Η αναγκαιότητα διάλυσης της Ευρωζώνης

.

Οι εκ διαμέτρου αντίθετες αντιλήψεις μεταξύ των κρατών της νομισματικής ένωσης, η διαβρωτική οικονομική πολιτική της Γερμανίας, καθώς επίσης τα τεράστια λάθη που προηγήθηκαν συνηγορούν στο ότι, η καλύτερη λύση είναι η από κοινού επιστροφή όλων των χωρών μαζί στην προ ευρώ εποχή.

 Άποψη

Υπάρχουν πολύ μεγάλες πολιτισμικές διαφορές μεταξύ των Ελλήνων και των Γερμανών, όπως στο ότι η γερμανική κοινωνία λειτουργεί στηριζόμενη στην εβραϊκή-ρωμαϊκή αντίληψη (α) του Θεού ως τιμωρού, (β) της Φύσης ως εχθρού και (γ) του Νόμου ως μοναδικού ρυθμιστή της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Σύμφωνα με αυτήν τη νοοτροπία, οι Γερμανοί εφαρμόζουν, για παράδειγμα, τις δέκα εντολές, λόγω του φόβου της τιμωρίας τους – με απλά λόγια δεν σκοτώνουν επειδή πιστεύουν από μέσα τους πως είναι μία απαράδεκτη πράξη, αλλά επειδή θα τιμωρηθούν. Το γεγονός αυτό τεκμηριώνεται από τις θηριωδίες των ναζί, όταν τους επιτρεπόταν από το νόμο – από το Χίτλερ δηλαδή που δεν τους τιμωρούσε για τα εγκλήματα τους, τόσο στην ίδια τους την κοινωνία (στους μη «χιτλερικούς»), όσο και στον υπόλοιπο πλανήτη.

Εκτός αυτού οι Γερμανοί δεν εμπιστεύονται τη Φύση, ούτε καν την ανθρώπινη, οπότε προσπαθούν να κυριαρχήσουν επάνω της και να την ελέγξουν – όσον αφορά την κοινωνία με τη βοήθεια των αυστηρών νόμων που τηρούνται ευλαβικά, χωρίς καμία απολύτως παρέκκλιση. Έτσι επεξηγείται επίσης πως η λέξη «φιλότιμο» τους είναι εντελώς άγνωστη – αφού δεν τηρούν κάτι επειδή είναι σωστό και έχουν πεισθεί, αλλά λόγω του φόβου της τιμωρίας.

Αντίθετα, η Ελλάδα λειτουργεί στηριζόμενη στην ελληνική-χριστιανική αντίληψη (α) των δίκαιων Θεών (β) της Φύσης ως φιλικής προς τους ανθρώπους και (γ) της Συνείδησης, της γνώσης του καλού και του κακού καλύτερα, ως ρυθμιστή της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Στο ίδιο παράδειγμα οι Έλληνες δεν εφαρμόζουν τις δέκα εντολές από το φόβο της τιμωρίας, αλλά επειδή τις νοιώθουν και τις πιστεύουν – οπότε δεν σκοτώνουν λόγω του φόβου της τιμωρίας, αλλά γιατί γνωρίζουν πως πρόκειται για μία κακή και απαράδεκτη πράξη. Επί πλέον εμπιστεύονται τη Φύση και δεν προσπαθούν να κυριαρχήσουν επάνω της, ούτε να την ελέγξουν – ενώ η κοινωνία τηρεί τους νόμους μόνο όταν πιστεύει πως είναι δίκαιοι και εφαρμόζονται με ισότητα από όλες τις εισοδηματικές τάξεις.

Ως εκ τούτου, για να εφαρμοσθεί από όλους ένας κοινωνικός κανόνας στην Ελλάδα, πρέπει να πεισθούν οι Πολίτες, να καταλάβουν και να νοιώσουν πως είναι δίκαιος και σωστός – αφού, σε αντίθεση με τους Γερμανούς, δεν ελέγχονται με τη βοήθεια των αυστηρών νόμων και του φόβου της τιμωρίας. Ακόμη περισσότερο, εάν δεν πεισθούν προσπαθούν να βρουν τρόπους για να κάνουν ακριβώς το αντίθετο – παρακάμπτοντας τόσο το νόμο, όσο και την τιμωρία.

Εν προκειμένω είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα η φοροδιαφυγή – την οποία επιτρέπουν δυστυχώς στους εαυτούς τους οι Έλληνες (α) επειδή γνωρίζουν πως οι φόροι δεν είναι δίκαιοι και ανταποδοτικοί, αφού δεν εισπράττουν ανάλογες «κοινωνικές υπηρεσίες» με τα άλλα κράτη (παιδεία, υγεία κλπ.) και (β) δεν γίνεται σωστή χρήση τους από το δημόσιο, λόγω της εκτεταμένης διαπλοκής και διαφθοράς του. Στα πλαίσια αυτά εάν δεν ίσχυαν τα παραπάνω, είμαστε σίγουροι πως οι Έλληνες θα αποκτούσαν φορολογική συνείδηση και η κοινωνία μας θα ήταν πολύ πιο έντιμη από πολλές άλλες – χωρίς κάτι τέτοιο να οφείλεται στο φόβο της τιμωρίας.

Βέβαια πρέπει να τονίσουμε εδώ ότι, οι φόροι που πληρώνουν οι Έλληνες δεν είναι καθόλου λιγότεροι σε σχέση με πολλά άλλα κράτη. Η αντίθετη αντίληψη που επικρατεί οφείλεται στο ότι, μετράται μόνο η φοροδιαφυγή και όχι η φοροαποφυγή – η οποία στην Ελλάδα είναι ελάχιστη συγκριτικά με άλλες χώρες. Εάν λοιπόν μετρούσε κανείς το σύνολο της φοροδιαφυγής και της φοροαποφυγής, θα τεκμηριωνόταν πως η Ελλάδα ευρίσκεται σε μία πάρα πολύ καλή θέση – κυρίως επειδή δεν διαθέτει μεγάλες επιχειρήσεις, οπότε δεν χρησιμοποιούνται φορολογικοί παράδεισοι κοκ. για τη «νόμιμη φοροδιαφυγή» τους.

Σε κάθε περίπτωση πάντως, η Ελλάδα δεν υπερχρεώθηκε λόγω της πληρωμής λιγότερων φόρων από τους Πολίτες της – ενώ πρόκειται για ένα μεγάλο ψέμα, το οποίο έχει στόχο τη χειραγώγηση των Ελλήνων για να μην αντιδράσουν στα μνημόνια και στην υφαρπαγή των περιουσιακών τους στοιχείων. Η Ελλάδα υπερχρεώθηκε και χρεοκόπησε εξαιτίας της διαπλοκής της πολιτικής εξουσίας με την οικονομική ελίτ που οδήγησε στον παράνομο πλουτισμό αμφοτέρων εις βάρος του συνόλου – καθώς επίσης της εκτεταμένης διαφθοράς του δημοσίου, των κομμάτων και πολλών άλλων Θεσμών.

Φυσικά είναι πολύ πιο εύκολο να ελέγξει κανείς μία κοινωνία με τη βοήθεια των αυστηρών νόμων, παρά με την ηθική και την τεκμηριωμένη πειθώ – αφού τα τελευταία απαιτούν μία μεγάλη πολιτισμική παράδοση, ένα σωστό δημόσιο, μία έντιμη κυβέρνηση, καθώς επίσης τη σωστή παιδεία των ανθρώπων. Εν προκειμένω η Ελλάδα διαθέτει μεν μία πλουσιότατη πολιτισμική παράδοση, αλλά διεφθαρμένους Θεσμούς και πολλά ελλείμματα στο θέμα της παιδείας – τα οποία εάν δεν διορθωθούν, δεν πρόκειται να υπάρξει πραγματική πρόοδος.

Η αποτυχία του ευρώ

Ανεξάρτητα τώρα από τα παραπάνω και με δεδομένο το ότι δύο τόσο διαφορετικές χώρες, όπως η Ελλάδα και η Γερμανία, ανήκουν στην ίδια νομισματική ένωση, αναρωτιέται κανείς πού οφείλεται από οικονομικής πλευράς η αποτυχία του ευρώ – τα προβλήματα του οποίου δεν έχουν καταπολεμηθεί σε καμία περίπτωση, αλλά έχουν απλά κρυφτεί κάτω από το χαλί. Στα πλαίσια αυτά υπάρχουν οι εξής δύο διαφορετικές απόψεις:

(α) Η αποτυχία είναι το αποτέλεσμα της οικονομικής πολιτικής της φτωχοποίησης του γείτονα και του μισθολογικού dumping της Γερμανίας – η οποία δρομολογήθηκε λίγο πριν την υιοθέτηση του ευρώ, με στόχο την εξαγωγική απομύζηση όλων των εταίρων της. Εδώ δεν μπορεί να ισχυρισθεί κανείς πως ο στόχος της Γερμανίας ήταν από την αρχή η δημιουργία του 4ου Ράιχ μέσω της οικονομικής κατοχής των ευρωπαϊκών κρατών και της μετατροπής τους σε προτεκτοράτα – επειδή φάνηκε μετά την κρίση χρέους, από την οποία τράφηκε και δυνάμωσε η χώρα.

(β)  Η αποτυχία είναι το αποτέλεσμα της ένωσης εντελώς διαφορετικών οικονομιών, όσον αφορά τη δομή τους, τις αναπτυξιακές τους δυνατότητες, την ισχύ τους κοκ. – οι οποίες υποχρεώθηκαν να έχουν μία κοινή νομισματική πολιτική που δεν διορθώνει μέσω των συναλλαγματικών ισοτιμιών τις διαφορές ανταγωνιστικότητας μεταξύ τους, την ίδια κεντρική τράπεζα, καθώς επίσης μία συμφωνία (Μάαστριχτ) που δεν επιτρέπει την αντιμετώπιση κρίσεων με δημοσιονομικά μέτρα.

Αρκετοί θεωρούν εδώ ότι, είτε οφείλεται και στα δύο, είτε στο δεύτερο, ενώ εμείς πιστεύουμε πως η αποτυχία της νομισματικής ένωσης οφείλεται καθαρά στην πολιτική της Γερμανίας – μέσω της οποίας δημιουργήθηκαν τα προβλήματα που αναφέρονται στη δεύτερη άποψη.

Με απλά λόγια, εάν η Γερμανία είχε τηρήσει τους κανόνες της αύξησης των πραγματικών μισθών ευθέως ανάλογα με την παραγωγικότητα των εργαζομένων της και με τον πληθωρισμό που είχε τεθεί ως στόχος από την ΕΚΤ, όπως η Γαλλία (γράφημα), καθώς επίσης εάν δεν υποχρέωνε την ΕΚΤ να συνδέσει τη νομισματική της πολιτική με τις δικές της ανάγκες (ανάλυση) με αποτέλεσμα να διατηρούνται εγκληματικά χαμηλά τα επιτόκια των χωρών που αναπτύσσονταν (οπότε να δημιουργηθούν φούσκες, να γίνουν σπατάλες και να υπερχρεωθούν), η Ευρωζώνη θα ήταν σήμερα σε πολύ καλύτερη κατάσταση – βιώσιμη και ευημερούσα.
.

Σημαίνει αυτό πως εάν η Γερμανία εγκατέλειπε την Ευρωζώνη σήμερα, θα λυνόταν τα προβλήματα της; Ασφαλώς όχι, αφού έχουν πλέον δημιουργηθεί, ενώ πολλές χώρες είναι υπερχρεωμένες, με έναν βαριά ασθενή χρηματοπιστωτικό τομέα, με χαμηλή βιομηχανική παραγωγή, με μεγάλα ελλείμματα ανταγωνιστικότητας κοκ. Υπάρχει ελπίδα μήπως να αλλάξει πολιτική η Γερμανία; Κατά την άποψη μας, απολύτως καμία, όποια κυβέρνηση και αν έχει.

Ως εκ τούτου η μοναδική λύση δεν είναι άλλη από την επιστροφή όλων των χωρών μαζί στην προ ευρώ εποχή – αφού όμως προηγηθεί μία συμφωνία ρύθμισης εκείνων των χρεών που είναι αδύνατον ποτέ να πληρωθούν, χωρίς να εξαθλιωθούν οι λαοί ή/και να μετατραπούν τα αδύναμα κράτη σε αποικίες των ισχυρών.

Επίλογος

Ολοκληρώνοντας, οι διαφορές μεταξύ των χωρών της Ευρωζώνης είναι τεράστιες, από πολλές πλευρές – ενώ έγιναν πολύ μεγάλα λάθη, μεταξύ άλλων το ότι προηγήθηκε η νομισματική ένωση αντί της τραπεζικής, δημοσιονομικής και πολιτικής. Τα θεμέλια της καταστροφής τοποθετήθηκαν όμως από την πρωσική κυβέρνηση – η οποία έχει ήδη μετατρέψει την ευρωπαϊκή ένωση σε γερμανική, παρά το ότι κανένα άλλο κράτος δεν επιθυμεί κάτι τέτοιο.

Στα πλαίσια αυτά το ότι ο κ. Macron θα καταφέρει να αλλάξει τα δεδομένα, συγκρουόμενος με την καγκελάριο και με τον υπουργό οικονομικών της ή πως οι χώρες της νομισματικής ένωσης θα μετατραπούν σε μικρές, πλεονασματικές και ελεύθερες Γερμανίες ασφαλώς δεν το πιστεύει κανείς – οπότε είναι προτιμότερη η ελεγχόμενη διάλυση της Ευρωζώνης, όσο ακόμη υπάρχει καιρός, ειδικά αφού η μονομερής αποχώρηση οποιουδήποτε κράτους-μέλους είναι συνώνυμη με την αυτοκτονία του.

Πιστεύουμε άλλωστε πως όλες οι χώρες της Ευρώπης μπορούν να συνυπάρξουν ειρηνικά σαν ανεξάρτητα κράτη, λύνοντας η κάθε μία τα οικονομικά και λοιπά προβλήματα που αναμφίβολα έχει, αλλά είναι αδύνατον να συμβιώσουν – κάτι που ισχύει επίσης για την ανεξέλεγκτη και ασύμμετρη τρίτη παγκοσμιοποίηση, η οποία λειτουργεί εις βάρος της πλειοψηφίας των ανθρώπων.

Άρης Οικονόμου

analyst