύμφωνα
με την θεία εντολή του, επειδή ο άνθρωπος αυτός υποτάχθηκε στον διάβολο
με εκούσια υπακοή και παραβαίνοντας την θεία εντολή αμάρτησε και
καταδικάστηκε δίκαια σε θάνατο, δεν ήταν ταιριαστό στον Θεό να λυτρώσει
τον άνθρωπο απ’ αυτόν κατά τρόπο δυναστικό. Διότι έτσι θα αδικούσε τον
διάβολο, αποσπώντας με την βία από τα χέρια του τον άνθρωπο, τον οποίο
εκείνος δεν έλαβε με τη βία. Αλλά αν ο Θεός ελευθέρωνε τον άνθρωπο με
βία και καταναγκασμό, θα καταλυόταν και το αυτεξούσιο του ανθρώπου, και
δεν ήταν άξιο του Θεού να καταλύσει το έργο του. Ήταν λοιπόν αναγκαίο να
γίνει ένας άνθρωπος αναμάρτητος και να ζήσει αναμάρτητα, ώστε έτσι να
βοηθήσει τον άνθρωπο που αμάρτησε με την θέληση του. Διότι λέγει,
«κανείς δεν είναι αναμάρτητος έστω και αν η ζωή του διαρκέσει μόνο μία
ημέρα» (Ιώβ 14,4), και ο προφήτης Δαυίδ επίσης,
«μέσα σε ανομίες έγινε η σύλληψή μου και σε αμαρτίες με κυοφόρησε η
μητέρα μου» (Ψαλμ. 50,7).
Γι αυτό ο μόνος
αναμάρτητος λόγος του Θεού γίνεται υιός του ανθρώπου. Γεννάται από
παρθένο και μαρτυρείται από τους ουρανούς με την πατρική φωνή (Ματθ. 3,17), πειράζεται (Ματθ 4,1)
και πολεμείται από τον διάβολο και νικά τον πειραστή. Με έργα και λόγια
και θαύματα μεγάλα δείχνει και επιβεβαιώνει την πίστη και την διαγωγή
της σωτηρίας. Και έτσι αυτός, που έζησε ανεύθυνα και αναμάρτητα, ανέλαβε
μέχρι θανάτου τα πάθη ημών των ενόχων, ώστε καταβαίνοντας και στον Άδη
να σώσει και εκείνους που πίστευσαν.
...Ενώ όμως ο
Θεσσαλονίκης ήθελε πάλι εδώ να μιλήσει για την ανάσταση και την ανάληψη
του Κυρίου και να επικαλεσθεί τις μαρτυρίες από τους προφήτες, με τις
οποίες αποδεικνύεται ότι ο Χριστός είναι Θεός και μαρτυρείται ότι ο Θεός
είναι ο ίδιος εκείνος που ενανθρώπησε από την παρθένο, που έπαθε για
χάρη μας, που αναστήθηκε, και όλα τα άλλα, οι Τούρκοι με θόρυβο τον
εκράτησαν λέγοντας:
- Πως λέγεις ότι ο
Θεός γεννήθηκε και τον χώρεσε μήτρα γυναικός και πολλά παρόμοια άλλα;
Απλώς είπε ο Θεός και έγινε και ο Χριστός.
Εκείνος είπε προς αυτούς :
- Ο Θεός δεν
είναι μεγάλο σώμα, ώστε να μην μπορεί να χωρέσει σε λίγο μέρος λόγω του
μεγέθους, αλλά επειδή είναι ασώματος, και παντού μπορεί να είναι και
επάνω από το παν και μέσα στο ένα, και το μικρότερο αντικείμενο να
σκεφθεί κανείς, και σ’ εκείνο μπορεί ολόκληρος να χωρέσει.
Εκείνοι πάλι με πολύν θόρυβο έλεγαν:
- Είπε ο Θεός και έγινε και ο Χριστός.
Ο δε Θεσσαλονίκης είπε πάλι:
- Εσείς λέγετε
ότι ο Χριστός είναι Λόγος του Θεού. Πως λοιπόν ο Λόγος γίνεται πάλι από
άλλον λόγο; Έτσι θα συμβεί να μην είναι ο Λόγος του Θεού συνάναρχος με
τον ίδιο τον Θεό. Εδείχθηκε όμως αυτό στην αρχή της συζητήσεως και
συμφωνήσατε και εσείς ότι ο Θεός έχει συνάναρχό του και Λόγο και Πνεύμα,
γι αυτό και λέγετε ότι ο Χριστός είναι όχι μόνο Λόγος αλλά και πνεύμα
του Θεού. Είπε δε ο Θεός και έγινε και αυτή η πέτρα (κι έδειξε δίπλα του
μία), και το βότανο (Γεν. 1, 11) και αυτά τα ερπετά (Γεν. 1,
24). Αν λοιπόν εξ αιτίας του ότι ο Χριστός έγινε με λόγο του Θεού είναι
Λόγος του Θεού και Πνεύμα, τότε και η πέτρα και το βότανο και κάθε
ερπετό είναι Λόγος του Θεού και Πνεύμα του, εφ’ όσον και γι’ αυτά είπε
και έγιναν. Βλέπετε πόσο κακό είναι να λέγετε: - Είπεν ο Θεός και έγινε
και ο Χριστός; Διότι ο προαιώνιος Λόγος του Θεού, που ενανθρώπησε και
έγινε σάρξ (Ιω. 1, 14) χωρίς ανάμιξη είναι Πνεύμα
και Λόγος του Θεού όχι κατά την σάρκα. Διότι αργότερα προσέλαβε από μας
για χάρη μας την ανθρώπινη φύση, ήταν δε πάντοτε στον Θεό, ως συναΐδιος
Λόγος του, με τον οποίον ο Θεός εποίησε και τους αιώνες. (Εβρ 1, 2).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου