[Ο καθηγητής Ζαν-Φρανσουά Μπραουνστάιν, στο πρόσφατο βιβλίο του, το λέει επί το ευγενικότερο: ‘’Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΡΕΛΑΘΗΚΕ’’.
Aναφέρεται στους Αμερικανούς ‘’πρωτοπόρους’’, και τους Ευρωπαίους θιασώτες τους, φιλοσόφους που με επίκεντρο το φύλο, το ζώο και την ευθανασία σε συνδυασμό με την συνεχή επινόηση δικαιωμάτων γκρεμίζουν τον άνθρωπο από το βάθρο του και τον υπαγάγουν στη φύση. Μετρήσαμε ήδη τα πρώτα θύματα αυτής ψευδοεπιστημονικής σκέψης, που ορμώμενη εξ Αμερικής κατακλύζει την παρακμιακή και αυτοκτονική Ευρώπη. Και στη χώρα μας, ακόμα και μητέρες, πρωτοκλασάτες της Δεξιάς, φόρεσαν ψιλοτάκουνο προοδευτικότητας και συντάχτηκαν με τους οπαδούς του ‘’επιστημονικού’’ σοσιαλισμού και – σε καταφανή αντίθεση προς την επιστήμη – ψήφισαν την αλλαγή φύλου σε ανήλικους! Ο άνθρωπος που απευθύνει το κατηγορητήριο δεν είναι κάποιος ‘’αντιδραστικός’’ θεολόγος, η ‘’σκοταδιστής’’ ιεροκήρυκας· διδάσκει φιλοσοφία – Διαφωτισμό ουσιαστικά – στη Σορβόννη, διεξάγει έρευνα για την ιστορία και τη φιλοσοφία των βιολογικών, ιατρικών και ανθρωπιστικών επιστημών στον 19ο αιώνα και έχει συγγράψει μελέτες στο έργο του Ωγκύστ Κοντ και του Ρουσώ. Εξ ιδίων λοιπόν τα βέλη! Με την αυτονόμηση του ανθρώπου, τον πόλεμο εναντίον κάθε χριστιανικής αξίας και την εκζήτηση της προόδου, ήταν βέβαιο ότι ο Διαφωτισμός θα κατέληγε εκεί που κατέληξε. Ο Γκόμπροβιτς το είχε διαισθανθεί μισόν αιώνα πριν (1968) στο Ημερολόγιό του: ‘’Το θεμελιώδες πρόβλημα της εποχής μας, αυτό που κυριαρχεί ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΑ στη δυτική επιστήμη, μπορεί να συνοψιστεί ως εξής: όσο πιο σοφός είναι κανείς, τόσο μεγαλύτερο κτήνος αποδεικνύεται’’. Και πριν απ’ αυτόν οι Πατέρες της Εκκλησίας: ‘’Νους, αφιστάμενος της μνήμης του Θεού, θηριώδης ή δαιμονιώδης γίνεται’’! Ε.Δ.Ν.]
Το φύλο, το ζώο, η ευθανασία. Μια βουτιά στην καρδιά του πυρήνα της πολιτικής ορθότητας, από τον Ζαν-Φρανσουά Μπραουνστάιν. Μια σοφή και ευχάριστη αποδόμηση που ξετινάζει τους θιασώτες της.
Ζαν-Φρανσουά Μπραουνστάιν: Η φιλοσοφία τρελάθηκε: το φύλο, το ζώο, ο θάνατος.
Επιτίθενται. Βρίζουν. Απειλούν. Κυριαρχούν στις τηλεοπτικές τράπεζες συζητήσεων και στις πανεπιστημιακές παραδόσεις. Οπλισμένοι με τα καλά τους αισθήματα, στηλιτεύουν τους λίγους που τολμούν να τους αντικρούουν με λέξεις που σκοτώνουν: «αντιδραστικός», «λεπτολόγος». Έχουν πάντα στο στόμα τους το “δικαίωμα”: δικαιώματα των γυναικών, δικαιώματα των ομοφυλοφίλων, δικαιώματα των ζώων, δικαίωμα σε έναν αξιοπρεπή θάνατο. Διατυμπανίζουν με έμφαση τα πανεπιστημιακά ‘’κουδούνια’’ που έφεραν από την Αμερική: gender studies, animal studies, βιοηθική. Τους ακούμε. Τους υφιστάμεθα. Μας επιβάλλονται. Αλλά κανείς δεν τους διαβάζει.
Αυτό το μεθοδικό έργο της ανάγνωσης είναι που οδήγησε τον Ζαν – Φρανσουά Μπραουνστάιν. Ο συγγραφέας μας είναι καθηγητής φιλοσοφίας στη Σορβόνη. Φανταζόμαστε ότι πρέπει μερικές φορές να νοιώθει πολύ μόνος του. Αλλά αυτό το αίσθημα μοναξιάς είναι αναμφισβήτητα που του έδωσε το θάρρος να βυθιστεί σ ‘αυτόν τον ωκεανό της σκοτεινής λογοτεχνίας, φαντασμένο ψευδοεπιστημονικό ασυνάρτητο λόγο, ιδίωμα επιτηδευμένων γελοιοτήτων, παραλήρημα χιλιαστή προφήτη. Το ελάχιστο που έφερε στην επιφάνεια για τις ανάγκες του έργου του μας εξoυθενώνει πολύ γρήγορα. Αυτό είναι αναμφίβολα το κύριο λάθος του. Αλλά το έργο της αποδόμησης αυτής της πολιτικά ορθής τρέλας έχει το τίμημά του.
Τα παιδάκια στα οποία πειραματίστηκε ο καθ. Μάνεϊ και τα οποία οδήγησε τελικά στο θάνατο.
Το κοινό σημείο όλων αυτών των “θεωρητικών” είναι ακριβώς ότι περιορίζονται στη θεωρία. Το πραγματικό δεν υπάρχει γι ‘αυτούς, μόνο οι λέξεις μετράνε. Οι λέξεις για τις οποίες υπερηφανεύονται χωρίς να τις συνδέουν ποτέ με την πραγματικότητα των ανδρών, των γυναικών ή των ζώων. Είναι ιδεολόγοι, με τη χειρότερη έννοια του όρου. Αλλά όταν αγγίζουν το πραγματικό, δημιουργούν ερείπια.
Ο Ζαν – Φρανσουά Μπραουνστάιν ανακαλεί την τρομερή ιστορία του Ντέιβιντ Ράιμερ – δράμα που είχε ήδη ξεθάψει ο Μισέλ Ονφραί πριν από λίγα χρόνια κάτω από τις ύβρεις των θιασωτών: αυτό το παιδί, έχασε από ατύχημα το πέος του, και ωθήθηκε, με τη χρήση ορμονών και χειρουργικών επεμβάσεων, με τη συνενοχή των γονέων, να γίνει κορίτσι. Έφηβος, ο Ντέιβιντ, που είχε γίνει Τζόαν, θα θελήσει να γίνει και πάλι Ντέιβιντ. Τελικά θα αυτοκτονήσει [σ.τ.μ.: Εκτενή παρουσίαση αυτού του φασιστικού πειράματος σε δύο αδελφάκια υπάρχει στη διεύθυνση https://www.antibaro.gr/article/15905%5D.
Ο μεγάλος δάσκαλος αυτού του πειράματος ήταν ο Τζων Μάνεϊ*. Άγνωστος στη Γαλλία το ευρύ κοινό, θεωρείται εφευρέτης της διάσημης θεωρίας του φύλου. Με αυτόν τον Ντέιβιντ που έγινε Τζόαν, ο θεωρητικός μας κρατούσε την απόδειξη ότι το γένος, πολιτιστικό δεδομένο, ήταν πολύ πιο αποφασιστικό από το φύλο, βιολογικό δεδομένο. Οι μαθητές του τον ξεπέρασαν. Ο Μάνεϊ στηριζόταν ακόμα σε ένα βιολογικό υπόστρωμα του σώματος. Στη συνέχεια ήλθε η Τζούντιθ Μπάτλερ για να υποστηρίξει ότι το γένος δεν αρκεί από μόνο του.
Αποκαλώντας «κόρη» το παιδί τους, οι γονείς την κάνουν κοπέλα που, διαφορετικά, θα μπορούσε να γίνει αγόρι! Όσο γελοίες και αν εμφανίζονται αυτές οι θεωρίες, αποκτούν θιασώτες και επιβάλλονται στον δημόσιο διάλογο. Ο Μπραουνστάιν δείχνει ότι αυτή η συλλογική τρέλα συνεχίζεται από την ιατρική η οποία χαρακτηρίζει παθολογική περίπτωση τις ηθικές ανησυχίες των νεαρών που αισθάνονται άβολα με το σώμα τους, προσφέροντας ιατρικές λύσεις, από ορμόνες που αναστέλλουν την εφηβεία μέχρι και χειρουργικές επεμβάσεις.
Έτσι αναπτύσσεται η τρανσεξουαλική δυνατότητα, πολλαπλασιάζονται οι τρανσέξουαλ, οι οποίοι θα παρέμεναν σε απειροελάχιστο αριθμό χωρίς την ενεργό συσχέτιση των θεωρητικών του είδους, των ΛΟΑΤ λόμπι, του Διαδικτύου και των γιατρών. Όπως λέει ο συγγραφέας μας με χιούμορ, μπορούμε να επεκτείνουμε αυτή τη λογική σε όλους: “ο φτωχός που θέλει να γίνει πλούσιος είναι ένας μεταοικονομικός άνθρωπος και ο γέρος που θέλει να γίνει και πάλι νέος είναι ένας μεταχρονολογημένος”.
Αλλά το αστείο δεν θα είναι προς ευχαρίστηση των λογοκριτών μας που θα ουρλιάξουν για ομοφοβία ή, ακόμα χειρότερα, για τρανσφοβία. Οι ιδεολόγοι μας κατέχονται από το πνεύμα της σοβαρότητας. Και για καλό λόγο: ο στόχος τους είναι φιλόδοξος· πρόκειται, ούτε περισσότερο ούτε λιγότερο, για “εκφυλισμό” της διαφοράς των φύλων. Για τη άρνησή της. Την εξαφάνισή της.
Ο Μπραουνστάιν μας δείχνει ότι είναι αδύνατο να σταματήσουμε την πορεία. Δεν μπορεί να υπάρξει “μετριοπαθής” θεωρία του φύλου. Δεν μπορεί να υπάρξει συγκερασμός. Το επιχείρημα της “ολισθηρής κατηφόρας” ισχύει με αυστηρότητα. Γιατί η θεωρία του φύλου θέλει να πιστεύει ότι είναι επιστήμη, αλλά στην πραγματικότητα είναι πίστη. Μια προφητεία. Η θεωρία του φύλου είναι μια μορφή Γνώσης, αυτής της χριστιανικής αίρεσης που αρνιόταν το σώμα.
Και με αυτό συνταιριάζει δύο άλλα θέματα που διαπραγματεύεται ο συγγραφέας μας, με όχι λιγότερο οίστρο και δεξιοτεχνία. Οι «Ζωολογούντες» φιλόσοφοι δεν θέλουν επίσης να γνωρίζουν την πραγματικότητα των σωμάτων. Στα ερωτιάρικα μάτια τους, τα ζώα είναι άνθρωποι όπως και οι άλλοι. Δεν είναι πια η λογική ούτε η γλώσσα που ορίζει τον άνθρωπο, αλλά η «ευαισθησία», η «ικανότητά του να υποφέρει».
Εύκολα φανταζόμαστε τη συνέχεια: μπορεί να υπάρξουν σεξουαλικές σχέσεις μεταξύ “ανθρώπινων ζώων” και “μη ανθρώπινων ζώων”. Ακόμα χειρότερα: στα μάτια κάποιων, ένας χοίρος να αξίζει περισσότερο από ένα παιδί, ένα ποντίκι περισσότερο από ένα ΑΜεΑ. Πώς να συμφιλιώσουμε την «επιθυμία για πληρότητα» της τίγρης με αυτή της γαζέλας; Πώς να μην ακούσουμε “την κραυγή του καρότου” όταν κόβεται από τη μαγείρισσα;
Γελούμε με τον Μπραουνστάιν πριν αναγκαστούμε να κλάψουμε όταν διαπραγματεύεται το τρίτο του θέμα, αυτό που οι θεωρητικοί της βιοηθικής ονομάζουν «θάνατος με αξιοπρέπεια**», σαν να υπήρχαν άνθρωποι που πέθαναν με αναξιότητα. Και σ’ αυτό το θέμα, ειδικά σ’ αυτό, το επιχείρημα του “ολισθηρού κατήφορου” αποδεικνύεται άκαμπτο. Επιλέγοντας εκείνους που αξίζουν να ζήσουν και όσους είναι «εγκεφαλικά νεκροί», φτάνουμε γρήγορα σε μια μορφή ευγονισμού, που ενεργοποιείται από τις ανάγκες των μεταμοσχεύσεων οργάνων.
Καταλάβαμε τι θέλει να μας πει ο συγγραφέας μας: τα καλά συναισθήματα οδηγούν στις χειρότερες εκτροπές· η βούληση να καταργήσουμε όλα τα όρια, οδηγεί στη βαρβαρότητα, στον πόλεμο όλων εναντίον όλων. Καταργώντας τα όρια, παύουμε να υπάρχουμε ως ανθρωπότητα, γινόμαστε μέρος της φύσης.
Και το σημαντικότερο: η απίστευτη επιτυχία αυτών των παλαβών διατριβών, ο αντίκτυπός τους στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, στον πολιτικό και ακαδημαϊκό κόσμο – αντί, στην καλύτερη περίπτωση, να προκαλέσει ένα τρανταχτό ξέσπασμα γέλιου – αποδεικνύει ότι αποζητούσαμε αυτή την αποβλάκωση της σκέψης στα εδάφη μας, κάποτε φάρο του σύμπαντος. Μια εντυπωσιακή απόδειξη της παρακμής μιας κουρασμένης και αυτοκτονικής Δύσης. Όπως σωστά σημειώνει άλλωστε ο συγγραφέας μας: «Αυτές οι συζητήσεις για τη σεξουαλική ταυτότητα επαναλαμβάνουν σχεδόν λέξη προς λέξη τις εξίσου εξωπραγματικές συζητήσεις για το φύλο των αγγέλων που συντάραζαν [δεν είναι βέβαιο] τους βυζαντινούς λογίους ενώ το Ισλάμ ήταν έτοιμο να αποτελειώσει αυτόν τον χιλιετή πολιτισμό. ”
*Νεοζηλανδός γιατρός (1921-2006), καθηγητής και διευθυντής του παιδιατρικού νοσοκομείου του Πανεπιστημίου Τζον Χόπκινς. Βραβεύτηκε το 2002 από τη Γερμανική εταιρία Έρευνας της Σεξουαλικότητας. Δεν έβλεπε την παιδεραστία ως πάθος και υπέβαλε καταιγισμό ερωτήσεων σεξουαλικού περιεχομένου στα δύο αδελφάκια – πειραματόζωα. Καταγόταν από οικογένεια που ανήκε στην αίρεση ‘’Αδελφοί του Πλύμουθ’’. Το γεγονός ότι δεν διώχθηκε για τα εγκλήματα που προκάλεσε – πέθανε από Πάρκινσον – και το ότι ένα Πανεπιστήμιο, της φήμης του Τζον Χόπνινς, του επέτρεψε να πειραματίζεται σε ανήλικους, λέει πολλά για τις δυνάμεις που προωθούν ανθρωποκτόνες θεωρίες…
** Στο πνεύμα του αξιοπρεπούς θανάτου, δηλ. της ευθανασίας, κινείται και το βραβευμένο με τον Χρυσό Φοίνικα των Καννών (2012) κινηματογραφικό έργο με τον νεοεποχίτικο τίτλο, σύμφωνα με τις προδιαγραφές της Noβλάνγκ, AΓΑΠΗ, του Μίχαελ Χάνεκε, με τους Ζαν-Λουί Τρεντινιάν και Εμμανουέλ Ριβά..
Μετάφραση: Ευάγγελος Δ. Νιάνιος
1 σχόλιο:
http://yiorgosthalassis.blogspot.com/2018/10/blog-post_12.html#more
Δημοσίευση σχολίου