Ο Θεός είναι η μεγάλη
σταθερά του βίου μας. Αφαιρώντας τον από το σκηνικό, η πλάση ολόκληρη θα
γκρεμιστεί και θα πέσει πάνω μας
Οδὲ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτῷ τὸ εἰ δύνασαι
πιστεῦσαι, πάντα δυνατὰ τῷ πιστεύοντι» (Μαρκ. θ, 23).
Ο Χριστός ακριβολογεί και προσέχει τις διατυπώσεις
του: «Να μπορείς να πιστεύεις». Αν μπορείς να πιστέψεις, όλα γίνονται δυνατά.
Είναι ζητούμενο να το μπορέσεις. Η πίστη δεν είναι κατάσταση. Είναι δυνατότητα,
ενέργεια που καλλιεργείται, ενισχύεται, κατακτάται με την καθημερινή άσκηση σε
αυτήν.
Στο ίδιο Ευαγγέλιο, ο Κύριος αναφέρεται συγκεκριμένα στις δυνατότητες της ακλόνητης πίστης, αυτής δηλαδή που δεν έχει υπονομευμένα τα θεμέλιά της με το σαράκι της αμφιβολίας. Στο κεφ. 11,23 διαβάζουμε: «ἀμὴν γὰρ λέγω ὑμῖν ὅτι ὃς ἂν εἴπῃ τῷ ὄρει τούτῳ, ἄρθητι καὶ βλήθητι εἰς τὴν θάλασσαν, καὶ μὴ διακριθῇ ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ, ἀλλὰ πιστεύσει ὅτι ἃ λέγει γίνεται, ἔσται αὐτῷ ὃ ἐὰν εἴπῃ. Διὰ τοῦτο λέγων ὑμῖν, πάντα ὅσα ἂν προσευχόμενοι αἰτεῖσθε, πιστεύετε ὅτι λαμβάνετε, καὶ ἔσται ὑμῖν».
Η πίστη, όταν είναι αμετακίνητη, κινεί βουνά, μπορεί να κάνει δέντρα να ριζώνουν στη θάλασσα, να δημιουργεί ύλη, να αλλάζει το τοπίο. Στην Καινή Διαθήκη, ο Χριστός κάνει πολλές αναφορές, σε όλα τα Ευαγγέλια, στη δύναμη της πίστεως. Στο Κατά Ματθαίον (ιζ. 20) αναφέρει ότι αρκεί και ελάχιστη, ίση με έναν κόκκο σιναπιού, για να μετακινήσει βουνά: «ἐὰν ἔχητε πίστιν ὡς κόκκον σινάπεως, ἐρεῖτε τῷ ὄρει τούτῳ μετάβηθι ἐντεῦθεν ἐκεῖ, καὶ μεταβήσεται, καὶ οὐδὲν ἀδυνατήσει ὑμῖν».
Η εσωτερική δύναμη που αναπτύσσεται με την προσευχή είναι εκείνος ακριβώς ο παράγοντας που κρίνει τα πάντα. Είναι η ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στην ύπαρξη και την ανυπαρξία. Με την πίστη πληρώνεται το κενό, που χάσκει με την απιστία. Η πίστη είναι η διαρκής παρουσία του Θεού στον άνθρωπο. Η έλλειψη πίστης, απουσία Θεού και νοήματος.
Οσοι έχουν χάσει άνθρωπο θα έχουν διαπιστώσει στον απόλυτο βαθμό τον τρόμο και την οδύνη του κενού. Η έλλειψη, ο άδειος χώρος, η σιωπή εκεί όπου υπήρχαν ο λόγος, οι αναπάντητες ερωτήσεις και το ψύχος της απουσίας είναι, τελικά, εκδηλώσεις της πνευματικής συλλήψεως του χωροχρονικού σημείου που αποκαλούμε «κόλαση».
Γίνεται παυσίλυπο καταφύγιο και συνάμα ατόφια οδύνη η ανάμνηση της σχέσης με το συγγενικό πρόσωπο που αποσύρθηκε από τους ορίζοντές μας, τον φίλο, το ταίρι, τη συναναστροφή, όταν εκείνοι καταπίνονται από την αδηφάγο μηχανή του θανάτου. Η έλλειψη είναι φρίκη. Δεν αντέχεται, παρά μόνο αν λειτουργήσουν τον καιρό της μεγάλης δοκιμασίας δύο ισχυρά αντίμετρα: η βούληση για συνέχεια, για επιβίωση, και η πίστη στον Θεό.
Ο Θεός είναι η μεγάλη σταθερά του βίου μας. Αφαιρώντας τον από το σκηνικό, η πλάση ολόκληρη θα γκρεμιστεί και θα πέσει πάνω μας το εξωφρενικό φορτίο της παράνοιας και της ματαιότητας που δημιούργησε η ίδια η έλλειψη της πίστης. Ο Θεός υπάρχει για εκείνους που πιστεύουν στην ύπαρξή Του, βοηθά όσους ζητούν βοήθεια και προσεύχονται με ειλικρίνεια, νοηματοδοτεί την ξέφρενη περιπέτεια των μικρών ζωών μας.
Ο σερ Τζέιμς Τζινς, ένας από τους σημαντικότερους φυσικούς, αστρονόμους και μαθηματικούς του προηγούμενου αιώνα, στο μνημειώδες έργο του «The Mysterious Universe» (εκδόσεις Cambridge University Press, Cambridge: 1930, σελ. 137), αναφέρει ότι το σύμπαν είναι «μια μεγάλη σκέψη»:
«Το ρεύμα της γνώσης κατευθύνεται προς μια μη μηχανική πραγματικότητα. Το σύμπαν αρχίζει να μοιάζει περισσότερο με μια μεγάλη σκέψη, παρά με μια μεγάλη μηχανή. Το μυαλό δεν φαίνεται πλέον να είναι ένας τυχαίος εισβολέας στη σφαίρα της ύλης... Θα έπρεπε μάλλον να το τιμήσουμε ως δημιουργό και κυβερνήτη του υλικού πεδίου».
Ο νους, δηλαδή, είναι εκείνος που δημιουργεί την πραγματικότητα. Η σκέψη παράγει ύλη, νόμους, σχέσεις, αναλογίες και συσχετισμούς. Και η εύλογη απορία, που έρχεται αυθόρμητα σε όλους όσοι δεν έχουν πίστη στον Θεό, είναι «ποιος είναι εκείνος ο απερίγραπτος νους, που κατόρθωσε να κάνει την απέραντη σκέψη του σύμπαντος;».
Οι ένθεοι δεν απορούν. Γνωρίζουν την απάντηση. Το σύνολο των όντων, του κτιστού κόσμου, είναι μια σκέψη του Θεού και το σύνολο του βίου μας, η ποιότητα του περάσματος ημών των φθιτών και εφήμερων εξαρτώνται κυρίως από την ουσία, το ύψος, το βάθος, τη σταθερότητα και την πολικότητα των σκέψεών μας.
Να μπορέσουμε να πιστέψουμε για να κάνουμε δυνατό το αδύνατο, να μετακινήσουμε το όρος της θλίψεως από πάνω μας.
Στο ίδιο Ευαγγέλιο, ο Κύριος αναφέρεται συγκεκριμένα στις δυνατότητες της ακλόνητης πίστης, αυτής δηλαδή που δεν έχει υπονομευμένα τα θεμέλιά της με το σαράκι της αμφιβολίας. Στο κεφ. 11,23 διαβάζουμε: «ἀμὴν γὰρ λέγω ὑμῖν ὅτι ὃς ἂν εἴπῃ τῷ ὄρει τούτῳ, ἄρθητι καὶ βλήθητι εἰς τὴν θάλασσαν, καὶ μὴ διακριθῇ ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ, ἀλλὰ πιστεύσει ὅτι ἃ λέγει γίνεται, ἔσται αὐτῷ ὃ ἐὰν εἴπῃ. Διὰ τοῦτο λέγων ὑμῖν, πάντα ὅσα ἂν προσευχόμενοι αἰτεῖσθε, πιστεύετε ὅτι λαμβάνετε, καὶ ἔσται ὑμῖν».
Η πίστη, όταν είναι αμετακίνητη, κινεί βουνά, μπορεί να κάνει δέντρα να ριζώνουν στη θάλασσα, να δημιουργεί ύλη, να αλλάζει το τοπίο. Στην Καινή Διαθήκη, ο Χριστός κάνει πολλές αναφορές, σε όλα τα Ευαγγέλια, στη δύναμη της πίστεως. Στο Κατά Ματθαίον (ιζ. 20) αναφέρει ότι αρκεί και ελάχιστη, ίση με έναν κόκκο σιναπιού, για να μετακινήσει βουνά: «ἐὰν ἔχητε πίστιν ὡς κόκκον σινάπεως, ἐρεῖτε τῷ ὄρει τούτῳ μετάβηθι ἐντεῦθεν ἐκεῖ, καὶ μεταβήσεται, καὶ οὐδὲν ἀδυνατήσει ὑμῖν».
Η εσωτερική δύναμη που αναπτύσσεται με την προσευχή είναι εκείνος ακριβώς ο παράγοντας που κρίνει τα πάντα. Είναι η ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στην ύπαρξη και την ανυπαρξία. Με την πίστη πληρώνεται το κενό, που χάσκει με την απιστία. Η πίστη είναι η διαρκής παρουσία του Θεού στον άνθρωπο. Η έλλειψη πίστης, απουσία Θεού και νοήματος.
Οσοι έχουν χάσει άνθρωπο θα έχουν διαπιστώσει στον απόλυτο βαθμό τον τρόμο και την οδύνη του κενού. Η έλλειψη, ο άδειος χώρος, η σιωπή εκεί όπου υπήρχαν ο λόγος, οι αναπάντητες ερωτήσεις και το ψύχος της απουσίας είναι, τελικά, εκδηλώσεις της πνευματικής συλλήψεως του χωροχρονικού σημείου που αποκαλούμε «κόλαση».
Γίνεται παυσίλυπο καταφύγιο και συνάμα ατόφια οδύνη η ανάμνηση της σχέσης με το συγγενικό πρόσωπο που αποσύρθηκε από τους ορίζοντές μας, τον φίλο, το ταίρι, τη συναναστροφή, όταν εκείνοι καταπίνονται από την αδηφάγο μηχανή του θανάτου. Η έλλειψη είναι φρίκη. Δεν αντέχεται, παρά μόνο αν λειτουργήσουν τον καιρό της μεγάλης δοκιμασίας δύο ισχυρά αντίμετρα: η βούληση για συνέχεια, για επιβίωση, και η πίστη στον Θεό.
Ο Θεός είναι η μεγάλη σταθερά του βίου μας. Αφαιρώντας τον από το σκηνικό, η πλάση ολόκληρη θα γκρεμιστεί και θα πέσει πάνω μας το εξωφρενικό φορτίο της παράνοιας και της ματαιότητας που δημιούργησε η ίδια η έλλειψη της πίστης. Ο Θεός υπάρχει για εκείνους που πιστεύουν στην ύπαρξή Του, βοηθά όσους ζητούν βοήθεια και προσεύχονται με ειλικρίνεια, νοηματοδοτεί την ξέφρενη περιπέτεια των μικρών ζωών μας.
Ο σερ Τζέιμς Τζινς, ένας από τους σημαντικότερους φυσικούς, αστρονόμους και μαθηματικούς του προηγούμενου αιώνα, στο μνημειώδες έργο του «The Mysterious Universe» (εκδόσεις Cambridge University Press, Cambridge: 1930, σελ. 137), αναφέρει ότι το σύμπαν είναι «μια μεγάλη σκέψη»:
«Το ρεύμα της γνώσης κατευθύνεται προς μια μη μηχανική πραγματικότητα. Το σύμπαν αρχίζει να μοιάζει περισσότερο με μια μεγάλη σκέψη, παρά με μια μεγάλη μηχανή. Το μυαλό δεν φαίνεται πλέον να είναι ένας τυχαίος εισβολέας στη σφαίρα της ύλης... Θα έπρεπε μάλλον να το τιμήσουμε ως δημιουργό και κυβερνήτη του υλικού πεδίου».
Ο νους, δηλαδή, είναι εκείνος που δημιουργεί την πραγματικότητα. Η σκέψη παράγει ύλη, νόμους, σχέσεις, αναλογίες και συσχετισμούς. Και η εύλογη απορία, που έρχεται αυθόρμητα σε όλους όσοι δεν έχουν πίστη στον Θεό, είναι «ποιος είναι εκείνος ο απερίγραπτος νους, που κατόρθωσε να κάνει την απέραντη σκέψη του σύμπαντος;».
Οι ένθεοι δεν απορούν. Γνωρίζουν την απάντηση. Το σύνολο των όντων, του κτιστού κόσμου, είναι μια σκέψη του Θεού και το σύνολο του βίου μας, η ποιότητα του περάσματος ημών των φθιτών και εφήμερων εξαρτώνται κυρίως από την ουσία, το ύψος, το βάθος, τη σταθερότητα και την πολικότητα των σκέψεών μας.
Να μπορέσουμε να πιστέψουμε για να κάνουμε δυνατό το αδύνατο, να μετακινήσουμε το όρος της θλίψεως από πάνω μας.
Παναγιώτης
Λιάκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου