Τι κερδίζουμε παίζοντας το παιχνίδι τρίτων δυνάμεων;

Από τον
Μανώλη Κοττάκη

Στοιχειώδης γνώση της ελληνικής Iστορίας «προειδοποιεί» ότι, όσες φορές η Ελλάδα επιχείρησε να υλοποιήσει τα εθνικά της δίκαια υπηρετώντας την πολιτική τρίτων κρατών, στο τέλος είχε κακά ξεμπερδέματα: Εθνικές τραγωδίες, εθνικές καταστροφές, εθνικές ήττες. 
Ο δημοκρατικά εκλεγμένος Ελευθέριος Βενιζέλος πίστεψε ότι, αν υπηρετούσε σωστά την πολιτική της Μεγάλης Βρετανίας στο ανατολικό ζήτημα, θα εξερχόταν από αυτήν τη μάχη νικητής και τροπαιούχος, ηγούμενος της Ελλάδας των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών. Την κρίσιμη ώρα, που μέσα σε καθεστώς εθνικής ανάτασης πίστευε ότι μπορεί να φτάσει στην Κωνσταντινούπολη, οι σύμμαχοι του «τράβηξαν το χαλί».

Αποτέλεσμα, η τραγωδία του προσφυγικού Ελληνισμού στη Σμύρνη. Ο μη δημοκρατικά εκλεγμένος δικτάτωρ Ιωαννίδης πίστεψε αφελώς τους συμμάχους, έριξε τον «απείθαρχο» Παπαδόπουλο και πίστεψε ότι, αν έριχνε και τον Μακάριο χάριν των συμμάχων, θα γινόταν εθνικός ήρωας: Θα ηγείτο της Ενώσεως. Στην ίδια παγίδα κινδυνεύουν να πέσουν η παρούσα κυβέρνηση και ο παρών πρωθυπουργός. Αδιάφορη για εμάς η πολιτική τύχη του, αν και είναι ό,τι πιο φρέσκο μπορεί να επιδείξει ο αμαρτωλός χώρος του Κέντρου. Μας ενδιαφέρει, όμως, η πατρίδα. Μακροπρόθεσμα.

Στον Βορρά καλούμαστε να υπηρετήσουμε την πολιτική τρίτων χωρών, για να εντάξουμε την Αλβανία στην Ε.Ε. και τα Σκόπια στο ΝΑΤΟ. Με ανταλλάγματα την, ούτως ή άλλως, βεβαία φυγή του ΔΝΤ από την Ευρώπη, ολίγα δανεικά καθαρής εξόδου και μία ρύθμιση για το χρέος, που μας χρωστάνε από το 2012. Ας πούμε ότι τους διευκολύνουμε. Ποια θα είναι η θέση της πατρίδα μας αύριο στον χάρτη; Μια τρύπα στον χάρτη του ΝΑΤΟ θα είμαστε! Μεταξύ της φαραωνικής βάσης που έχουν οι ΗΠΑ στα Σκόπια και φαίνεται από το Διάστημα, των βάσεων σε Ρουμανία και Βουλγαρία, και της βάσης της Σούδας η ελληνική επικράτεια καθίσταται αδιάφορο έδαφος. Και ας πούμε ότι εμείς ως παλαιότερο μέλος της Ε.Ε. βάζουμε τους «μικρότερους» των Βαλκανίων στους διεθνείς οργανισμούς.

Ποιος, λέτε, έχει μέλλον; Οι Σκοπιανοί την επομένη της ένταξης θα μας κοιτούν αφ’ υψηλού. Ο αλβανικός εθνικισμός πληθυσμός των 20.000.000 θα κοιτά σε λίγα χρόνια με συγκατάβαση το γηρασμένο ελληνικό έθνος των 7.000.000. Για να τους δώσουμε διαβατήριο ένταξης, απαιτείται τεράστιο αντάλλαγμα. Τε-ρά-στι-ο! Ανατολικά, τέλος, οι σύμμαχοι προσπαθούν να μας παρασύρουν στο παιχνίδι τους με την Τουρκία, την οποία θέλουν να διαμελίσουν στο Κουρδιστάν. Και εκείνη λογικά απειλεί το ΝΑΤΟ με διαμελισμό δυτικά. Τι κερδίζουμε, λοιπόν, παίζοντας το παιχνίδι τρίτων δυνάμεων για τους πραξικοπηματίες; Αύξηση της ροής των μεταναστών και τον κίνδυνο η Ελλάς του Τσίπρα να έχει την τύχη του Βενιζέλου αύριο. Εξοχα! Το θέλει κανείς;

http://www.dimokratianews.gr/content/81695/o-hartis

Η πύλη του Ρωμανού
εν αιθρία