Η Ελλάδα, μετά από οκτώ χρόνια βαθιάς κρίσης, είναι ξανά υποχρεωμένη να διαλέξει θύτη: είτε τη Γερμανία, είτε το ΔΝΤ, αφού τελειώνει η τρίτη δανειακή σύμβαση που τη βρίσκει σε μία τρισχειρότερη κατάσταση σε σχέση με το 2010.
Επικαιρότητα
Για να μπορέσει κανείς να προβλέψει το μέλλον είναι σωστό να εξετάζει τι έχει συμβεί σε άλλες χώρες στο παρελθόν, οι οποίες αντιμετώπισαν ανάλογες συνθήκες – όπου πιο κοντά σε όλα αυτά που βιώνουμε στην Ελλάδα είναι η υπαγωγή της Ν. Αφρικής στο ΔΝΤ, καθώς επίσης τα αποτελέσματα που είχε τότε και σήμερα. Στην τραγική περιπέτεια της χώρας έχουμε αναφερθεί ήδη από το 2013, επιλέγοντας εδώ το εξής μέρος της ανάλυσης μας:
«Η κυβέρνηση, «γονατισμένη» από το χρέος και υφιστάμενη διεθνείς πιέσεις, προκειμένου να ιδιωτικοποιήσει τις κοινωφελείς επιχειρήσεις, άρχισε σύντομα να αυξάνει τις τιμές των παρεχομένων υπηρεσιών (εισιτήρια, ηλεκτρικό ρεύμα κλπ.), να μειώνει τους μισθούς, να διασύρει τους αντιρρησίες και να «ξεπουλάει» δημόσια περιουσία – με αποτέλεσμα, μεταξύ άλλων, εκατομμύρια άνθρωποι να εξαθλιωθούν, μη έχοντας πλέον ηλεκτρικό ρεύμα και νερό, επειδή δεν μπορούσαν να πληρώσουν τους λογαριασμούς. Ένας από τους εκπροσώπους της δε δήλωσε τα εξής:Δεν μας άφησαν ποτέ ελεύθερους. Απλώς έβγαλαν την αλυσίδα από το λαιμό μας και την έβαλαν στους αστραγάλους μας…. Οι ξένες πια επιχειρήσεις, μας δήλωσαν ουσιαστικά ότι θα κρατήσουν τα πάντα και εμείς θα κυβερνάμε μόνο κατ’ όνομα. Μπορούσαμε δηλαδή να έχουμε την πολιτική εξουσία μετά από πολλά χρόνια αγώνων, μπορούσαμε φαινομενικά να κυβερνάμε, αλλά η πραγματική διακυβέρνηση θα βρισκόταν στα χέρια των άλλων” (πηγή).
Σημειώνοντας πως η Ν. Αφρική έχει βυθιστεί σήμερα ξανά σε μία μεγάλη κρίση, με την ανεργία να έχει εκτιναχθεί στο 27%, ανήκει μαζί με την Τουρκία στην πρώτη πεντάδα του παγκοσμίου δείκτη μιζέριας, στην κορυφή του οποίου ευρίσκεται η Βενεζουέλα – όπου το κοινό γνώρισμα της Ν. Αφρικής με την Τουρκία δεν είναι άλλο, από την υπαγωγή τους στο ΔΝΤ για να μη χρεοκοπήσουν.
Έτσι όμως απέφυγαν μεν τη βραχυπρόθεσμη κατάρρευση τους, αλλά τέθηκαν από το ΔΝΤ τα θεμέλια για μελλοντικές κρίσεις, ανά τακτά χρονικά διαστήματα – αφού ο σκοπός του Ταμείου δεν είναι άλλος, από το να λεηλατεί τις χώρες που εισβάλλει υποχρεώνοντας τες να ιδιωτικοποιούν τα πάντα, συνήθως με αγοραστές τους εντολείς του. Με τον τρόπο αυτό προκαλούνται μεσοπρόθεσμα ελλείμματα στα ισοζύγια τρεχουσών συναλλαγών τους, αφού οι ξένες επιχειρήσεις μεταφέρουν τα κέρδη τους στις πατρίδες τους και το κράτος παύει να εισπράττει μερίσματα – οπότε το νόμισμα τους υποτιμάται, ο πληθωρισμός αυξάνεται, επίσης τα χρέη τους σε ξένο συνάλλαγμα και κάποια στιγμή αδυνατούν να τα εξυπηρετήσουν, αναγκαζόμενες να ζητήσουν ξανά τη βοήθεια του ΔΝΤ.
Τότε το Ταμείο εμφανίζεται ακόμη μία φορά ως σωτήρας τους, λεηλατώντας ότι έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν στα χρόνια της απουσίας του, οπότε η ιστορία επαναλαμβάνεται – εκτός εάν κάποιο από τα θύματα του επιλέξει τη λύση της χρεοκοπίας, πρόθυμο να υποστεί τις οδυνηρές συνέπειες της για να μη θυσιάσει το μέλλον του στο βωμό της αποφυγής των μαρτυρίων του παρόντος.
Όσον αφορά τώρα την Ελλάδα, η οποία επέλεξε το δρόμο της Ν. Αφρικής, την κυλιόμενη πτώχευση δηλαδή όπου δεν χρεοκοπεί επίσημα το κράτος αλλά οι Πολίτες του, οι οποίοι χάνουν σταδιακά ότι έχουν και δεν έχουν μετατρεπόμενοι σε φθηνούς σκλάβους χρέους των πιστωτών τους, μετά από οκτώ χρόνια βαθιάς κρίσης είναι ξανά «υποχρεωμένη» να διαλέξει θύτη – είτε τη Γερμανία, είτε το ΔΝΤ (Η.Π.Α.), αφού τελειώνει η τρίτη δανειακή σύμβαση που τη βρίσκει σε μία τρισχειρότερη θέση σε σχέση με το 2010.
Το ερώτημα εν προκειμένω δεν είναι η καλύτερη λύση, η οποία κατά την άποψη μας ήταν ανέκαθεν η επίσημη χρεοκοπία, αλλά «το μη χείρον βέλτιστο» – όπου το δόλωμα που θέτει το ΔΝΤ για να προσελκύσει την Ελλάδα είναι η διαγραφή μέρους των χρεών της, όχι όμως δικών του αλλά της Ευρώπης, ενώ η Γερμανία τα δήθεν ηπιότερα μέτρα, σε συνδυασμό με την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των χρεών της, χωρίς όμως τη διαγραφή τους.
Το να διαλέξει βέβαια ένα κράτος μεταξύ της Σκύλλας και της Χάρυβδης, ασφαλώς δεν είναι ότι καλύτερο για το μέλλον του. Πόσο μάλλον όταν είναι πια δεμένο χειροπόδαρα από τις κυβερνήσεις του των τελευταίων οκτώ ετών, οι οποίες έχουν υπογράψει με κλειστά μάτια ότι τους έχει ζητηθεί, χωρίς καν να τα διαβάσουν – αδιαφορώντας εντελώς για τους Πολίτες που έκαναν το λάθος να τους εκλέξουν στην εξουσία, επειδή είναι απολύτως σίγουρες για την ατιμωρησία τους.
Εν τούτοις είμαστε σχεδόν βέβαιοι πως οι Έλληνες θα το κάνουν επιλέγοντας έναν εκ των δύο θυτών, εάν όχι λόγω δειλίας, τότε από το φόβο τους για το μέλλον – ότι δηλαδή οι Πολίτες δεν θα αντιδράσουν στις όποιες επιλογές της κυβέρνησης τους εξεγειρόμενοι συλλογικά, ενδιαφερόμενοι περισσότερο για τον εαυτό τους, παρά για την πατρίδα τους και τα παιδιά τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου