Εδώ και 4 περίπου χρόνια βιώναμε το απόλυτο “Yes Sir!” ως διαπραματευτική στρατηγική: η Ελληνική κυβέρνηση, μετά από επικοινωνιακά τρικ τύπου “το παίζω δύσκολη”, υιοθετούσε πλήρως τις θέσεις των πιστωτών.
Τί εξυπηρετούσαν αυτές οι θέσεις; Όπως αποδείχθηκε από τα αποτελέσματα, μακροοικονομικά την αύξηση του όρου χρέος/ΑΕΠ, μικροοικονομικά τη διάλυση της επιχειρηματικότητας, εθνικά τη συρρίκνωση του πληθυσμού και μια νέα προσφυγιά, κυρίως των μορφωμένων – δανειστήκαμε για να εκπαιδεύσουμε νέους και να τους πάρουν δωρεάν οι πιστωτές...
Τί σημαίνει αυτό σε πολιτικούς όρους; Ότι το πολιτικό σύστημα, προσωπικό και κόμματα, που απέτυχε εδώ και πάνω από σαράντα χρόνια να φέρει ένα καλύτερο, βιώσιμο μέλλον στην κοινωνία, ήθελε να παραμείνει στη θέση του με κάθε κόστος, έστω και με τον αφανισμό της.
Με απλά λόγια, η θεσμικά απροετοίμαστη Ελλάδα δεν είχε το επίπεδο να πει κάτι διαφορετικό μεν, σοβαρό δε, από αυτά που εξυπηρετούσαν τους πιστωτές. Δεν ήξερε ότι θα'ρθει το διάγγελμα από το Καστελλόριζο; Το'ξερε. Ενημέρωση για το πού πάμε είχε ειπωθεί, εκτός από ανεπίσημα και στο 'παράλληλο σύμπαν', εκτός από επιστήμονες σε συνέδρια και αλλού, στο βήμα της Βουλής από το 1994 και ξανά το 2008. Δεν ήξερε ότι ο μόνος τρόπος για να μην καταλήξουμε εκεί ήταν η δημιουργία και η υλοποίηση εθνικού σχεδίου εκτός του φαύλου πολιτικού συστήματος; Το'ξερε. Ο Ελληνικός Στρατηγικός Σχεδιασμός © ήταν εξ'αρχής ο μόνος τρόπος διασφάλισης της επιβίωσης της Ελληνιικής Δημοκρατίας ως αυτόνομο κράτος.
Για ποιό λόγο δεν υπήρξε εθνικό σχέδιο; Διότι το πολιτικό σύστημα δεν ήθελε και οι αρμόδιοι θεσμοί δεν είχαν τη δυνατότητα (εξουσία και πόρους) να το φτιάξουν.
Το 2012 δημιουργήθηκε η ψευδαίσθηση ότι το πολιτικό σύστημα μπορεί και θέλει να φτιάξει εθνικό σχέδιο, υιοθετώντας μέρος, αν όχι το σύνολο, του προγράμματος “Εθνική Αντιπρόταση”, το οποίο αποδείχθηκε ότι ήταν η μόνη βάση στο συμβούλιο πολιτικών αρχηγών. Δυστυχώς αποδείχθηκε επίσης ότι το πολιτικό προσωπικό δεν ήταν ικανό να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να στηρίξει ένα εθνικό σχέδιο σε υπερκομματική βάση, γι'αυτό και αναλώθηκε σε κοκορομαχίες ανεπαρκών συνιστωσών του.
Το 2015 γυρίσαμε το χρόνο πίσω. Το “Πρόγραμμα Θεσσαλονίκης” δεν ήταν καν σχέδιο αλλά επικεφαλίδες γενικής πολιτικής ευχολογικού περιεχομένου, συνεπώς ήταν σαφές ότι η λύση δεν προερχόταν από εκεί. Η ελπίδα πήγαζε από το νέο, το εν δυνάμει εκτός του φαύλου πολιτικού συστήματος της μεταπολίτευσης. Όπως είχα ενημερώσει προεκλογικά, αυτό δεν αρκούσε και, μοιραία, θα οδηγούσε σε αδιέξοδο, το οποίο θα εξυπηρετούσε αποκλειστικά και μόνο τους πιστωτές και τους εγχώριους προθύμους.
Δεν υπάρχει εθνική βάση διαπραγμάτευσης. Όσο δεν υπάρχει ένα άλλο εθνικό σχέδιο από αυτό που προτείνουν οι πιστωτές και εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους εις βάρος των δικών μας, το εθνομηδενιστικό σχέδιο των πιστωτών θα είναι μονόδρομος.
Όσο δεν υπάρχει εθνική βάση διαπραγμάτευσης, δεν υπάρχει “μνημονιακός” και “αντιμνημονιακός”: όλοι είναι εθνομηδενιστές. Όσο δεν υπάρχει εθνική βάση διαπραγμάτευσης, δεν υπάρχει “πατριώτης” και “προδότης”: όλοι είναι ανεπαρκείς δια να ομιλούν. Όσοι εκφέρουν γνώμη και άποψη πορισματολογώντας ωσάν πολιτικοί ιατροδικαστές πάνω στο πτώμα της μεταπολίτευσης, περιγράφοντας τη λύση λες και θα πέσει από τον ουρανό, δεν κάνουν τίποτα λιγότερο από το να στηρίζουν την ανεπάρκεια και να καλλιεργούν συναισθήματα συμπάθειας, κατανόησης και εν τέλει αποδοχής για τους ανεπαρκείς του πολιτικού προσωπικού και όσων περιφέρονται ασκόπως ή σκοπίμως γύρω του. Το αποτέλεσμα της καφενειακού τύπου αμπελοφιλοσοφίας είναι η εμπέδωση τής άποψης ότι είμαστε όλοι τα ίδια (χάλια).
Χρόνια πριν, με στοιχεία, υπήρχαν κάποιοι –ελάχιστοι– που είχαν αποδείξει τη βάση διαπραγμάτευσης των αλλοδαπών: μετατροπή της Ελλάδας σε αποτυχημένο κράτος (failed state) και απορρόφησή του από την Γερμανική Ομοσπονδία Ευρωπαϊκών Εταιριών (πρώην εθνών-κρατών της ΕΕ) ως νέα Μόσχα επί ΕΣΣΔ. Ο αναγνώστης θα βρει ένα μικρό δείγμα εδώ.
Έγραψα και σχετική Επίκαιρη Ερώτηση, η οποία κατατέθηκε μεν, αλλά δεν απαντήθηκε. Ποτέ. Χωρίς καμιά επίπτωση για όσους αρνήθηκαν να πουν την αλήθεια για την κατάσταση της Ελλάδας. Ακριβώς όπως έκαναν με το περίφημο non-paper για την αποδοχή παραγωγής κινδύνου εθνικής ασφαλείας από το Μνημόνιο.
Έτσι διαπραγματεύονται οι άλλοι: “Griechenland ist ein gescheiterter Staat.”
Όποιος έχει να πει μια λέξη που βάζει έστω και ένα μικρό λιθαράκι στο χτίσιμο ενός εθνικού σχεδίου, έχει δικαίωμα και υποχρέωση να ομιλεί. Όχι όλοι.
kostasxan
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου