Ουφολογία ως σωτηριολογική θρησκεία (15) -επανάληψη

Ουφολογία ως σωτηριολογική θρησκεία

Του Ernst Benz, από το βιβλίο:

Ausserirdische Welten,Von Kopernikus zu den Ufos 

(Εξωγήινοι κόσμοι,Από τον Κοπέρνικο μέχρι τα ούφο) Aurum Verlag, Edition 2000

 Το σοκ που προκάλεσε η επανάσταση του Κοπέρνικου

 Η ανακάλυψη ενός μεγαλύτερου Θεού

F. C. Oetinger α

Περί των άστρων ως φυτωρίων των πνευμάτων

Τον τολμηρό υποστηρικτή του στην Γερμανία, βρήκε ο Swedenborg, στο πρόσωπο τού θεμελιωτή τής χριστιανικής θεοσοφίας, και εκκλησιαστικού αξιωματούχου (Prälat) Oetinger. Ο Oetinger γνώριζε την διδασκαλία περί της πολλαπλότητας των κατοικημένων κόσμων, από τα γραπτά των Huygens, Fontenelle και Kant. Στο πεδίο αυτό επιδεικνύει μια εντυπωσιακή γνώση περί των επιστημονικών υποθέσεων της εποχής του. Η διδασκαλία αυτή συμφωνούσε και με την βασική ιδέα της δικής του διδασκαλίας περί «Θεολογίας της ζωής», που προϋπέθετε πως το μεγαλύτερο μέρος του σύμπαντος είναι ζωντανό. Δεν ήταν επομένως θαυμαστό που τον εντυπωσίασε το κείμενο του Swedenborg περί των κατοίκων των πλανητών, το οποίο είχε μεταφράσει αμέσως στα γερμανικά. Οι αποκαλύψεις του Swedenborg πρέπει να του φάνηκαν πολύ πιθανές, καθώς θεωρούσε τον Swedenborg ένα χαρισματούχο, τον οποίο προσέλαβε ο ίδιος ο Κύριος για να συνεχίσει την θεϊκή αποκάλυψη.[Κάτι σάν τόν Moon, τόν Μεσσία τού Αγουρίδη]

Ο Oetinger δεν συμφωνούσε με το δόγμα της παλαιοπροτεσταντικής ορθοδοξίας, ότι η θεϊκή αποκάλυψη εξαντλείται στην Αγία Γραφή, και πως οι μαρτυρίες που παρατίθενται εκεί είναι για όλες τις μελλοντικές εποχές επαρκείς και ολοκληρωμένες μορφές θεϊκής αποκάλυψης. Μετά τον Swedenborg συνεχίζεται η θεϊκή αποκάλυψη μέσα στην ιστορία της σωτηρίας. Αυτό δεν συμβαίνει δια της συμπλήρωσης των κανονικών βιβλίων με νέες αποκαλυπτικές γραφές, οι οποίες όμως έχουν την μορφή των της «κανονικής» αποκάλυψης όπως αυτής στον κανόνα της Παλαιάς και Καινής Διαθήκης, αλλά με «έκτακτες» αποκαλύψεις. Ο Oetinger  δεν διστάζει να αναγνωρίσει στην ιστορία των έκτακτων αποκαλύψεων, ως διαδοχικά εμφανιζόμενους μεγάλους οραματιστές στην εκκλησιαστική ιστορία, τους Jakob Böhme, Johann Albrecht Bengel και πάνω απ’ όλα τον Emanuel Swedenborg, λόγω των ουρανίων αποκαλύψεων που δέχθηκε. Η  ιστορία της σωτηρίας παρουσιάζεται με όλο και μεγαλύτερη σαφήνεια σε μια σειρά προοδευτικών αποκαλύψεων. Υπάρχει μια πρόοδος της θεϊκής αποκάλυψης «βάσει των γενικών κανόνων της οικονομίας». «Για τον λόγο αυτό ο Ιησούς είχε καλέσει τον Παύλο, και συνεχίζει μέσα στο σκοτάδι να καλεί και άλλους πιστούς, όπως η Therese του Bordeaux, και σε μας τον Arnd και την Antonia την πριγκίπισσα... Γιατί λοιπόν να μας ξενίζει αν σε μερικούς αποκαλύπτει το μεγαλείο του κόσμου, όπως στον Swedenborg τους πλανήτες, και από άλλους το κρύβει, γιατί τους φέρεται ως να είναι πρωτόλεια πλάσματα του»⁶⁵. Η πρόοδος της αποκάλυψης δεν λαμβάνει χώρα σε πλατιά στρώματα, αλλά μέσω μερικών «πρωτάρηδων», στους οποίους αποκαλύπτονται νέες γνώσεις και συμπεράσματα περί της προόδου της ιστορίας της σωτηρίας.

Η πρόοδος αυτή της γνώσης τής σωτηρίας στον πλανήτη μας, είναι μόνο μια ειδική περίπτωση της γενικής προς τα πάνω εξέλιξης του σύμπαντος, μέχρι την τελείωση του. Η ιστορία της σωτηρίας περιλαμβάνει ολόκληρο το ηλιακό σύστημα:όλο το σύμπαν είναι περιοχή της σωτηριώδους ενέργειας του Θεού. Η «αποκατάστασις», η επίτευξη εκείνης της τελικής κατάστασης, όπου ο Θεός θα είναι «τα πάντα εν πάσι» (α Κορ., 15, 28), περιλαμβάνει όλους τους αιώνες και όλες τις περιοχές του σύμπαντος.

Ο Oetinger εξέφρασε την ερμηνεία αυτή, της εξέλιξης της ζωής στο σύμπαν ως ιστορία της σωτηρίας, με κάποια προφητικά λόγια: «Αυτό το πλανητικό σύστημα είναι το δημιουργημένο και κτισμένο, αλλά και το σύμπαν που έπεσε σε θερμική ανισορροπία, το οποίο διοικείται από τον χώρο των απλανών αστέρων, από τελειότερα πλάσματα, μέχρι που δια του κύκλου των αιώνων, και ο δικός μας κόσμος των πλανητών, θα φτάσει στην πλήρη αποκάλυψη  και κατοίκηση του Θεού δια μιας ολοκληρωτικής νέας γέννησης την ημέρα του αποχωρισμού, και θα φτάσει στην αποκατάσταση στο τέλος εκείνου του αιώνα: χωρίς αμφιβολία, οι κάτοικοι των πλανητών και των φεγγαριών, που μαζί με τους δακτυλίους του Κρόνου είναι 16 μαζί με εμάς, βρίσκονται στην ίδια μεικτή κατάσταση, και με το πλησίασμα της ουράνιας βασιλείας προετοιμάζονται για μια ανώτερη. Στον κόσμο αυτόν που είναι γνωστός σε μας, υπάρχουν σώματα ή πλήρως δομημένα, ψυχές ή ακόμα μη πλήρως δομημένα, αλλά για την τελείωση προορισμένα πλάσματα, αλλά και στοιχεία, περί των οποίων θα μιλήσουμε αργότερα»⁶⁶.

Ο Oetinger είχε συναντήσει την διδασκαλία περί του αποικισμού των άστρων με τις ψυχές των πεθαμένων ανθρώπων, και στους κύκλους των σχισματικών πνευματιστών, των ριζοσπαστικών του πιετιστικού κινήματος της εποχής του. Ήδη στο πρώτο του ταξίδι το 1729-30, είχε πληροφορηθεί για την υπόθεση περί των κατοίκων των άστρων. Περί του θέματος τον πληροφόρησε ο κύριος von Marsay, διάσημος τότε στους κύκλους των σχισματικών, ο οποίος ζούσε τότε στο Berleburg και έγραφε το έργο του «Τολμηρός και χριστιανικός στοχασμός ή μαρτυρίες ενός παιδιού περί της ορθότητας της πορείας των πνευμάτων, που το 1735 είχε μεταφράσει στα γερμανικά (από τα γαλλικά που ήταν το πρωτότυπο) ο Fleischbein. Ο Oetinger συνάντησε τον κύριο von Marsay σε μια ταχυδρομική άμαξα από την Φρανκφούρτη προς το Berleburg. Περί αυτού γράφει στο ταξιδιωτικό του ημερολόγιο: «είχε την τόλμη να πει πως οι εξαίρετες ψυχές όπως ο Bourignon, Guion, Boehm, κατοικούν μετά τον θάνατο τους στους πλανήτες, και επίσης, να ισχυρισθεί πως αυτά που του έρχονται είναι έμπνευση»⁶⁷.

Οι μαρτυρίες αυτές επιβεβαιώνουν πως το ερώτημα περί των κατοίκων των πλανητών ήταν ήδη στον ορίζοντα της θεολογίας, όταν ο Oetinger συνάντησε το έργο του Swedenborg. Το ερώτημα τον απασχόλησε πολύ έντονα ακόμα και πριν την συνάντηση του με τον Swedenborg, και έγινε αιτία να προσθέσει ένα ιδιαίτερο κεφάλαιο στο έργο του Theologia ex idea vitae deducta, στο «έκτο κύριο μέρος περί του κόσμου των αοράτων»: «Υπόθεση περί των άστρων ως κατοικημένων χώρων, και περί της σχέσης τους προς την γη, στην οποία γεννήθηκε ο Χριστός». Το πρόβλημα της συμπαντικής σημασίας του Χριστού και η συμπαντική αποτελεσματικότητα της σωτηριώδους πράξης Του, είναι που αναγκάζουν τον Oetinger να ασχοληθεί με το ερώτημα περί κατοίκων των πλανητών. Γι’ αυτόν δεν ήταν κάτι καινούργιο η συνάντηση με ένα οραματιστή, ο οποίος μιλούσε περί κατοίκησης των ψυχών στους πλανήτες και τα άλλα άστρα.

Ο Oetinger λοιπόν μελέτησε με μεγάλη προσοχή τα οράματα του Swedenborg, και βρήκε σε αυτά μια σημαντική επέκταση και επιβεβαίωση των δικών του ιδεών, τις οποίες καιρό έτρεφε, περί των κατοίκων των πλανητών και περί της συμμετοχής των ουρανίων σωμάτων στο γενικό σχέδιο του Θεού για την σωτηρία, όπως του εμφανίστηκε στην αποκάλυψη της Αγίας Γραφής. Αυτά που στον κύριο von Marsay, χαρακτηρίζει ως «απλές ιδέες» (κάτι που του «ήρθε»), στον Swedenborg του φαίνονται ως αληθινές «εμπνεύσεις».

Το πρώτο κείμενο του Oetinger προς υπεράσπισιν του Swedenborg, στον οποίο είχε επιτεθεί η Εκκλησία της Σουηδίας, είναι η μετάφραση του έργου του Swedenborg περί του σώματος των πλανητών, μαζί με τις σκέψεις του Oetinger περί του έργου. Το έργο του Swedenborg είχε εκδοθεί στα λατινικά το 1758 στο Λονδίνο. Ο Swedenborg είχε αποστείλει ένα αντίτυπο στον Oetinger, όπως το γράφει στην αυτοβιογραφία του. Ήδη στην επιστολή του της 7^ης Οκτωβρίου 1766 προς τον Swedenborg, αφήνει να εννοηθεί ότι είχε διαβάσει το έργο: «Οι πλανήτες είναι ίσως φυτώρια των πνευμάτων, προς δικό μας όφελος. Το κείμενο σιωπά περί του θέματος»⁶⁸.

Ο Oetinger προώθησε κατευθείαν την μετάφραση του έργου του Swedenborg, αναθέτοντας την στον χαρισματικό γιο ενός φίλου του, του Dertinger. Η μετάφραση αυτή εκδόθηκε το 1770 στην Λειψία, υπό τον τίτλο: «Περί των σωμάτων των πλανητών και των κατοίκων του έναστρου ουρανού, που έχουν τον ίδιο τρόπο σκέψης, ομιλίας, συναλλαγών, περί της μορφής της εξουσίας, αστυνομίας, θείας λειτουργίας, γάμου και εν γένει περί κατοικίας και ηθών, παρμένα από τις διηγήσεις των ιδίων των πνευμάτων, δίνεται μαρτυρία δια του Emanuel Swedenborg. Ένα έργο προς εξέτασιν του αληθούς και του πιθανού, από το οποίο πολλά μπορούν να παρθούν περί φιλοσοφίας και θεολογίας, φυσικής, ηθικής, μυστικισμού και λογικής». Από τα λατινικά μεταφρασμένο και συνοδευόμενο από σκέψεις, ενός που αγαπά την επιστήμη και το γούστο. Οι σελίδες 223-228 περιλαμβάνουν ένα σύντομο δοκίμιο του Swedenborg «Περί της φυσικής  και πνευματικής έννοιας του λόγου», το οποίο έστειλε μαζί με την επιστολή του της 8^ης Νοεμβρίου 1768 από το Άμστερνταμ στον Oetinger, ο οποίος το προσφέρει σε γερμανική μετάφραση στον λογοτεχνικό κόσμο προς κρίσιν. 

Ο Oetinger προσπαθεί στην αρχή να φέρει βιβλικές αποδείξεις περί της κατοίκησης των άστρων. Έτσι λέει στον Ιώβ (38,7), πως οι άγγελοι ως πρωινά άστρα υμνούσαν τον Θεό όταν δημιουργήθηκε η γη (7 ὅτε ἐγενήθησαν ἄστρα, ᾔνεσάν με φωνῇ μεγάλῃ πάντες ἄγγελοί μου). Στην επιστολή του Ιούδα (6) γίνεται λόγος περί αγγέλων που «εγκατέλειψαν την κατοικία τους...» (6 ἀγγέλους τε τοὺς μὴ τηρήσαντας τὴν ἑαυτῶν ἀρχήν, ἀλλὰ ἀπολιπόντας τὸ ἴδιον οἰκητήριον...). Επίσης στην Αποκάλυψη Ιωάννου, (2,28) λέει ο Ιησούς, πως θα δώσει στον νικητή το πρωινό άστρο (28 καὶ δώσω αὐτῷ τὸν ἀστέρα τὸν πρωϊνόν.). Από όλα αυτά ο Oetinger συμπεραίνει: «1) τα άστρα μπορούν να γίνουν κατοικίες διανοιών, μάλιστα ότι είναι πράγματι αυτό, 2) ότι οι άγγελοι κατοικούν με μια τάξη, από την οποία μπορούν να φύγουν. Από αυτό προκύπτει πως 3) εκείνα τα άστρα έχουν κάποια αναφορά προς τον τόπο εκδήλωσης του Θεού, όπου οι κάτοικοι είναι σε ορισμένες περιόδους παρόντες, και από εκεί επιστρέφουν πάλι στον τόπο της κατοικίας τους. 4) ότι οι ανυπάκουοι άγγελοι τριγυρίζουν εκτός τού για αυτούς προορισμένου τόπου κατοικίας τους... και διασκεδάζουν»⁶⁹.

Συνεχίζεται