Ο επίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, συνεχίζει, έχει εξουσίαν, ουχί ως episcopus ecclesiae universalis, αλλ’ ως Οικουμενικός Πατριάρχης…, ως πρεσβυγενής και κυριώτερος ηγέτης εν τη Ανατολή και ουχί ως απεριόριστος διοικητικός ηγέτης και αλάθητος κριτής εις ζητήματα πίστεως της εκκλησίας». Και αυτό πάντοτε στο πλαίσιο «της συνοδικότητος και της συλλογικότητος…, ένθεν δε της αρχής της μη αναμίξεως εις τας εσωτερικάς υποθέσεις των άλλων Εκκλησιών» (σ. 351). Κατά τον σοφό, λοιπόν, Ιεράρχη δεν πρέπει να χάνεται η αναγκαία ισορροπία μεταξύ «πρεσβείων τιμής» και κανονικά (βάσει των ιερών κανόνων) προσδιοριζόμενης και επιβαλλόμενης συλλογικότητας.
Πέμπτη, 10 Ιανουαρίου 2019 Όχι «πρωτείο εξουσίας», αλλά «πρωτείον αληθείας»
Λεζάντα: Την Α´ Οικουμενικήν Σύνοδον κατηύθυναν δύο Άγιοι Επίσκοποι ασημάντων πόλεων! Η Γ´ Οικουμενική ανεθεμάτισε τον Πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως ως αιρετικόν. Μόνος «θεσμός» η Εκκλησία, όχι τα Πατριαρχεία, και «σεπτόν κέντρον» μόνον η αγιότης.
Γράφει ο πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Δ. Μεταλληνός
Αφορμή για τις παρακάτω σκέψεις μου έδωσε ο εκλεκτός Συνάδελφος και παλαιός φίλος, κ. Παναγιώτης Μπούμης, Ομότιμος Καθηγητής, σε όσα έγραψε πρόσφατα, με τη γνώση και σοφία του ως έγκριτος κανονολόγος, στην Εφημερίδα «Χριστιανική» (13.12.2018, σ. 5). Πρόκειται για άρθρο του με τον τίτλο: «Βασικές κανονικές αρχές επιλύσεως του ουκρανικού ζητήματος». Σ’ αυτό, μνημονεύει το σπουδαίο βιβλίο του μακαριστού Μητροπολίτου Σάρδεων Μαξίμου: «Το Οικουμενικόν Πατριαρχείον εν τη Ορθοδόξω Εκκλησία», (Θεσσαλονίκη 1972), στο οποίο προσδιορίζεται «η προεξάρχουσα θέσις της Εκκλησίας Κων/λεως μεταξύ των Ορθοδόξων Αυτοκεφάλων (Εκκλησιών)», που όμως δεν έχει την μορφή ενός «ανατολικού παπισμού», διότι είναι «οικουμενική αποστολή … ως κανονική εξουσία (π. ΓΔΜ: απορρέουσα δηλαδή από τους ιερούς Κανόνες) εν τη εννοία της εν αδελφική συλλογικότητι εκφραζομένης διακονίας». Κλείνει δε ο Μητροπολίτης του Οικουμενικού θρόνου με τις παρακάτω επισημάνσεις: «Η θέσις του Κωνσταντινουπόλεως –λέγει- ουδαμώς δύναται να συγκριθή προς την του πάπα Ρώμης και η διδασκαλία περί των πρεσβείων και προνομίων του θρόνου αυτού δεν πρέπει να ταυτίζηται, εν ουδεμία περιπτώσει, προς την θεωρίαν του παπισμού, δίκην επιδιωκομένου η προβαλλομένου νέο-παπισμού εν τη Ορθοδόξω Ανατολή (351). Ο επίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, συνεχίζει, έχει εξουσίαν, ουχί ως episcopus ecclesiae universalis, αλλ’ ως Οικουμενικός Πατριάρχης…, ως πρεσβυγενής και κυριώτερος ηγέτης εν τη Ανατολή και ουχί ως απεριόριστος διοικητικός ηγέτης και αλάθητος κριτής εις ζητήματα πίστεως της εκκλησίας». Και αυτό πάντοτε στο πλαίσιο «της συνοδικότητος και της συλλογικότητος…, ένθεν δε της αρχής της μη αναμίξεως εις τας εσωτερικάς υποθέσεις των άλλων Εκκλησιών» (σ. 351). Κατά τον σοφό, λοιπόν, Ιεράρχη δεν πρέπει να χάνεται η αναγκαία ισορροπία μεταξύ «πρεσβείων τιμής» και κανονικά (βάσει των ιερών κανόνων) προσδιοριζόμενης και επιβαλλόμενης συλλογικότητας. Και συνεχίζει ο Άγιος Σάρδεων: Ο Κωνσταντινουπόλεως, «ως πρώτος και κύριος εκπρόσωπος εν τη σειρά πάντων των λοιπών πατριαρχών της Ορθοδόξου Ανατολής» δεν έχει μόνο τα «πρεσβεία τιμής» (π. Γ.Δ.Μ: κατά τον κανόνα 3 της Β καί τον 28ο της Δ Οἰκουμενικῆς Συνόδου), «αλλά και τα πραγματικής εκκλησιαστικής εξουσίας …επί γενικωτέρων όμως εκκλησιαστικών ζητημάτων και εν τη κοινή πάντοτε μετά των λοιπών πατριαρχών συνεργασία» (σ. 352). Γι’ αυτό η «εξουσία» του Οικουμενικού Θρόνου (πρέπει να) είναι πάντα συνδεδεμένη με την «διακονία». Έτσι καταλήγει ο μακαριστός Μητροπολίτης Σάρδεων Μάξιμος, τον Οποίον είχα την χαρά και τιμή να γνωρίσω προσωπικώς κατά μίαν επίσκεψή μου στο Οικουμενικό Πατριαρχείο στην Πόλη και, όπως διεπίστωσα, κατά την συζήτησή μας, ήταν ένας εκ των ορθοδοξοτέρων Ιεραρχών του Οικουμενικού μας Θρόνου.
Ο ΑΝΘΡΩΠΟς ΠΟΥ ΣΥΜΦΩΝΕΙ ΜΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΛΕΕΙ Ο +ΣΑΡΔΕΩΝ ΛΕΕΙ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΚΑΤΩ.
Διότι όπου και όταν υπάρχει το «πρωτείον αληθείας», τότε και τα «πρεσβεία τιμής» -κανονικά καταξιωμένα και απαράβατα στην Ορθοδοξία- γίνονται από κληρικούς και λαϊκούς, με ορθόδοξο φρόνημα, σεβαστά και αστασίαστα. Αντίθετα, η ανυπακοή στους οιουσδήποτε «πρωτειομανείς» (κατά τον αγαπητό μου κ. Γεώργιο Καραλή) είναι για τους πιστούς Ορθοδόξους καθήκον ιερό και απαράβατο.
ΠΑΤΑΜΕ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΒΑΡΚΕΣ. Δεν θα αναλυσουμε τιποτε. Ο ΝΟΩΝ ΝΟΕΙΤΩ.
Εν τελει ο π. Μεταλληνος
ΑΓΑΠΑΕΙ ΤΟΝ κ. Καραλη που εχει φαει τα λυσακα του να βγαλει αιρετικο τον Γεροντα Σωφρονιο και φυσικα δεν γνωριζει οτι:
Μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης Ζηζιούλας : «Η ερώτηση, εάν η Εκκλησία χρειάζεται έναν πρώτο σε παγκόσμιο επίπεδο, καθίσταται καθοριστικής σημασίας όχι μόνο σε σχέση με τις ρωμαιοκαθολικές αξιώσεις, αλλά επίσης ως εσωτερικό ζήτημα εντός της Ορθόδοξης Εκκλησίας». «Σε εκείνους μεταξύ των Ορθοδόξων, οι οποίοι θεωρούν τη Σύνοδο ως υπεράνω του πρώτου,διαφεύγει απλώς πως δεν υπάρχει «σύνοδος» χωρίς τον πρώτο. Η σύνοδος δεν είναι πάνω από τον πρώτο, καθώς δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς αυτόν. Το πρωτείο και η συνοδικότητα αλληλοεξαρτώνται».
π. Γεωργιε Λυπουμαστε. Δεν εχουμε καμμια διάθεση πολεμικης αλλα τα ορια οταν ανατρεπονται τοτε ΜΕΝΕΙ μονο ο Κυριος. Καισαρας και Κυριος σε μια καρδια δεν χωρανε.
Γειά σου φίλε. Αν είναι δυνατόν νά υφίσταται στήν ορθοδοξία πρωτείο αληθείας. Ο κλήρος μας ξέχασε ότι ο Κύριος είναι η αλήθεια.Ο Μεταλληνός δέν έχει σχέση μέ τήν θεολογία ( καί ποιός έχει σήμερα;). Βομβιστής είναι. Πετάει βόμβες σέ κάδους απορριμάτων, όπως ο Σημίτης. Είναι παρορμητικός καί γι' αυτό γοητεύει κάποιους. Είιναι βαθύτατα κληρικαλιστής. Ο Κάραλης τραβάει τόν δρόμο πού χάραξε κάποιος Μάξιμος. Πρώην Αγιορείτης, πρώην υπεύθυνος τού Ορθόδοξου Τύπου, τήν εποχή ακριβώς πού ήταν ρύπος. Η ενσάρκωση τού φθόνου καί τής μεγαλομανίας. Οσο απομακρύνεται η εκκλησία από τόν Αγιο τόσο καθίσταται αναγκαίος ο πρώτος. Διότι τότε οι άνθρωποι εκτιμούν τόν πιό υπερήφανο, τόν πιό κενόδοξο. Ευτυχώς σήμερα τούς συγκεντρώνει η Βουλή καί η διοίκηση τής εκκλησίας. Ο Κύριος μάς δίνει κριτήρια αλλά δέν τά βλέπουμε.
Τότε ὁ Ἰησοῦς ἐλάλησε τοῖς ὄχλοις καὶ τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ
Ματθ. 23,1 Τοτε ο Ιησούς κατά ένα τρόπον επίσημον και έντονον ελάλησε προς τα πλήθη του λαού και τους μαθητάς του
3 σχόλια:
http://trelogiannis.blogspot.com/2019/01/blog-post_555.html
Ο επίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, συνεχίζει, έχει εξουσίαν, ουχί ως episcopus ecclesiae universalis, αλλ’ ως Οικουμενικός Πατριάρχης…, ως πρεσβυγενής και κυριώτερος ηγέτης εν τη Ανατολή και ουχί ως απεριόριστος διοικητικός ηγέτης και αλάθητος κριτής εις ζητήματα πίστεως της εκκλησίας». Και αυτό πάντοτε στο πλαίσιο «της συνοδικότητος και της συλλογικότητος…, ένθεν δε της αρχής της μη αναμίξεως εις τας εσωτερικάς υποθέσεις των άλλων Εκκλησιών» (σ. 351). Κατά τον σοφό, λοιπόν, Ιεράρχη δεν πρέπει να χάνεται η αναγκαία ισορροπία μεταξύ «πρεσβείων τιμής» και κανονικά (βάσει των ιερών κανόνων) προσδιοριζόμενης και επιβαλλόμενης συλλογικότητας.
Πέμπτη, 10 Ιανουαρίου 2019
Όχι «πρωτείο εξουσίας», αλλά «πρωτείον αληθείας»
Λεζάντα: Την Α´ Οικουμενικήν Σύνοδον κατηύθυναν δύο Άγιοι Επίσκοποι ασημάντων πόλεων! Η Γ´ Οικουμενική ανεθεμάτισε τον Πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως ως αιρετικόν. Μόνος «θεσμός» η Εκκλησία, όχι τα Πατριαρχεία, και «σεπτόν κέντρον» μόνον η αγιότης.
Γράφει ο πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Δ. Μεταλληνός
Αφορμή για τις παρακάτω σκέψεις μου έδωσε ο εκλεκτός Συνάδελφος και παλαιός φίλος, κ. Παναγιώτης Μπούμης, Ομότιμος Καθηγητής, σε όσα έγραψε πρόσφατα, με τη γνώση και σοφία του ως έγκριτος κανονολόγος, στην Εφημερίδα «Χριστιανική» (13.12.2018, σ. 5). Πρόκειται για άρθρο του με τον τίτλο: «Βασικές κανονικές αρχές επιλύσεως του ουκρανικού ζητήματος». Σ’ αυτό, μνημονεύει το σπουδαίο βιβλίο του μακαριστού Μητροπολίτου Σάρδεων Μαξίμου: «Το Οικουμενικόν Πατριαρχείον εν τη Ορθοδόξω Εκκλησία», (Θεσσαλονίκη 1972), στο οποίο προσδιορίζεται «η προεξάρχουσα θέσις της Εκκλησίας Κων/λεως μεταξύ των Ορθοδόξων Αυτοκεφάλων (Εκκλησιών)», που όμως δεν έχει την μορφή ενός «ανατολικού παπισμού», διότι είναι «οικουμενική αποστολή … ως κανονική εξουσία (π. ΓΔΜ: απορρέουσα δηλαδή από τους ιερούς Κανόνες) εν τη εννοία της εν αδελφική συλλογικότητι εκφραζομένης διακονίας». Κλείνει δε ο Μητροπολίτης του Οικουμενικού θρόνου με τις παρακάτω επισημάνσεις:
«Η θέσις του Κωνσταντινουπόλεως –λέγει- ουδαμώς δύναται να συγκριθή προς την του πάπα Ρώμης και η διδασκαλία περί των πρεσβείων και προνομίων του θρόνου αυτού δεν πρέπει να ταυτίζηται, εν ουδεμία περιπτώσει, προς την θεωρίαν του παπισμού, δίκην επιδιωκομένου η προβαλλομένου νέο-παπισμού εν τη Ορθοδόξω Ανατολή (351). Ο επίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, συνεχίζει, έχει εξουσίαν, ουχί ως episcopus ecclesiae universalis, αλλ’ ως Οικουμενικός Πατριάρχης…, ως πρεσβυγενής και κυριώτερος ηγέτης εν τη Ανατολή και ουχί ως απεριόριστος διοικητικός ηγέτης και αλάθητος κριτής εις ζητήματα πίστεως της εκκλησίας». Και αυτό πάντοτε στο πλαίσιο «της συνοδικότητος και της συλλογικότητος…, ένθεν δε της αρχής της μη αναμίξεως εις τας εσωτερικάς υποθέσεις των άλλων Εκκλησιών» (σ. 351). Κατά τον σοφό, λοιπόν, Ιεράρχη δεν πρέπει να χάνεται η αναγκαία ισορροπία μεταξύ «πρεσβείων τιμής» και κανονικά (βάσει των ιερών κανόνων) προσδιοριζόμενης και επιβαλλόμενης συλλογικότητας.
Και συνεχίζει ο Άγιος Σάρδεων: Ο Κωνσταντινουπόλεως, «ως πρώτος και κύριος εκπρόσωπος εν τη σειρά πάντων των λοιπών πατριαρχών της Ορθοδόξου Ανατολής» δεν έχει μόνο τα «πρεσβεία τιμής» (π. Γ.Δ.Μ: κατά τον κανόνα 3 της Β καί τον 28ο της Δ Οἰκουμενικῆς Συνόδου), «αλλά και τα πραγματικής εκκλησιαστικής εξουσίας …επί γενικωτέρων όμως εκκλησιαστικών ζητημάτων και εν τη κοινή πάντοτε μετά των λοιπών πατριαρχών συνεργασία» (σ. 352). Γι’ αυτό η «εξουσία» του Οικουμενικού Θρόνου (πρέπει να) είναι πάντα συνδεδεμένη με την «διακονία». Έτσι καταλήγει ο μακαριστός Μητροπολίτης Σάρδεων Μάξιμος, τον Οποίον είχα την χαρά και τιμή να γνωρίσω προσωπικώς κατά μίαν επίσκεψή μου στο Οικουμενικό Πατριαρχείο στην Πόλη και, όπως διεπίστωσα, κατά την συζήτησή μας, ήταν ένας εκ των ορθοδοξοτέρων Ιεραρχών του Οικουμενικού μας Θρόνου.
ΣΥΝΕΧ
ΣΥΝΕΧ
Ο ΑΝΘΡΩΠΟς ΠΟΥ ΣΥΜΦΩΝΕΙ ΜΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΛΕΕΙ Ο +ΣΑΡΔΕΩΝ ΛΕΕΙ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΚΑΤΩ.
Διότι όπου και όταν υπάρχει το «πρωτείον αληθείας», τότε και τα «πρεσβεία τιμής» -κανονικά καταξιωμένα και απαράβατα στην Ορθοδοξία- γίνονται από κληρικούς και λαϊκούς, με ορθόδοξο φρόνημα, σεβαστά και αστασίαστα. Αντίθετα, η ανυπακοή στους οιουσδήποτε «πρωτειομανείς» (κατά τον αγαπητό μου κ. Γεώργιο Καραλή) είναι για τους πιστούς Ορθοδόξους καθήκον ιερό και απαράβατο.
ΠΑΤΑΜΕ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΒΑΡΚΕΣ. Δεν θα αναλυσουμε τιποτε. Ο ΝΟΩΝ ΝΟΕΙΤΩ.
Εν τελει ο π. Μεταλληνος
ΑΓΑΠΑΕΙ ΤΟΝ κ. Καραλη που εχει φαει τα λυσακα του να βγαλει αιρετικο τον Γεροντα Σωφρονιο και φυσικα δεν γνωριζει οτι:
Μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης Ζηζιούλας : «Η ερώτηση, εάν η Εκκλησία χρειάζεται έναν πρώτο σε παγκόσμιο επίπεδο, καθίσταται καθοριστικής σημασίας όχι μόνο σε σχέση με τις ρωμαιοκαθολικές αξιώσεις, αλλά επίσης ως εσωτερικό ζήτημα εντός της Ορθόδοξης Εκκλησίας». «Σε εκείνους μεταξύ των Ορθοδόξων, οι οποίοι θεωρούν τη Σύνοδο ως υπεράνω του πρώτου,διαφεύγει απλώς πως δεν υπάρχει «σύνοδος» χωρίς τον πρώτο. Η σύνοδος δεν είναι πάνω από τον πρώτο, καθώς δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς αυτόν. Το πρωτείο και η συνοδικότητα αλληλοεξαρτώνται».
π. Γεωργιε Λυπουμαστε. Δεν εχουμε καμμια διάθεση πολεμικης αλλα τα ορια οταν ανατρεπονται τοτε ΜΕΝΕΙ μονο ο Κυριος. Καισαρας και Κυριος σε μια καρδια δεν χωρανε.
Γειά σου φίλε. Αν είναι δυνατόν νά υφίσταται στήν ορθοδοξία πρωτείο αληθείας. Ο κλήρος μας ξέχασε ότι ο Κύριος είναι η αλήθεια.Ο Μεταλληνός δέν έχει σχέση μέ τήν θεολογία ( καί ποιός έχει σήμερα;). Βομβιστής είναι. Πετάει βόμβες σέ κάδους απορριμάτων, όπως ο Σημίτης. Είναι παρορμητικός καί γι' αυτό γοητεύει κάποιους. Είιναι βαθύτατα κληρικαλιστής.
Ο Κάραλης τραβάει τόν δρόμο πού χάραξε κάποιος Μάξιμος. Πρώην Αγιορείτης, πρώην υπεύθυνος τού Ορθόδοξου Τύπου, τήν εποχή ακριβώς πού ήταν ρύπος. Η ενσάρκωση τού φθόνου καί τής μεγαλομανίας. Οσο απομακρύνεται η εκκλησία από τόν Αγιο τόσο καθίσταται αναγκαίος ο πρώτος. Διότι τότε οι άνθρωποι εκτιμούν τόν πιό υπερήφανο, τόν πιό κενόδοξο. Ευτυχώς σήμερα τούς συγκεντρώνει η Βουλή καί η διοίκηση τής εκκλησίας. Ο Κύριος μάς δίνει κριτήρια αλλά δέν τά βλέπουμε.
Τότε ὁ Ἰησοῦς ἐλάλησε τοῖς ὄχλοις καὶ τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ
Ματθ. 23,1 Τοτε ο Ιησούς κατά ένα τρόπον επίσημον και έντονον ελάλησε προς τα πλήθη του λαού και τους μαθητάς του
Ματθ. 23,2 λέγων· ἐπὶ τῆς Μωσέως καθέδρας ἐκάθισαν οἱ γραμματεῖς καὶ οἱ Φαρισαῖοι.
Ματθ. 23,2 λέγων· “εις την διδασκαλικήν έδραν του Μωϋσέως εκάθησαν οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι.
Δημοσίευση σχολίου