«Αν έχεις αμαρτίες, να μην απελπιστείς,
αυτά δεν παύω να σας τα λέω συνεχώς,
και αν κάθε μέρα αμαρτάνεις, να μετανοείς καθημερινά.
Γιατί η μετάνοια είναι το φάρμακο κατά των αμαρτημάτων
είναι η προς τον Θεόν παρρησία,
είναι όπλο κατά του διαβόλου,
είναι η μάχαιρα πού του κόβει το κεφάλι,
είναι η ελπίδα της σωτηρίας,
είναι η αναίρεση της απογνώσεως.
Η μετάνοια μάς ανοίγει τον ουρανό και μάς εισάγει στον Παράδεισο. Γι’ αυτό (σου λέω), είσαι αμαρτωλός;
μην απελπίζεσαι.
Ίσως βέβαια αναλογιστείς.
Μα τόσα έχω ακούσει στην Εκκλησία και δεν τα ετήρησα.
Πώς να εισέλθω και πάλι και πώς και πάλι να ακούσω;
Μα γι’ αυτό ακριβώς πρέπει να εισέλθεις ,
επειδή, όσα άκουσες δεν τα ετήρησες.
Να τα ξανακούσεις, λοιπόν, και να τα τηρήσεις.
Εάν ο ιατρός σου βάλει φάρμακο στην πληγή σου και παρά ταύτα δεν καθαρίσει, την επομένη ημέρα δεν θα σου ξαναβάλει πάλι;
Μη ντρέπεσαι, λοιπόν, να ξαναέλθεις στην Εκκλησία.
Να ντρέπεσαι όταν πράττεις την αμαρτία.
Η αμαρτία είναι το τραύμα και η μετάνοια το φάρμακο.
Αν, λοιπόν, έχεις παλιώσει σήμερα από την αμαρτία,
να ανακαινίσεις τον εαυτό σου με τη μετάνοια.
Και είναι δυνατό, μπορεί να πει κανείς να σωθώ, αφού μετανοήσω; Και βέβαια είναι.
Μα, όλη τη ζωή μου την πέρασα μέσα στις αμαρτίες,
και εάν μετανοήσω θα βρω τη σωτηρία;
Και βέβαια.
Από που γίνεται αυτό φανερό;
Από τη φιλανθρωπία του Κυρίου σου…
Γιατί η φιλανθρωπία του Θεού δεν έχει μέτρο.
Και ούτε μπορεί να ερμηνευτεί με λόγια η πατρική Του αγαθότητα.
Σκέψου μια σπίθα πού έπεσε μέσα στη θάλασσα,
μήπως μπορεί να σταθεί εκεί ή να φανεί;
Όση σχέση έχει, λοιπόν, μια σπίθα με το πέλαγος,
τόση σχέση έχει η αμαρτία σου σε σύγκριση με τη φιλανθρωπία του Θεού.
Και καλύτερα, θα έλεγα, όχι τόση, άλλα πιο πολλή.
Γιατί το πέλαγος, ακόμη και αν είναι απέραντο,
έχει όριο, μέτρο και σύνορα.
Η φιλανθρωπία όμως του Θεού είναι απεριόριστη.
Γι’ αυτό σου επαναλαμβάνω.
Είσαι αμαρτωλός;
Μην απελπίζεσαι».
Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος
μην απελπίζεσαι.
Ίσως βέβαια αναλογιστείς.
Μα τόσα έχω ακούσει στην Εκκλησία και δεν τα ετήρησα.
Πώς να εισέλθω και πάλι και πώς και πάλι να ακούσω;
Μα γι’ αυτό ακριβώς πρέπει να εισέλθεις ,
επειδή, όσα άκουσες δεν τα ετήρησες.
Να τα ξανακούσεις, λοιπόν, και να τα τηρήσεις.
Εάν ο ιατρός σου βάλει φάρμακο στην πληγή σου και παρά ταύτα δεν καθαρίσει, την επομένη ημέρα δεν θα σου ξαναβάλει πάλι;
Μη ντρέπεσαι, λοιπόν, να ξαναέλθεις στην Εκκλησία.
Να ντρέπεσαι όταν πράττεις την αμαρτία.
Η αμαρτία είναι το τραύμα και η μετάνοια το φάρμακο.
Αν, λοιπόν, έχεις παλιώσει σήμερα από την αμαρτία,
να ανακαινίσεις τον εαυτό σου με τη μετάνοια.
Και είναι δυνατό, μπορεί να πει κανείς να σωθώ, αφού μετανοήσω; Και βέβαια είναι.
Μα, όλη τη ζωή μου την πέρασα μέσα στις αμαρτίες,
και εάν μετανοήσω θα βρω τη σωτηρία;
Και βέβαια.
Από που γίνεται αυτό φανερό;
Από τη φιλανθρωπία του Κυρίου σου…
Γιατί η φιλανθρωπία του Θεού δεν έχει μέτρο.
Και ούτε μπορεί να ερμηνευτεί με λόγια η πατρική Του αγαθότητα.
Σκέψου μια σπίθα πού έπεσε μέσα στη θάλασσα,
μήπως μπορεί να σταθεί εκεί ή να φανεί;
Όση σχέση έχει, λοιπόν, μια σπίθα με το πέλαγος,
τόση σχέση έχει η αμαρτία σου σε σύγκριση με τη φιλανθρωπία του Θεού.
Και καλύτερα, θα έλεγα, όχι τόση, άλλα πιο πολλή.
Γιατί το πέλαγος, ακόμη και αν είναι απέραντο,
έχει όριο, μέτρο και σύνορα.
Η φιλανθρωπία όμως του Θεού είναι απεριόριστη.
Γι’ αυτό σου επαναλαμβάνω.
Είσαι αμαρτωλός;
Μην απελπίζεσαι».
Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος
ΤΡΕΛΟ-ΓΙΑΝΝΗΣ
Ο Άγιος Συμεών περιγράφει τρεις τρόπους προσευχής από τους οποίους φαίνεται η πνευματική κατάσταση του ανθρώπου.
Περί της πρώτης προσευχής
Της πρώτης προσευχής τα ιδιώματα είναι τα εξής. Όταν κανείς στέκεται σε προσευχή και σηκώνει στον ουρανό τα χέρια και τα μάτια και το νου του και σχηματίζει ο νους του θεία νοήματα και ουράνια κάλλη, ταξιαρχίες Αγγέλων και κατοικητήρια Αγίων και γενικά, όλα όσα άκουσε από τις Γραφές, αυτά στον καιρό της προσευχής τα συναθροίζει στο νου του και παρακινεί την ψυχή του σε θείο πόθο, ατενίζοντας σταθερά στον ουρανό, και μερικές φορές χύνοντας και δάκρυα από τα μάτια του, με αυτό τον τρόπο λίγο-λίγο υπερηφανεύεται η καρδιά του και επαίρεται, και του φαίνεται πως αυτά που γίνονται είναι από χάρη θεϊκή προς παρηγοριά του, κι εύχεται να βρίσκεται πάντοτε σε τέτοια εργασία. Όλα αυτά είναι σημάδια της πλάνης, γιατί το καλό δεν είναι καλό, όταν δε γίνει με τρόπο καλό...
...λοιπόν ένας τέτοιος άνθρωπος είναι αδύνατο να αποκτήσει τις αρετές ή να φτάσει στην απάθεια.
Με τούτο τον τρόπο πλανήθηκαν κι εκείνοι που βλέπουν φως αισθητά και νιώθουν κάποιες ευωδίες με την όσφρησή τους κι ακούνε φωνές κι άλλα πολλά παρόμοια. Και άλλοι από αυτούς δαιμονίστηκαν..
..άλλοι πάλι δεν κατάλαβαν αυτόν που μετασχηματίζεται σε άγγελο φωτός(Β΄ Κορ. 11,14) και πλανήθηκαν με το να τον δεχτούν κι έμειναν στο εξής αδιόρθωτοι ως το τέλος, χωρίς να δέχονται καμία συμβουλή από ανθρώπους.
Άλλοι από αυτούς παρακινήθηκαν από το διάβολο που τους απάτησε..
.. Και ποιος μπορεί να διηγηθεί όλες τις διάφορες μορφές της απάτης του διαβόλου; Κι αν τύχει κανείς να μην πάθει αυτά που είπαμε.. όμως περνά όλη του τη ζωή απρόκοπος.
https://greekdownloads.wordpress.com/2013/06/30/άγιος-συμεών-ο-νέος-θεολόγος-περί-των/#more-2570
Ακριβώς η περιγραφή "χαρισματικών" αιρετικών, ή πλανεμένων "Ορθοδόξων", "φωτισμένων" κτλ.. από τον Άγιο Συμεών. Η πνευματική στασιμότητα σε μια κατάσταση οίησης, (ορθο)-λογικής ερμηνείας γραφών, φαντασίας "πνευματικότητας" και "αγιότητας"..
Η Ορθοδοξία είναι μία πλήρης συναίσθηση αμαρτωλότητας, ταπείνωση-εξουθένωση, αγώνας ενάντια στην αμαρτία, αδιάλειπτη μετάνοια με ελπίδα σωτηρίας.
Δεν υπάρχει καμία σχέση ανάμεσα στην αλήθεια και το ψεύδος. Δεν έχει να κάνει τόσο με δογματικές διαφορές Ορθοδοξίας-αίρεσης όσο με το βίωμα την πνευματική οπτική και το τελικό αποτέλεσμα που "παράγει", σωτηρία ή αιώνια απώλεια.
Πολλές αιρέσεις π.χ. προτεσταντικές ομάδες, ομολογούν το "Σύμβολο της Πίστεως" και λένε ότι δογματικά πιστεύουν τα ίδια με τους Ορθόδοξους απλά έχουν άλλο τρόπο λατρείας.
Και όμως δεν υπάρχει καμία σχέση στο "τι είδους άνθρωπος παράγεται"..
"Πηγαίνουν" από το δρόμο του νου, της διάνοιας. "Μελετητές της Γραφής" με την λογική, τον ανθρώπινο εγκέφαλο. Και όλα τα υπόλοιπα είναι παράγωγα λειτουργιών του εγκεφάλου (φαντασίας, έξαψης κτλ..).
Ναι μεν υπάρχει η λάθος κατήχηση (ότι μόλις πιστέψεις σώζεσαι, το όνομά σου γράφεται ανεξάλειπτα στο βιβλίο της ζωής, είσαι ο "εκλεκτός" σε σχέση με τους γύρω σου επειδή άλλαξες τρόπο ζωής), που προκαλεί οίηση σε συνδυασμό και με ενέργειες του διαβόλου, αλλά κυρίως είναι η απουσία του Αγίου Πνεύματος, της Θείας Χάρης, που φωτίζει το εσωτερικό του ανθρώπου ώστε να δει την πραγματική του κατάσταση και να πει "ο Θεός ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλό".
Αυτό δεν θα το πει ποτέ ο αιρετικός. Η προσευχή του είναι "Σ΄ευχαριστώ που μ΄έβγαλες από τον κόσμο της αμαρτίας" και τώρα "ουκ ειμί ώσπερ οι λοιποί των ανθρώπων" όπως ο Φαρισαίος. Και αυτή την αίσθηση της υπεροχής την αντλεί από την εξωτερική ηθική "καθαρότητα" ενώ είναι έρμαιο των δαιμόνων και μάλιστα όχι απλών και κατώτερων, αλλά των ανώτερων στην ιεραρχία, των δαιμόνων της πλάνης και της υπερηφάνειας.
Αυτά τα λεπτά ζητήματα δεν υπάρχουν στο τραπέζι των θεολογικών διαλόγων. Η προσέγγιση γίνεται στο επίπεδο της θεωρητικής ανάλυσης "πρωτείου" ή εκκλησιολογικών διαφορών (τρόπος βαπτίσματος χειροτονίας κτλ..). Παραβλέπεται όμως η πνευματική ουσία της αιρέσεως, που είναι όπως λέει ο Γ.Σωφρόνιος η αναζήτηση του Θεού "..δια της σκέψεως ημών..δια του νοός, ως να επρόκειτο περί αντικειμένου της γνώσεως ημών.Είναι δύσκολον να εύρωμεν λέξεις προς χαρακτηρισμόν της πνευματικής ουσίας αυτής της υπερηφάνου αξιώσεως του νοός ημών.."
Παραβλέπεται η ουσία της Παρουσίας του Αγίου Πνεύματος, το οποίο υποβιβάζουν και περιορίζουν μόνο στο θέμα της εγκυρότητας ή μη των Μυστηρίων, ενώ είναι ο μόνος σκοπός της ζωής μας σύμφωνα με τον Άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ (η απόκτησή Του).
Με εντυπωσίασε πάντως ο τρόπος που περιγράφει ο Άγιος Συμεών πριν από τόσους αιώνες τους σημερινούς αιρετικούς.
Λέει ο π. Α. Κονάνος ότι είναι δύσκολο να πιάσεις κάτι βρώμικο όταν αισθάνεσαι καθαρός και το αντίθετο. Η ψευτοελεεινολόγηση και ψευτοταπείνωση, μπορεί να είναι το πρόσχημα για να μην αφήσει ο άνθρωπος τα πάθη του. Αυτό είναι σωστό, αλλά πρέπει να κατανοήσουμε ότι η αμαρτία ουσιαστικά είναι μία, η εωσφορική υπερηφάνεια. Από αυτήν παράγονται οι υπόλοιπες.Η εκκλησία με τους ύμνους της μας προτρέπει να έχουμε τα έργα του Φαρισαίου αλλά απαραίτητα μαζί με την ταπείνωση του Τελώνη. Αυτή είναι όλο το ζητούμενο ακόμα και αν έρθει μέσα από την περιπέτεια του Ασώτου.
Στόν Αμέθυστο
Περί της πρώτης προσευχής
Της πρώτης προσευχής τα ιδιώματα είναι τα εξής. Όταν κανείς στέκεται σε προσευχή και σηκώνει στον ουρανό τα χέρια και τα μάτια και το νου του και σχηματίζει ο νους του θεία νοήματα και ουράνια κάλλη, ταξιαρχίες Αγγέλων και κατοικητήρια Αγίων και γενικά, όλα όσα άκουσε από τις Γραφές, αυτά στον καιρό της προσευχής τα συναθροίζει στο νου του και παρακινεί την ψυχή του σε θείο πόθο, ατενίζοντας σταθερά στον ουρανό, και μερικές φορές χύνοντας και δάκρυα από τα μάτια του, με αυτό τον τρόπο λίγο-λίγο υπερηφανεύεται η καρδιά του και επαίρεται, και του φαίνεται πως αυτά που γίνονται είναι από χάρη θεϊκή προς παρηγοριά του, κι εύχεται να βρίσκεται πάντοτε σε τέτοια εργασία. Όλα αυτά είναι σημάδια της πλάνης, γιατί το καλό δεν είναι καλό, όταν δε γίνει με τρόπο καλό...
...λοιπόν ένας τέτοιος άνθρωπος είναι αδύνατο να αποκτήσει τις αρετές ή να φτάσει στην απάθεια.
Με τούτο τον τρόπο πλανήθηκαν κι εκείνοι που βλέπουν φως αισθητά και νιώθουν κάποιες ευωδίες με την όσφρησή τους κι ακούνε φωνές κι άλλα πολλά παρόμοια. Και άλλοι από αυτούς δαιμονίστηκαν..
..άλλοι πάλι δεν κατάλαβαν αυτόν που μετασχηματίζεται σε άγγελο φωτός(Β΄ Κορ. 11,14) και πλανήθηκαν με το να τον δεχτούν κι έμειναν στο εξής αδιόρθωτοι ως το τέλος, χωρίς να δέχονται καμία συμβουλή από ανθρώπους.
Άλλοι από αυτούς παρακινήθηκαν από το διάβολο που τους απάτησε..
.. Και ποιος μπορεί να διηγηθεί όλες τις διάφορες μορφές της απάτης του διαβόλου; Κι αν τύχει κανείς να μην πάθει αυτά που είπαμε.. όμως περνά όλη του τη ζωή απρόκοπος.
https://greekdownloads.wordpress.com/2013/06/30/άγιος-συμεών-ο-νέος-θεολόγος-περί-των/#more-2570
Η Ορθοδοξία είναι μία πλήρης συναίσθηση αμαρτωλότητας, ταπείνωση-εξουθένωση, αγώνας ενάντια στην αμαρτία, αδιάλειπτη μετάνοια με ελπίδα σωτηρίας.
Δεν υπάρχει καμία σχέση ανάμεσα στην αλήθεια και το ψεύδος. Δεν έχει να κάνει τόσο με δογματικές διαφορές Ορθοδοξίας-αίρεσης όσο με το βίωμα την πνευματική οπτική και το τελικό αποτέλεσμα που "παράγει", σωτηρία ή αιώνια απώλεια.
Πολλές αιρέσεις π.χ. προτεσταντικές ομάδες, ομολογούν το "Σύμβολο της Πίστεως" και λένε ότι δογματικά πιστεύουν τα ίδια με τους Ορθόδοξους απλά έχουν άλλο τρόπο λατρείας.
Και όμως δεν υπάρχει καμία σχέση στο "τι είδους άνθρωπος παράγεται"..
"Πηγαίνουν" από το δρόμο του νου, της διάνοιας. "Μελετητές της Γραφής" με την λογική, τον ανθρώπινο εγκέφαλο. Και όλα τα υπόλοιπα είναι παράγωγα λειτουργιών του εγκεφάλου (φαντασίας, έξαψης κτλ..).
Ναι μεν υπάρχει η λάθος κατήχηση (ότι μόλις πιστέψεις σώζεσαι, το όνομά σου γράφεται ανεξάλειπτα στο βιβλίο της ζωής, είσαι ο "εκλεκτός" σε σχέση με τους γύρω σου επειδή άλλαξες τρόπο ζωής), που προκαλεί οίηση σε συνδυασμό και με ενέργειες του διαβόλου, αλλά κυρίως είναι η απουσία του Αγίου Πνεύματος, της Θείας Χάρης, που φωτίζει το εσωτερικό του ανθρώπου ώστε να δει την πραγματική του κατάσταση και να πει "ο Θεός ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλό".
Αυτό δεν θα το πει ποτέ ο αιρετικός. Η προσευχή του είναι "Σ΄ευχαριστώ που μ΄έβγαλες από τον κόσμο της αμαρτίας" και τώρα "ουκ ειμί ώσπερ οι λοιποί των ανθρώπων" όπως ο Φαρισαίος. Και αυτή την αίσθηση της υπεροχής την αντλεί από την εξωτερική ηθική "καθαρότητα" ενώ είναι έρμαιο των δαιμόνων και μάλιστα όχι απλών και κατώτερων, αλλά των ανώτερων στην ιεραρχία, των δαιμόνων της πλάνης και της υπερηφάνειας.
Αυτά τα λεπτά ζητήματα δεν υπάρχουν στο τραπέζι των θεολογικών διαλόγων. Η προσέγγιση γίνεται στο επίπεδο της θεωρητικής ανάλυσης "πρωτείου" ή εκκλησιολογικών διαφορών (τρόπος βαπτίσματος χειροτονίας κτλ..). Παραβλέπεται όμως η πνευματική ουσία της αιρέσεως, που είναι όπως λέει ο Γ.Σωφρόνιος η αναζήτηση του Θεού "..δια της σκέψεως ημών..δια του νοός, ως να επρόκειτο περί αντικειμένου της γνώσεως ημών.Είναι δύσκολον να εύρωμεν λέξεις προς χαρακτηρισμόν της πνευματικής ουσίας αυτής της υπερηφάνου αξιώσεως του νοός ημών.."
Παραβλέπεται η ουσία της Παρουσίας του Αγίου Πνεύματος, το οποίο υποβιβάζουν και περιορίζουν μόνο στο θέμα της εγκυρότητας ή μη των Μυστηρίων, ενώ είναι ο μόνος σκοπός της ζωής μας σύμφωνα με τον Άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ (η απόκτησή Του).
Με εντυπωσίασε πάντως ο τρόπος που περιγράφει ο Άγιος Συμεών πριν από τόσους αιώνες τους σημερινούς αιρετικούς.
Λέει ο π. Α. Κονάνος ότι είναι δύσκολο να πιάσεις κάτι βρώμικο όταν αισθάνεσαι καθαρός και το αντίθετο. Η ψευτοελεεινολόγηση και ψευτοταπείνωση, μπορεί να είναι το πρόσχημα για να μην αφήσει ο άνθρωπος τα πάθη του. Αυτό είναι σωστό, αλλά πρέπει να κατανοήσουμε ότι η αμαρτία ουσιαστικά είναι μία, η εωσφορική υπερηφάνεια. Από αυτήν παράγονται οι υπόλοιπες.Η εκκλησία με τους ύμνους της μας προτρέπει να έχουμε τα έργα του Φαρισαίου αλλά απαραίτητα μαζί με την ταπείνωση του Τελώνη. Αυτή είναι όλο το ζητούμενο ακόμα και αν έρθει μέσα από την περιπέτεια του Ασώτου.
Στόν Αμέθυστο
2 σχόλια:
Ο Άγιος Συμεών περιγράφει τρεις τρόπους προσευχής από τους οποίους φαίνεται η πνευματική κατάσταση του ανθρώπου.
Περί της πρώτης προσευχής
Της πρώτης προσευχής τα ιδιώματα είναι τα εξής. Όταν κανείς στέκεται σε προσευχή και σηκώνει στον ουρανό τα χέρια και τα μάτια και το νου του και σχηματίζει ο νους του θεία νοήματα και ουράνια κάλλη, ταξιαρχίες Αγγέλων και κατοικητήρια Αγίων και γενικά, όλα όσα άκουσε από τις Γραφές, αυτά στον καιρό της προσευχής τα συναθροίζει στο νου του και παρακινεί την ψυχή του σε θείο πόθο, ατενίζοντας σταθερά στον ουρανό, και μερικές φορές χύνοντας και δάκρυα από τα μάτια του, με αυτό τον τρόπο λίγο-λίγο υπερηφανεύεται η καρδιά του και επαίρεται, και του φαίνεται πως αυτά που γίνονται είναι από χάρη θεϊκή προς παρηγοριά του, κι εύχεται να βρίσκεται πάντοτε σε τέτοια εργασία. Όλα αυτά είναι σημάδια της πλάνης, γιατί το καλό δεν είναι καλό, όταν δε γίνει με τρόπο καλό...
...λοιπόν ένας τέτοιος άνθρωπος είναι αδύνατο να αποκτήσει τις αρετές ή να φτάσει στην απάθεια.
Με τούτο τον τρόπο πλανήθηκαν κι εκείνοι που βλέπουν φως αισθητά και νιώθουν κάποιες ευωδίες με την όσφρησή τους κι ακούνε φωνές κι άλλα πολλά παρόμοια. Και άλλοι από αυτούς δαιμονίστηκαν..
..άλλοι πάλι δεν κατάλαβαν αυτόν που μετασχηματίζεται σε άγγελο φωτός(Β΄ Κορ. 11,14) και πλανήθηκαν με το να τον δεχτούν κι έμειναν στο εξής αδιόρθωτοι ως το τέλος, χωρίς να δέχονται καμία συμβουλή από ανθρώπους.
Άλλοι από αυτούς παρακινήθηκαν από το διάβολο που τους απάτησε..
.. Και ποιος μπορεί να διηγηθεί όλες τις διάφορες μορφές της απάτης του διαβόλου; Κι αν τύχει κανείς να μην πάθει αυτά που είπαμε.. όμως περνά όλη του τη ζωή απρόκοπος.
https://greekdownloads.wordpress.com/2013/06/30/άγιος-συμεών-ο-νέος-θεολόγος-περί-των/#more-2570
(συνεχίζεται)
Ακριβώς η περιγραφή "χαρισματικών" αιρετικών, ή πλανεμένων "Ορθοδόξων", "φωτισμένων" κτλ.. από τον Άγιο Συμεών. Η πνευματική στασιμότητα σε μια κατάσταση οίησης, (ορθο)-λογικής ερμηνείας γραφών, φαντασίας "πνευματικότητας" και "αγιότητας"..
Η Ορθοδοξία είναι μία πλήρης συναίσθηση αμαρτωλότητας, ταπείνωση-εξουθένωση, αγώνας ενάντια στην αμαρτία, αδιάλειπτη μετάνοια με ελπίδα σωτηρίας.
Δεν υπάρχει καμία σχέση ανάμεσα στην αλήθεια και το ψεύδος. Δεν έχει να κάνει τόσο με δογματικές διαφορές Ορθοδοξίας-αίρεσης όσο με το βίωμα την πνευματική οπτική και το τελικό αποτέλεσμα που "παράγει", σωτηρία ή αιώνια απώλεια.
Πολλές αιρέσεις π.χ. προτεσταντικές ομάδες, ομολογούν το "Σύμβολο της Πίστεως" και λένε ότι δογματικά πιστεύουν τα ίδια με τους Ορθόδοξους απλά έχουν άλλο τρόπο λατρείας.
Και όμως δεν υπάρχει καμία σχέση στο "τι είδους άνθρωπος παράγεται"..
"Πηγαίνουν" από το δρόμο του νου, της διάνοιας. "Μελετητές της Γραφής" με την λογική, τον ανθρώπινο εγκέφαλο. Και όλα τα υπόλοιπα είναι παράγωγα λειτουργιών του εγκεφάλου (φαντασίας, έξαψης κτλ..).
Ναι μεν υπάρχει η λάθος κατήχηση (ότι μόλις πιστέψεις σώζεσαι, το όνομά σου γράφεται ανεξάλειπτα στο βιβλίο της ζωής, είσαι ο "εκλεκτός" σε σχέση με τους γύρω σου επειδή άλλαξες τρόπο ζωής), που προκαλεί οίηση σε συνδυασμό και με ενέργειες του διαβόλου, αλλά κυρίως είναι η απουσία του Αγίου Πνεύματος, της Θείας Χάρης, που φωτίζει το εσωτερικό του ανθρώπου ώστε να δει την πραγματική του κατάσταση και να πει "ο Θεός ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλό".
Αυτό δεν θα το πει ποτέ ο αιρετικός. Η προσευχή του είναι "Σ΄ευχαριστώ που μ΄έβγαλες από τον κόσμο της αμαρτίας" και τώρα "ουκ ειμί ώσπερ οι λοιποί των ανθρώπων" όπως ο Φαρισαίος. Και αυτή την αίσθηση της υπεροχής την αντλεί από την εξωτερική ηθική "καθαρότητα" ενώ είναι έρμαιο των δαιμόνων και μάλιστα όχι απλών και κατώτερων, αλλά των ανώτερων στην ιεραρχία, των δαιμόνων της πλάνης και της υπερηφάνειας.
Αυτά τα λεπτά ζητήματα δεν υπάρχουν στο τραπέζι των θεολογικών διαλόγων. Η προσέγγιση γίνεται στο επίπεδο της θεωρητικής ανάλυσης "πρωτείου" ή εκκλησιολογικών διαφορών (τρόπος βαπτίσματος χειροτονίας κτλ..). Παραβλέπεται όμως η πνευματική ουσία της αιρέσεως, που είναι όπως λέει ο Γ.Σωφρόνιος η αναζήτηση του Θεού "..δια της σκέψεως ημών..δια του νοός, ως να επρόκειτο περί αντικειμένου της γνώσεως ημών.Είναι δύσκολον να εύρωμεν λέξεις προς χαρακτηρισμόν της πνευματικής ουσίας αυτής της υπερηφάνου αξιώσεως του νοός ημών.."
Παραβλέπεται η ουσία της Παρουσίας του Αγίου Πνεύματος, το οποίο υποβιβάζουν και περιορίζουν μόνο στο θέμα της εγκυρότητας ή μη των Μυστηρίων, ενώ είναι ο μόνος σκοπός της ζωής μας σύμφωνα με τον Άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ (η απόκτησή Του).
Με εντυπωσίασε πάντως ο τρόπος που περιγράφει ο Άγιος Συμεών πριν από τόσους αιώνες τους σημερινούς αιρετικούς.
Λέει ο π. Α. Κονάνος ότι είναι δύσκολο να πιάσεις κάτι βρώμικο όταν αισθάνεσαι καθαρός και το αντίθετο. Η ψευτοελεεινολόγηση και ψευτοταπείνωση, μπορεί να είναι το πρόσχημα για να μην αφήσει ο άνθρωπος τα πάθη του. Αυτό είναι σωστό, αλλά πρέπει να κατανοήσουμε ότι η αμαρτία ουσιαστικά είναι μία, η εωσφορική υπερηφάνεια. Από αυτήν παράγονται οι υπόλοιπες.Η εκκλησία με τους ύμνους της μας προτρέπει να έχουμε τα έργα του Φαρισαίου αλλά απαραίτητα μαζί με την ταπείνωση του Τελώνη. Αυτή είναι όλο το ζητούμενο ακόμα και αν έρθει μέσα από την περιπέτεια του Ασώτου.
Δημοσίευση σχολίου