Το Ολοκαύτωμα της Ευρώπης

Ευχόμαστε να κατανοήσουν κάποια στιγμή οι Έλληνες πως δεν είναι οι ίδιοι οι μοναδικοί υπεύθυνοι της χρεοκοπίας τους, αλλά οι παγίδες, στις οποίες οδηγήθηκαν – κάτι που αποδεικνύεται από τις εξελίξεις στη Γαλλία, η οικονομία της οποίας έχει εισέλθει σε πορεία κατάρρευσης, λόγω των ύπουλων επιθέσεων που δέχεται από τη Γερμανία.

«Υπάρχουν δύο τρόποι υποδούλωσης και κατοχής ενός Έθνους. Ο πρώτος είναι με το στρατό και ο δεύτερος με το χρέος» (J. Adams).

Ανάλυση

Μία από τις πλέον συνήθεις θεωρίες που κυκλοφορούν, όσον αφορά τις οικονομίες των χωρών της Ευρωζώνης, είναι πως το βασικό πρόβλημα της νομισματικής ένωσης έχει σχέση με τα διαφορετικά μοντέλα ανάπτυξης των κρατών του Βορά και του Νότου – όπου δήθεν συμβαίνουν τα εξής:

(α) τα μεν πρώτα μπορούν εύκολα μέσω των επιχειρηματικών δομών τους να επιβάλλουν μισθούς που ταιριάζουν στην ανάπτυξη τους μέσω της ανόδου των εξαγωγών, με αποτέλεσμα να αυξάνεται η ανταγωνιστικότητα τους, ενώ (β) τα δεύτερα δεν είναι σε θέση να το κάνουν, παρά μόνο με την υποτίμηση των εθνικών νομισμάτων τους που όμως δεν διαθέτουν πλέον.

Εν προκειμένω θεωρείται πως μέσω της υπερβολικής αύξησης των μισθών, ιδιαίτερα στο δημόσιο τομέα, καθώς επίσης με τη βοήθεια της χρηματιστικοποίησης (χαμηλά επιτόκια κλπ.), μπόρεσαν για ένα σχετικά μεγάλο χρονικό διάστημα να αποκρυφτούν οι συσσωρευμένες ανισότητες της Ευρωζώνης – κάτι που όμως δεν ήταν δυνατόν να διατηρηθεί εσαεί, οπότε ήλθαν στην επιφάνεια νομοτελειακά, με το ξέσπασμα της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους. Έκτοτε δε οι Βόρειες χώρες επιβάλλουν στις Νότιες το δικό τους αποπληθωριστικό και εξαγωγικό μοντέλο ανάπτυξης, με κέντρο βάρους την εσωτερική υποτίμηση – έτσι ώστε να μειωθεί το κόστος εργασίας ανά μονάδα προϊόντος, στα επίπεδα της Γερμανίας.

Εν τούτοις, η θεωρία αυτή δεν επεξηγεί τη διαφορετική πορεία της Γαλλίας, μίας χώρας  του Βορά ουσιαστικά, από τη Γερμανία – όπου είναι δεδομένο το ότι η Γαλλία, μετά την είσοδο της στην Ευρωζώνη και ειδικά μετά τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008, παρουσιάζει μία επιδείνωση όλων των οικονομικών της δεικτών. Ειδικότερα, το κατά κεφαλήν ΑΕΠ της Γαλλίας, η ανεργία, το δημόσιο χρέος, η βιομηχανική παραγωγή κοκ. εξελίσσονται πολύ χειρότερα, από τη Γερμανία (γράφημα, πηγή: P. Kaczmarczyk) – ενώ η ερμηνεία, σύμφωνα με την οποία οι εξελίξεις αυτές οφείλονται στη διαφορά που υπάρχει στους Θεσμούς των δύο χωρών, δεν πείθει κανέναν.

Εύλογα βέβαια, αφού εάν συγκρίνει κανείς αντικειμενικά τους Θεσμούς των δύο χωρών, θα διαπιστώσει αμέσως πως οι διαφορές τους είναι πολύ μικρές, για να αιτιολογούν τις σοβαρότατες αποκλίσεις στα οικονομικά τους μεγέθη που αναφέρονται στο παραπάνω γράφημα – ενώ το σημαντικότερο όλων, το σύστημα του καθορισμού των μισθών στις δύο χώρες με κριτήριο βέβαια την παραγωγικότητα των εργαζομένων, έχει διαπιστωθεί πως λειτουργικά είναι ομοιόμορφο, με μηδαμινές διαφορές.

Πόσο μάλλον όταν η Γαλλία δεν έχει ένα αποκεντρωμένο και μη συντονισμένο σύστημα καθορισμού των μισθών, όπως κατηγορούνται οι χώρες του Νότου – με αποτέλεσμα να θεωρείται από πολλούς ότι αποτελεί το βασικό τους πρόβλημα, το οποίο προκαλεί τη μείωση της ανταγωνιστικότητας τους.

Αντίθετα, υπάρχουν πολλές μελέτες που τεκμηριώνουν πως η Γαλλία ανήκει σε εκείνες τις οικονομίες που διακρίνονται για τον υψηλό βαθμό συντονισμού των μισθών των εργαζομένων τους (πηγή) – ενώ έχουμε αναφέρει αρκετές φορές πως είναι η μοναδική χώρα  της Ευρωζώνης που συνέδεσε την πορεία των μισθών με τον πληθωριστικό στόχο της ΕΚΤ (2%), όπως προβλεπόταν από τη συμφωνία του ευρώ.

Η δεύτερη λανθασμένη ερμηνεία

Ένας επόμενος ισχυρισμός, με τον οποίο γίνεται επίσης προσπάθεια να ερμηνευθούν οι ανισορροπίες εντός της Ευρωζώνης, οι διαφορετικές πορείες του Βορά με το Νότο είναι το ότι, τα κράτη της νομισματικής ένωσης είχαν εξειδικευθεί σε διαφορετικά μεταξύ τους προϊόντα και αγορές. Ειδικότερα, πως οι χώρες του Νότου παρήγαγαν αγαθά εντάσεως εργασίας που ευρίσκονταν σε άμεσο ανταγωνισμό με τα φθηνά προϊόντα της Ασίας – οπότε έπρεπε να μειώσουν πολύ περισσότερο τους μισθούς των εργαζομένων τους, καθώς επίσης να διαμορφώσουν έτσι τις παραγωγικές δομές τους, ώστε να είναι σε θέση να ανταγωνιστούν τις ασιατικές χώρες.

Όμως, όπως και στην πρώτη περίπτωση των διαφορετικών συστημάτων καθορισμού των μισθών, η σύγκριση μεταξύ της Γαλλίας και της Γερμανίας δεν επιβεβαιώνει ούτε αυτόν τον ισχυρισμό – αφού και οι δύο χώρες εξειδικεύονται σε ποιοτικά, υψηλής αξίας αγαθά, έχουν ένα εξίσου εξελιγμένο εκπαιδευτικό σύστημα (το γαλλικό θεωρείται καλύτερο), ενώ προσφέρουν τα ίδια κίνητρα για επενδύσεις (μελέτη). Εκτός αυτού, η εξέλιξη της παραγωγικότητας των δύο αυτών χωρών τεκμηριώνει πως η ωριαία παραγωγικότητα της Γαλλίας είναι υψηλότερη από την αντίστοιχη της Γερμανίας (γράφημα 2) – ενώ οι τάσεις (διακεκομμένη γραμμή) δεν εμφανίζουν σημαντικές διαφορές.

Λογικά λοιπόν συμπεραίνεται πως η Γαλλία είναι καλύτερα προετοιμασμένη από τη Γερμανία, για να την ανταγωνίζεται στις διεθνείς αγορές – κάτι που όμως έρχεται σε αντίθεση με το ότι, οι γερμανικές βιομηχανίες αποσπούν συνεχώς μερίδια αγοράς από τις γαλλικές, σε παγκόσμιο επίπεδο (γράφημα 3).

Μία ερμηνεία του φαινομένου θα ήταν ίσως το ότι, οι Γερμανοί διατήρησαν σταθερά τα μερίδια αγοράς τους σε Αγορές που αυξάνονταν με μεγαλύτερο ρυθμό – οπότε έχασαν λιγότερα, σε σχέση με τους Γάλλους, σε συνολικό παγκόσμιο επίπεδο (μελέτη). Το γράφημα 4 τώρα περιγράφει τα μερίδια των Γερμανών και των Γάλλων εξαγωγέων σε διάφορες περιοχές του πλανήτη – τεκμηριώνοντας πως οι Γερμανοί κερδίζουν συνεχώς μερίδια αγοράς από τους Γάλλους, με αφετηρία το ξεκίνημα της Ευρωζώνης. Επειδή δε πρόκειται γενικότερα για εξαγωγές από τη νομισματική ένωση, τότε η άνοδος του μεριδίου αγοράς της μίας χώρας θα πρέπει να συνοδεύεται από την πτώση της άλλης – εκτός εάν οφείλεται σε νέες Αγορές ή στη μεγαλύτερη άνοδο των υφισταμένων.

Εν προκειμένω, εάν πράγματι οι Γερμανοί διατηρούσαν σταθερά τα μερίδια αγοράς τους σε Αγορές που αυξάνονταν με μεγαλύτερο ρυθμό ή/και κέρδιζαν νέες αγορές, τότε η άνοδος των εξαγωγών τους δεν θα μείωνε τις εξαγωγές των άλλων – κάτι που όμως δεν συνέβη και δεν συμβαίνει, αφού οι Γάλλοι χάνουν συνεχώς. Αντίθετα, το γεγονός ότι μόλις τα τελευταία δύο χρόνια μειώθηκε ελαφρά το μερίδιο αγοράς των Γερμανών, ακριβώς όταν οι μισθοί στη Γερμανία αυξήθηκαν κάπως περισσότερο, τεκμηριώνει ότι, η αιτία της αύξησης των γερμανικών εξαγωγών είναι ξεκάθαρα το μισθολογικό-τιμολογιακό dumping που έχει υιοθετήσει η χώρα από το ξεκίνημα της Ευρωζώνης.

Με τον τρόπο αυτό λοιπόν και μόνο αύξησε η Γερμανία την ανταγωνιστικότητα της, εις βάρος όλων των εταίρων της, παραβιάζοντας ουσιαστικά όλους τους κανονισμούς της Ευρωζώνης – κάτι που φαίνεται ολοκάθαρα στο εμπορικό ισοζύγιο των δύο χωρών (μπλε στήλες στο γράφημα 5), καθώς επίσης στα αντίστοιχα χρηματοδοτικά τους υπόλοιπα, με αφετηρία την είσοδο τους στη νομισματική ένωση.

Ειδικά όσον αφορά τα χρηματοδοτικά υπόλοιπα (γράφημα 6 κάτω), με εξαίρεση τα νοικοκυριά που είναι καθαροί αποταμιευτές και στις δύο χώρες, ενώ στη Γερμανία οι δύο υπόλοιποι τομείς (επιχειρήσεις, δημόσιο) εξοικονομούν χρήματα και χρεώνουν με αυτά το εξωτερικό, στη Γαλλία χρεώνεται τόσο το δημόσιο, όσο και οι επιχειρήσεις – οπότε φαίνεται καθαρά πού οφείλεται η κρίση υπερχρέωσης της Ευρωζώνης, η οποία οδηγεί στη γερμανική κατοχή των περισσότερων κρατών της σταδιακά, με την Ελλάδα να είναι η πρώτη που έχει υποκύψει, ακολουθούμενη από την Πορτογαλία.

Συμπερασματικά λοιπόν το πρόβλημα της Ευρωζώνης δεν είναι το κοινό νόμισμα, η Ελλάδα ή οτιδήποτε άλλο, αλλά η Γερμανία – γεγονός που αποδεικνύεται από τη Γαλλία, η οποία ουσιαστικά «σκάβει μόνη της τον τάφο της», έχοντας την ψευδαίσθηση πως θα μοιραστεί τα κέρδη με τη Γερμανία. Ακόμη χειρότερα, βοηθάει τη Γερμανία να διευρύνει την οικονομική της κυριαρχία στηρίζοντας μαζί της χώρες όπως η Ελλάδα ή η Ιταλία – χωρίς να δίνει σημασία στο γεγονός ότι, τα κέρδη που πηγάζουν από αυτή τη στήριξη «απορροφώνται» σχεδόν στο σύνολο τους από τη Γερμανία.

Στο παράδειγμα της Ελλάδας, ενώ η Γαλλία μαζί με πολλές άλλες χώρες έχει δανείσει την Ελλάδα, η Γερμανία ηγείται των δανειστών με το αυθαίρετο Euro Group που η ίδια δρομολόγησε – επίσης με τον ESM που ελέγχει απόλυτα, έχοντας τοποθετήσει Γερμανό επικεφαλής, με την ΕΚΤ που σύντομα θα αποκτήσει Γερμανό διοικητή κοκ.

Εκτός αυτού, η Γερμανία είναι η χώρα που επιβάλλει την πολιτική λιτότητας, με αποκλειστικό και μόνο στόχο την απομύζηση των εταίρων της, στους οποίους ασφαλώς συμπεριλαμβάνεται και η Γαλλία – κάτι που ελπίζουμε να κατανοήσει η μεγάλη αυτή χώρα, εμποδίζοντας μαζί με την Ιταλία τη δημιουργία του 4ου γερμανικού Ράιχπου ευρίσκεται σε εξέλιξη. Δυστυχώς παράλληλα αυξάνονται ραγδαία τα ποσοστά του ακροδεξιού γερμανικού AfD, τα οποία έχουν ήδη φτάσει στο 17% – υπενθυμίζοντας πως ήδη από το 2008 είχαμε γράψει πως ενδεχομένως η  καγκελάριος να εγκυμονεί το νέο Χίτλερ.

Επίλογος

Ολοκληρώνοντας, ελπίζουμε να μην κουράζουν τα γραφήματα που προσθέτουμε στα άρθρα (όλα μεγεθύνονται πατώντας επάνω) – τα οποία είναι δυστυχώς απολύτως απαραίτητα, εάν θέλει κανείς να τεκμηριώνει αυτά που γράφει ως οφείλει, έστω και αν χρειάζεται να τα πληρώνει. Σε κάθε περίπτωση, ευχόμαστε να κατανοήσουν κάποια στιγμή οι Έλληνες πως δεν είναι οι ίδιοι οι μοναδικοί υπεύθυνοι για τη χρεοκοπία τους, αλλά οι παγίδες, στις οποίες οδηγήθηκαν – χωρίς να μας κατηγορούν πως δεν θέλουμε να αναλάβουμε τις ευθύνες που μας αναλογούν.

Το γεγονός αυτό αποδείχθηκε από την παραπάνω μικρή ανάλυση, όπου η βασική διαφορά της Ελλάδας με τη Γαλλία είναι το μέγεθος και η βιομηχανική ιστορία της τελευταίας – χωρίς όμως αυτό να την προστατεύει, αφού δεν σημαίνει τίποτα άλλο, από το ότι θα αργήσει περισσότερο να καταλήξει όπως η πατρίδα μας, εάν συνεχιστεί το Ολοκαύτωμα της Ευρώπης. Οι ίδιοι οι Γάλλοι Πολίτες πάντως προωθούν τη διπλανή φωτογραφία, με ένα κείμενο που γράφει τα εξής: «Υπάρχουν δύο τρόποι υποδούλωσης και κατοχής ενός Έθνους. Ο πρώτος είναι με το στρατό και ο δεύτερος με το χρέος» (J. Adams).

Όσον αφορά τις λύσεις για την Ελλάδα, δεν βρίσκονται δυστυχώς εκεί που νομίζουμε, αλλά στη μη τήρηση της υποχρέωσης για πρωτογενή πλεονάσματα, άρα στη μείωση της φορολογίας κοκ. – αφού ούτε η καγκελάριος τήρησε το λόγο της για διαγραφή χρέους από το 2012. Επίσης, στο σταμάτημα του ξεπουλήματος των δημοσίων επιχειρήσεων στις εξευτελιστικές τιμές που έχουν προκληθεί σκόπιμα από τη βαθιά ύφεση, στην οποία καταδικάσθηκε η πατρίδα μας – αφού όλα τα υπόλοιπα είναι συνώνυμα με τη συλλογική μας αυτοκτονία.

Τέλος στη διαγραφή τουλάχιστον εκείνου του μέρους του χρέους που επιμηκύνθηκε για μετά το 2032, προερχόμενο ουσιαστικά από το εκ προμελέτης έγκλημα των μνημονίων – εναλλακτικά στο συμψηφισμό του με ένα μέρος των αποζημιώσεων που χωρίς καμία αμφιβολία μας οφείλουν οι Γερμανοί, ύψους 180 δις € κατά τους ίδιους τους οικονομολόγους τους, τις οποίες πρέπει επιτέλους να διεκδικήσουμε ενωμένοι.

analyst