Δημοκρατία για γενναίους ή δημοκρατία για τυχαίους;

πηγή : Αντίφωνο
Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής

Ο τρώσας ...και τρωθήσετε
Ο θεός Απόλλων, θεός του φωτός και της μουσικής, καθοδήγησε τον Πάρη στην κατά του Αχιλλέα τοξοβολή. Πρώτα του υπέδειξε το τρωτό σημείο του γενναίου παλληκαριού και μετά κατηύθυνε το βέλος στο στόχο. Ο Αχιλλέας εξέπνευσε στην Τροία αλλά η Τροία δεν γλίτωσε τον χαλασμό. Μόνον ο Αινείας γλίτωσε, με μερικούς ακόμα, και διέφυγε στη Δύση για να ιδρύσει αυτό που λέμε σήμερα Λατινικό Πολιτισμό. Έκτοτε βρίσκουμε τον κολεκτιβισμό του πολιτισμού αυτού κάθε μέρα μπροστά μας.
Έτσι και ο Απόλλων Μπαζάντες, στο σχετικό του κείμενο, νόμισε ότι βρήκε την Αχίλλειο πτέρνα των βασάνων του ελληνικού λαού και με μια σαϊτιά γυρεύει να μας απαλλάξει εύκολα, γρήγορα και...οικονομικά! Το «οικονομικά» λογιάστε το και σε χρήμα, και σε χρόνο, και σε προσπάθεια, και σε αίμα. Καλοσύνη του!
Πρώτα καταδεικνύει ως αιτία της κρίσης την πολιτική. Κάμποσοι διαφωνούμε γιατί θεωρούμε ότι η αιτία είναι πνευματική. Δεν προσπαθεί να μας πείσει. Ούτ’ εμάς ούτε κανέναν άλλον. Μετά, μας λέει ότι η κρίση της πολιτικής είναι η απουσία της Δημοκρατίας. Ούτε κι εκεί αναπτύσσει τον συλλογισμό του για να δούμε μη τυχόν συμφωνούμε αφού κι εμείς νομίζουμε ότι η Δημοκρατία μας υποφέρει αφόρητα. Στη συνέχεια εγκαταλείπει το «έρπειν», που λέγαμε στο στρατό, και με άλματα προωθείται στη γραμμή εφόδου. Η κομματοκρατία μαζί με την μιντιοκρατία είναι οι αίτιοι. Ακόμα ένας στρατιώτης, της εκστρατείας κατά των κομμάτων, δογματίζει, αφορίζει και ξορκίζει την κακία τους. Καθαρός, λουσμένος μέσα στο απολλώνιο φως, εγείρεται και εφ’ όπλου λόγχη εξορμά να καταλάβει... τα χειμερινά ανάκτορα!
Νά, η κατάργηση των κομμάτων, νά το «κόμμα νέου τύπου» που εδώ λέγεται «οκτώ χιλιάδες δικηγόροι από είκοσι πέντε έως τριάντα πέντε χρονών», νά η πολιτική καθοδήγηση που εδώ πια λέγεται « ενημέρωση», νά η «ωρίμανση των συνθηκών», νά η επαναστατική πρωτοπορία που εδώ βαπτίζεται «κρίσιμη μάζα», νά εδώ, παντού, ο λενινισμός - τον οποίο ο συγγραφέας του άρθρου φαντάζεται ότι εξέβαλλε από την πόρτα – που μπουκάρει ξανά από το παράθυρο ξελιγομένος στα γέλια. Ως και το «παλαϊκό» - που βαπτίζεται κι αυτό στο λάλον ύδωρ ώστε να γίνει «ανιδιοτελές» - επανέρχεται... αυτή τη φορά σαν φάρσα!
Γιατί λοιπόν χρειάζεται να γράψω – ξανά ένα κείμενο πολεμικής μέσα σε λίγες μέρες και δη μέρες της σαρακοστής και σήμερα μέρα μνήμης του Ιωάννου της Κλίμακος;
Πράγματι δεν θα έπρεπε να γράψω τίποτα πολεμικό, τίποτα πολιτικό, και γιατί το άρθρο δεν λέει τίποτα καινούργιο αλλά κυρίως γιατί η κρίση είναι, από την κορυφή μέχρι τα νύχια, πνευματική. Το να συζητάμε παλαιές πολιτικές ιδέες με την αίσθηση ότι ανακαλύψαμε τον τροχό είναι χάσιμο χρόνου και αποπροσανατολισμός. Αφήνουμε τον γάμο για να πάμε για πουρνάρια.
Όμως! Κοιτώντας καλύτερα ανάμεσα στις λευκές γραμμές του πολιτικού κειμένου διέκρινα το ιδιώνυμο χρώμα του κολεκτιβισμού που ξεκινάει με τις πιο καλές προθέσεις για να καταλήξει, αγνώριστο, στην άλλη άκρη του χρωματικού πίνακα.
Έτσι, αποφάσισα να γράψω τις σκέψεις μου ελπίζοντας, αν μη τι άλλο, ότι δεν θα επαναλάβω κι εγώ πράγματα που ακούτε πολλές φορές την ημέρα.

Η μιντιοκρατία
Πρώτα θα κάνω μικρή στάση στο ζήτημα της μιντιοκρατίας.
Ο συγγραφέας του άρθρου, μας λέει ότι η μιντιοκρατία μαζί με την κομματοκρατία είναι «διάφορον» της Δημοκρατίας. Ενώ όμως λέει πολλά και αναλυτικά για την κομματοκρατία, ενώ επεξεργάζεται το σχέδιο ανατροπής της, δεν μας λέει τίποτα για την μιντιοκρατία πέρα από αυτά τα ..προκαταρκτικά. Δεν μας λέει πώς θα πάει στην εκλογή προέδρου από τον λαό με την υπάρχουσα μιντιοκρατία σε πλήρη δράση. Δεν μας λέει πώς θα πάει σε δημοψηφίσματα με την υπάρχουσα μιντιοκρατία κράτος εν κράτι. Δεν μας λέει πώς θα εξουδετερώσει εκείνη και τα τόσα συμφέροντα, ομάδων και ατόμων, που συνασπίζονται γύρω της. Τί θα κάνει το κόμμα των «οκτώ χιλιάδων δικηγόρων»; Θα ορίσει επιτροπές λογοκρισίας και θα τους βάλει στο σβέρκο του Πρετεντέρη; Θα φωνάζει τον Πορτοσάλτε στην «οδό Ζαλοκώστα» για να του κάνει τσαμπουκάδες; Θα φορέσει καπίστρι στον Τράγκα; Φερετζέ στην Όλγα Τρέμη; Ο Λοξίας σιωπά!
Ας πούμε ότι με την «ελευθερία του συναιτερίζεσθαι» θα ξεμπερδέψει, με την «ελευθερία του λόγου» πώς θα ξεμπερδέψει;

Απουσία γενναιότητας αλλά και λογικής
Οι συλλογισμοί του συγγραφέα φαίνονται γενναίοι, βρυχώνται, ακίζονται σαν τέτοιοι αλλά στην πραγματικότητα δεν πάνε πέρα από αυτό που κατακρίνουν. Δεν αλλάζουν τον τρόπο που βλέπουν τη Δημοκρατία, δεν την βγάζουν έξω από το σύστημα καταγραφής της γνώμης των πολιτών. Γιατί οι εκλογές, πολλές ή λίγες, βουλευτικές ή προεδρικές, καποδιστριακές ή καλλικρατικές , δημοψηφίσματα ή έξιτπολ, δεν είναι η Δημοκρατία αλλά ένας τρόπος απεικόνισης της γνώμης του λαού. Ακόμα κι αν ήταν άκρως δημοκρατικές ακόμα κι αν ήταν απαλλαγμένες από τα σκυλιά των μίντια δεν θα ήταν Η Δημοκρατία αλλά απλώς η εικόνα της, η και στίγματα φέρουσα πταισμάτων.
Όταν δεν λες τίποτα, μα τίποτα, για το πώς διαμορφώνεται η γνώμη του λαού αλλά λες μόνο πώς θα γίνει η καταγραφή της δεν μαρτυράς απλώς την αμηχανία σου αλλά και την αντίληψη που έχεις για τον ρόλο του λαού στον οποίο ορκίζεσαι.
Και η αντίληψη αυτή είναι η ίδια αντίληψη του συστήματος που τον θέλει απλώς για να το νομιμοποιεί. Εκείνο τον θέλει μια φορά στα τέσσερα χρόνια εσύ τον θέλεις κάθε τόσο. Εκείνο τον θέλει για να εκλέγει βουλευτές εσύ το θέλεις για να εκλέγεις πρόεδρο – παιδονόμο των βουλευτών.
Εκείνο θέλει τον λαό να ψηφίζει «λίγες φορές για πολλά» εσύ τον θες να ψηφίζει πολλές φορές για λίγα. Εκείνο αραιώνει την «δημοκρατία» στον χρόνο και στον χώρο εσύ την πυκνώνεις στον χρόνο και την απλώνεις στον χώρο. Έτσι ακριβώς κάνουμε και με τον τραχανά! Πρώτα τον πυκνώνουμε βράζοντάς τον και μετά τον απλώνουμε. Η Δημοκρατία όμως διαφέρει – νομίζω – από τον τραχανά!

Κάτω τα χέρια από τα κόμματα
Επειδή τα αυτοκίνητα σκοτώνουν, πολλές φορές, τους επιβάτες τους δεν αποφασίζει κανένας να τα απαγορεύσει και να τα εξαφανίσει. Επειδή τα κόμματα δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους δεν θα πρέπει να τα καταργήσουμε. Εκείνοι που το έκαναν – και είχαν κι αυτοί σοβαρούς λόγους – είδαμε τι έπαθαν. Πολλώ δε μάλλον που εμείς εδώ δεν πάσχουμε από την υπερλειτουργία των κομμάτων ως φορέων ιδεολογιών και πολιτικών, ως κυττάρων μείωσης της πολυπλοκότητας. Πάσχουμε από την υπολειτουργία τους. Τα κόμματα, όλα, δρουν σαν συντεχνίες και ομάδες πίεσης στα πλαίσια ενός εξόχως ανταγωνιστικού και δυναμοκεντρικού συστήματος. Δρουν είτε στο επίπεδο των ιδεολογημάτων είτε στο επίπεδο των δικαιωμάτων και επ’ ουδενί τρόπο επεξεργάζονται πολιτικές οι οποίες θα επέτρεπαν και θα διευκόλυναν την συμμετοχή των πολιτών στο πολιτικό γίγνεσθαι. Μη υπαρχούσης αυτής, της σωστής λειτουργίας τους, την απλούστευση της πολυπλοκότητας την αναλαμβάνουν τα ΜΜΕ. Ο Πορτοσάλτε, ο Τράγκας, ο Πρετεντέρης, ο Παυλόπουλος, η Τρέμη, γίνονται ....πολιτικοί καθοδηγητές(!) Κι επειδή κι αυτοί με την σειρά τους δεν ανταποκρίνονται στον ρόλο που σφετερίστηκαν...αναδεικνύονται κι άλλοι όπως πχ ο μέγας ινστρούχτορας Λάκης Λαζόπουλος(!) Όταν αποτυγχάνει κι αυτός...η στρατολόγηση γίνεται από τους καθηγητές των πανεπιστημίων...από φιλόσοφους και πάει λέγοντας. Κάποια στιγμή καταλήγει και στους...μπλόγκερς(!)
Τα κόμματα στην Ελλάδα υπήρχαν πάντα. Κυρίως στην αρχαία Ελλάδα και πρώτα απ’ όλα στην ίδια την Αθηναϊκή Δημοκρατία. Μέσα στα κόμματα του «δικομματισμού» της εποχής υπήρχαν και άλλα «κόμματα» αυτά που στο Συνασπισμό σήμερα τα λένε «συνιστώσες». (Κάτι «συνιστώσες» μετά συγχωρήσεως...τόσες). Οι συνιστώντες τις συνιστώσες είχαν ένα άλλο όμμα θεώρησης των πραγμάτων και μια άλλη λογικής λύσης των προβλημάτων. Προς τούτο συνήρχοντο, εργάζονταν πάνω σ’ αυτό, ομονοούσαν επιμαρτυρώντας και επιμαρτυρούσαν ομονοώντας. Μετά δε από κείνη τη ζύμωση έβγαιναν πιο δυνατοί πιο γερά επιχειρηματολογούντες και διατύπωναν τη γνώμη τους.
Οι άλλοι πάλι, μετά το πρώτο ζόρισμα από την ισχυρή παρουσία των αντιπάλων, έκαναν κι αυτοί τα ανάλογα οπότε το πράγμα έπαιρνε τροπή ενδιαφέρουσα. Άκουγες τον έναν και σ’ άρεσε, άκουγες τον άλλον και σε έπειθε. Έτσι πορευόμενοι έκαναν χωριό ή δεν έκαναν χωριό. Πράγμα που δεν ήταν καθόλου σπάνιο. Τις προάλλες, φέρελπις επιχειρηματίας μας ανέλυε, «έγκαυλος» εκ του βήματος, ότι για κάθε μία επιτυχημένη επιχειρηματική προσπάθεια προηγούνται 3,8 αποτυχίες!
Σκεφτείτε στην πολιτική τι γίνεται!
Συμπέρασμα: Αν δεν σας αρέσουν τα κόμματα φτιάξτε άλλα. Αν φτιάχνετε άλλα κόμματα δεν υπάρχει λόγος να το κρύβετε, ούτε να ντρέπεστε. Δεν υπάρχει λόγος να λέτε το «κόμμα των δικηγόρων» «κρίσιμη μάζα» και τα σύκα να τα λέτε σκάφη. Αν υπάρχει κάποιος λόγος να ντρέπεστε αυτός ίσως να είναι ότι σε ένα πολιτικό σύστημα οπού βρίθει δικηγόρων, εσείς προτείνετε λύση προερχόμενη από το «κόμμα των δικηγόρων»! Κατά το «τρώσας και ιάσετε»!
Ό,τι είναι πολιτικό υποκείμενο είναι ένα είδος κόμματος.
Ακόμα και η Φιλική Εταιρεία ήταν κόμμα. Κόμμα που όπως έλεγαν και οι κομμουνιστές συνδύαζε τις νόμιμες και τις παράνομες μορφές πάλης. Κόμμα ήταν και το ΕΑΜ. Κόμμα ήταν και η ΕΔΑ.
Και μέσα σ’ αυτά δρούσαν κι άλλα κόμματα. Όταν κάποιοι αποφάσισαν ότι ο ρόλος τους ήταν «αντιδημοκρατικός», «αντιλαϊκός», «αντεθνικός» κλπ μας έβαλαν στο γύψο και συνέβησαν στην Ελλάδα μεγαλύτερα κακά από εκείνα που οι σημερινοί νέοι έχουν γνωρίσει τα «τελευταία τριανταπέντε χρόνια».
Αν αξίζει κάτι να καταργηθεί αυτό είναι οι πολιτικές νεολαίες! Αυτό μάλιστα! Για την ακρίβεια: Να αυτοκαταργηθούν! Να ξεκινήσει πρώτη η Κομμουνιστική Νεολαία Ελλάδας και να σταθεί στο ύψος της ΟΚΝΕ (Ομοσπονδία Κομμ. Νεολαιών Ελλάδας) και ν’ αυτοδιαλυθεί μέσα σε μια Ενιαία Πανελλαδική Οργάνωση Νέων που σκοπό θα έχει μια πατρίδα της τιμής, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική εξάρτηση. Και ν’ ακολουθήσουν οι άλλες πολιτικές νεολαίες. Και μετά όλα τα νέα παιδιά. Μικρά και μεγάλα. Κατά τις δυνατότητές του καθενός.
Αλλά να μην ακούω φρικτά πράγματα για συνταγματικές απαγορεύσεις της πολιτικής δράσης των «ανηλίκων». Δεκατεσσάρων χρονών κι «ανήλικος» ήταν ο Ανδρέας Λυκουρίνος όταν σε ένα σημείωμα έγραψε...

Πατέρα,

Με πηγαίνουν στην Καισαριανή για εκτέλεση με άλλους επτά κρατουμένους (σημειώνονται επτά ονόματα με επώνυμο). Σε παρακαλώ πολύ ειδοποίησε τα σπίτια τους. Μη λυπάστε. Πεθαίνω για τη λευτεριά και την Πατρίδα.

Αντρέας

Μαθητής Γυμνασίου 14 ετών,γεννημένος στην Καλλιθέα το 1929, πήρε μέρος σε οργανώσεις ΕΑΜικές, πιάστηκε απ’ τους Γερμανούς το Μάιο του 1943 στην Καλλιθέα με υλικό πού μετέφερε από τομέα της Αθήνας, μεταφέρθηκε στην οδό Μέρλιν όπου βασανίστηκε φρικτά κι από κει στο Χαϊδάρι. Τουφεκίστηκε στις 5 Σεπτεμβρίου 1943 στην Καισαριανή με άλλους 7 πατριώτες.
Δεκαοκτώ χρονών παιδί ήταν ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης όταν τον απαγχόνισαν οι Εγγλέζοι και έκτοτε παραμένει...αιώνια δεκαοκτώ χρονών! Αιώνια «ανήλικος» γιατί τότε ο «ενήλικος» ήταν από είκοσι ένα και πάνω!
Το δικαίωμα αυτό, να αγωνίζονται για την δημοκρατία και την ελευθερία οι έφηβοι, δεν το πήραν ούτε από συντάγματα, ούτε από γραφιάδες σαν τον Γιανναρά που εδώ και χρόνια ορίεται για την πολιτική δράση των «ανηλίκων». Δεν το πήραν ούτε καν από μάνα και πατέρα. Αλλά το πήραν από την ιστορία τους και τις παραδόσεις τους, από αυτό που λέμε πολιτισμό και ταυτότητα.

Ακόμα λίγα για τον χρόνο και τον χώρο της Δημοκρατίας
Να ξέρουμε τι γίνεται στην Αίγυπτο και στην Ισλανδία και να μην ξέρουμε τι έγινε στην πατρίδα μας δεν είναι ό, τι καλύτερο. Πολύ χειρότερο είναι να καλούμε τον λαό να παραδειγματιστεί από τις επιλογές μιας χώρας που επί δεκάδες δεκαετίες, εκατονταετίες και χιλιετίες κυβερνιέται από φαραώ, δικτάτορες, ξένους και μακρινούς δυνάστες κι οπού η δημοκρατία δεν έχει τόπο μήτε οδό.
Πληροφορώ λοιπόν τους νεότερους που δεν γνωρίζουν ιστορία. Ο Πρόεδρος της δημοκρατίας δεν έχει εξουσίες γιατί δεν του έχει κανείς εμπιστοσύνη ότι θα τις χρησιμοποιήσει με σωστό τρόπο. Ακόμα περισσότερο: δεν είμαστε καθόλου σίγουροι ότι αυτό που λέει ο ένας «σωστό» είναι και για τον άλλον «σωστό»! Παράδειγμα: επί πέντε χρόνια μας «κυβερνούσε» ένας τύπος που η πλειοψηφία ισχυρίζονταν ότι ήταν ο καταλληλότερος για πρωθυπουργός. Κάποιοι άλλοι διαφωνούσαν έως ότου αυτό αποδείχτηκε. Τί έπρεπε να κάνει ο Πρόεδρος προκειμένου να αποκαταστήσει την «αξιοκρατία»; Ν’ ακούσει τη σωστή άποψη της μειοψηφίας και να τον καθαιρέσει στον δεύτερο χρόνο της «νέας διακυβέρνησης»; Να διορθώσει το λάθος με ένα άλλο λάθος;
Αυτή η περί του σωστού άποψη είναι ουσιαστικό στοιχείο του καθ’ ημάς τ(ρ)όπου και δεν έχουμε να δώσουμε λογαριασμό σε κανέναν. Ούτε νιώθουμε κανένα σύμπλεγμα ενοχής ούτε θα κόψουμε την ουρά μας επειδή η αλεπού έκοψε την δική της και μας παραμυθιάζει τώρα ότι είναι...δημοκρατικότερο να έχει κανείς κομμένη την ουρά.
Σε αυτόν εδώ τον τόπο, από παλιά, από την αρχαιότητα, φοβόμασταν την του ενός ανδρός αρχή.
Εδώ κατηγορήθηκε ο Περικλής. Ο πολιτικός που εκτός του ότι επί τριάντα χρόνια εκλέγετο κάθε χρόνο από την εκκλησία του δήμου, δεν κυβερνούσε άμεσα αλλά εισηγείτο προτάσεις και τρόπους διακυβέρνησης για να κυβερνήσει ο δήμος...άμεσα και κατ’ ευθείαν!
Αυτός ο φόβος, που μετά την σύσταση του Ελληνικούς Κράτους γιγαντώθηκε, είναι που μας έκανε να στηρίξουμε την κίνηση του Ανδρέα Παπανδρέου - αν και ποτέ δεν στηρίξαμε τον ίδιο (όσοι δεν τον στηρίξαμε) - η οποία αφαιρούσε εξουσίες από τον Πρόεδρο. Πώς να το κάνουμε; Είναι καλύτερα να είναι ισχυρός ο πρωθυπουργός παρά ο Πρόεδρος. Όταν ασκούνται πιέσεις σε μια κυβέρνηση δια του πρωθυπουργού μπορεί ο κάθε υπουργός να βγει και να αντιδράσει έστω κι αν ο πρωθυπουργός υποκύψει. Μπορεί να διασπάσει το κόμμα, να φτιάξει άλλο, να καταγγείλει τον πρωθυπουργό...μπορεί....μπορεί....Αν ο πρωθυπουργός, που έχει να δώσει λόγο στα μέλη του κόμματος, που έχει να δώσει λόγο σ’ αυτούς που τον ψήφισαν, που έχει να δώσει λόγο στους βουλευτές οι οποίοι ψηφίζουν κυβέρνηση και νόμους, αν αυτός ο πρωθυπουργός καταχράται την εξουσία τότε γιατί να μη συμβεί το ίδιο και για εκείνον που έχει την εξουσία (τον Πρόεδρο) αλλά θεσμικά δεν έχει τόσα φίλτρα να λογοδοτήσει; Γιατί μια κοινωνία πρέπει να είναι όμηρος του ενός; Γιατί πρέπει να κρέμεται από τα ούμπαλα του Προέδρου για το αν θα αποπέμψει την κυβέρνηση που η πλειοψηφία εξέλεξε;
Μήπως αυτό δεν γινότανε και παλιότερα; Ποια είναι η διαφορά; Το ότι λεγότανε Παλάτι; Όταν ξένοι και ντόπιοι ασκούν αφόρητες πιέσεις σε ένα άτομο είναι πιο εύκολο αυτό να υποχωρήσει. Όταν ασκούνται πιέσεις στον Πρόεδρο, από ντόπιους και ξένους, (ένα καλό παράδειγμα ιταμών πιέσεων στον Πρόεδρο είναι εκείνες του Γιανναρά) και το θυμικό του προέδρου δεν αντέξει και υποκύψει τότε τί μπορεί να κάνει κανείς; Μπορεί να κάνει κάτι ο πρωθυπουργός, οι υπουργοί, τα μέλη, οι πολίτες, οι ψηφοφόροι; Τί μπορεί να κάνει όποιος διαφωνεί; Να κάνει μόκο και να περιμένει να λήξει η θητεία του;
Κάτι ακόμα. Γιατί αφού είσαστε τόσο δημοκράτες, οι περισσότεροι από σας που μιλάτε για υπερεξουσίες του πρωθυπουργού,για τον ρόλο του Προέδρου, για την εξαχρείωση των βουλευτών και του πολιτικού συστήματος, δεν βάζετε πουθενά – μα πουθενά – την έννοια της ανακλητότητος;
Έστω! Να δώσουμε εξουσίες στον Πρόεδρο. Εισηγηθείτε έναν τρόπο άμεσης ανάκλησή του!!! Να μπορεί ο λαός να τον ανακαλέσει σε είκοσι τέσσερις ώρες!

Δέκα συν ένας Στρατηγοί . Κανένας «άριστος», όλοι εκλεγμένοι!
Ο Μιλτιάδης ήταν ένας εκ των Δέκα Στρατηγών. Είχε διεξαγάγει στρατιωτικές επιχειρήσεις στην Θράκη και είχε νυμφευτεί την Ηγησιπύλη κόρη του Θράκα βασιλιά Ολόρου. Δευτερότοκος γιος του ήταν ο Κίμωνας, πολιτικός αντίπαλος του Περικλή, αριστοκράτης κι αυτός πάππου προς πάππου.[1]
Οι Δέκα Στρατηγοί εκλέγονταν για θητεία ενός έτους και κάθε μέρα εναλλάσσονταν στην ηγεσία.
Ας πούμε ότι κάθε μέρα... «προέδρευε» κι άλλος. Αυτός ήταν ο θεσμός. Ενδέκατος στρατηγός θεωρείτο ο πολέμαρχος. Για να είναι μονός ο αριθμός του συμβουλίου των στρατηγών ώστε να μπορεί να παίρνει αποφάσεις. Εκείνη την χρονιά, το 490 π.Χ., πολέμαρχος ήταν ο Καλλίμαχος από τα Κιούρκα (Αφίδνες) οι οποίες τότε δεν είχαν διόδια. Οι στρατηγοί συσκευθέντες διαφώνησαν για τον τόπο όπου θα έπρεπε ν’ αντιμετωπίσουν τους Πέρσες. Ισοψήφησαν δηλαδή και μόνο χάρη στην ψήφο του Καλλίμαχου πάρθηκε η απόφαση για τον Μαραθώνα. Ούτε ο προεδρεύων στρατηγός της ημέρας εκείνης ούτε ο στρατηγεύων πολέμαρχος επέβαλαν την άποψή τους στους λοιπούς...απλώς ψήφισαν. Πάρα κάτω. Την ημέρα που φαινόταν ότι θα γινόταν η μάχη ο Μιλτιάδης δεν ασκούσε την εκ περιτροπής ηγεσία. Οι λοιποί όμως στρατηγοί, προφανώς και κάποιοι που διαφωνούσαν με την ειλημμένη απόφαση, παραχώρησαν τη θέση τους στον Μιλτιάδη. Ενδεχομένως για να τον διευκολύνουν ενδεχομένως για να τον παγιδεύσουν και να έχουν μετά να λένε. Πάντως την παραχώρησαν! Ο Μιλτιάδης όμως, είτε γιατί ήταν τζόρας είτε γιατί ήταν πονηρός, δεν έκανε χρήση της διευκόλυνσης αυτής, αν και την δέχτηκε, αλλά περίμενε (εφόσον μπορούσε να περιμένει) την ημέρα που εκείνος θα ήταν στρατηγός! Η ημέρα εκείνη ήταν η 9η Σεπτεμβρίου του ασιατικού κολεκτιβισμού!
[Για την...κομψότητα της αφήγησης σημειώνω ότι οι Λακεδαιμόνιοι δεν έστερξαν στον Μαραθώνα για να μην χάσουν την γιορτή των Καρνείων που επίκεντρο είχαν τον θεό Απόλλωνα.]
Να τι είναι η Δημοκρατία κυρίες και κύριοι!
Να αφήνεις τ(Ρ)όπο στον άλλον να συνυπάρχει και να συμμετέχει!
Δεν πήραν οι στρατηγοί τον θεσμό να τον φορέσουν καπέλο στον Μιλτιάδη, ούτε οχυρώθηκαν πίσω από τα δικαιώματά τους! Τα παραχώρησαν και τους παραχωρήθηκαν! Θεσμοθέτησαν ατάκα κι επιτόπου! Ούτε τον θεσμό παραβίασαν ούτε όμως και το συμφέρον της Αθήνας. Δεν παραδειγματίστηκαν από τους...Πέρσες που τότε διαφέντευαν την Αίγυπτο και όχι την Ισλανδία γιατί απλούστατα δεν είχα ακόμα ανακαλυφθεί. Δεν έψαξαν να βρουν τον «άριστο» στρατηγό για να τον κάνουν διοικητή τους. Ίσως να είχαν ξεχάσει τον...γνώμονα στην Αθήνα και πού...να τρέχανε νυχτιάτικα. Δεν κάτσανε σαν τα σκυλιά να μαλώνουν ερμηνεύοντας τον νόμο και τον θεσμό. Δεν έκαναν προσφυγή στο ... Συνταγματικό Δικαστήριο. Δεν έκαναν πραξικόπημα. Δεν έκαναν δημοψήφισμα. Δεν έκαναν επανάσταση. Δεν έκαναν Συντακτική Συνέλευση. Απλώς έκαναν το καθήκον τους προς την Πατρίδα.
Να ποιος είναι ο καθ’ ημάς τρόπος του πολιτεύεσθαι. Να ποιος είναι ο τρόπος να διαχειρίζεσαι τον χρόνο! Το Πριν σε δεσμεύει ως έναν βαθμό αλλά και δεν σε δεσμεύει όταν εσύ, εκείνη τη στιγμή, κρίνεις ότι πρέπει να κάνεις το αντίθετο. Αυτό είναι εξατομίκευση, είναι χειραφέτηση έναντι του δεσμού, της συνήθειας, της παράδοσης, της τυποποίησης. Το παρελθόν δεν καταδυναστεύει το εκτός προδιαγραφών παρόν. Το παρόν δεν γραφειοκρατικοποιείται ψάχνοντας κάθε φορά για ένα καλούπι, μια φόρμουλα, ένα πρό-σχημα, για να υπ-αχθεί!
Το ζωντανό «Τώρα» δεν κρύπτεται στα «φουστάνια» του παρελθόντος, δεν αποστεώνεται, δεν ευνουχίζεται. Τολμηρά, θαρραλέα, δοκιμάζει το μπόι του, διακινδυνεύει τη σύγκρουση του μικρού με το μεγάλο, του λίγου με το πολύ, του μετρημένου με το αμέτρητο. Και ανατρέπει τους συσχετισμούς των δυνάμεων και των αδυναμιών!Και ανατρέπει την αντίληψη για το «μέτριο» και το «άριστο». Και μεταθέτει τα όρια του εφικτού και του ανέφικτου! Και μεταθέτει τα όρια του Κτιστού και του Άκτιστου!
Με πήρε ο οίστρος και μετέθεσα τα όρια...του κεφαλαίου...συμπαθάτε με.

Η δημοκρατία ως κανόνας
Πίσω από αυτή την άποψη για τις εξουσίες του Προέδρου βρίσκεται μια αντίληψη για την δημοκρατία που είναι μακριά νυχτωμένη από εκείνη του τ(Ρ)όπου μας. Βρίσκεται μια κανονιστική της εκδοχή όπου ο θεσμός αρκεί για να δώσει λύση στο πρόβλημα. Βρίσκεται η άποψη που λέει ότι όπου υπάρχει πρόβλημα με τους ανθρώπους χρειάζεται ένας θεσμός (=δεσμός) για να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Στο συγκεκριμένο κείμενο, το πράγμα είναι πασίδηλο. Από όλη αυτή την τραγωδία της κρίσης, από όλη αυτή την αλληλεπίδραση παραγόντων στο χώρο και στο χρόνο, από όλη αυτή την ποικιλία εκδοχών για την υπέρβασή της, δύο πράγματα φαίνεται – στον Απόλλωνα – ότι αρκούν: Να δώσουμε εξουσίες στον Πρόεδρο και να καταργήσουμε τα κόμματα!
Τότε, και δημοκρατία θα έχουμε, και ήσυχος θα είναι ο λαός, και η κρίση θα υπερβαθεί, και – προ παντός αυτό – δεν θα χρειαστεί καμία προσπάθεια! Κάποιες συγκεντρώσεις μετά την εκκλησία τις Κυριακές! Αντί να πίνουμε καφέ στο Σύνταγμα θα στήσουμε τσαντίρια!
(Στην περίπτωση που τον ρωτήσουμε την άποψή του για τις συγκεντρώσεις που κλείνουν το «κέντρο» να υποθέσουμε ότι θα μας απαντήσει ότι τις καταδικάζει;)
Ακόμα κι αν ο Απόλλων ήταν γνήσιος επαναστάτης, και ακριβώς τότε, η επανάστασή του θα αποτύγχανε πριν ακόμα εκδηλωθεί! Γιατί; Μα γιατί τη χρησιμοποιεί εργαλειακά. Θέλει να κάνει μια συγκεκριμένη αλλαγή στο Σύνταγμα και καλεί τον λαό προς τούτο. Βάζει τον στόχο, που είναι τελείως καθορισμένος και εγκυβωτισμένος, και σπρώχνει τον λαό στην τρύπα. Δεν υποπτεύεται καν ότι η επανάσταση προηγείται του συντάγματος και όχι το σύνταγμα της επανάστασης. Το σύνταγμα, όπως και κάθε πολιτικός στόχος, είναι αποτέλεσμα κάποιου «συσχετισμού δυνάμεων και αδυναμιών» των φορέων της πολιτικής. Κάποιου συσχετισμού δυνάμεων και αδυναμιών που δεν τον ξέρουμε πριν από την εκδήλωση της επανάστασης αλλά τον μαθαίνουμε μετά. Το μέχρι που θα πάει μια επανάσταση και πως αυτό το «που» θα αποτυπωθεί στον καταστατικό χάρτη της χώρας δεν είναι αποτέλεσμα μια διανοητικής σύλληψης κάποιου Κύρου Γρανάζη αλλά αποτέλεσμα του αγώνα των επαναστατικών δυνάμεων που κι αυτές, όταν η επανάσταση λαμβάνει χώρα, δεν γνωρίζουν ποιες ακριβώς είναι. Αρκετές φορές δεν γνωρίζουν και τι κάνουν οπότε χρειάζεται το ΜΕΤΑ για να το μάθουν. Γιατί αυτό ακριβώς είναι η επανάσταση. Είναι η γρήγορη ροή ατομικών και συλλογικών πολιτικών πράξεων – γρηγορότερη από κάθε άλλη φορά - η οποία συνεχώς επιταχύνεται και η οποία συμπαρασύρει κάθε στιγμή και άλλες τέτοιες ατομικές και συλλογικές πολιτικές πράξεις πολλαπλασιάζοντας γεωμετρικά τον εαυτό της. Η επιταχυνόμενη αυτή ροή είναι η δύναμη και η αδυναμία της επανάστασης. Το καλό που φέρνει και ο διάολος που την παίρνει!
[Ενώ κάνω τις τελευταίες διορθώσεις στο κείμενο μαθαίνω ότι στην Αίγυπτο η «επανάσταση» απαγόρευσε τις διαδηλώσεις γιατί, λέει, όλοι διαδήλωναν μέσα στο...χάος!]
Δεν υπάρχει καλύτερη έκφραση του λατινικού κολεκτιβισμού από την θεοποίηση των θεσμών (=δεσμών). Ήτοι των κανόνων των θεσμισμένων στο παρελθόν που καλούνται να χωρέσουν την πολυποικιλότητα της κοινωνίας και των προσωπικών ενεργειών των πολιτών που σ’ αυτήν μετέχουν. Πίσω από αυτή την άποψη βρίσκεται και μια άλλη αντίληψη για τον λαό, για την κοινωνία. Είναι η αντίληψη που θυμάται την κοινωνία, που της αναθέτει ρόλο, μόνο στα ζόρικα. Μόνο για να καθαρίσει με την κομματοκρατία. Να μαζευτεί, να φωνάξει, να ψεκάσει, να σκουπίσει και να τελειώσει. Μετά να πάει σπίτι της αφού τραβήξει το καζανάκι και κλείσει το καπάκι.
Μετά, ο Πρόεδρος θα τα αναλάβει όλα! Σαν την επιτροπή ανταγωνισμού(!) Θα ρυθμίζει, θα κλείνει, θ’ ανοίγει, θα σβήνει, θ’ανάβει κ.ο.κ Αρκεί να παρεμβάλλουμε τον Πρόεδρο σαν έναν είδος ρελέ, σαν μικροτσίπ ένα πράγμα, σαν τρανζίστορ, και η δουλειά θα γίνει για μας χωρίς εμάς(!) Να, η δημοκρατία ως φούρνος μικροκυμμάτων(!) (σε πολυτονικό παρακαλώ)
Το χθες φαλκιδεύει το μέλλον στο πουκάμισο του Νέσσου κι ο Ηρακλής «καίγεται» στο Νυν χωρίς να έχει άλλες ευκαιρίες να πραγματοποιήσει τους άθλους του! Ο Χιτώνας του Νέσσου, εμποτισμένος με το αίμα και το σπέρμα του κένταυρου – μισός άνθρωπος μισός ά λογο – είναι το όργανο που φόνευσε τον μέγιστο των Ελλήνων ηρώων. Όντας ημίθεος, μισός άνθρωπος μισός θεός, δεν κατέστη δυνατόν ν’ αναστηθεί. Για την εις Άδου κάθοδον χρειάζονται οι δύο φύσεις ασυγχύτως κι αδιαιρέτως συνηρημένες. Ο Θεάνθρωπος! Πλήρης Θεός και πλήρης Άνθρωπος! Τα μισά πράγματα δεν αντέχουν την φθορά!

Ο Μακρυγιάννης και το Σύνταγμα
Οι συνταγματολάγνοι - θ(δ)εσμολάγνοι νομίζουν ότι έχουν μπαϊράκι τους τον Μακρυγιάννη. Λάθος! Ας κοιτάξουν καλύτερα τί έχουν στα χέρια τους γιατί ο Μακρυγιάννης έφτιαξε σύνταγμα για να πιάσει τον Βασιλιά και να τον βάνει στην τσέπη του, για να τον περιορίσει οπού ήταν ασύδοτος και έκανε ό,τι ήθελε, αυτός και οι αυλοκόλακες.
Δεν έφτιαξε το σύνταγμα για να περιορίσει τον λαό και να απολύσει τον Πρόεδρο κατά του λαού.
Δεν θα έκανε κακό να θυμηθούμε τί επικρατούσε τότε στην ελληνική επικράτεια και πώς το κράτος και το σύστημα παρενέβαινε στη ζωή των πολιτών. Η ζωή τους όντας έξω από την εμβέλεια του κράτους δεν επηρεαζόταν σημαντικά παρά μόνο από τις μεγάλες αποφάσεις. Παρά την καταστροφή των Κοινών, ο λαός παραγωγικά, πολιτικά και πολιτιστικά διατηρούσε την αυτονομία του σε μεγάλο βαθμό. Ήταν, φύση και θέση, μακριά από την εξουσία και από το κέντρο λήψης των αποφάσεων. Δεν πλήρωνε πχ ΦΠΑ στο κράτος για να φάει ψωμί! Ήταν μακριά από την εξουσία, τόσο σε χώρο όσο και σε χρόνο. Ήταν αυτόνομος ήγουν ελεύθερος. Έτσι το σύνταγμα περιόριζε τον Βασιλιά και την υπερεξουσία του. Τώρα όμως που η κοινωνία είναι άμεσα και καθ’ ολοκληρίαν εξαρτημένη από το κράτος, που όλα είναι ευθυγραμμισμένα σε «πραγματικό χρόνο», τώρα που καμιά λειτουργία της κοινωνικής ζωής δεν είναι έξω από τους πλοκαμούς του κράτους, μπορεί να πάμε για μαλλί και να βγούμε κουρεμένοι! Να πάμε να περιορίσουμε τον πρωθυπουργό και να μας περιορίσει ο Πρόεδρος! Λειτουργώντας ως «ανεξάρτητη αρχή» προς το πολιτικό σύστημα μπορεί να γίνει κάλλιστα εξαρτημένη αρχή ως προς τα κέντρα που βρίσκονται και μέσα στο πολιτικό σύστημα και έξω από το πολιτικό σύστημα.

Η Δημοκρατία ως αγώνας (κι όχι e-game)
Η Δημοκρατία είναι αγώνας για γενναίους, για αγωνιστές. Ο αγώνας είναι ο τρόπος της όχι μόνο για την γέννησή της αλλά και για την διατήρησή της και για την ανάπτυξή της.
Η σουγουρατζίδικη λογική τής είναι ξένη. Πριν από μια επιτυχία κρύβονται πάμπολλες δοκιμές. Και αρκετές αποτυχίες. Η Δημοκρατία είναι ποιότητα. Δεν είναι ποσότητα, δεν μετριέται, δεν ποσοτικοποιείται ώστε να γίνει αντικείμενο επιστημονικής έρευνας.
Αν η επιστήμη ασχολείται με τις ποσότητες, με τα μετρήσιμα μεγέθη, η Δημοκρατία δεν ανήκει στα χωρικά της ύδατα. Η Δημοκρατία είναι ποιότητα, είναι ανθρώπινη σχέση, είναι διαρκής αγώνας κι αγωνία (όχι όμως αγονία) και εντάσσεται στον ωκεάνιο χώρο των Πνευμάτων και της Τέχνης.
Είναι ζων οργανισμός, σώμα και όχι «γράμμα» ή νάρθηκας ή προκρούστεια κλίνη.
Δεν φτάνει ένας ρελές, ένα μικροτσίπ, ένα λίγο μεγαλύτερο κρεβάτι, για να λύσει το πρόβλημα.
Δεν είναι ζήτημα μικρορύθμισης, μακρορύθμισης, μακροεντολών ή μικροεντολών.
Είναι ζήτημα του κατορθώματος, της αποκοτιάς, της έμπνευσης, της φαντασίας, της ελευθερίας!
Δεν είναι για τους τεμπέληδες που θέλουν να επινοήσουν μια σειρά μακροεντολών όπου εκκινώντας τες θα έχουν ήσυχο το κεφάλι τους και προπαντός την συνείδησή τους.

Η κότα κάνει τη Δημοκρατία ή ο άνθρωπος;
Η Δημοκρατία κάνει τον λαό ή ο λαός την δημοκρατία; Η «κοινωνία» γενικώς κάνει τη Δημοκρατία ή ο «άνθρωπος», το είδος του ανθρώπου, ο «ανθρωπολογικός τύπος» - όρος που πάρα πολύ καλά κάνουμε και βάζουμε στη συζήτησή μας τώρα τελευταία; Η φύση κάνει το πολιτισμό του Αιγαίου ή ο πολιτισμός του Αιγαίου ομορφαίνει περαιτέρω τη φύση του Αιγαίου; Η Αθήνα ομορφαίνει το βάδισμα της ή όντως το βάδισμα της ομορφαίνει την Αθήνα;
(Φοίβος Δεληβοριάς: «ομορφαίνεις βάδισμά μου την Αθήνα»).
Φυσιοκρατική, κανονιστική, γνωμονιστική ή Προσωποκεντρική η αφετηρία του Ευ Ζην;
Από το γενικό πάμε στο ειδικό ή από το ειδικό στο γενικό;
Από το συλλογικό στο ατομικό ή από το ατομικό στο προσωπικό και από κει στο συλλογικό;
Αναλόγως πως θα απαντήσουμε στα ερωτήματά αυτά θα έχουμε Δημοκρατία ή «Δημοκρατία»!
Χορεύουμε τσα-τσα, χορεύουμε τάγκο ή χορεύουμε «χορούς κυκλωτικούς κι άλλο τόσο ελεύθερους σαν ποταμούς»; (Δ.Σαββόπουλος)
Χορεύουμε το τάγκο το αποστειρωμένο στα ωδεία και στα χοροδιδασκαλεία ή χορεύουμε το τάγκο της Μπόκα; Χορεύουμε πάσο ντόμπλε (διπλό βήμα) αγκαλιά με την « κόκκινη μπέρτα του ταυρομάχου» ή αγκαλιά με το «ντουφέκι» μας, τη Νταλιάνα μας;[2],[3]
Τί σκοπό (ρυθμό) μας παίζει ο Υπεράχρονος Βιολιστής; Παίζει για να χορεύουμε ένας ένας, δυο δυο...ταυρομαχώντας ή για να χορεύουμε κυκλωτικούς χορούς, ανοικτούς, όπου σε κάθε βόλτα πατάμε και σε άλλο μέρος του μαρμαρένιου αλωνιού - άρα πρέπει να κοιτάμε πού πατάμε και να μην έχουμε μόνο το μυαλό μας στις φιγούρες - όπου ο καθένας μετέχει στον ρυθμό με τον τρόπο του κι εντάσσεται με τον δικό του τρόπο και τη χάρη στη συλλογική κίνηση;
Ο ρυθμός (αρμονία δηλαδή και συμμετρία) είναι όριο, είναι έμπνευση ή είναι κανόνας; Είναι γνώμονας, επειδή περιέχει το μέτρο;
Ο Θεός είναι δυνάστης που κάνει πειρατεία στο καράβι της ζωής μας και μας ρίχνει στη χάψη ενώ αυτός παίρνει το τιμόνι ή είναι Θεός GPS που μας δίνει το στίγμα μας – από τρεις τουλάχιστον δορυφόρους – και τις εναλλακτικές πορείες για να πλεύσουμε στο λιμάνι που εμείς – θέλοντας – ορίσαμε ως προορισμό μας;
Αναλόγως πως θ’ απαντήσουμε στα ερωτήματα αυτά θα έχουμε και τον αντίστοιχο ανθρωπολογικό τύπο. Θα έχουμε την εικόνα των ανθρώπων που φτιάχνουν την Δημοκρατία ή την «Δημοκρατία».

Μάθημα ανθρωπολογίας από τον «Ληστή και τον Κακούργο»
Ποιοι είναι τέλος πάντων οι άνθρωποι που φτιάχνουν το δημοκρατικό πολίτευμα και αποφασίζουν δημοκρατικά ν’ αυτοκυβερνηθούν; Πώς σκέπτονται και πώς λειτουργούν; Ποια είναι τα ψυχικά τους χαρίσματα, τα «όργανα» της ψυχής τους;
Θα σας πω μιαν ιστορία προκλητική. Ακριβώς γιατί θέλω να προκαλέσω την μάνιτα στις θεούσες- πολιτικολογούσες που τυχόν διαβάζουν το κείμενο.
Ήμουν ένα βράδυ στον Ιανό. Σε μια συζήτηση για την επανένταξη των φυλακισμένων. Αφού μίλησαν διάφοροι γνωστοί δημοσιογράφοι, ζητήθηκε από τον Νίκο Κοεμτζή να πει δυο κουβέντες.
Ανέβηκε πάνω ο Κοεμτζής κι άρχισε να μιλεί...εμμέτρως! Δεν έλεγε κάποια στιχάκια. Απλώς μιλούσε, μόνο που ο λόγος του – γύρευε πώς – έβγαινε έμμετρος. Φαίνεται ότι τα βάσανα και τα πάθη, ο αγώνας του ανθρώπου για να «δει Θεού πρόσωπο», κάποια στιγμή αποκτούν εκείνη την ανώτερη μορφή της τάξης που λέγεται ρυθμός. Αυτό, καλό είναι να το έχουμε υπόψη μας. Καλό είναι να προσβλέπουμε σ’ αυτό.
Ανάμεσα στα πρώτα λόγια που είπε, αναφερόμενος στην εμπειρία της φυλακής, ήταν και τούτος: «για να μπορέσει κάποιος ν’ αντέξει μέσα στη φυλακή πρέπει να έχει φρόνηση, σωφροσύνη, γενναιότητα και...να χάνει λίγο από το δίκιο του». Έμεινα ενεός! Διαβάζει ο Κοεμτζής Πατέρες της Εκκλησίας; Πλάτωνα κι Αριστοτέλη; Μήπως διάβασε τον Ζιάκα;;;
(«Πέρα από το άτομο» Θ.Ι.Ζιάκας εκδ.Αρμός)

Ανθρωπολογικός τύπος στο σχήμα του Σταυρού
Βγάλτε μια κόλα χαρτί απ’ τον εκτυπωτή. Ένα «άλφα 4».
Στο μέσον του πάνω μέρους γράψτε τη λέξη Φρόνηση.
Από κάτω γράψτε: Θεογνωσία & Φυσιογνωσία.
Στο μέσον της αριστερής πλευράς γράψτε τη λέξη Σωφροσύνη.
Από κάτω γράψτε: Παρθενία & Αγνότητα.
Στην απέναντι πλευρά, στο μέσον δηλαδή της δεξιάς πλευράς, γράψτε τη λέξη Ανδρεία ή αν προτιμάτε Γενναιότητα. Από κάτω γράψτε: Υπομονή, Σταθερότητα, Πίστη.
Στο κάτω μέρος της σελίδας και στο μέσον γράψτε τη λέξη Δικαιοσύνη.
Από κάτω γράψτε: Διάκριση & Ευσπλαχνία.
Στο κέντρο της διάταξης γράψτε τη λέξη Αγάπη!
Έχετε ήδη στα χέρια σας το σκίτσο του ανθρωπολογικού τύπου που δημιουργεί τη Δημοκρατία!
Οι άνθρωποι εκείνοι που θα σταθούν στον Κύκλο (που δεν είναι ακριβώς κύκλος αλλά σπείρα) και θα κάνουν ένα νέο ξεκίνημα για την πατρίδα μας θα πρέπει να ξέρουν τί λογής είναι ο Θεός.(Θεογνωσία). Αν και δεν μπορούμε να μιλήσουμε για την Ουσία του Θεού έχουμε τόσα να πούμε για τις Ενέργειές Του και τις Υποστάσεις Του. Για τη Χάρη του και τις εικόνες της Αρρήτου Δόξης Του οι οποίες είναι γεμάτες στίγματα πταισμάτων, πλημμελημάτων, κακουργημάτων. Έχουμε να πούμε πολλά για την Σάρκωση, την Προσαγωγή του Απροσίτου εν τω Σπηλαίω και εν τη Φάτνη των Α-λόγων. Για την Ασύγχυτο και Αδιαιρέτο Συναίρεση των δύο φύσεων.
Μετά θα είναι πιο εύκολο να κατανοήσουμε την Φυσιογνωσία. Το Χάος και την Τάξη που συναιρούνται ασυγχύτως κι αδιαιρέτως και μας προκαλούν σύγχυση. Την Αρμονία, τη Συμμετρία, την Ευρυθμία. Ήτοι τους τ(Ρ)όπους ύπαρξης της Ομορφιάς. Τη Στάση και την Κίνηση. Την Επιτάχυνση. Την Αιωνιότητα και την Ημέρα. Τον Χρόνο, τον Χώρο, τον Καιρό. Τη Μάζα και την Ενέργεια. Την Αυτοομοιότητα. Το Άπειρο του Πεπερασμένου και το Πεπερασμένο του Απείρου. Το Κβάντο και το Φως. Το Σωματίδιο και το Κύμα.
Οι άνθρωποι που θα σταθούν στον Κύκλο και θα ιδρύσουν μια Νέα Ελλάδα θα πρέπει να είναι Αγνοί κι Αναπαρθενευμένοι. Μετά-νοούντες και Συν-χωρούντες. Ο νους τους ν’ αποφεύγει το Κακό. «.. ρύσαι ημάς από του πονηρού...».... «...και μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν....».
Οι άνθρωποι που θα σταθούν στον Κύκλο θα είναι γενναίοι. Σταθεροί στους σκοπούς τους και υπομονετικοί! Έμπιστοι και Πιστευτοί! Πιστεύοντες και Μπιστικοί. Σίγουροι ότι η Αγάπη του Θεού μας καταδιώκει πάσας τας ημέρας της ζωής ημών!
Οι άνθρωποι που θα σταθούν στον Κύκλο θα είναι είναι Δίκαιοι. Με Διάκριση, την μεγίστη των αρετών. Με Ευσπλαχνία! Μεγαλόκαρδοι, σαν τον Ερεχθέα [4]. Υψηλόφρονες. Μεγαλόψυχοι. «Να μπούμε στη θέση του Άλλου» θα είναι το σύνθημά τους!
Να μιλήσουμε ρητώς για το Άρρητο είναι κάτι παραπάνω από α-νοησία.
Είναι αναγκαίο όμως να μιλήσουμε για τη Ρητή Υπόσταση του Αρρήτου!
Δίχως αυτόν τον Λόγο α-νοήτως πορευόμεθα, α-νοήτως διανοούμεθα.
Δυο πράγματα μόνο μας χρειάζονται «εν αρχή»:
«Ο Θεός Αγάπη εστί» & «ο Θεός είναι Ό,τι Καλό»! (ό,τι Όμορφο).
Κι αφού του Απόλλωνα του αρέσουν οι εξισώσεις ας τις χρησιμοποιήσουμε κι εμείς.
Αν Θεός = Αγάπη και Θεός = Ομορφιά τότε Αγάπη = Ομορφιά και Ομορφιά = Αγάπη.
«Η αγάπη είναι Χάρις και Ενέργεια δια της οποίας ο Κόσμος συνέχεται»!
Είναι δηλαδή η αγάπη όχι απλώς ένα συναίσθημα αλλά όλη εκείνη η ομορφιά ,η καλοσύνη,η οποία κρατάει τον Κόσμο ενωμένο. Η Ομορφιά στη φύση. Η Αγάπη στις ανθρώπινες σχέσεις.
Η φύση ήταν όμορφη και πριν από τον Άνθρωπο. Η Αγάπη ωράισε την ομορφιά της φύσης ακόμα περισσότερο και την επεξέτεινε μέσα στην κοινωνία.
«..Ο την φύσιν ωραΐσας του παντός...»
Το ότι η κοινωνία μας δεν είναι ενωμένη σημαίνει ότι δεν έχει Αγάπη κι Ομορφιά, ότι δεν έχει τον Θεό της! Κι από κει πρέπει να ξεκινήσουμε. Να τι πρέπει να κάνουμε!
Θέλοντας να προσδιορίσουμε έτι περαιτέρω τί είναι Αγάπη θα ζητήσουμε από τον όσιο Ιωάννη να μας δανείσει την Κλίμακα. Ή μάλλον να μας φωτίσει να φτιάξουμε μια στα μέτρα μας. Κι ας ελπίσουμε ότι θα είναι στέρεη. Για τα επτά πρώτα σκαλοπάτια ανερχόμενοι λέμε:
Σέβομαι. Εμπιστεύομαι. Νοιάζομαι. Μοιράζομαι. Φροντίζω. Καλλωπίζω. Ελευθερώνω!
Μπορεί κάποιος ν’ αγαπά χωρίς να σέβεται και να εμπιστεύεται; Μπορεί κάποιος ν’ αγαπά χωρίς να νοιάζεται και να μοιράζεται; Μπορεί κάποιος ν’ αγαπά χωρίς να φροντίζει; Κι αν φροντίζει μπορεί να μην καλλωπίζει; Κι αν καλλωπίζει μπορεί να μην ελευθερώνει;

30 Μαρτίου 2011
Ιωάννου της Κλίμακος
Θησείο [5]

ΥΓ.Τα λάφυρα του Μαραθώνα, οι Αθηναίοι τ’ αφιέρωσαν στο Μαντείο των Δελφών, στον θεό Απόλλωνα, αν και καθυστέρησε τους Σπαρτιάτες, με τα Κέρνεια, και αναγκάστηκαν να δώσουν μόνοι τους τη μάχη.
Έτσι κι εγώ, αφιερώνω το κείμενο στον Απόλλωνα (όχι τον θεό) γιατί χάρη σ’ εκείνον μπόρεσα να το γράψω.

Σημειώσεις
[1] Ο Κίμων ήταν μόνο από πατέρα Αθηναίος. Η μητρική του γλώσσα δεν ήταν τα ελληνικά της αττικής! Και η Θράκη τότε ήταν χώρα βαρβάρων. Αυτά για να τα ακούσουν οι επιφυλλιδογράφοι που εισήγαγαν φυλετικά κριτήρια στην αξιολόγηση των πολιτικών μας ανδρών.
[2:] Οι Κλέφτες δίνανε ονόματα στα ντουφέκια τους. Νταλιάνα έλεγε ο Καραϊσκάκης το δικό του. Σημαίνει, στ’ αρβανίτικα, λιγερόκορμη ψηλή γυναίκα. Εμείς δεν είμαστε Κλέφτες συνεπώς μπορούμε να δίνουμε ελεύθερα τα ονόματά των ντουφεκιών σε γυναίκες.
[3:] Στους «Στρατιώτες της Σαλαμίνας» του Χ.Θέρκας (κιν/κο έργο & βιβλίο) περιγράφεται μια εκπληκτική σκηνή σε μια τραγική στιγμή του Ισπανικού Εμφυλίου. Ένα στρατιώτης των Δημοκρατικών, σκοπός που φυλάει τους Φασίστες αιχμαλώτους, κι ενώ η κατάρρευση είναι ζήτημα ωρών, αγκαλιάζει το ντουφέκι του σαν νά’ τανε γυναίκα και χορεύει με πάθος και τρυφερότητα υπό καταρρακτώδη βροχή και υπό τα έκπληκτα αλλά και επιδοκιμαστικά όμματα φρουρών και αιχμαλώτων.
[4] «...Είναι βέβαια ωραίος στην όψη "του μεγαλόκαρδου του Ερεχθέα ο λαός",πρέπει όμως να τον δεις γυμνό.....» Αλκιβιάδης Α-Πλάτων Κάκτος σελ.161
[5] Βάζω χρόνο και χώρο σε μερικά κείμενα για να έχουν ιστορικότητα και για να μην με κατηγορήσει ο Ράμφος ότι ο χρόνος μου αμβλύνει την αίσθηση αυτής της ιστορικότητας.
Εκτός αυτού το Θησείο υπενθυμίζει τον Θησέας, τον ιδρυτή της Αθήνας, της πρώτης Δημοκρατίας.
Κι εγώ, πολίτης της Αθήνας, υπαινίσσομαι έτσι την επαν-ίδρυσή της! Και της Δημοκρατίας και της Αθήνας!

πηγή: antifono.gr