Μια φορά, καθώς ήμαστε με τον Γέροντα Πορφύριο [τον Άγιο Πορφύριο Καυσοκαλυβίτη (1906-1991)], έτυχε να ‘μαστε οι δυο μας, μεγάλη τιμή και χαρά για μένα, άρχισε να μου μιλάει αλλιώς. Και μου έλεγε, “Εγώ ειμί το φως του κόσμου». Εγώ έμεινα. Τα ‘παιξα. Τελείωσε. «Τι ήταν αυτό, παππούλη»; του λέω. Μου λέει, «Πήγα τώρα στην εποχή του Ιησού και άκουσα πώς μιλούσε ο Ιησούς, με βάση το Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον. Και μιμήθηκα και τη φωνή Του και τα πάντα και στα ‘πα να τ’ ακούσεις και συ. Να δεις ότι η Εκκλησία είν’ η αλήθεια, η οδός και η ζωή και η Ανάστασις”!Έπαθα. Πάνε οι άγιοι στο παρελθόν. Και το φέρνουν στο παρόν. Παν στον καιρό εκείνο και φέρνουν τον καιρό εκείνο στον καιρό τούτο. Αυτό είναι ο λειτουργικός χρόνος. Που ‘ναι ένα μυστήριο. Είναι ένα δώρο του Αγίου Πνεύματος.
Από το βιβλίο του Αρχιμανδρίτη Ανανία Κουστένη, “Λόγοι για τον Άγιο Πορφύριο”, των εκδόσεων Ακτή.
pemptousia
1 σχόλιο:
Οιμοι φως του κοσμου!οιμοι φως το εμον!Ω Θεε και Λογε,Ω Χαρα η Εμη,Ιησου μου ποθεινοτατε εκραζεν η Παρθενος...στο Νου να εχουμε το Φως και στην καρδια να ζουμε το Πασχα..
Δημοσίευση σχολίου