Παῦλος Ἀραβαντινός, μακέτα σκηνικοῦ
[…] Στὴν ἀθεϊστικὴ διατύπωση «ἂν ὑπάρχει Θεὸς τότε ὁ ἄνθρωπος δὲν εἶναι ἐλεύθερος», ἡ Βίβλος ἀπαντᾶ: «Ἂν ὁ ἄνθρωπος ὑπάρχει, τότε ὁ Θεὸς δὲν εἶναι πλέον ἐλεύθερος». Ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ πεῖ ὄχι στὸν Θεό· ὁ Θεὸς δὲν μπορεῖ νὰ πεῖ ὄχι στὸν ἄνθρωπο, διότι κατὰ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο: «Οὐκ ἐγένετο ναὶ καὶ οὒ (ἐν Χριστῷ), ἀλλὰ ναὶ ἐν αὐτῷ γέγονεν» (Β´ Κορ. 1:19)· τὸ ναὶ τοῦ Ἀρραβώνα ποὺ ὁ Χριστὸς ξανάπε πάνω στὸ Σταυρό. Ὁπότε τὸ «εἶμαι ἐλεύθερος» σημαίνει «ὁ Θεὸς ὑπάρχει». Ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς προκειμένου νὰ μὴν βιάσει τὶς συνειδήσεις, ἐγγυᾶται τὴν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου νὰ ἀμφιβάλλει.
Ὁ Θεὸς δημιούργησε τὴ «δεύτερη ἐλευθερία» καὶ ἀναλαμβάνει τὸν ὕψιστο κίνδυνο νὰ ὑπάρχει μιὰ ἐλευθερία ἱκανὴ νὰ νικήσει κι Αὐτὸν τὸν ἴδιο, νὰ τὸν ὑποχρεώσει νὰ κατέλθει στὸν θάνατο καὶ στὸν Ἅδη· ἀφήνεται ἑκουσίως νὰ τὸν σκοτώσουν γιὰ νὰ προσφέρει στοὺς δολοφόνους τὴ συγχώρεση καὶ τὴν ἀνάσταση. Ἡ παντοδυναμία του εἶναι νὰ ὑποχωρεῖ μπροστὰ στὴν ἀνθρώπινη ἐλευθερία, νὰ σκιάζει τὴν πρόγνωσή του προκειμένου νὰ διαλεχθεῖ μὲ τὸ «ἄλλο του», νὰ τὸν ἀγαπᾶ μέχρις ἐκείνη τὴν ἄπειρη ὀδύνη ἐν ἀναμονῇ μιᾶς ἐλεύθερης ἀπάντησης, περιμένοντας μιὰ ἐλεύθερη δημιουργία κοινῆς ζωῆς τοῦ Θεοῦ μὲ τὸ παιδί του. Ὁ πατερικὸς λόγος δηλώνει: «Ὁ Θεὸς μπορεῖ τὰ πάντα, ἐκτὸς ἀπὸ τοῦ νὰ ἀναγκάσει τὸν ἄνθρωπο νὰ τὸν ἀγαπᾶ». Ἡ παντοδυναμία τοῦ Θεοῦ ἔγκειται στὸ ὅτι γίνεται ζωοποιὸς Σταυρός, μοναδικὴ ἀπάντηση στὸ κατηγορητήριο τοῦ ἀθεϊσμοῦ ἀναφορικὰ μὲ τὴν ἐλευθερία καὶ τὸ κακό.
[…] Ἡ ἐλευθερία ν’ ἀρνηθεῖς τὸν Θεὸ εἶναι ἠθελημένη ἀπὸ τὸν Θεὸ ὡς τέτοια, δηλαδὴ χωρὶς ὅρια. Αὐτὴ ἡ καταργητικὴ ἐξουσία τὴν ὁποία διαθέτει ἡ ἐπιλογὴ τοῦ ἀνθρώπου καθιστᾶ τὴ μοίρα του δυνητική. Καὶ εἶναι, ἂν μποροῦμε νὰ τὸ ποῦμε ἔτσι, ἡ κόλαση τῆς θείας Ἀγάπης, ἡ οὐράνια διάσταση τῆς κόλασης, ἡ θεϊκὴ θέα τοῦ ἀνθρώπου βυθισμένου μέσα στὴ νύχτα τῆς μοναξιᾶς. […]
Παῦλος Εὐδοκίμωφ, Ἡ τρελὴ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, Κέντρο Μελετῶν Ἱερᾶς Μονῆς Κύκκου, Λευκωσία 2003
http://adrahti.blogspot.gr/
e-theologia
ΣΧΟΛΙΟ: Aυτή η διαλεκτική θεωρείται σήμερα η αποθέωση τής θεολογίας!
Ο ΘΕΟΣ ΛΟΙΠΟΝ, ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΕΝΕΚΕΝ, ΖΕΙ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ ΤΗΣ ΑΝΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ;;
'' Ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς προκειμένου νὰ μὴν βιάσει τὶς συνειδήσεις, ἐγγυᾶται τὴν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου νὰ ἀμφιβάλλει.'' Καί μέ τόν Μωυσή, τί έγινε;; Μέ τόν Αβραάμ;; Μέ τόν Απόστολο Παύλο;; Ο Κύριος είναι ο Ξένος καί θά είναι εις τούς αιώνες. Αγευστοι πίστεως διαβάζουν τόν Σέλλινγκ καί νομίζουν ότι κατέχουν τό Μυστήριο τής ενανθρωπήσεως. Καί αρχίζουν νά μοιράζουν ταυτότητες καί αναλογίες. Μία λέξη αξίζει σέ όλους τούς νεωτεριστές καί μεταμοντέρνους. ΚΑΙ Η ΘΕΟΤΟΚΟΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ;;; ΜΑΓΚΕΣ;;; Ας προσθέσουμε καί μία δεύτερη. Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΟΠΩΣ ΚΑΙ Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΑΚΤΙΣΤΕΣ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ, ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΟΥΝ ΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ. Είναι ο χριστιανός ένας απλός, κοινός άνθρωπος;; Είναι η ανθρωπότης τού Χριστού , τού κοινού ανθρώπου;; Τί νά σημαίνει άραγε, Ιησούς Χριστός ο μόνος αναμάρτητος;; Υπαρχει αυτοελευθερία;; Καθαυτή καί εις εαυτή;;;
Αμέθυστος
2 σχόλια:
Oταν οι άθεοι μας "επιτίθενται" αυτό που διακυβεύεται είναι η δικαιοσύνη του Θεού, αλλά και η ελευθερία.
Εφόσον λένε ο κόσμος βρίσκεται σε απόλυτη αδικία, δυστυχία, πόλεμο, θάνατο κτλ. που είναι ο Θεός? δεν υπάρχει, είμαστε αστρόσκονη, τυχαίο συμβάν στο σύμπαν.
Μια άλλη κατηγορία αδιάφορων-χλιαρών, επικεντρώνεται στο θέμα της ελευθερίας δηλ. λένε ότι, υπάρχει μια ανώτερη δύναμη, αλλά με χαρακτηριστικά δυνάστη, και αδιάφορου-ασυγκίνητου απέναντι στην ανθρώπινη τραγωδία.
Νομίζω ότι η μόνη απάντηση σ αυτα είναι ο Εσταυρωμένος Κύριος. Ο οποίος κυριολεκτικά ανταλλάσει τον Εαυτό Του με μας.Παίρνει την ξεπεσμένη (από δική μας υπαιτιότητα και επιλογή, όχι μόνο του Αδάμ, αλλά και του καθένα ξεχωριστά), φύση μας, και την θεώνει.Και αυτό προσφέρεται ως καθαρή δωρεά, με μόνη προϋπόθεση την ελεύθερη (δια πίστεως) αποδοχή της "μωρίας" του σταυρού.
Μ.Π.
Αυτοελευθερία...πως να την προσδιορίσεις...
Ολα κινούνται μέσα σε όρια αυστηρά...το ίδιο το σύμπαν, η ζωή σε όλες τις μορφές της, ακόμα και το ανθρώπινο πνεύμα ("ελεήσω όν αν ελεώ")...ακόμα και ο Σατανάς παίρνει την άδεια από τον Θεό για ότι κάνει.
Το μόνο σημείο στο οποίο μπορεί να επικεντρωθεί, που το λέμε "αυτεξούσιο" είναι ίσως η "παιδικότητα", η "μωρία" με την οποία θα αποδεχτείς τον Θεό, η αγαθότητα που θα αποτρέψει τις δεύτερες σκέψεις, την "επιστημονική" έρευνα κτλ,και θα δημιουργήσει την θετική προκατάληψη για τα επόμενα βήματα, και αυτό πιστεύω ότι είναι ένα μυστήριο της ανθρώπινης ψυχής και Θεϊκού προορισμού στον οποίο είναι αδιανόητο να υπάρχουν στοιχεία αδικίας.
Μ.Π.
Δημοσίευση σχολίου